6,679 matches
-
omenești se manifesta cu adevărat adevărul ascuns dedesubt, la fel cum, de exemplu, în acea zi muntele părea destul de liniștit pentru o hoinăreală plăcută, dar în ajun furtuna mugise prin vale, suflând cu destulă putere pentru a face copacii să urle. — Ei, de fapt... O clipă, Hideyoshi zâmbi, îndreptându-și puțin umerii. Am venit să vă întâlnesc la ordinul Seniorului Nobunaga. N-ați vrea să coborâți de pe acest munte? Lumea nu va permite ca un om cu capacitățile dumneavoastră să trăiască
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de la miazănoapte de lac, îi vor fi tăiat lui Nobunaga retragerea. Nobunaga și-a grăbit singur moartea, atacând acest castel. Într-adevăr, o ocazie minunată! Să nu lăsăm acest noroc marțial să ne scape. Luați capul lui Nobunaga! Întreaga armată urlă a încuviințare. Aveau încredere că zidurile de fier ale clanului Sasaki urmau să reziste o lună, cu toate că Nobunaga comanda o armată de treizeci de mii de oameni și avea mulți generali capabili. Puternicele provincii din jurul lor credeau și ele același
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
luciditatea lui îi făcură să-și recapete încrederea. Haideți să ne prindeți! răcniră, stând gata de atac. Fugărirea trupei lui Hideyoshi de către Keya se trsnaformă într-o jalnică înfrângere. Nenumărate leșuri rămaseră îngrămădite sub stânci și sulițe. — Retragerea! Glasurile care urlau ordinul răgușiră în sfârșit prin văile pe unde se retrăgeau cei din Asakura. Acum e momentul! Înapoi! Retragerea! Hideyoshi părea aproape să-l imite pe inamic, iar oamenii săi se întoarseră și o luară la fugă spre șesurile din miazăzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
păr. Nu era nimic în neregulă cu el, dar îi dădea o senzație ciudată. Privi în jur bănuitor, și în clipa aceea falsul mort sări în picioare și se repezi în direcția comandamentului lui Nobunaga. — Apărați-l pe Seniorul Nobunaga! urlă Kyusaku. Vine dușmanul! Văzându-l pe Nobunaga, samuraiul inamic se pregăti să sară peste un taluz scund, când călcă pe bareta sandalei și se împiedică. Kyusaku se aruncă peste el, răpunându-l cu iuțeală. În timp ce era târât de Kyusaku spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se împiedică. Kyusaku se aruncă peste el, răpunându-l cu iuțeală. În timp ce era târât de Kyusaku spre sediul lui Nobunaga, omul mugi: — Taie-mi mai repede capul! Imediat! Nu potopi cu rușine un războinic! Când îl văzu pe prizonierul care urla, altul, în timp ce era dus de-acolo, izbucni: — Domnule Kizaemon! Chiar și pe dumneavoastră v-au prins viu!? Omul acela extraordinar, care se prefăcuse mort și căzuse capturat de Kyusaku era chiar cel pe care-l căutase - ferocele războinic Asai, Endo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îl tratase cu bunătate. Spectacolul furiei lui Nobunaga îl făcea să se înfioare. — Retragerea! Înapoi la Muntele Hiei! bolborosi Nagamasa. Asakura Kagetake percepu tonul urgent din vocea aliatului său. — Ne retragem la Muntele Hiei! În același timp, începu să le urle ordine servitorilor: — Dați foc caselor țărănești de pe drum! Nu, așteptați să treacă avangarda noastră. Pe urmă, puneți foc! Puneți foc! Vântul fierbinte pârjolea fruntea lui Nobunaga. Scânteile aprinseseră coama calului și canafii de la șa. Între Yamashina și Otsu, bârnele aprinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
așa că am strigat după el, poruncindu-i să stea pe loc. Nu m-a luat în seamă și a grăbit pasul. Pe urmă, când am țipat „Spionul!”, s-a răsucit și s-a uitat urât la mine. — A scăpat? Am urlat la el din toți bojocii, dar toți servitorii Domniei Sale își luau masa de prânz. N-am găsit pe nimeni prin preajmă și, din nefericire, era prea iute de picior pentru mine. Shingen nu-l învrednicise nici cu-o privire pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
răspunseră cu strigăte de luptă. Carnagiul dură din acea seară până în zorii zilei următoare. Ostașii clanului Oda sparseră baricadele pe care călugării-războinici le clădiseră de-a latul trecătorilor, în drum spre vârf. Valea era plină de fum negru, iar flăcările urlau peste tot muntele. Privind în sus de la poale, peste tot pe Muntele Hiei se vedeau coloane imense de flăcări. Până și lacul ardea ca o văpaie. Poziția celui mai mare foc arăta că se aprinsese templul principal, precum și cele șapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
forțeze atacul, dar și cei din Takeda se întorseseră, năvălind acum spre ei. Scena arăta ca o mare învolburată cu valuri de sânge, lănci și armuri ciocnindu-se între ele. Călcat sub picioarele propriilor săi camarazi și copitele cailor, Genjiro urla după fratele său. Oricum, târându-se în patru labe, reuși să prind de picior un soldat inamic, doborându-l. Îi tăie imediat capul și-l aruncă. După aceea, nimeni nu l-a mai văzut vreodată. Bătălia erupsese într-o învălmășeală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o audiență la Seniorul Nagamasa și Doamna Oichi? Nagamasa stătuse în mulțimea care se risipise cu câteva momente înainte. Când îl auzi pe Hideyoshi, își pierdu stăpânirea de sine. Copleșit de iubirea pentru fiul său, o luă la fugă înainte, urlând injurii către Hideyoshi: — Ce joc mârșav e ăsta, să ții în mâini soarta unui copil nevinovat, numai casă poți vorbi! Dacă ești într-adevăr generalul Kinoshita Hideyoshi din clanul Oda, ar trebui să-ți fie rușine de un plan atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
putea, spuse: — E-n regulă, ți-i încredințez. Soția și copiii săi i se aruncară la picioare, dar Nagamasa îi dădu la o parte, strigând: — Cu bine! Și, după aceste cuvinte, apucă o halebardă și alergă afară, în întunericul care urla. O latură a castelului era înghițită în coloane de flăcări crescânde. Nagamasa își feri instinctiv fața cu o mână, din fugă. Așchii de lemn aprins, ca niște aripi de foc, îi zgâriară obrazul. Un fum negru și dens se încolăcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dreapta! ordonă Yamagata. Cu această comandă scurtă, armata plină de noroi schimbă din nou direcția, repezindu-se asupra trăgătorilor lui Okubo. Cei două mii de oameni în armuri începură să fie împroșcați cu mici jerbe de noroi. Loviți de gloanțe, cădeau urlând, în timp ce din ei țâșnea sângele roșu viu. Călcați în copitele propriilor cai, țipau într-o învălmășeală jalnică. În sfârșit, cele două armate se ciocniră. De decenii întregi, arta beligernței era în schimbare. Vechiul stil de luptă, conform căruia fiecare samurai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de cincisprezece mii de oameni din Kai își începură avansarea, ca un nor gigantic. Formațiile lor ordonate rupseră rândurile ca un stol imens de păsări luându-și zborul și, când în sfârșit se apropiară de palisadă, toate unitățile începură să urle simultan, cu strigăte de război. Eraclar că, în ochii clanului Takeda, palisada de lemn părea o nimia toată. Credeau că aveau să răzbească prin ea cu forța, doborând-o dintr-o singură șarjă, pentru a pătrunde drept în mijlocul armatei Oda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Sângele care mânjea cei treizeci de mii de pari încă nu se uscase. Împușcăturile dinspre palisadă răspunseră imediat atacuui, ca și cum ar fi spus: vă așteptam. Priving cu sălbăticie palisada înroșită de sângele propriilor lor camarazi, aprigii soldați din Kai atacau urlând, încurajându-se între ei, jurând că n-aveau să dea nici cu un pas înapoi. E timpul să murim! — Înainte, până la moarte! — Din moarte să facem scut, ca alții să sară peste noi! „Scutul morții” era o tactică de ultimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
armatei din Kai ajunseseră de-acum scăldați în sudoare și gâfâiau. Sângele vărsat de dimineață li se închegase ca un clei pe armuri, pe păr și piele. Iar acum, oriunde priveau, se vedea numai sânge proaspăt. În spatele armatei centrale, Katsuyori urla ca un demon. Până la urmă, trimisese toate batalioanele, inclusiv corpul de rezervă pe care de obicei îl reținea pentru urgențe. Dacă ar fi înțeles mai repede situația, Katsuyori ar fi putut rezolva problema doar cu o mică fracțiune din pierderile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
întinate de o singură înfrângere în apus, inamicii care așteaptă aici și aiurea, precum și, desigur, cei din Honganji, se vor gândi că seniorul clanului Oda s-a poticnit și i-a sunat ceasul prăbușirii. Vor bate gongurile și-și vor urla incantațiile, și până și cei din miazănoapte și răsărit se vor răscula împotriva dumneavoastră. — Sunt conștient de asta. — Însă n-ar trebui să ținem seama de faptul că invazia provinciilor apusene, care este atât de importantă, ar putea fi fatală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
soția sunt supărați unul pe celălalt, dar mânia stăpânului nu e bine s-o ocolești. Nimic nu-l va face să se simtă mai bine decât dacă mă duc să-mi prezint scuzele, chiar dacă mănânc o mamă de bătaie sau urlă la mine în timp ce stau prosternat la picioarele lui, ca un caraghios. Angajamentul scris procurat de la Ukita Naoie se afla în mâinile lui Hideyoshi, dar Hideyoshi nu era decât comandantul unei armate expediționare. Dacă tratatul nu primea aprobarea lui Nobunaga, era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
încheiere, care unifica opera, fu compusă tot de Mitsuhide: Vremea ca provinciile Să trăiască în pace. După ce călugării stinseră lămpile, Mitsuhide păru să adoarmă aproape imediat. Când în sfârșit își depuse capul pe pernă, vântul alpin de afară zgâlțâi copacii, urlând prin streșinile acoperișului atât de straniu, încât se părea că monstrul mitologic cu nas lung, Tengu, scotea un țipăt înspăimântător. Dintr-o dată, Mitsuhide își aminti povestea pe care o auzise de la preot despre altarul zeului de foc. În mintea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nici o rezistență din față. Totuși, porii începură să li se umfle pe tot trupul și nici măcar nu simțeau ceața rece care le mângâia fețele și mâinile cu piele-de-găină. Trepidau atât de tare de emoție, încât nu mai puteau decât să urle. Și astfel, scoaseră strigătul de luptă încă înainte de a vedea zidurile cu acoperșiuri ale Templului Myokaku. Pe neașteptate, dinspre frontul unității se ridică un strigăt, iar gongurile și tobele începură să sune și ele cu nervozitate. Mitsuhide era cu armata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
flăcări și rotocoale de fum. Dogoarea focului de sub casele dărâmate începu imediat să se întindă, aprinzând cu ușurință alte construcții, una după alta. Curând, toți săracii din zonă o luară la sănătoasa, gata să se calce în picioare. Plângând și urlând, se revărsară în matca secată a râului Kamo și prin centrul orașului, fără a-și fi luat cu ei absolut nimic. Privind din regiunea porții principale, în partea opusă a templului, s-ar fi părut că oamenii care pătrunseseră deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fi părut că oamenii care pătrunseseră deja prin poarta din spate începuseră sădea foc bucătăriei. Aramta principală care se înghesuia la poarta din față nu avea chef să se lase întrecută de ceialți. Turbați de furie, militari de toate gradele urlau spre un grup de ofițeri șovăitori, care păreau să nu facă mai mult decât să piardă vremea în apropierea podului: — Spargeți poarta! Intrați cu forța! Ce-așteptați? Unul dintre ofițeri se întoarse spre paznicul de dincolo de poartă: — Suntem forțele clanului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
rostogoliră în șanț. Cât ai clipi, o porțiune a șanțului se umplu cu luptători plini de noroi. Un războinic tânăr călcă peste masa de ființe omenești și sări spre baza zidului cu acoperiș. Altul îi urmă exemplul. — Trecem peste ei! Urlând și împungând cu lăncile, oamenii traversară și în curând ajunseră să se agațe de acoperișul zidului. Războinicii învălmășiți în fundul șanțului se zbăteau și se îmbrânceau ca peștii încercând să sară dintr-un iaz. Ostașii de deasupra călcau în picioare spinările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Un om cu trupul ca norii călători și râurile curgătoare nu are nevoie de destinație. Pustnicul continuă în același stil o vreme, după care încercă să fugă. Un soldat îl nimeri în țurloaie cu coada lăncii, iar omul se prăbuși urlând. Despuindu-l pe jumătate, soldații descoperiră că nici vorbă să fie muntean ascet. Era un călugăr-războinic din Honganji, care ducea spre clanul Mori un raport secret despre evenimentele de la Templul Honno. Fu și el trimis imediat ca un bagaj la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
apei și se scurgea mai departe. Între timp, prima unitate de sub comanda lui Nakagaba Sebei lăsase lupta din aval în seama soldaților lui Takayama Ukon. La fel ca șirurile unor tineri ducând pe umeri un palanchin sacru în timpul unui festival, urlând la unison, luptătorii își croiră drum cu forța în primele linii ale bătăliei. Pășind cu repeziciune peste trestiile de pe malul răsăritean al râului, se năpustiră furibunzi în mijlocul inamicilor. Soarele începea să apună. Nori roșii arși, anunțând apropierea serii, își reflectau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
forța în primele linii ale bătăliei. Pășind cu repeziciune peste trestiile de pe malul răsăritean al râului, se năpustiră furibunzi în mijlocul inamicilor. Soarele începea să apună. Nori roșii arși, anunțând apropierea serii, își reflectau culorile peste plâcurile negre de oameni care urlau sub cerul pustiit. Violenta bătălie mai continuă încă o oră. Tenacitatea unității lui Saito era surprinzătoare. Tocmai când păreau să se prăbușească, iarăși se răzvrăteau. Ținându-se pe poziție într-o mlaștină, respingeau atac după atac. Și nu erau singurii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]