2,992 matches
-
constrânși toată viața lor - și constrânși după aceea și fiii lor - să împartă cu dominus roadele pământului care odată era al lor. — E adevărat, fu de acord Vitalius. Așa se întâmplă că atâta lume sărmană sfârșește în ruină! Sub privirea uimită a lui Sebastianus, tânărul tăcu imediat și roși, căindu-se, desigur, că se lăsase antrenat de povestea aceea până la a face afirmații atât de hazardate în prezența a doi ofițeri de rang. Spre deosebire de tânărul soldat, Maliban părea puțin interesat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
vină la mine de niciunde ceva, cineva. Nu am știut să cer ajutor. Nimic nu începe și nu se sfârșește cu mineă am înțeles asta târziu. Discret, am întrebat cum, unde, de ce?! În drumurile mele am întâlnit “nebuni liniștiți” și uimită îi priveam, știam că nu este normal așa, dar... am trecut mai departe. Există momente când sunt nefiresc de liniștită. Mă gândesc la bătălia finală dintre bine și rău și caut soluții să trăiesc știind că nu pot răspunde la
JURNAL ABSENT by CATI GAVRIL () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1688_a_2950]
-
a plâns niciodată de oboseală. A găsit permanent toată înțelegerea din partea familiei, pe care a venerat-o și pentru care a făcut foarte multe sacrificii. Deși îl vedeam nemuritor, la sfârșit de noiembrie 1990, în ziua de 30, am aflat uimit că profesorul Ion Gugiuman a murit din cauza unei boli de inimă. Făcuse o deplasare la Bârlad, cu trenul personal, la clasa a II-a, în condiții nu tocmai potrivite pentru vârsta și sănătatea dumnealui. Cel care îmi spunea deseori în
In memoriam : Ion Gugiuman by Costin Clit, Constantin Vasluianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1203_a_2104]
-
mai multe zile libere și aș fi putut foarte bine să stau acasă. Tare mi-aș fi dorit să lenevesc la casa din Tsukuba. Dar, m-am gândit să trec pe la firmă în drum spre Tsukuba. Nevasta m-a întrebat uimită: «Azi te duci la muncă? N-ar fi bine măcar azi să iei o pauză?» Totuși, am răspuns: «Firma e în drum spre Tsukuba, așa că mă reped și pe acolo.» Am luat trenul de la linia Seibu și am mers până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Pentru că nu era așa, ci puțin dulceag, toți au rămas. La casa de bilete totul era în ordine, vânzătorii stăteau liniștiți. Când să trec de bară, mă cam clătinam. Am urcat scările tremurând, am ieșit la suprafață și am rămas uimit. Afară era întunecat. Apoi am mers puțin și mă gândeam că e prea întuneric. M-am ghemuit în fața unei clădiri. Am stat nemișcat două-trei minute în poziția asta. Era multă lume pe acolo, însă nimeni nu m-a întrebat ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
din instinct, fără chiar să fi fost la curent cu această absență a prenumelui, o botezasem. Ai crede că simțisem nevoia ei pe care o umpleam cu acest prenume care îmi era deja atât de familiar. -Sigrid. -Sigrid, repetă ea uimită. E drăguț. -E numele pe care ți l-a dat Olaf? -Nu. -El ce a ales? -Asta nu te privește. -Păstrezi secrete prenumele care ți se dau? -Atunci când legătura cu persoana în cauză este intimă, da. Olaf este soțul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
Această revelație va antrena și altele și, din vorbă în vorbă, voi fi nevoit să-i mărturisesc moartea lui Olaf. -Și dacă am cina în bucătărie? propusei eu cu o gravă lipsă de firesc. -Întotdeauna mâncăm în bucătărie, răspunse ea uimită. Era într-adevăr urgent să-mi schimb atitudinea: va sfârși prin a bănui că exista o problemă. M-am așezat gândind că era prea târziu ca să fugim. Nu mai aveam de ales. Această din urmă frază mă liniști. Atâta vreme cât cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
pungă. Întețise repede focul să fiarbă orezul să nu se culce copiii nemâncați. În seara asta mâncăm fără gemene spusese tatăl cu naduf. Ele s-au ghiftuit cu ouă de furat, le ajunge. Soția Îl privise cu luare aminte și uimită nu Îndrăznea să Întrebe mai mult. Așa care va să zică...ouă de furat? Apăi, pentru așa o ispravă chiar merită o bătaie....ce le Învăț eu și ce fac ele... Și-au luat plata fii fără grijă, de data asta au Întrecut
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
negoțului tău, ți-ai spurcat locașurile sfinte; de aceea, scot din mijlocul tău un foc, care te mistuie, și te prefac în cenușă pe pămînt, înaintea tuturor celor ce te privesc. 19. Toți cei ce te cunosc între popoare rămîn uimiți din pricina ta, ești nimicit, și nu vei mai fi niciodată!" 20. Cuvîntul Domnului mi-a vorbit astfel: 21. "Fiul omului, întoarce-ți fața spre Sidon și proorocește împotriva lui! 22. Spune: "Așa vorbește Domnul Dumnezeu: "Iată că am necaz pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85085_a_85872]
-
Sta în genunche, sfânt, Iar părul peste spate ajunge la pământ, Prin cozile de aur se vede umăr, gât Mai alb decât omătul..." Ce te mai rogi atît? " Ai întrebat, Bogdane. Cu mînile unite Ea te privi atuncea pin genele uimite, Cu mâni așa de albe, degete subțirele, Unghii așa curate încît te vezi în ele, {EminescuOpVIII 92} Pe buze cu sfială, cu focul în priviri, ..................... nici mare nici prea mică La piept mai potrivită, la mijloc subțirică Așa că de la mijloc
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
lungi, bălaie, Iar purpura se mișcă de-al undelor cutreier, În iarba cea înaltă suspină trist un greier Și vânătă e umbra și rumenă e sara, În farmecul naturii pare c-aud ghitara; Văratec, caldul aer mă adormea cu zvonul; Uimit, cu ochii țintă, priveam atunci balconul Ce-i încărcat cu frunze de spânzur prin ostrețe, Liane înflorite cu fel de fel de fețe. Deodată... ușa sună... un pas sfios [din fire] Uscat foșnea pe scânduri matasa cea subțire: Prin flori
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
se rumpe În ploi scânteietoare de colb de pietre scumpe, Apunerea cereas[c]ă era sub raze ninsă, Ca pâsla erau albe dumbrăvile sub dânsa, În râuri, lacuri, ape sclipeau ca și oglinzi; Apoi, când răsăritul cu ochiul îl cuprinz Uimit priveam la ploaie de pietre scumpe eu, Spre răsărit văzut-am deodată curcubeu: Juca în șapte fețe și-n acelaș răstîmp De [la] un colț la altul prindea acelaș câmp; Deodată văd un altul mai mare, mai frumos: Pe cel
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
stea senină Privește și atinge cu raza ei de nea Pe vergina-nviată ce plânge cătră ea... MAIO M[ăria] Ta! ce-ți este? Ce ai? ȘT[EFAN] ............... Ce am? Nimică! Copil!... Numai icoana te-a înghețat de frică! Tu stai uimit și nu știi, să crezi or să nu crezi!... Deschide pieptu-mi rece... deschide, și să vezi! Noptosul cimitiriu ce doarme sub coline, Purtând în pieptu-i pacinic atâtea mii lumine Ce s-a stins mie lumea... Bisericuța sântă În care nu
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
noapte vană cu aer amorțit În inima stârpită, în capul pustiit. (De sub manta-i neagră scoate un cran de mort cu ochi de foc a căror raze le îndreaptă spre fruntea lui Mureșanu. Fața lui devine rătăcită și ochiul lui uimit și nesigur. El își întinde brațul ca pentru a se feri de razele ce-i ard creierii) Cu raza morții negre eu fruntea ta ating Și harfa ta o sfarăm și geniul ți-l sting! (Dispare-n pământ. O melodramă
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
ai albei dimineți. Profete al luminei! În noaptea-ți te salut Și vărs geniu de aur în corpul tău de lut, În buclele-ți eu strecor dulci lauri de argint, Cu raza zilei albe cu geniu-ți aprind. (Mureșanu a-ngenuncheat uimit. Ea-i lasă să cadă pe frunte cununa de lauri, îi zâmbește și dispare în sus răpită de-un nor aurit) {EminescuOpVIII 263} LUMINA (solemn, invocând cerul) 2260 Cu bolta ta de stele coboară, univers, Cu lamură de pace tu
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
aripi, ca marmură de pal, Și se coboară dulce pe drumul razei sale Și haine argintie cuprind membrele sale, Pin păru-i flori albastre, pe frunte-o stea de foc... E o icoană-n ceruri, cu cîntecu-mi o-nvoc, Eu stau uimit, sinistru, mîna-mi învoluntară Se mișcă tremurândă în acea sântă oară. Pe coardele de fier, Dar ce i-am zis, ce-mi zice ÎN van eu samă-mi cer. Când, provocate de-arfă-mi, răspund valuri o mie Ea vine... Cine-i dînsa
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
Serrei, fără a o întreba nimic asupra purtării ei, nici asupra pricinilor ce au adus-o să facă acea nebunie, îi zise: - Regele Engliterei mă cheamă înapoi la Londra; chiar desară vom porni... Pe urmă ieși afară. Mis Henrietta rămase uimită; sună să vie camerista sa: - Juană, astă seară noi pornim din Neapol; tatăl meu este chemat înapoi la Londra, vrei să faci bine a te însărcina ca să faci a intra în mâna maestrului Pergoleze biletul ce voi scrie? - Bucuros, doamna
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
privitul în depărtare, până ce ochii țăranilor, care îl priveau cu pleoapele strânse, nu din cauză că fumau chiștoace, ci pentru că, de când se știau, nu avuseseră încredere în domni cu cravată și pantofi lustruiți, se făceau rotunzi și mari și eu însumi vedeam uimit că acest W., care era tatăl meu, avea ceva străin mie, dar comun cu țăranii. Spunea că ar trebui să ne ocupăm cu timpul și de agricultură, dar o spunea cu regret, de parcă ceva s-ar fi pierdut definitiv, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
în special la primele sfârșituri de săptămână calde de primăvară, când automobilele își obținuseră din nou permisele pentru semestrul de vară - pe marginea străzii. Bărbații, cu chiștoacele lor și câte o sticlă de bere, femeile, cu ceva de împletit. Urmăreai uimit modelele care treceau pe lângă tine, fără să trebuiască să te miști, de parcă strada ar fi fost un rând dintr-un text, care te lămurea mai ușor și mai exact despre mărcile respective și despre construcția propriu-zisă a acelui prototip, decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
fiecare dezamăgire de felul ăsta, seara, după ce preda cheile la portar și semna într-un caiet, se întorcea acasă convins că n-o să se aleagă nimic din planul său. Multe nopți n-a reușit să adoarmă deloc. Chinuit, speriat sau uimit, zăcea doar întins în pat cu ochii abia mijiți, întrezărind printre pleoape aceleași imagini dezolante ale coridoarelor goale și ale băncilor pustii. Ești mai norocos decît îți poți închipui, nu oricine beneficiază de șansa de a-și exersa discursurile într-
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
ar fi mințit În legătură cu asta. Nu era ceva neobișnuit ca unii avocați - avocații germani, care lucrau pentru Reich - să fie În SS: Îmi Închipuiam că Pfarr purta uniforma numai cu ocazia unor ceremonii. Era rândul lui Frau Schmidt să fie uimită: — Voiam să vă Întreb cum a izbucnit incendiul. M-am gândit un pic și am decis să Îi spun adevărul gol-goluț fără menajamente, În speranța că șocul o va Împiedica să pună Întrebări mai grele, la care nu puteam răspunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
văzut pe Arthur Miller!”, povestea cu o festivă febrilitate. „La o serată literară. N-am avut curaj să mă apropiu de el, dar nu era departe, l-am văzut bine. Închipuie-ți, pe Arthur Miller!” Ar fi fost, sunt sigur, uimit să afle că Arthur Miller, alături de care am avut onoarea a participa la câteva evenimente culturale, este și astăzi un bărbat la fel de viguros, activ, prezent peste tot, omagiat peste tot, că Updike este neverosimil de productiv, iar Pynchon și Salinger
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
cu Bănulescu, dar ne apropiasem În ultimii ani În cadrul biroului secției de proză a Asociației Scriitorilor din București. Înaintea alegerii secretarului de secție, venise să se consulte cu mine asupra persoanei care ar trebui propusă. Am fost cu atât mai uimit cu cât vroia să mă propună chiar pe mine. I-am explicat că nu am nici o șansă de a fi aprobat de foruri, nefiind nici membru de partid, nici agreat la eșaloanele culturale superioare. În plus, nici nu eram potrivit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
care aflase doar că aducea un mesaj din partea lui Al. Mirodan din Israel avusese un tată și bunic fierari. În 1987, când are loc Întâmplarea, nu mai eram În țară, dar eu aș fi avut, cu adevărat, motive să fiu uimit. Mesagerul revenit În România la trei ani de la emigrarea sa era un prieten. Nu știam, Însă, nici atunci, cum nu știam nici În 2001, că era nepot și fiu de fierar. „Formidabil!”, exclamam, la rându-mi, cu o Întârziere de peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
inevitabilul efect că, acum, relația dintre trup și spirit pare schimbată: spiritul, de veghe, se lasă pătruns, Înregistrează pulsațiile și somația confuză, urgentă, a „trupului” care, oricât ar spera altminteri eroina, nu mai este doar trup. Totul se Întâmplă, constată uimită Claudine, doar pentru că absenta, pentru câteva zile, de acasă!... Riscantă evadare din privilegiile fericirii, care se dovedesc prea repede fragile și riscante. Ce este trecutul, de fapt?, se Întreabă rătăcita. „Cel mai simplu răspuns era că ea se schimbase.” Intrusul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]