23,409 matches
-
state vecine, revocase sau nesocotise toate dispozițiile lui Germanicus, strica brutal relațiile civilizate cu populația. Germanicus îl convocă pe Calpurnius Piso, iar acesta se înfățișă imediat. — Așteptam întâlnirea asta de săptămâni bune, declară obraznic în atriu. Ușa se închise cu zgomot în spatele lui. Încă de la primele replici, cei doi se înfruntară dur; Germanicus îi ceru lui Piso să se supună ordinelor lui; trufaș, Calpurnius Piso declară că el răstălmăcea dorințele Senatului. Glasurile lor ridicate și potrivnice, care se întrerupeau și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
că, înainte de mortul acela, ea își însoțise la mausoleu frații asasinați, îi blestemau pe ucigașii nepedepsiți, cereau răzbunare. Nimeni, cu excepția câtorva senatori, nu prevedea că acea dovadă de popularitate avea să fie fatală. În Domus Tiberiana de pe Palatinus se auzea zgomotul mulțimii indignate, gata să se răzvrătească. „Nu știu cât de sigură e fidelitatea pretorienilor“, gândea sumbru Tiberius. Astfel, din familia Caesaris, curtea imperială, nu-și făcu nimeni apariția. Tiberius și mama sa trimiseră niște ambasadori îndoielnici să spună că amândoi erau sfâșiați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
În schimb... Se aplecă deasupra foii. „În timp ce scriu aceste rânduri, știu că pe Creticus îl duc dinaintea senatorilor.“ Puse jos calamusul și se ridică. — O să vezi că vom încheia povestea mâine, spuse. Gajus se plimbă prin grădini, coborî până la râu. Zgomotul apei era la fel cu cel făcut de fluviul Orontes în jurul palatului din Epidafne. Bietul Zaleucos se uita la el de departe; se simțea inutil, înzestrat cu o cultură antică, învinsă și aflată în agonie în lumea aceea crudă. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
și ridica acolo case după gustul său, sigure ca un castrum din ținuturile barbarilor. „Vizuinile uzurpatorului“, zicea Agrippina, „unde își ține ascunsă teama“. Tiberius nu era bântuit doar de suspiciuni și spaime. Era și misogin, nu suporta glasurile, râsetele și zgomotele, nu-i plăceau ceremoniile de la curte, înghesuiala, muzica, veșmintele colorate, prezența femeilor. Rănile sale erau tainice și adânci. Ceasurile petrecute de unul singur erau umilitoare și singuratice. Orgoliul lui fusese rănit când se văzuse respins de Julia. Spre marea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Obrajii erau scobiți, o umbră întunecată îi înconjura ochii, afundați de la natură în orbite, ca aceia ai fiului său. Dar era puternică, stăpână pe sine chiar și în cele mai mărunte gesturi, părea să nu simtă nici o emoție. La fiecare zgomot, din orice parte a casei ar fi venit, el tresărea. Ea nu. Stătea nemișcată, cu mâinile, care ajunseseră foarte subțiri, pe genunchi. Noaptea era întunecată. Ea se uita la băiat, apoi, preț de o clipă, la înșiruirea de încăperi goale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
se răzbune. Îmi amintesc că tremuram în timp ce-i așteptam să vină. Însă pe când copiii aceia speriați și sclavii fără speranță se apropiau, escortați de pretorieni, mama mi-a șoptit: „Eu vreau să înțeleg“. Eram în atrium. Prizonierii înaintau încet, fără zgomot, convinși că în palatul soției trădate urmau să aibă parte de o moarte atroce. Mama mi-a spus: „Uită-te la ei cum suferă...“ A făcut primul pas spre fată, sora pe care n-o cunoscusem până în ziua dinainte și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
vedea mișcarea de la nivelurile inferioare; încăperile erau tot mai mari și mai somptuoase, străluceau de statui din bronz, de mozaicuri imense, de marchetării policrome, însă erau tăcute; numai Augustinienii, mereu de gardă. Pe nesfârșitele pardoseli de marmură treceau repede, fără zgomot, câțiva liberți, câte un funcționar. Tribunul zise: — De aici se conduce imperiul. Se deschise aula pentru audiențele imperiale: un maiestuos hemiciclu, în care dădeau cinci săli somptuoase; punctul central al întregii structuri era fundul aulei, unde se afla tronul imperial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
vrut să-și afle soarta la Samothracia, la Miletus, și nu i-a ajutat să știe că viața avea să-i fie scurtă...“ Așa încât, cuprins de neliniște și neîncredere, se prefăcu că își reia lectura. Sclavul se retrase fără nici un zgomot. Disimularea Se întoarse însă curând; se apropie de portic cu pași ușori și îi zâmbi de departe. Îi aducea într-o cupă un fruct aromatizat în vin sau o băutură parfumată, cu plante din ținuturi îndepărtate. Îl însoțea la termele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
volumen-ul. Niciodată nu avea să mai poată lua în mână vreo operă a acelui autor. Închise ochii. Avea nevoie de o înghițitură de apă. Rămase așa, cu pleoapele închise. Nu era nici zi, nici noapte, nici lumină, nici întuneric, nici zgomot, nici liniște. Nu îl căutară. Apoi veni tânărul Helikon, care-i șopti: „Tremuri de frig“, și îl înveli cu un șal subțire de lână. El deschise ochii și-i spuse: — Trebuie să-l cauți pe Callistus. Așteptă. Helikon se întoarse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
și se refugie în camerele lui. Pe durata acelui apus se întâmplaseră lucruri care puteau schimba viitorul. Zile în șir, prefăcându-se că nu știe nimic despre arestarea lui Herodes, de fiecare dată când auzea un glas pe coridoare, un zgomot dincolo de ușă, Gajus aștepta să vină cineva să-l ia. Și din fiecare liburna care intra în port se aștepta să coboare Sertorius Macro. Dar nu se întâmplă nimic. În cele din urmă, începu să spere că Tiberius îl credea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
de-a douăzeci și patra aniversări, ultima noapte de august; dintre toate vânturile din Capri, nici unul nu adia printre stânci. Marea era atât de liniștită și de neagră, încât nici dacă s-ar fi aplecat n-ar fi auzit vreun zgomot. Se trezi și începu să vorbească în gând cu mama lui moartă, îngropată pe cealaltă insulă, mai mică, unde nimănui nu-i era îngăduit să debarce. Mintea lui se învârtea în jurul acelei fantasme, al fumului în care se transformase amintirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
dată fu cuprins de uimire și de o teamă nelămurită. Vorbești despre vechiul templu egiptean demolat de Tiberius, Augustus? — Despre acela, zâmbi Împăratul. — Oamenii nu trec cu plăcere pe-acolo, îndrăzni să spună Manlius. Se vorbește despre niște vrăji, despre zgomote în vreme de noapte... Micul templu isiac fusese devastat și redeschis de patru ori, urmând destinul puterii. În timpul războiului împotriva Aegyptus-ului, poporul neștiutor, senatorii dezamăgiți și nemiloșii tribuni militari - o singură dată, toți laolaltă - spuseseră că lui Marcus Antonius i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
să fie un executor lipsit de experiență și maleabil al politicii senatoriale doar „pentru că, în fond“, după cum spusese cu naivitate cineva, „era doar un copil când a fost ucis tatăl său“. Atmosfera îngheța; încet-încet, instrumentele tăcură, dansatorii se retraseră fără zgomot. Sertorius Macro se ridică greoi, se prelinse de-a lungul zidului și începu să discute cu câțiva ofițeri ai săi. Numai frumoasa femeie, naivă și nerușinată, îl privea pe Împărat, îl ispitea, nebună de fericire. Într-o șoaptă pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
picturi - care să-i satisfacă bine-cunoscutele gusturi de colecționar. Respectând ordinele, ofițerul însărcinat cu executarea lui Macro ceru să fie anunțat și, în picioare în mijlocul acelor comori strălucitoare, raportă: Macro alesese să se sinucidă, ca un militar; fusese rapid, fără zgomot. Lăsase un mesaj, și ofițerul îl reproduse scurt, cinic: „Alți dușmani rămâneau în viață“. În încheiere, spuse că Ennia, soția lui Macro, alesese să moară împreună cu el. Împăratul îi făcu semn să plece, fără să-i răspundă. Căzu pe gânduri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Instinctul îi spuse Împăratului că trebuia să-l plătească el însuși, din fondul lui personal. Încercă o senzație de disconfort, fiindcă de mai bine de trei ani nu umblase cu bani. Apoi se închise în cameră, pe când spionul ieșea fără zgomot. Se așeză și luă în mână foaia boțită care ajunsese de la Roma până la Mogontiacum și care se întorcea la Roma într-un mod pe care autorul ei cu siguranță că nu-l dorise. Surâse. „Te trezești acum, aștepți să vină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
semnalizare să nu transmită mesaje, sub pretextul că făcea o inspecție secretă, și lăsa acolo oameni de pază. Ajunse la Mogontiacum pe neașteptate. Era miezul zilei; Gaetulicus discuta liniștit cu tribunii săi, când un grup de germani călare intră cu zgomot mare pe poarta dispre sud a castrului, aproape răsturnându-i pe soldații distrați care stăteau de gardă. În câteva clipe, într-un galop furios, împrăștiindu-i într-o parte și-n alta pe cei care le stăteau în drum, germanii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
sute de mii de condamnați ce piereau de foame într-un asediu. O cruzime inimaginabilă... „Puterea e un tigru.“ Acum i se părea că aude niște glasuri ridicate. În noaptea mută se înălțau, la răstimpuri, strigăte ce se amestecau cu zgomotul apelor fluviului, care, umflate de ploaie, se izbeau de maluri. Un om striga, la început parcă din dorința de a se face auzit: — Toți te urăsc, pe tine și pe ai tăi, de trei generații, blestemați... Urmară niște urlete, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Antiohia, Împăratul era singur. O dimineață de ianuarie Se trezi când era încă întuneric - pe timpul nopții lăsa câte un oblon întredeschis, câte o draperie trasă -, singur în cameră, într-o liniște deplină, înspăimântătoare. Nu chemă pe nimeni, nu făcu nici un zgomot. Rămase o vreme cu ochii închiși. Aceeași liniște. Îi deschise. Se lumina de ziuă. Se sculă, fără să cheme servitorii, și dădu peste Helikon, culcat pe o saltea subțire în fața ușii sale. Băiatul se trezi brusc și dădu să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
era prea departe. Cu o tresărire de spaimă, cineva întrebă: — Unde sunt germanii? Îi răspunseră în șoaptă: — I-a trimis afară... Chereas îl urmărea pe Împărat cu pași din ce în ce mai grăbiți. Conspiratorilor li se păru că încălțările sale făceau prea mult zgomot. Și Împăratul mergea repede, ca întotdeauna; nu se mai întorsese să se uite înapoi. Privitorii simțiră că se sufocă. Tăcută ca o fiară, cu brațul ridicat, umbra masivă a lui Chereas făcu un salt și-i înfipse Împăratului cuțitul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
-ndoială, gândul că soțul ei omorâse un om împrumuta o neașteptată dimensiune actelor lor sexuale, consumate probabil în patul nostru la vederea telefonului cromat care-i adusese lui Catherine vestea accidentului meu. Elementele noilor tehnologii ne uneau sentimentele. Iritat de zgomotul avioanelor, m-am ridicat într-un cot. Vânătăile de pe piept făceau respirația dureroasă. Catherine își coborî ochii spre mine cu o privire îngrijorată, evident preocupată de faptul că aș putea muri. Îmi puse țigara între buze. Am inhalat șovăielnic fumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
spate într-o limuzină plină de nuntași. - Astea sunt chiar un fel de repetiții. După ce ne vom fi repetat cu toții rolurile, va începe adevărata catastrofă. Un avion de pasageri zbura peste centrul Londrei, cu roțile coborâte deasupra acoperișurilor zguduite de zgomot. - Încă o încărcătură de victime dornice - aproape că te aștepți să-i vezi pe Breughel și pe Hieronymus Bosch străbătând autostrăzile în mașini luate de la o companie de închiriere. Catherine îngenunche lângă mine, ținându-și cotul pe brațul cromat al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
o folosim pe actrița de film Elizabeth Taylor. În tot acest timp, însă, atenția mea rămăsese fixată asupra vehiculului de la compania de închirieri care mă aștepta în parcare. Toate celelalte - iritarea lui Waring legată de mine, aspectul înghesuit al birourilor, zgomotele produse de personal - formau o vagă penumbră, cadre nemulțumitoare care aveau mai târziu să fie tăiate la montaj. Abia dacă am observat-o pe Renata când se urcă în mașină lângă mine. - Te simți bine? Unde mergem? M-am uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
ca ale unui pilot kamikaze. Toracele lung era acoperit tot cu instrumente de măsurare. În fața lui, în berlină, ședea, cu expresii la fel de goale, familia de patru manechine. Fețele lor erau marcate de simboluri misterioase. Am auzit venind spre noi un zgomot șfichiuitor, sunetul cablurilor de măsurare alunecând prin iarbă lângă șine. Motocicleta lovi botul berlinei într-o violentă explozie metalică. Cele două vehicule virară lateral spre șirul de spectatori uluiți. Mi-ar recăpătat echilibrul, ținându-mă involuntar de umărul lui Vaughan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
caz privind canonizarea critică a avangardei românești Post-scriptum Bibliografie Capitolul I. De la estetism la preavangardism Astfel mă întorceam, în nenumărate seri de vară, la sfîrșitul veacului trecut, spre casa părintească de la marginea orașului. Reveneam, în tovărășia familiei, pe străzi cu zgomotele potolite și trotuarele pustii (...) Așteptam... așteptam... și nu știam ce. Așteptam probabil ca vremea să ne apese mai puțin și totuși să ne zdruncine mai mult. Ne omora monotonia acelui sfîrșit de veac de liniște stăruitoare și de „neutralitate definitivă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
italieni - de la Enrico Cavacchioli la G.P. Lucinni (cu aluzii la apologia futuristă a verslibrismului) și Paolo Buzzi, însoțită de o reproducere prescutată a manifestului și de o semnalare a spectacolului de teatru futurist Le roi Bombace, abia montat, cu mare zgomot, pe scena Teatrului de Operă din Verona. Oficiosul liberal revine pe 27 martie 1910 cu un comentariu - redactat probabil de același Minulescu - în care e salutat succesul înregistrat de Marinetti în Italia și în străinătate în cadrul reuniunilor literare de la Trieste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]