20,821 matches
-
deschise Reflecția asupra intervenției represive vine, de regulă, prea târziu. Când un regim este prea opresiv, comunitatea internațională nu are foarte multă putere. Să luăm cazul lui Mugabe din Zimbabwe sau cel al lui Karimov din Uzbekistan. Aceștia continuă să comită atrocități, iar comunitatea internațională nu are puterea de a-i opri. Regimuri mai puțin opresive pot fi răsturnate prin revoluții. Aceasta este lecția dată de revoluțiile colorate din Georgia, Ucraina și Kârgâzstan: dacă vrei să înlături un regim represiv, trebuie
[Corola-publishinghouse/Administrative/1960_a_3285]
-
de reacții greșite ale Bisericii, opuse progresului, cum au fost utilizarea narcoticelor pentru gravide, introducerea curentului electric în biserici, utilizarea instrumentelor muzicale laice la diverse servicii religioase etc. În această ordine de idei, el admitea deschis că reprezentanții bisericii puteau comite erori, care dacă persistă se transformă în chestiuni de discuții publice. Concluzia acestei primei părții a studiului său denotă cu putere faptul că arhimandritul se situa în tematica incinerării nu pe poziții antireligioase, ci anticlericale, aspect pe care a ținut
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
se trasa profilul primilor creștini, influențați de un idealism evident, preluînd o serie de moșteniri păgâne în practica religioasă. Se sublinia astfel importanța diverselor sinoade ecumenice și a fixării dogmelor și canoanelor pentru învățătura creștină. Însă, cea mai mare eroare comisă în aceea vreme a fost cea a fixării religiei creștine drept religie de stat, chestiune care, conform lui Șerboianu, "i-a îngrădit pe de-a-ntregul, spiritul de acțiune și universalitatea, așa cum poruncise Mântuitorul". Consecința imediată a fost schisma din 1054
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
Prin urmare, remarc, din nou, caracterul speculativ al celor afirmate de către arhimandrit, chestiune care, în opinia mea, nu știrbește cu nimic contribuția sa. Aceasta se datorează faptului că Șerboianu căuta explicații și, fiind evident subiectiv, nu avea cum să nu comită erori de interpretare. Partea dedicată focului din studiul său trebuie pusă în legătură cu intervenția sa anterioară din Cultura Poporului, menționată mai sus, dedicată semnificației focului pentru alcătuirea societății omenești 149. Remarc din nou aceeași glorificare a focului operată de către arhimandrit, însă
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
în două articole și Crematoriul, cu privire la delictele contra respectului datorat morților, pecetluind astfel prin aceasta existența sa juridică în țara noastră. Dăm aici, cele două articole: "Art. 313. Acela care, prin orice mijloace, profanează un mormânt, URNĂ, sau monument funerar, comite delictul de profanare de mormânt și se pedepsește cu închisoare corecțională de la 3 luni la un an și o amendă de la 2000 la 5000 de lei. Aceiași pedeapsă se aplică aceluia care, prin violență sau amenințare, tulbură un cortegiu sau
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
de lei. Aceiași pedeapsă se aplică aceluia care, prin violență sau amenințare, tulbură un cortegiu sau serviciu funebru, ori împiedică îngroparea sau INCINERAREA unui mort. Art. 314. Acela care, prin orice mijloace săvârșește un act de profanare asupra unui cadavru, comite delictul de profanare a cadavrului și se pedepsește cu închisoare corecțională de la 6 luni la 2 ani". Am fi dorit să nu existe aceste articole în Codul Penal, căci ele ne arată josnicia omenească, dar în fața realității nu avem nimic
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
preotul însărcinat cu îmbălsămarea. Acesta venind la casa mortului îi făcea o primă crestătură-n corp și îndată apoi o lua la fugă, urmărit de rudele răposatului, care aruncau cu pietre după dânsul, ca și cum l-ar pedepsi pentru că ar fi comis un atentat asupra făpturii lui Dumnezeu. În urmă, înfășurând cadavrul cu fășii, emblemă a unei a doua copilării, îl depuneau să se odihnească la Necropole (orașul morților), sub paza geniilor bune. ORFEU (Homer 907 ani înainte de Christos). Sufletul nemuritor, ziceau
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
au fost eliberate de forțele armatei române. În Transilvania de nord-vest, ocupanții hortiști s-au dedat la acte de cruzimi nebănuite împotriva unor români pașnici, a femeilor, copiilor și a preoților în mod special. Unele localități în care s-au comis atrocități în masă, după eliberarea Ardealului din toamna anului 1944, au devenit localități “martir“, cum sunt comunele Trăsnea, Ip, Ciumarna județul Sălaj sau Moisei.
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Ioan Seniuc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1662]
-
este un tânăr, deloc mediocru, dar forțat să renunțe la studii din cauza sărăciei. Va ucide, așa cum singur recunoaște, pentru a proba dacă este un păduche, la fel ca toți ceilalți, sau este un supraom, un individ în afara seriei. Crima este comisă din motive ideologice; tânărul orgolios vrea să urmeze modelul lui Napoleon care, pentru un ideal considerat superior, a trecut peste libertatea celorlalți. Faptul că a omorât cu premeditare și sânge rece pentru a-și verifica aptitudinile excepționale, constituie o ieșire
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Antonina Bliorţ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1381]
-
care se situează, nu atât în lumea din operă, cât în interiorul său. Sonia și Svidrigailov sunt personajele care-l urmăresc permanent și care întruchipează cele două tendințe contradictorii din sufletul său. . Purificarea presupune suferință, iar Raskolnikov suferă chiar înainte de a comite crima. După înfăptuirea acesteia trece printr-o permanentă stare de boală. Valențele catartice ale suferinței vor fi însă potențate de adevărul creștin, de mesajul Cuvântului divin, dar și de conștientizarea și acceptarea vinovăției, singura trăire care-i permite eroului învierea
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Antonina Bliorţ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1381]
-
risipitor - anunță posibilitatea mântuirii lui Versilov. Cuvintele rostite aparțin, în textul biblic, tatălui fiului risipitor, care-și întâmpina astfel fiul pierdut pe căile păcatului. Epilogul ne anunță că învierea lui Versilov este posibilă chiar dacă, în ultimul capitol, acesta încercase să comită o crimă și apoi să se sinucidă. Binele și Răul sunt conceptele care vor polariza personajele și în romanul Frații Karamazov. O parte a familiei lui Alexei Karamazov („omul lui Dumnezeu”) se situează de partea binelui: mama sa credincioasă, Sofia
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Antonina Bliorţ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1381]
-
iubesc literatura rusă de la Tolstoi la Babel sau a apăra politica externă a țării mele. Sau amândouă totodată, ținând secret că fac parte din „generația Budapesta”? Eram prins, tremurând, într-un curent forfecant, cum se zice în aviație. Atunci am comis o eroare: am urcat în patul meu și-am scos din valiză o sticlă de coniac cu care intenționam să găsesc, la Moscova, cele câteva ruble necesare cumpărării unor discuri cu Sviatoslav Richter; l-am bătut ușor pe umăr, el
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
Dan Brown. Între nefondata tradiție a „desfrânatei convertite” și noul mit feminist al „soției lui Isus Cristos”, avatarurile Mariei Magdalena par incalculabile. Ridicând-o însă pe această ucenică fidelă și smerită la rang de pereche a lui Dumnezeu, gnoza modernă comite în realitate un act de lez-divinitate la adresa lui Isus. Nu ridicarea Magdalenei contează, ci coborârea Mântuitorului. Sau, dacă într-adevăr se respectă scenariul gnostic până la capăt, atunci încă nu s-a făcut ultimul pas, radical: includerea Mariei Magdalena printre persoanele divine
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
ci L-au condamnat pe Isus la moarte. Iuda îi părăsește furios, restituindu-le banii; apoi „a plecat și s-a spânzurat”. Luca oferă o altă versiune asupra morții lui Iuda, întrucât el are o altă viziune asupra actului însuși comis de acesta. Pentru el, ne amintim, Iuda încarnează a patra ispită; apostolul devine sălaș al Satanei. Prin urmare, moartea sa echivalează cu distrugerea diavolului dinlăuntru, ea trebuie să aibă „spectaculozitatea”, intensitatea dramatică și caracterul respingător al unui exorcism satanicid. Mai
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
par a fi cei doi. Totuși, posedarea ia sfârșit în clipa în care Isus ajunge în fața lui Pilat. În acel moment, spune Origen, diavolul se retrage din sufletul lui Iuda, iar apostolul realizează brusc enormitatea răului pe care l-a comis. Iuda acționează deci în transă? Da, putem afirma acest lucru, dar transa survine abia după ce a hotărât să se despartă de Isus din proprie voință, prin liberul său arbitru, astfel spus, printr-un proces deliberativ strict rațional, neinfluențat de nimeni
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
lui Iuda n-a fost întâmplătoare”. Raționamentul are în centru misterul kenozei divine. În esență, scrie Borges (alias Runeberg), prin trădarea lui, Iuda se dovedește un adevărat ucenic al lui Isus. Trădarea, cel mai josnic act pe care-l poate comite cineva, echivalează cu o kenoză asumată. Așa cum Isus, Dumnezeu, s-a trădat pe Sine, adică S-a smerit până la ultima limită, făcându-se om, creatură, tot așa Iuda se smerește, se împuținează pe sine făcându-se trădător. „Ordinea inferioară este
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
veci. Întrebările explodează una după alta: Duhul Sfânt este mai presus decât Fiul, din moment ce blasfemia împotriva lui nu poate fi iertată? Cum se împacă existența unui păcat iremisibil, „de neiertat”, cu promisiunea mântuirii generale? De ce este atât de grav păcatul comis în legătură cu Duhul Sfânt? În cazul de față, nu există pocăință? Ce se înțelege sau ce trebuie să înțelegem prin „păcat sau blasfemie împotriva Sfântului Duh”? Am pornit investigația din dorința de a găsi un răspuns mulțumitor la toate aceste chestiuni
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
512), din vina altuia. Ca și la greșirea țintei, și aici intervine ideea privării de ceva spre care țintim ori de care am avut parte la un moment dat. Sens secundar: neatingerea scopului propus, falimentul. • Sensurile abstracte, „a greși”, „a comite o eroare”, „a se înșela” etc., apar cu precădere în Odiseea și devin preponderente la tragici. • Hamartia/hamartema: greșeală scuzabilă, datorată orbirii provocate de o forță exterioară voinței umane. Cu acest sens termenul apare în tragedia greacă. Sensul evoluează spre
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
greșeală scuzabilă, datorată orbirii provocate de o forță exterioară voinței umane. Cu acest sens termenul apare în tragedia greacă. Sensul evoluează spre intenție responsabilă, dar cu circumstanțe atenuante. Comentând un pasaj din Retorica lui Aristotel, Moulinier notează: „hamartemata sunt greșelile comise din calcul, dar fără nici o răutate, în timp ce adikemata implică și calcul, și răutate; atychemata nu comportă nici calcul, nici răutate”. În context grecesc precreștin, greșeala nescuzabilă, penală se numește hybris: orgoliu al omului și rătăcire dorită de zei. Aceștia din
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
bunului-simț și a credinței naturale. Nimeni nu este socotit capabil să ajungă la un asemenea stadiu de mizerie și ticăloșie, încât să pronunțe blasfemie împotriva Duhului Sfânt. Nu e vorba, în contextul evanghelic, despre a treia persoană a Treimii (am comite un anacronism, dacă am interpreta astfel), ci despre Duhul Sfânt ca duh de viață izvorât din lăuntrul inefabil al lui Dumnezeu. Duhul Sfânt este cel prin care Dumnezeu lucrează în lume, săvârșește minunile „de zi cu zi”. Așa cum se va
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
cer este mai mică. Păcatul împotriva Tatălui pare cel mai puțin grav, întrucât distanța dintre Tată și creatură (inclusiv irațională) este uriașă, de neimaginat. Sensul teoriei origeniene trebuie descifrat nu plecând de la structura, ca să zicem așa, a Sfintei Treimi (am comite un anacronism), ci plecând de la noțiunea de „cunoaștere spirituală” (gnosis) sau de la strategia de inițiere în misterul divin. Gravitatea păcatului se probează la Origen în funcție de conștientizarea sau posibilitatea ființei de a conștientiza păcatul. O pisică, ființă animată, dar irațională, nu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
ființă animată, dar irațională, nu poate păcătui împotriva Fiului sau a Duhului, postura ei ontologică fiind foarte modestă în raport cu ființa umană. La fel, păgânul netrecut prin taina majoră a botezului nu are capacitatea „gnostică” necesară pentru a-și asuma păcatul comis față de Fiul. Numai creștinul, adică ființa umană completă, realizată spiritual, posedă conștiința și discernământul necesare perceperii păcatului său. Prin urmare, numai el, păcătuind, o face pe deplin conștient, împotriva Duhului din care s-a împărtășit, umbrind pe veci lumina primită
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
ereticii. Indiferent de învățăturile false pe care le proclamă împotriva Duhului, dacă la un moment dat ei revin pe făgașul ortodoxiei, păcatul le este iertat. Altă ipoteză respinsă: unii, maximaliștii, rigoriștii, fundamentaliștii intratabili, pretind că păcatul împotriva Duhului este păcatul comis după botez. Te-ai botezat, s-a isprăvit, nu mai ai voie să păcătuiești. Aceștia exclud, pe de o parte, pocăința din partea păcătosului, iar pe de altă parte, capacitatea harului de a lucra și de a ierta, bunătatea harului. Aluzie
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
botezul de mici, fără să fie conștienți de „povara harului” pe care o duc în suflet? Aceștia sunt excluși de la mântuire, din moment ce mintea lor nu era destul de coaptă atunci când au fost botezați? Alții susțin că păcatul iremisibil este orice păcat comis în mod conștient, deliberat. Contraargument: cine nu știe că e păcat să te culci cu soția altuia, să înșeli în afaceri, să minți, să depui jurământ mincinos? Toate sunt păcate conștiente, răspândite pretutindeni. Dacă toți acești păcătoși ar fi pedepsiți
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
în contrasens cu voința divină. Dar și aceștia beneficiază de un antidot: creștinii desăvârșiți le oferă modele de îndreptare, de revenire în fire. Contraexemplu: David, care cunoștea voia Domnului și totuși păcătuiește, furând nevasta altuia. Mai departe: păcatul împotriva Duhului comis conștient (doar acest păcat, nu orice păcat). Chestiunea care se pune aici este dacă fariseii puteau discerne acțiunea Duhului Sfânt în minunile săvârșite de Isus. Posedau ei instrumentul prin care să decidă în mod conștient că Isus nu lucra în
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]