1,910 matches
-
o capacitate de a aduna bucuriile și durerile vieții într-un sentiment total, pe care l-am putea numi, eventual, un sentiment sintetic, întocmai cum pe tărîmul voinței există o tendință de a grupa toate strădaniile într-o singură mare năzuință. Ceea ce numim, deseori cam pretențios, legi psihologice indică diversele forme și condiționări pentru acțiunea sintetizatoare. Cît privește formațiunile totale speciale, nu ne vom aștepta, după cum am obesrvat deja anterior, ca ele să se poată deduce din cunoașterea pe care o
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
acțiunea sintetizatoare. Cît privește formațiunile totale speciale, nu ne vom aștepta, după cum am obesrvat deja anterior, ca ele să se poată deduce din cunoașterea pe care o avem cu privire la manifestările sporadice ale senzației, ale reprezentării, ale plăcerii și neplăcerii, ale năzuinței involuntare, ale instinctelor și dorințelor. Există atît de multe posibilități de cooperare și de acțiune contrară, de ceartă și de unire, de legături extrem de diferite după grad și gen, încît sîntem constrînși să studiem totalitățile după ce s-au format de
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
atrag atenția asupra a ceea ce am numit marele humor și să cercetez condițiile ce-l fac potrivit pentru a fi un sentiment total concluziv. El se naște prin trăirea contradicțiilor vieții, prin conflictul dintre sentimentele individuale, cu colaborarea gîndirii și năzuinței spre un scop ce este păstrat de-a lungul timpului cu energie și fidelitate. Și are posibilitatea de a-și menține receptivitatea pentru noi trăiri. Posibilitatea psihologică a unui sentiment total, pericolele care îl amenință și condițiile cărora le este
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
stăpîn pe ea, cu atît poate lua parte mai mult la lupta celorlalți pentru autoafirmare. Apare aici un sentiment sigur de putere, care nu conține tendința de a-și afirma superioritatea față de ceea ce e mic, ci poate da naștere tocmai năzuinței de a-și descărca energia printr-o activitate caritabilă. Adevărata superioritate nu are nevoie să se compare cu cei plasați mai jos, ci presupune tocmai că a obținut o fundamentală prețuire de sine comparîdu-se cu cei mai mari. Adeseori drumul
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
adus dintr-odată în lume păcatul maxim, îndîrjirea împotriva a ceea ce e clar știut ca bun și drept. Și dacă mai facem totodată și experiența că tocmai lupta împotriva răului poate dezlănțui forțe ideale pentru a-l combate, poate suscita năzuințe mari și frumoase, care altminteri nu ar fi ieșit la suprafață, sentimentul în fața vieții și a existenței este și mai bine alcătuit. Împrejurarea ne poate aminti de starea sufletească ce duce, într-un vechi cîntec pascal, la izbucnirea: O, felix
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
se naște întrebarea opusă și anume dacă, în ciuda mobilității și a receptivității, mai este prezentă fermitatea de care nu se poate lipsi nici un sentiment total. Melancolia privește înapoi, ea trăiește în amintire. Nostalgia privește înainte, trăind în speranță și în năzuință. Există în ambele un element de tristețe, în primul caz, fiindcă o valoare a dispărut din viață, în al doilea, fiindcă depărtarea de țel e atît de mare. Se strecoară însă în amîndouă o bucurie, fiindcă trăim și respirăm în
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
despre Zeus, el va da de urma unei tendințe crescînde de a considera justiția drept suprema calitate. Dar nu numai pentru înșelegerea trecutului avem nevoie de acea ipoteză de lucru, ci și modul de a acționa în prezent. În orice năzuință spre un țel, trebuie să presupunem că existența are posibilitatea de a declanșa valori. Altminteri, speranțace trbuie să susțină orice acțiune dispare. Într-o lume părăsită de orice posibilități valorice, acțiunea este cu neputință. Considerațiile de pînă aici alcătuiesc o
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
ei individuale, ca pe o dovadă a modului în care sîntem situați noi oamenii față de existență. Dimpreună cu Sibbern, el poate găsi într-asta un exemplu pentru că orice evoluție, chiar și cea a gîndirii, se desfășoară sporadic. El simpatizează orice năzuință fundamentală și cinstită de a afirma un punct de vedere general, începînd încă de la stăruința asupra măreției și nemărginirii acestei obligații. Contradicția respectivă condiționează, cum am spus, o latură esențială a sentimentului său total. Am încercat cîndva să descriu, potrivit
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
manifestate într-însul se vorputea mișca în douș sensuri. Un imbold sau un instinct se va pune în mișcare ca să se adîncească în ceea ce este mare, să afirme și să lupte pentru acel ceva, dar se va mobiliza și o năzuință de a asigura locul cuvenit în lume chiar și celui mai mărunt lucru, eventual chiar de a proteja prostia și răutatea, odată ce și acestea fac și trebuie să facă parte din ea în virtutea principiului felix culpa ori pentru că răul însuși
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
cel mai simplu pe care ni-l putem imagina. Limbajul uzual e cel care a întreprins deja analiza ce duce la stabilirea lor. O psihologie copilărească operează acum cu aceste abstracțiuni. Dar ele sînt smulse din legătura cu impulsul și năzuința în care au apărut la origine. O evoluție specială, o diferențiere urmînd anumitor condiții, conduce abia la o anumită izolare a diferitelor laturi sau însușiri ale vieții psihice. Așa cum plăcerea sau neplăcerea sînt de la început legate de un imbold sau
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
psihice diferențiate cu formele incipiente ale acesteia. Nu avem dreptul să introducem fără nici o dezbatere, pe toate treptele vieții psihice, ceea ce sesizăm pe o treaptă mai tîrzie ca fiind separat și, într-o anumită măsură, independent de imbold și de năzuință. Se afirmă aici o autonomie născută din realitatea că gîndirea ajunge la acțiune abia după ce viața sufletească s-a aflat îndelung într.o bogată desfășurare; ea este de aceea prost înțeleasă potrivit propriului său trecut, crezîndu-se că deosebirile descoperite acum
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
iar humorul unul modern. Fiindcă Socrate se află exact la momentul unei breșe, cînd antichitatea trimite dincolo de ea însăși și tocmai de aceea el poate trece drept un reprezentant nu doar al unei singure perioade, ci în general, al oricărei năzuințe omenești. Revin și asupra acestui punct în proximul capitol, dar remarc deocamdată cele de mai jos. Hegel și Kierkegaard au demostrat că ironia a fost în antichitate forma naturală de străpungere prin care personalitatea ia pentru prima dată poziție împotriva
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
a desconsiderat toate celelalte lucruri. El ținea foarte mult să devină clar conștient de imboldul său real și de adevărata sa capacitate, ca să nu alunece pe niște căi ce n-ar fi coincis cu propria personalitate. Socrate este profetul marăă năzuințe spre adevăr și al marii griji pentru sine, ambele afalte într-o legătură inseparabilă. Atît știința cît și viața se pot referi la el cu același drept. Încă din antichitate era obișnuită, în legătură cu el, declarația că a fost cel dintîi
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
o totalitate perfectă, deoarece devine astfel imposibilă unilateralitatea cerută de o muncă serioasă și o acțiune energică. Gustav Fröding a accentuat, într-o lucrare din 1890, însemnătatea și dreptul humorului față de rolul unilateral pe care îl jucau, după opinia sa, năzuința spre adevăr și aspirațiila morală, în literatura vremii. El spunea că în trecut exista mai mult humor decît astăzi, deși azi se predică așa de des despre iubire. "Sîntem atît de drăgăstoși în vorbă și faptă, încît uităm cu totul
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
lui Pericle, plăsmuire a unei fantezii nostalgice, dar și ficțiune „din flori de carte”, și-a cultivat scriitorul visul de frumos. Voluptatea calofilă, solemnitatea gesturilor, dicțiunea ceremonioasă a ideilor sunt constante care îi diferențiază manifestarea în interiorul grupului Criterion, solidar în năzuința de a determina în cultura românească o revoluție, prin reconsiderarea ei dintr-o perspectivă europeană. În scurte glose, propune un jurnal de lecturi din literatura română și străină, cu precădere franceză, ce dezvăluie sensibilitate receptivă destul de largă, dar și un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285841_a_287170]
-
de preferință, „ora difuză” a serii și a aurorei. Intenția de a conferi imaginii verticalitatea unor „dorice, prudente forme” (Proemiu) are a învinge atracția spre volutele melodioase, feminine. Chemărilor vagului dispersant, cu stigmate simboliste (Delft, Mătasea depărtărilor), li se opune năzuința spre centru, punct ferm în rotirea „nervoasă” a timpului, de unde și ocurența simbolurilor insularității. Aventura poeziei, realitate suverană, deasupra vicisitudinilor devenirii, nu anulează însă dilema existențială. „Temuta, roza Moarte” prelungește indefinit dualitatea perspectivelor: spre „suita și ciclica lumină” sau spre
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285841_a_287170]
-
în marile taine ale firii. Sub semnul perfecțiunii, moartea și nemurirea coincid, de unde și vacuitatea tristă a eternității, care își soarbe „viața fără de moarte” din cugetarea pasionată a muritorilor. Deși perfect echilibrată, creația întreagă suferă de răul de a fi. Năzuința spre tinerețe fără bătrânețe a muritorilor, ca și tentația întrupării la nemuritori nu sunt, astfel, decât expresia aceluiași irezistibil „vis de neființă”. Nu se optează pentru soluția revoltei în perpetuitate, ci pentru una estetică și umanistă: împăcarea cu soarta, prin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285841_a_287170]
-
produs al acțiunlor motivate ale oamenilor. „Întreaga organizație trebuie să fie constituită ca o structură complexă de grupuri întrețesute ”(R. Lickert), iar „funcția primordială a oricărei organizații, fie ea religioasă, politică, economică sau de altă natură, trebuie să fie îndeplinirea năzuințelor omului către o existență plină de sens” (Fr. Herzberg). 6.3. Stilul Modelului Organizațional Complet în conducerea managerială a organizațiilor sportive Obiectivele organizaționale de un standard ridicat sunt realizabile și realizate numai dacă se constituie echipe de lucru eficiente, iar
Concepte specifice managementului modern în organizaţiile Sportive by Nicolae Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Science/719_a_1302]
-
trebuie să fie un proces relativ, adaptabil contextual, întrucât nu există reguli specifice care să funcționeze în orice situație, ci numai principii generale ce trebuie aplicate astfel încât să se pună în evidență valoarea și pregătirea indivizilor organizaționali și să îndeplinească năzuințele lor. Conceptul despre managementul organizațional propus de acesta conține câteva idei semnificative și anume: * organizațiile eficiente sunt formate din grupuri de oameni care promovează relații de sprijin unele față de altele; * obiectivele organizației au semnificații pentru membrii acesteia; * membrii organizației consideră
Concepte specifice managementului modern în organizaţiile Sportive by Nicolae Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Science/719_a_1302]
-
responsabilitatea individuală nu poate fi strict delimitată în acest context. Considerăm că aceasta se datorează în principal a doi factori: * eterogenitatea, complexitatea și chiar tulburența contextului cultural românesc; * cercetarea desfășurată pe bază de chestionar a evidențiat mai mult atitudini și năzuințe ale persoanelor decât realități ale contextului cultural românesc. Totuși tendința de evoluție a contextului cultural românesc către individualism este evidentă și poate influența managementul organizațiilor sportive în ce privește organizarea structurală, procesul decizional, sistemul informațional, motivarea personalului (fig. 9.1.). În cadrul studiului
Concepte specifice managementului modern în organizaţiile Sportive by Nicolae Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Science/719_a_1302]
-
îi înconjoară cu dragoste caldă, arătând încrederea cu care ei privesc partidul. Impresionantă este scena morții lui Fedia, câteva clipe după ce discutase cu Cerneț despre intrarea lui în partid. Pentru Fedia, acest muncitor cinstit, partidul este suprema și îndelunga lui năzuință. Autorul, însă, nu adâncește destul ideea centrală, problema vigilenței, lipsindu-i puterea de a o organiza în detalii (...). De altfel una din lipsurile fundamentale ale nuvelei este faptul că descoperirea uneltirilor dușmanului de clasă pare întâmplătoare: utemistul Toma «și-amintește
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
politice a poporului nostru în ultimii ani - în primii ani de adevărată libertate și adevărată muncă creatoare în istoria sa de atâtea ori seculară. Cu două zile înainte, conducătorul iubit al clasei muncitoare din țara noastră aduna gândurile, sentimentele și năzuințele poporului în cuvinte pline de măreție: «Zorii unei vieți noi s-au ridicat deasupra patriei noastre» (...). Este uimitor și îmbucurător drumul parcurs de literatura noastră nouă. Au trecut patru ani de când, într-un articol de fond, Scânteia semnala un început
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
humorul lui sunt acelea ale țărănimii sărace, iar drumul lui Mitrea Cocor este totodată drumul istoric al acestei țărănimi, care de veacuri suferă și se revoltă, dar care numai sub conducerea clasei muncitoare găsește calea spre rezolvarea, pe cale revoluționară, a năzuințelor ei dintotdeauna”. PETRU DUMITRIU NU MAI ESTE SINGUR Afirmația din titlu vrea să spună că, de prea mulți ani, încă din 1949, dincolo de inerentele și convenționalele remarci critice, Petru Dumitriu era singurul prozator de succes; desigur, mai era și Sadoveanu
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
Sovietici în 1940, Elena Alistar locuiește la Iași o scurtă perioadă, apoi se stabilește la Pucioasa, jud. Dâmbovița, unde a murit în 1955. Este înhumată la cimitirul Bellu din București, în parcela Eroilor Patriei. În memoriile sale descrie, în principal, năzuințele Basarabiei de a se desprinde de ocupantul sovietic, acestea fiind o cronică fidelă a unei epoci din istoria zbuciumată a Basarabiei. Amintirea ei a rămas mereu vie în sufletele zecilor de promoții de eleve de la Școala Eparhială. Au trecut peste
personalitați universitare ieșene din basarabia by vlad bejan, ionel maftei () [Corola-publishinghouse/Science/91489_a_92360]
-
Dragomirescu. Cariera didactică - profesor de liceu - și-a exercitat-o în câteva orașe transilvănene: Odorhei, Carei, Cristur, Brad, Turda și Năsăud. A debutat în 1923 cu Pastel de vară în „Cosinzeana” și a colaborat cu versuri, proză, articole, medalioane la „Năzuința”, „Datina”, „Convorbiri literare”, „Universul literar”, „Ritmul vremii”, „Gând românesc” etc. Împreună cu Emil Giurgiuca, a fost inițiatorul și întemeietorul revistei „Abecedar” (apărută în 1933-1934 la Brad și la Turda), publicație ce a contribuit substanțial, prin paginile ei, la modernizarea atât a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285803_a_287132]