2,282 matches
-
necaz acum, că ești În dublă dificultate. — Mă tem că tata a aflat despre asta. Pe chipul Angelei, ca și pe cel al lui Wallace, se citea ceva blând, o urmă de pruncie sau de visare copilăroasă. Părinții probabil că tânjiseră peste măsură după bebeluși și prin urmare inhibaseră ceva În ciclul de dezvoltare al copiilor lor. Ultima privire a Angelei, Înainte să Înceapă să plângă În hohote, Îl uimi pe Sammler. Buzele Întredeschise, fruntea Încruntată, pielea exprimând predare necondiționată, trăsături
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
ar dezmetici. Îmbătată de teroare? Da, și fragmentele (un fragment ca domnul Sammler) Înțelegeau: acest pământ era un mormânt; viața noastră Îi era dată cu Împrumut de către elementele ei și trebuia returnată: venea o vreme când elementele simple păreau să tânjească să se elibereze de formele complicate de viață, când fiecare element din fiecare celulă spunea, „Ajunge!“ Planeta era mama noastră și cimitirul nostru. Nu era de mirare că spiritul uman dorea să plece. Să părăsească acest pântec fecund. Să părăsească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
univers Închis e Încă reală, doar că impulsul nu trebuie să fie pus pe seama oboselii și deșertăciunii vieții și nu trebuie neapărat să fie o călătorie a morții. Necazul este că numai specialiștii antrenați vor putea face călătoria. Sufletul care tânjește nu poate să se ducă prin impuls direct numai pentru că are o nevoie nemărginită sau intenția sau puterea de suferință. Va trebui să știe inginerie și să poarte acele costume aparte și să suporte umilințe personale, organice. Poate că problema
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
animale împăiate, chiuvete colorate, accesorii care încearcă să prindă din urmă un timp trecut (Constantin Cojocaru e adolescentul de vârsta a treia, sărac cu duhul și șmecheros, cu agrafă care-i ține bretonul, tricou roz și suflet de copil mare, tânjind după puțină iubireă nu sunt altceva decât simulacre ale unor prezențe necesare. Povestiri despre nebunia (noastrăă cea de toate zilele adună în camere despărțite de marcajele și zgomotele străzii ciudați inocenți care-și împing țăcăneala până la limita degustării unor plăceri
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2188_a_3513]
-
trecea prin minte ce ar fi putut să Însemne o viață mai bună. Înainte să adoarmă, se Întreba dacă nu-i lipsește orfeli natul, dacă nu cumva din pricina asta se simțea trist. Nu avea Însă nici o nostalgie și nici nu tânjea după trecut. În schimb, avea să constate Încă de pe atunci că imaginea orfelinatului se pierdea În depărtare, se Încețoșa și devenea de nepătruns pentru ochii minții. Întins În pat, cu clipocitul neîncetat al valurilor În urechi, a Început să priceapă
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
fie dureros, dar e mai prețios decât iluzia. În sfârșit, așa-mi amintesc eu. Iar acum Îmi dau seama că dragostea mea pentru Bali a fost exact așa. Insula asta... nu prea m-a iubit, ce zici? Numai eu am tânjit după ea. Mi-am dat seama de asta datorită ție. — Nu pricep! De câte ori sunt cu tine, văd Indiile prin ochii tăi și totul e minunat. E ca și cum ai fi o părticică din locul ăsta. El e al tău și tu
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
care-și depozitase și-și ascunsese în pivniță marfa sa mult dorită, căci, pe suporți de lemn, cu roțile din față în sus, atârnau destul de multe biciclete ce păreau toate în stare bună și aveau cauciucurile umflate; în orice caz, tânjeau a fi folosite. Iar plutonierul trebuie că făcea parte din categoria oamenilor care se decid repede, căci, după ce spusese „Acum ori niciodată“, îl aud mai degrabă șoptind decât strigând: „Dați-i drumul, fiecare își înhață câte o bicicletă. Și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cu alte patru paturi cu două etaje într-o încăpere fără ferestre care, așa cum avea să se arate spre seară, era locuită de studenți și ucenici ceva mai tineri, cu puțini ani mai mari decât mine. La fel ca mine, tânjeau după fete și vorbeau tot timpul despre femei și despre alcătuirea lor cărnoasă. Dar ei ar fi zburdat în orice caz cu cutare sau cutare domnișoară dispusă în apropiata pădure Grafenberg, care însă în iarna lui ‘47 era, la fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
peste cap, a executat un solo de trompetă, căruia solistul pe nume Geldmacher i-a răspuns de data asta cu flautul alto, a exploatat relația dintre tablă și lemn: este Satchmo în persoană, așa cum îl cunoaștem de pe discuri după care tânjim din tot sufletul, de la radio și din fotografii lucioase alb-negru. Acum, el se retrage în sine, cu trompeta mută, apoi își unește din nou sunetul, timp de o scurtă eternitate, cu al nostru, îmi permite mie și degetarelor mele un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
după ce fusese decojită foaie după foaie, nu conținea nici un sâmbure care să întemeieze un sens - ea care, după toate lăudăroasele mele făgăduieli, a rămas, la fel ca mama lui Peer Gynt, cu buzele umflate, ea care, toată viața ei, a tânjit după frumos și a știut ce anume putea să treacă pentru ea drept frumos, se bucura că „dragul“ ei „băiat“ - așa scria - „are norocul să vadă toate acele frumuseți“, și pe deasupra însoțit „de o tânără domnișoară atât de frumoasă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
acea lume prin voia destinului. Nu s-a împotrivt chiar dacă nu i-a plăcut. Între traiul alături de mama vitregă și șatră, l-a preferat pe ultimul, de nevoie nu din plăcere. Încetul cu încetul se acomodase, dar inima ei încă tânjea după mama care nu mai era, după tatăl pe care-l părăsise, după casa în care se născuse și trăise câțiva ani. Jocul paparudelor o făcea să se simtă integrată în cea de a doua ei familie, pentru că-l trăia
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
mereu în hârjoană. — Dacă ați ști cât de mult îmi lipsesc acele zile! Parcă ieri a fost. Ne certam , ne porcăiam, ne-mpăcam, ne sărutam. Au urmat alte scene ale operei ca aceea în care Belmonte știind că Pașa Selim tânjea după iubirea Constanței, a întrebat-o:”Spune-mi, nu-mi ascunde nimic, pe pașă îl iubești”. Ea este indignată:”Să se îndoiască dacă îl iubesc? Cum ai putu să crezi, Belmonte, că mi-am dăruit inima altcuiva?”. Auzind această mărturisire
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
și Léa ajung la Sevilla, între ei nu mai e, de mult, de prea mult timp, nici un mister. Certuri pefect reme morabile au luat locul orelor de întuneric cald și ploios, din Scoția. Sunt plictisiți, sastisiți, încremeniți, fiecare, în timpul lui, tânjind, fiecare, nu după celălalt, cât după sine, după un altfel de timp, unul intim, bine delimitat de cel pe care-l împart, fără prea mult chef, fără prea multă căldură. A doua zi, Alexandre pleacă în Gi braltar. Léa rămâne
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
Măgura, Benea, Bobeica, Lucina și Sălaș cu desagii doldora de bunuri trebuincioase traiului de zi cu zi, încât nedespărțiții noștri cai numiți și ei huțuli abia mai pășesc sub povara lor. Uneori huțanul uită să revină la huțanca lui, care tânjește cu lunile, ici-colo și cu anii, dar nu-și pierde nădejdea că acesta odată și odată tot se va întoarce la culcușul lor, dacă nu s-a prăpădit cumva răpus de vreun trăsnet, de vreun fur ori de vreo fiară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
i-o da pe fii-sa de nevastă. Că știți și Domniile Voastre câte belele s-au întâmplat... când sus era bun și jos nu valora nici trei parale și-atunci biata fată măritată, trebuia ori să rupă cununia, ori să tânjească o viață întreagă după ce-i mai mult pe lumea asta. Iar când oamenii nu se hotărau la un asemenea pas, atunci se apela la varianta fericirii de împrumut sau mai bine zis a ibovniciei care se înscrie în zona marilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
mine, în cei douăzeci și doi de ani de căsnicie, tot timpul m-a plasat la periferia preocupărilor sale... Nu tu o floare, nu tu o atenție, nu tu un zâmbet, un teatru, un dans, o surpriză după care am tânjit o viață întreagă. Că el atâta doar a știut să-mi aducă salariul, ce-i drept, nu unul dintre cele mai mici, să mă scoată de la serviciu și să vină seara obosit acasă de la șantierele lui ca la restaurant și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
mai rămân? Nu-ți sunt de ajuns peste douăzeci de ani de slugăreală? Ce zici, Paraschive? Douăzeci și doi de ani din tinerețea mea, nu tu bărbat, nu tu gospodar, nu tu amant pentru o dulce mângâiere după care am tânjit zile și nopți în șir! Ajunge, Paraschive! Că ardeam ca o văpaie, ca un cuptor încins, Paraschive! Și tu... nicăieri... Ori, dacă nu, dormeai lângă mine ca o bucată de lemn... Ca un pisoi castrat, Paraschive! Dar tu nu te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
nici măcar un gest de regret, fie el și cât un bob de lacrimă. Ba mai mult, John aproape că s-a bucurat în sinea lui că, în sfârșit, va avea și el posibilitatea să meargă la școală după care a tânjit atâta vreme. * * * Cei doi frățiori cu părul cârlionțat se descurcau și singuri în jumătatea de zi în care John se afla la școală. Atâta doar că se certau adesea pentru porția de mazăre scăzută, lăsată de mama pe plita din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
și lui vremea și-l așteaptă seară de seară fetele de măritat la fântână sau în gura portiței, îl compătimeau suratele din vecini, chipurile, întâmplător. Să știi, vecină, că la mijloc îi altceva! Taină mare, vecină Tincuță! Vasile al Ilariei tânjește după Ioana lui Dorin de la Humărie. Cică l-a așteptat cât l-a așteptat și până la urmă s-a măritat, iar Vasile a rămas cu buza umflată și cu pietroiul pe inimă, cât îi el de Vasile al Ilariei. Că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
ținea de trecut și își pierduse valabilitatea. Fiecare zi care trecea era de neînlocuit. Acesta era mesajul pe care mi-l transmitea rîul. Actele de pe biroul meu cu conținutul lor neschimbat încercau să susțină exact contrariul. Dar oricît aș fi tînjit să vîslesc din nou, niciodată în acele luni nu am urcat treptele clubului. Nu m-a oprit doar timiditatea, deși eram pe deplin conștient că nu era loc pentru mine, acolo, printre grupurile de oameni care se adunau în balcoane
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
nimeni să ne judece. În afară de Schneiderhahn. Dar cine era el? Un ins singuratic într-o haină de ploaie ridicolă și cu cizme mari de cauciuc care ne privea părăsind debarcaderul. Un străin. Aș fi vrut să fim înapoi la antrenament. Tînjeam după singurătatea pe apă, după cercul plăcut de lumină din vremea cînd lucram cu greutățile în adăpostul bărcilor. Nimic nu a mers în felul pe care-l exersaserăm, toate lucrurile asupra cărora conveniserăm s-au evaporat. Chiar de la pocnetul de
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
fără lumină. Știam că, la mică distanță, voi afla clubul părăsit. Zilele de dinaintea campionatului au fost ciudate. Schneiderhahn ne-a interzis să vîslim cu putere, chiar ne-a îngăduit trei zile fără antrenament. Trebuia să fim hămesiți după apă, să tînjim după bătăile puternice. M-am plimbat prin oraș, fără țintă și mulțumit, dar în același timp, pradă unei ațîțări febrile. Acea ațîțare nu era cea obișnuită care consista în primul rînd din frică și durere. Era altceva, în legătură cu umbra pe
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
mai era necunoscută. Orientare corectă. Steag alb. Steag roșu. Mîinile căutînd locul potrivit pe mîner. Liniște. "Pe locuri..." Din nou frica aceea rigidă. Liniștea e atît de adîncă că încep să-ți țiuie urechile. Soare pătrunzător. "Fiți gata..." Întreaga lume tînjește după sunet. Pentru a elibera aerul după ce și-a ținut suflarea. "Start!" Sînt cinci sute de metri de la podul cu felinarele pînă la ușa din față a clubului, pînă la locul în care era ușa clubului. De cîte ori am
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
nu-mi amintesc. Aveam de gand să-ntemeiem o comună. Eleanor pufni într-un râs sarcastic. — Vai de capul ei. Ce comună ar mai fi ieșit cu doi scriitori în ea! — Dar Adrian a observat că tu, în sinea ta, tânjeai după vechile certitudini burgheze. Pun pariu c-a și îngenuncheat în fața ta, nu-i așa? — Șam, nu-mi face nici o plăcere să discut despre vremurile alea! i-o reteza Eleanor pe un ton vehement, părând aproape furioasă. — Bine, fie, zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1918_a_3243]
-
o ambianță, un decor în care se consumă nemulțumirea ta. După aceea vei rămâne din nou singur, tu cu tine, e drept într-o altă ambianță, dar asta nu va curma cauza și nici nu va rezolva esența nemulțumirii. Vei tânji după viață, vei încerca să te întorci, să dregi ceea ce numai aici se poate drege... Cum să mă întorc? Poate ca strigoi! Văd că imaginația ta de fost îngrijitor de morminte îți joacă feste. N-ai grijă, nu voi veni
Cutia cu bătrâni by Andrei Oișteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/824_a_1749]