20,251 matches
-
Acest mijloc de semnalizare sexuală poate fi căptușit sau se poate mări, astfel că nu numai că reafirmă forma ascunsă, ci și o mărește, imitând în acest fel umflarea sânilor care apare în timpul stimulării sexuale. În unele cazuri, femelele cu sânii lăsați ajung până la a apela la chirurgia estetică sau la injecții subcutanate cu parafină pentru a produce efecte similare cu caracter cvasipermanent. Scoaterea în evidență a caracteristicilor sexuale prin căptușirea specială se practică și la alte părți ale corpului. Să
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
normale de mers, sporește legănarea feselor în timpul locomoției. Scoaterea în evidență a coapselor femelelor prin artificii vestimentare s-a utilizat și ea în diferite epoci și, prin folosirea unor cordoane strânse, pot fi accentuate atât liniile șoldurilor, cât și ale sânilor. [...] Curentul a ajuns la apogeu cu "talia de viespe" acum o jumătate de secol, când unele femele au recurs chiar la măsuri extreme, de îndepărtare pe cale chirurgicală a coastelor libere, pentru a spori efectul. 1.2.6. Knight Dunlap: funcția
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
acestora, ci originea lor. Așadar, preluând interogațiile majore ale lui Norbert Elias din lucrarea Procesul Civilizării (1939) "Cum au apărut aceste maniere? Cine le-a impus?" ne-am putea întreba, relațional temei de față, cine a impus folosirea corsetului, moda sânilor dezgoliți pe plajă, utilizarea batistei? În termenii sociologiei lui Norbert Elias, toate aceste uzanțe vestimentare se înscriu într-o evoluție care tinde către un control intim al emoțiilor. Există circumstanțe precise și proceduri codificate privind uzanța acestora, ceea ce Norbet Elias
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
desigur, moda este sinonimă cu regulile de conduită considerate acceptate la un moment dat în societate, iar acest fapt este în mare măsură adevărat nu numai pentru perioada dinaintea secolului al XIX-lea, dar și astăzi, pentru că până și moda sânilor goi, care a dominat mai întâi plajele de la Saint-Tropez și apoi s-a răspândit în aproape toată lumea, "se integrează într-o evoluție care tinde către un control intim al emoțiilor" (J.-C. Kaufmann, 1995/2009, 24). Consemnările istoriei vestimentare întăresc
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
haina sau veșmântul corespunzător sexului său, veșmântul care îi convine" (apud F.-M. Grau, 1999/2002, 66). Această mișcare de emancipare ajunge să se manifeste și în artă, unde așa-numitele merveilleuses (echivalentul feminin pentru incroyables) își puneau în evidență sânii dezgoliți, uneori renunțau la corset și își despleteau părul. Cel puțin așa reiese din tablourile epocii, în care doamnele baroce sunt înlocuite de femei mai puțin senzuale, dar mai libertin în moravuri (Girolamo de Michele, 2004/2005, 259). 2.1
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
Trei, București, 1995. Katz, James E. și Sugiyama, Satomi, "Mobile phone as fashion statements: evidence from student surveyes in the US and Japan", în New Media Society, 8, 2006, pp. 321-337. Kaufaman, Jean-Claude, Trupuri de femei, priviri de bărbați. Sociologia sânilor goi, traducere de V. Barna, Editura Humanitas, București, 2009. Kawamura, Yuniya, Fashion-ology: An Introduction to Fashion Studies, Berg Publishers, Oxford, 2002. Kawamura, Yuniya, "Japanese teens as producers of street fashion", în Current Sociology, 54, 2006, pp. 784-801. Kelley, Eleanor și
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
drum al sării a trebuit să existe totdeauna, ca și un drum al oilor. Provincialii includeau și rămășițele dace ei erau obișnuiți cu barbarii, cu care au conviețuit, iar barbarii cu lumea romană, la care se adaptau. Anumite elemente din sânul populației locale apreciau că este mai de folos să urmeze pe barbari sau să-i imite. Însă, de la un moment dat, nu se mai vorbește de barbari, în izvoare, dar aceasta nu înseamnă inexistența lor. Astfel, se poate spune că
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
lui Priscus din Panion. Obștile daco-romane au fost cu precădere obști agraro-pastorale, iar meșteșugurile erau practicate și ele în cadrul obștei, fiind o anexă importantă a acesteia. În această perioadă, secolele IV-VI, nu avem indicii despre existența unei stratificări în sânul obștei, aceasta se va produce mai târziu, o dată cu apariția feudalismului.16 După secolul al VI-lea, cu excepția orașelor din sud, nu mai avem dovezi despre existența unor comunități umane în incinta fostelor (vechilor) orașe romane. În secolul al VII-lea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
tot nordul Dunării. Legăturile romanității din nordul Dunării cu cea din sud Părăsirea Daciei sub împăratul Aurelian (275) n-a însemnat un transfer de populație, ci un transfer de autoritate. Retragerea administrației și a legiunilor nu a însemnat desprinderea din sânul romanității imperiale. Abandonarea provinciei, în 275, nu a fost un eveniment semnificativ, ci anul 602, când Imperiul a părăsit limesul danubian. Între 275-602, Dacia din nordul Dunării s-a aflat în continuare sub dominația (suzeranitatea) politică, economică și culturală a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
încasarea dărilor de la locuitori. Liantul gotic, odată dispărut, a antrenat prăbușirea civilizației Sântana-Cerneahov. În urma destrămării Confederației hunice, după lupta de la Nedao (454), în întreg spațiul carpato-dunăreano-pontic, dominat nominal anterior de turanici, au început să se producă treptat importante prefaceri în sânul societății autohtone, în paralel cu o serie de modificări ale raportului de forțe politice și militare din zonă. Populația autohtonă nu este în mod direct menționată în izvoare, prezența și/sau acțiunile grupurilor de migratori pătrunse în nordul Dunării fiind
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
454), schimbarea echilibrului politic și militar în favoarea Imperiului, la Dunărea mijlocie și de Jos, a dus la instalarea unei perioade de liniște, a deschis o etapă nouă în istoria spațiului nord-dunărean, pe plan istoric și religios. Continuarea răspândirii creștinismului în sânul populației din nordul Dunării, după mijlocul secolului V, a fost un fenomen intern, în primul rând, datorită "roirii" unor comunități în apropierea vechilor orașe sau în alte zone, generalizarea ruralizării, transformarea limbii latine în lingua franca. Creștinismul latinofon a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
bine în Bulgaria, după ce fuseseră alungați din Moravia, au salvat liturghia slavă. La curtea de la Preslav, a țarului Simeon (893-927), fiul lui Boris, s-a ridicat o școală de clerici învățați în limba slavonă, ce au răspândit liturghia slavă în sânul poporului bulgar. În această școală a fost alcătuit alfabetul chirilic, prin imitarea literelor grecești-cea mai veche inscripție slavă cu litere chirilice a fost descoperită în ruinele bisericii din Preslav, datată în 906. Inscripția descoperită confirmă tradiția hagiografică despre originea scrisului
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și a celor morți în cimitire, existau două tipuri de structuri sociale, în general: 1.familia-pereche, baza obștii sătești (teritoriale), specifică populației autohtone (românești) și 2.marea familie patriarhală, baza obștii gentilice, întâlnită la popoarele nomade (migratoare). Caracterul proprietății în sânul obștii sătești teritoriale varia în funcție de evoluția comunității rurale într-o epocă istorică dată. Astfel, întregul pământ arabil se afla în proprietatea obștei, la început, fiind periodic împărțit, prin tragere la sorți, membrilor comunității, care aveau numai dreptul de folosință asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
colectivă, răspunderea comună și organizarea împreună a muncii, în secolele VII-X, forma arhaică de organizare a obștii era abandonată pe întreg teritoriul locuit de români. A persistat doar folosința comună a pădurilor, pășunilor și apelor.9 La baza prefacerilor din sânul obștei sătești a stat dezvoltarea economică, progresul general al societății autohtone de la Dunăre și Carpați, care a favorizat diferențierea socială a comunităților umane locale. Apariția proprietății private a dus la acumularea de bunuri și, apoi, la inegalitatea de avere și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Apariția proprietății private a dus la acumularea de bunuri și, apoi, la inegalitatea de avere și la diferențierea socială. Procesul era unul obiectiv. Conform documentului patristic din 374, inegalitatea de avere exista încă de atunci-sfârșitul secolului al IV-lea, în sânul obștei sătești din nord-estul Munteniei. Consolidarea proprietății private (individuale), inclusiv a proprietății funciare sub forma posesiunilor din vatra satului, rezultate din defrișări și desțeleniri individuale, se accentuează. Statutul politic impus de migratori a dus la schimbări în sânul obștei. Astfel
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
-lea, în sânul obștei sătești din nord-estul Munteniei. Consolidarea proprietății private (individuale), inclusiv a proprietății funciare sub forma posesiunilor din vatra satului, rezultate din defrișări și desțeleniri individuale, se accentuează. Statutul politic impus de migratori a dus la schimbări în sânul obștei. Astfel, funcția de conducere îndeplinită în cadrul obștei devenea tot mai mult, în aceste secole, o funcție socială individualizată. Diferitele atribuții avute în obște, sociale, juridice și militare-inclusiv reglementarea raporturilor dintre comunitate (obște) și migratori (alogeni)-ale funcției respective sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
a unor comunități sătești (obști) față de autoritatea politică-militară migratoare-precum obștile din Banat aservite puterii hunilor lui Attila, din secolul al V-lea, sau relațiile dintre autoritatea militară a cetății Turris și țăranii de pe pământul fortificației. Dacă aceasta era situația în sânul comunităților, în cea mai mare parte a țării, în aceste secole, în Dobrogea, provincie aflată multă vreme sub stăpânirea Imperiului, până în secolul al VII-lea, structura social-economică a comunităților umane cunoștea o evoluție deosebită. Constituirea marilor domenii funciare villae, instituția
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
între sclavagism și feudalism-aceasta explică originile feudalismului la români. Obștea s-a dezvoltat din perioada primară a istoriei, păstrând principalele caracteristici ale ei, iar feudalismul s-a dezvoltat (născut) direct din obștea primară, ca urmare a diferențierii sociale din sânul acesteia. Obștea țărănească, cu o vechime din preistorie, s-a menținut în timpul stăpânirii romane (106-275), ca și în perioada migrațiunii popoarelor (secolele III-XIII), până la nașterea feudalismului românesc, în secolul al X-lea, și chiar după aceea. După retragerea stăpânirii romane
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
dădeau sentințe, ele corespund adunărilor (mallum) din evul mediu apusean. Din rândul acestor adunări, ce cuprind pe toți membrii obștei, se diferențiază sfatul, alcătuit din "oameni buni și bătrâni", care preiau atribuțiile adunărilor, fenomen ce contribuie la diferențierea socială în sânul obștilor și apoi la destrămarea acestora. Prin sintagma "oameni buni și bătrâni" se înțelegeau acei membri de vază ai obștei prin averea și poziția lor. Cârmuirea (conducerea) colectivă nu era o caracteristică a tuturor obștilor românești. În epoca roirilor de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
au luat forma unor raporturi de dominație politică asupra populației autohtone, cu menținerea formelor de organizare tradiționale ale acesteia. Relațiile cu populațiile migratoare aveau să ducă treptat la sedentarizarea acestora este cazul slavilor -, la integrarea în timp a acestora în sânul comunităților autohtone. În momentul pătrunderii slavilor pe teritoriul carpato-dunărean, în a doua jumătate a secolului al VI-lea, ei se găseau în faza de destrămare a societății gentilice, forma lor de organizare politică fiind "democrația militară". În momentul instalării lor
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
nu se poate vorbi despre existența unor așezări slave de sine-stătătoare, în secolele VI-VII. Slavii rămași definitiv la nordul Dunării, după 602, influențați puternic de civilizația și structurile social-economice ale romanicilor autohtoni, mai numeroși, s-au integrat rapid în sânul comunităților romanice, astfel că, pe la mijlocul secolului al VII-lea, nu pot fi ușor separate de elementele specifice ale civilizației autohtone. Vestigiile slave pun în evidență tipul de locuință folosit de ei sub formă de bordeie parțial adâncite în pământ sau
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și apoi în Transilvania. Stăpânirea bulgară în nordul Dunării a ținut un secol și jumătate, dar ei au lăsat anumite elemente de cultură (civilizație). Astfel, s-au descoperit vase (ceramică) și arme de tip bulgar în Muntenia și Transilvania la Sân Miclăușul Mare (Banat), s-a aflat un tezaur de aur: pe vasul principal, lucrat în relief, un războinic bulgar ține un prizonier de război, iar pe o ceașcă se află o inscripție în limba greacă, în care apare numele bulgar
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
cărora se închegau așezări civile (canabae), adevărate focare de romanizare. O contribuție însemnată au avut-o veteranii din armată, colonizați în orașe sau în sate-ei reprezentau sprijinul cel mai sigur al romanității, prin marele prestigiu de care se bucurau în sânul comunităților în care erau împroprietăriți și în fața autorităților. În limba română, veteran a dat cuvântul bătrân, om cu experiență și prestigiu. Din rândul elementelor locale (geto-dace) au fost recrutate, încă din vremea lui Traian, unități auxiliare de infanterie (cohortes) și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
din secolul al X-lea, numele de "vlahi", sub care sunt desemnați românii, se impune tot mai mult și va fi folosit în mod curent. În același timp, felul în care sunt ei menționați ar duce la concluzia că în sânul populației daco-romane ar exista două elemente: romanicii autohtoni (cei nord-dunăreni) și migratorii, veniți din sud, și la existența a două ramuri foarte apropiate ale poporului român: "păstorii romanilor", originari din regiunile carpatice și dunărene, și blachii-"valahii" sud-dunăreni, de-aici
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în limba slavonă, adoptată de statul medieval românesc nu se pot explica decât prin existența unei categorii slave dominante, care se bucura de o situație socială superioară față de autohtoni. La aceeași concluzie conduce și onomastică slavă (numele de persoane) din sânul clasei boierești și cneziale la români până în secolul al XVII-lea. Denumirea în limba română a categoriilor aparținând clasei stăpânitoare (boier, cneaz, jupan) sunt toate de origine slavă, indică pe stăpânii de pământ, ceea ce dovedește același lucru. În sfârșit, dar
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]