19,653 matches
-
le puteți lua drept garantate, de exemplu, definiția bunicului. Dacă vă dau o definiție a lui «a putea să», voi descrie eu însă în mod complet folosirea cuvântului «pot»? Folosirea acestui cuvânt constituie o familie enorm de vastă.“43 Ceea ce obișnuim să calificăm drept definiții ale unor termeni acoperă, de multe ori, doar unele dintre folosirile acestora, cărora le vom conferi, în acest fel, o poziție privilegiată. Dacă ne vom concentra însă atenția asupra folosirilor atât de diferite ale unora și
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
toate se va pronunța însă în acest fel. Ray Monk menționează o reflecție a sa despre principiul determinării semnificației enunțurilor prin indicarea metodei verificării lor, reflecție prilejuită de o discuție la Clubul de științe morale din Cambridge: „Mai de mult, obișnuiam să spun că pentru a clarifica cum trebuie să fie folosită o propoziție trebuie să ne întrebăm: «Cum voi verifica o asemenea informație?» Dar acesta este doar un drum posibil pentru a clarifica folosirea unui cuvânt sau a unei propoziții
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
cuvântul, el nu este mulțumit și dorește să i se dea o definiție univocă. Acum dacă cineva îmi arată cum este folosit un cuvânt și diferitele lui semnificații, acesta este tocmai genul de răspuns pe care îl doresc.“80 Wittgenstein obișnuia să-și caracterizeze propriul demers filozofic ca fiind opus celui al lui Socrate, care își îndeamnă insistent interlocutorii să caute generalul, principiile. Tot ce a scris și a spus Wittgenstein de acum înainte constituie o sforțare necontenită de a se
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
după 1930, au citit texte pe care le-a dictat studenților sau au avut acces la unele din însemnările sale din această perioadă, fie ei profesioniști ai filozofiei, fie amatori avizați, aveau mari greutăți să identifice în ele ceea ce erau obișnuiți să recunoască drept „filozofie“. După moartea lui Wittgenstein, mulți au și spus-o, în mod direct sau indirect.1 Ceea ce propunea acest om, a cărui viață și personalitate erau învăluite într-o aură de mister ce năștea legende, nu erau
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
trece la altceva.»). Greutatea considerabilă în urmărirea lecțiilor lua naștere din faptul că era dificil de văzut la ce ducea această expunere detaliată, adesea destul de repetitivă, cum erau corelate exemplele și cum puneau toate acestea problema pe care noi eram obișnuiți să ne-o punem în termeni abstracți.“6 Wittgenstein le spunea studenților săi că, predând filozofia, el face ceva asemănător cu ceea ce ar face un ghid care i-ar învăța pe vizitatorii străini să se orienteze într-un oraș ca
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
este favorizată de particularități ale acelui sistem de semne care este limbajul articulat. Ea este accentuată prin preocupările metafizice, iar în societățile moderne prin influența crescândă a gândirii științifice și a învățământului științific. „Există o tendință, înrădăcinată în formele noastre obișnuite de exprimare, de a gândi că omul care a învățat să înțeleagă un termen general, să zicem termenul «frunză», a ajuns prin aceasta să aibă un fel de imagine generală a frunzei, în opoziție cu imaginile anumitor frunze. Atunci când a
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
un lucru, la care până atunci m-am gândit doar, și anume sărăcia raționamentului filozofic abstract.“67 Întâlnirea și confruntarea unui practician obișnuit al cercetării filozofice cu gândirea lui Wittgenstein nu va putea fi cea pe care el s-a obișnuit să o aibă cu scrierile colegilor. Nu va fi vorba, în acest caz, de preluarea și dezvoltarea unor teze și argumente sau de examenul lor critic. Va exista o singură alegere: urmarea sau respingerea acelei căi a gândirii pe care
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
Într-adevăr, oameni cu multă Învățătură, Însă care să nu cunoască folosul acesteia, sau care Îi dau o Întrebuințare greșită, pentru că o interpretează pe dos. Într-altă accepțiune, se pare că „erudiția” slăbește foarte mult simțul practic, adică Înseși abilitățile obișnuite de viață. * „Omul are bucurie și-n durere.” (Homer) Pentru că o suferință, cum este de exemplu cea a „remușcării”, poate să-ți Îndrepte gîndul; pentru că o „durere” - așa cum spune P. Syrus - poate ține loc de leac, cînd Înlătură altă durere
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
nivel psihic de a se respecta cu intransigență În forul lor interior. * „Virtuții i se reproșează cu severitate lipsurile, În vreme ce calitățile viciului sînt privite cu multă bunăvoință.” (H. de Balzac) Această atitudine se explică prin faptul că „virtutea” este incomodă: obișnuind să se respecte, ea Îi pretinde omului noi exigențe față de sine, noi performanțe morale. În schimb, „viciul”, fiind versatil prin natura lui, este atractiv pentru om: Îmbrăcînd cu abilitate haina virtuții viciul ne picură din cînd În cînd iluzia reușitei
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
să Învețe.” (Quintelian) Scriitorul W. Faulkaur explică În felul următor acest adevăr: „Omul se teme mai mult de necazurile pe care le-ar putea avea, decât de acelea prin care a trecut. Se agață de necazurile cu care s-a obișnuit, Înainte de a Încerca vreo schimbare”. La rîndul său, Demostem afirmă: „Sufletul se formează prin deprinderi și ajunge să gîndească după cum trăiește”. * „Cine nu iese din Eu, n-atinge absolutul și nu descifrează nici viața.” (Constantin Brâncuși) Închiderii În propriul Eu
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
intitulată Richelieu and Reason of State, William Church descrie într-un mod elocvent viziunea cardinalului privind distribuirea puterilor în stat:„fiecare juca un rol specific în cadrul sistemului, contribuind - clerul prin rugăciuni, nobilii cu ajutorul armelor sub controlul regelui și poporul, așa cum obișnuia cardinalul să îi numească pe oamenii obișnuiți, prin supunere continuă. Pentru el, monarhia era un mecanism al divinității, al cărui scop era păstrarea păcii și a ordinii în societate, iar fiecare supus trebuia să contribuie spre binele celorlalți. Rezultatul final
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
sociale pentru a determina și a legitima statul, pentru a elimina atât trecutul cât și câmpul de luptă ca fiind garanții exclusivi ai drepturilor și ai privilegiilor, și astfel a ajuns să pună pe poziție de egalitate nobilii și persoanele obișnuite în competiția pentru a primi favorurile regelui. Refuzul lui Ludovic al XIV-lea de a permite aceleiași persoane să beneficieze atât de putere cât și de prestigiu social, a reușit să-i facă pe nobili să fie geloși pe prestigiul
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
XIV-lea a fost o persoană credincioasă și și a îndeplinit cu cea mai mare seriozitate îndatoririle religioase. După încheierea rugăciunilor, întreg cortegiul îl urmează pe rege prin apartamentele sale și se îndreaptă spre capelă. După moartea reginei, Ludovic a obișnuit să participe zilnic la slujba religioasă de la ora zece. Regulile impuse de rege sunt foarte stricte și în capelă trebuie să domnească o tăcere deplină. Nu este permis nici un zgomot, nici o mișcare. Tot acest ritual durează trei ore. Regele se
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
De regulă regele nu accepta la masă decât membrii familiei regale. Cât despre prinții de sânge erau atât de mulți încât o masă obișnuita nu le-ar fi ajuns; și într-adevăr, când eram cu toții acolo era destulă înghesuială. Regele obișnuia să stea la mijloc, și îi avea în partea dreaptă pe Delfin și pe ducele de Burgundia, iar pe Delfină și pe Ducesa de Berri în partea stângă; Monsieur și cu mine stăteam pe una din margini, iar fiul meu
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
fi a doua zi pe buzele tuturor. Regele se dezbracă, își pune cămașa de noapte și se suie în pat. Între timp, valetul de cameră își pregătește patul de veghe, iar curtenii se retrag. Prima impresie după prezentarea unei zile obișnuite din viața Regelui este aceea de rutină. Într-adevăr, Regele și-a îndeplinit aceste îndatoriri zi de zi, cu rigurozitate, fără a se abate de la aceste ritualuri nici măcar când era bolnav. însă, de asemenea, știa că invitații săi s-ar
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
vânător“ Datorită pasiunii pentru vânătoare, l‘Ile-de France a rămas aproape fără animalele sălbatice și, pentru plăcerea Regelui, a fost nevoie să se repopuleze fondul cinegetic al acesteia. Din acest motiv regele avea foarte mulți câini. Aceștia îl cunoșteau, deoarece obișnuia să-i hrănească zilnic, după masă. Le Parc-aux-Cerfs de la Versailles a fost extins în 1678 și s-a amenajat o parcelă specială dedicată creșterii fazanilor care adăpostea două mii de fazani și cinci mii de prepelițe. Ludovic i-a dat un
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
preferat de prețioasele secolului al XVII-lea era numit ruelle și era spațiul dintre pat și peretele dormitorului. Spre sfârșitul secolului, întrunirile se desfășurau într-un cadru mult mai intim. Astfel, nobilii, stăteau întinși pe canapele sau chiar în pat, obișnuind să-și primească vizitatorii oferindu-le scaune sau taburete dispuse în jurul patului. Primul salon francez renumit se numea Hôtel de Rambouillet, fiind inaugurat de Catherine de Vivonne, marquise de Rambouillet. Aceasta l-a condus din anul 1607 și până la moartea
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
al bisericii și existau cel puțin doi martori care asistau la eveniment. Al doilea argument se bazează pe memoriile lui Primi Visconti, un intim al familiei regale. Conform acestuia, Mazarin nu ar fi fost hirotonisit. Era o situație mai puțin obișnuită pentru acele timpuri, însă nu singulară. Abia spre sfârșitul vieții Mazarin a început demersurile pentru a depune și jurământul de credință, prin urmare posibilitatea unei căsătorii secrete între el și regină crește. Referitor la această situație neelucidată, cinismul pamfletarilor este
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
a fost luată de doamna de Maintenon la o mănăstire micuță, necunoscută, de la Moret, unde nu era nimic care ar putea să o distreze. Doamna de Maintenon mergea adesea acolo, și uneori venea și Monseigneur însoțit de copii. Răposata Regină obișnuia să meargă și ea. Acest lucru a stârnit curiozitatea și a dat naștere la multe comentarii. Se pare că în această mănăstire era o femeie de culoare, o maură, care a fost adusă acolo de mică, chiar de către Bontems, valetul
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
de marii seniori, de regi sau de persoane aflate în funcții importante. În secolul al XVII-lea ceea ce la început a debutat ca un experiment literar s-a transformat într-o modă. Din ce în ce mai mult, nobilii, reprezentanții clerului sau miniștrii regelui obișnuiau să-și povestească viața, intrigile care aveau loc sau modul în care își coordonau afacerile. Burghezii înstăriți notau în jurnalul personal evenimentele de peste zi. Iar această obicei nu se limita numai la nivelul Parisului, ci în întreg regatul. Din punct
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
propoziției enunțate, trimite locutorul? Replica lui Moromete a fost precedată de următoarele enunțuri: Bălosu: Victore, hai mă și ia o Țuică cu Moromete! Victor: Bună dimineața, nea Ilie. Bălosu: Ia o Țuică, Victore. Victor: Ți-am spus, tată, că nu obișnuiesc Țuică dimineața. Moromete: De ce, Victore, ai stomacul deranjat? Victor: Nu, dar nu obișnuiesc. Moromete: Noi obișnuim! Moromete (după un timp): Cum devine asta, Victore? Întrucât nu găsește nici o conexiune clară cu un element lingvistic anterior, Victor Îi cere lui Moromete
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
Bălosu: Victore, hai mă și ia o Țuică cu Moromete! Victor: Bună dimineața, nea Ilie. Bălosu: Ia o Țuică, Victore. Victor: Ți-am spus, tată, că nu obișnuiesc Țuică dimineața. Moromete: De ce, Victore, ai stomacul deranjat? Victor: Nu, dar nu obișnuiesc. Moromete: Noi obișnuim! Moromete (după un timp): Cum devine asta, Victore? Întrucât nu găsește nici o conexiune clară cu un element lingvistic anterior, Victor Îi cere lui Moromete să furnizeze informații lingvistice suplimentare pentru identificarea referentului la care asta trimite Ce
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
mă și ia o Țuică cu Moromete! Victor: Bună dimineața, nea Ilie. Bălosu: Ia o Țuică, Victore. Victor: Ți-am spus, tată, că nu obișnuiesc Țuică dimineața. Moromete: De ce, Victore, ai stomacul deranjat? Victor: Nu, dar nu obișnuiesc. Moromete: Noi obișnuim! Moromete (după un timp): Cum devine asta, Victore? Întrucât nu găsește nici o conexiune clară cu un element lingvistic anterior, Victor Îi cere lui Moromete să furnizeze informații lingvistice suplimentare pentru identificarea referentului la care asta trimite Ce anume, nea Ilie
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
vremurile. Drept urmare, nu aveau nici un fel de dificultate În a comunica unii cu alții. Exista Însă, printre ei, un Țăran care juca alte jocuri, care-și permitea să foloseasă cuvintele În alte situații decât cele cu care consătenii lui erau obișnuiți. Ca orice alt consătean al său, Moromete avea toate motivele din lume să se afle Într-o permanentă stare de preocupare În legătură cu problemele sale existențiale, de zi cu zi. Și el, ca și ceilalți, era “aruncat În lume” În vremuri
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
pe scurt decolarea, enunțul poate conduce către semnificații ca: 1) identitatea lui 326 este falsă (În avion se află un om care nu cunoaște codul de comunicare Într-o asemenea situație-semn; Începutul enunțului, Alo! Startul?, indică forma unei convorbiri telefonice obișnuite 109 În viața „civilă”), 2) 326 are o problemă de sănătate; 3) 326 este În stare de ebrietate etc. Acestea pot genera, la rândul lor, pornind de la aceeași schemă logică, alte ipoteze: 1) există o problemă de pază și securitate
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]