6,372 matches
-
caragialiene, unde sunt reunite - în continuarea unor analize vizând „geneza și devenirea «momentului» caragialian”, „amintirea atroce”, „deteriorarea limbajului și impasul comunicării” - o serie complementară de interpretări: „Omul sucit” în prozele lui I. L. Caragiale, Fiziologia prostiei. Tipizare și generalizare a observației comice în opera lui I. L. Caragiale, Niccolò Machiavelli dinspre I. L. Caragiale și I. L. Caragiale și Emil Cioran. În Addenda se reia, parțial, materialul explicativ al unui excepțional album iconografic, Caragiale și Prahova (2000). Volumul Conexiuni și confluențe (2002) valorifică o parte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290096_a_291425]
-
intenția de a-și concura strămoșii neolitici. Succesul a fost rapid. Experimentat în realizarea unor expresii datorită „tradiției” de mascagiu, Niculae Popa reușește dintr-o dată să intre în esențialul formei, să croiască în piatră caractere și să alcătuiască o lume comică și arhaică în același timp, parodică și hieratică, expresivă nu prin virtuozitatea cu care știe să prelucreze forme ci prin desăvârșita ignorare a detaliilor nesemnificative, prin siguranța cu care „materializează” noțiunea de sculptură. Lucrările lui în piatră nu prezintă etape
50 de ani de artă naivă în România : enciclopedie by Costel Iftinchi () [Corola-publishinghouse/Science/759_a_1584]
-
editat de Centrul Județean pentru Conservarea și promovarea Culturii Tradiționale Botoșani, Ed. Axa, Botoșani, 2008, pag. 74. Lucrări în instituții: Galeria de Artă Naivă a Muzeului Județean de Artă, Argeș, Pitești; Muzeul George Apostol, Bacău. „În creația lui Calistrat Robu comicul și gravul, firescul și grotescul, în fine, realul și imaginarul se opun și se împacă în cele din urmă în plăsmuirile insolite ale artistului care, ispitindu ne parcă cu o anume malițicitate ne invită să participămla un ritual păgân, desfășurat
50 de ani de artă naivă în România : enciclopedie by Costel Iftinchi () [Corola-publishinghouse/Science/759_a_1584]
-
spectacol verbal, și, de cealaltă parte, „povestea” care ilustrează, plastic, narativ, în versuri, „vorba”; sunt narațiuni pe tipare de fabulă, de basm, de snoavă, de alegorie amplificată uneori metaforic și parodic (Povestea poamelor), care se umplu de mișcare și relief comic, de efecte hiperbolice (leneșii, gata să ardă în foc, mirați de osteneala de a-i preveni de pericol), vorbire aparent absurdă etc. Sinteză, ca artă literară, de ludică paradă de „proverburi” și vitalitate comică a povestirilor-ilustrări, de un aer naiv
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
se umplu de mișcare și relief comic, de efecte hiperbolice (leneșii, gata să ardă în foc, mirați de osteneala de a-i preveni de pericol), vorbire aparent absurdă etc. Sinteză, ca artă literară, de ludică paradă de „proverburi” și vitalitate comică a povestirilor-ilustrări, de un aer naiv pe care li-l subliniază forma versificată, Povestea vorbii reprezintă momentul unui b. literar definit ca întâlnire a spiritului popular autohton cu cel balcanic și oriental în plăcerea povestirii, dispoziție digresivă, pitoresc și umor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
nostalgie existențială a vieții fruste în mijlocul naturii. OV. S. CROHMĂLNICEANU Adevărata carieră a prozatorului Zaharia Stancu începe abia în 1948 cu romanul, cap de serie, Desculț. E un roman liric, o autobiografie imaginară în tonuri realist-barochiste, amestec de tragic și comic, cu sugestii din Foamea și Pan de Knut Hamsun, Copilăria mea și La stăpân de Maxim Gorki. AL. PIRU Proza lui arată o imaginație în fierbere. Puțini scriitori români au, ca Zaharia Stancu, un mai mare gust al exoticului și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289869_a_291198]
-
să fim politicoși și să respectăm opinia acelui critic, nerâzând de el. MOLIERE, SAU COMICUL ABSOLUT Gogol spune undeva, în Suflete moarte, dacă nu greșesc, că, privit îndelung, comicul devine trist. El avea în vedere comicul din viață, nu arta comică. Fenomenul acesta al comicului, rezultând, cum explica Bergson, dintr-o cădere în automatism, e perceput ca o frânare a duratei, deci suspendă cursul natural al vieții. Dar această suspensie nu poate fi decât momentană, cât ține percepția; viața își reia
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
să respectăm opinia acelui critic, nerâzând de el. MOLIERE, SAU COMICUL ABSOLUT Gogol spune undeva, în Suflete moarte, dacă nu greșesc, că, privit îndelung, comicul devine trist. El avea în vedere comicul din viață, nu arta comică. Fenomenul acesta al comicului, rezultând, cum explica Bergson, dintr-o cădere în automatism, e perceput ca o frânare a duratei, deci suspendă cursul natural al vieții. Dar această suspensie nu poate fi decât momentană, cât ține percepția; viața își reia cursul natural, iar spectacolul
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
natural al vieții. Dar această suspensie nu poate fi decât momentană, cât ține percepția; viața își reia cursul natural, iar spectacolul ei capătă atunci o tristețe care derivă tocmai din injuria deriziunii. De aceea, în artă, pentru a crea un comic perfect, el trebuie menținut într-o suspensie a fluxului vieții, trebuie izolat de tot ce e trecere, devenire, durată. Arta comică înseamnă negarea tranzitorietății momentului și ridicarea acestuia la un nivel inalterabil și definitiv. Tot de aceea comicul perfect nu
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
ei capătă atunci o tristețe care derivă tocmai din injuria deriziunii. De aceea, în artă, pentru a crea un comic perfect, el trebuie menținut într-o suspensie a fluxului vieții, trebuie izolat de tot ce e trecere, devenire, durată. Arta comică înseamnă negarea tranzitorietății momentului și ridicarea acestuia la un nivel inalterabil și definitiv. Tot de aceea comicul perfect nu se poate obține decât în teatru sau în scrieri comprimate la extrem, de genul „momente și schițe”. Iată de ce marele comic
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
crea un comic perfect, el trebuie menținut într-o suspensie a fluxului vieții, trebuie izolat de tot ce e trecere, devenire, durată. Arta comică înseamnă negarea tranzitorietății momentului și ridicarea acestuia la un nivel inalterabil și definitiv. Tot de aceea comicul perfect nu se poate obține decât în teatru sau în scrieri comprimate la extrem, de genul „momente și schițe”. Iată de ce marele comic din literatura de tip „romanesc”, de pildă la Cervantes, Laurence Sterne sau Dickens, se transformă pe drum
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
comică înseamnă negarea tranzitorietății momentului și ridicarea acestuia la un nivel inalterabil și definitiv. Tot de aceea comicul perfect nu se poate obține decât în teatru sau în scrieri comprimate la extrem, de genul „momente și schițe”. Iată de ce marele comic din literatura de tip „romanesc”, de pildă la Cervantes, Laurence Sterne sau Dickens, se transformă pe drum, încărcându-se cu tot omenescul pe care îl cară viața în curgerea ei. În Tristram Shandy sau în romanele lui Dickens, comicul alternează
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
pe care îl cară viața în curgerea ei. În Tristram Shandy sau în romanele lui Dickens, comicul alternează cu sentimentalitatea, iar la eroul lui Cervantes capătă din ce în ce o gravitate față de care devin derizorii ceilalți, batjocoritorii lui. Arta comică suspendă, cum spuneam, devenirea și dă momentului un caracter de transcendere. Fenomenul comic își transgresează natura momentană, este eliberat din temporalitate și capătă un caracter exemplar. Aceasta înseamnă propriu-zis că marea artă comică este esențialmente monumentală. De aceea, marii autori
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
romanele lui Dickens, comicul alternează cu sentimentalitatea, iar la eroul lui Cervantes capătă din ce în ce o gravitate față de care devin derizorii ceilalți, batjocoritorii lui. Arta comică suspendă, cum spuneam, devenirea și dă momentului un caracter de transcendere. Fenomenul comic își transgresează natura momentană, este eliberat din temporalitate și capătă un caracter exemplar. Aceasta înseamnă propriu-zis că marea artă comică este esențialmente monumentală. De aceea, marii autori comici se numără pe degete și rangul lor e la paritate cu geniile
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
care devin derizorii ceilalți, batjocoritorii lui. Arta comică suspendă, cum spuneam, devenirea și dă momentului un caracter de transcendere. Fenomenul comic își transgresează natura momentană, este eliberat din temporalitate și capătă un caracter exemplar. Aceasta înseamnă propriu-zis că marea artă comică este esențialmente monumentală. De aceea, marii autori comici se numără pe degete și rangul lor e la paritate cu geniile supreme. Iar dintre geniile comicului, Molière e fără îndoială cel a cărui operă reprezintă absolutul acestei arte. Un comentator, Ramon
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
suspendă, cum spuneam, devenirea și dă momentului un caracter de transcendere. Fenomenul comic își transgresează natura momentană, este eliberat din temporalitate și capătă un caracter exemplar. Aceasta înseamnă propriu-zis că marea artă comică este esențialmente monumentală. De aceea, marii autori comici se numără pe degete și rangul lor e la paritate cu geniile supreme. Iar dintre geniile comicului, Molière e fără îndoială cel a cărui operă reprezintă absolutul acestei arte. Un comentator, Ramon Fernandez, făcea următoarea observație: „Dacă (Molière, n.n.) nu
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
este eliberat din temporalitate și capătă un caracter exemplar. Aceasta înseamnă propriu-zis că marea artă comică este esențialmente monumentală. De aceea, marii autori comici se numără pe degete și rangul lor e la paritate cu geniile supreme. Iar dintre geniile comicului, Molière e fără îndoială cel a cărui operă reprezintă absolutul acestei arte. Un comentator, Ramon Fernandez, făcea următoarea observație: „Dacă (Molière, n.n.) nu a conservat, ca Cervantes, în opera sa, parfumul visului pe care îl risipește, comicul său e, în
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
Molière degajează mult mai bine, cu fiecare trăsătură, universalul.” (Tableau de la littérature française, XVII-XVIII siècles, operă colectivă, Gallimard, Paris, 1939, p. 99.) Am arătat de ce cred că dintre egalii săi, Molière obține, în comparație cu Cervantes, nu un mai mare impact al comicului, dar o mai mare puritate a acestuia; în ce privește „conservarea parfumului visurilor risipite” pe lângă aceeași rațiune mai joacă și alta: personajele de care ar fi râs Molière nu sunt atât cavalerul Tristei Figuri și scutierul său, poate nici nepoata și guvernanta
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
fi râs de toți, dar lui Don Quijote i-ar fi rezervat regimul lui Alceste, iar lui Sancho pe al lui Sganarelle sau Scapin. În tot cazul, „parfumul visurilor” e un element de lirism care nu poate avea loc într-un comic absolut, cum e al lui Molière. Nu vreau să spun că al lui Cervantes nu e de asemenea un comic absolut, dar prin natura temporală a desfășurării epice devine inevitabil heterogen. Arta comică e prin excelență una, ca să ziceau așa
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
Sganarelle sau Scapin. În tot cazul, „parfumul visurilor” e un element de lirism care nu poate avea loc într-un comic absolut, cum e al lui Molière. Nu vreau să spun că al lui Cervantes nu e de asemenea un comic absolut, dar prin natura temporală a desfășurării epice devine inevitabil heterogen. Arta comică e prin excelență una, ca să ziceau așa, „comportamentistă”, adică e una de curată „fenomenologie”, de percepere a „manifestării”. E un domeniu al exteriorității, în care implicația psihică
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
care nu poate avea loc într-un comic absolut, cum e al lui Molière. Nu vreau să spun că al lui Cervantes nu e de asemenea un comic absolut, dar prin natura temporală a desfășurării epice devine inevitabil heterogen. Arta comică e prin excelență una, ca să ziceau așa, „comportamentistă”, adică e una de curată „fenomenologie”, de percepere a „manifestării”. E un domeniu al exteriorității, în care implicația psihică e în mod necesar minimală și sumară. De aceea, toate imputările de uscăciune
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
pildă, lui Caragiale i le-au adus nu numai detractorii cei mai inepți, dar și unii critici de seamă care l-au admirat) nu au nici un fel de sens. Din aceeași eroare, alții încearcă să-i absolve pe marii autori comici, atribuindu-le fără rost sentimente „adânc omenești”, pe care le vor fi avut, desigur, în viață, dar care sunt străine de creația lor. Am văzut de ce asemenea sentimente au locul lor în opera unor Cervantes, Sterne sau Dickens. Dar și
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
văzut de ce asemenea sentimente au locul lor în opera unor Cervantes, Sterne sau Dickens. Dar și acolo ele apar în mod recurent, alternând cu comicul, dar fără să-l pătrundă. Ca substanță, coniacul lui Cervantes e însă, cum spuneam, un comic absolut, deci de aceeași esență cu cel molieresc. Nu același lucru se poate spune despre comicul shakespearian, deși are loc într-o operă de teatru, deci într-un cadru propice. Cu toate că Shakespeare a creat un tip de comedie de o
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
se poate spune despre comicul shakespearian, deși are loc într-o operă de teatru, deci într-un cadru propice. Cu toate că Shakespeare a creat un tip de comedie de o importanță aproape egală cu marile lui drame, nu există propriu-zis un comic shakespearian. Există, bineînțeles, elemente și episoade propriu-zise comice în opera lui, dar nu ele dau măsura acestui tip de comedie, care are o cu totul altă arie de cuprindere, una simbolică, filosofică și poetică. Nici Malvolio și nici chiar Falstaff
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
loc într-o operă de teatru, deci într-un cadru propice. Cu toate că Shakespeare a creat un tip de comedie de o importanță aproape egală cu marile lui drame, nu există propriu-zis un comic shakespearian. Există, bineînțeles, elemente și episoade propriu-zise comice în opera lui, dar nu ele dau măsura acestui tip de comedie, care are o cu totul altă arie de cuprindere, una simbolică, filosofică și poetică. Nici Malvolio și nici chiar Falstaff nu au structura omogenă, univocă și pură, dusă
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]