2,100 matches
-
și simbolică a Rinului. În spațiul cultural german, sub influența unor gânditori precum J.G. von Herder - care a introdus potenta noțiune de Volkgeist ("spiritul poporului") - și J.G. Fichte - cu ale sale hotărâtoare Cuvântări către Națiunea Germană - naționalismul a suferit metamorfoza doctrinară completă de la o ideologie individualist-liberală indisociabilă de aspirațiile democratice (i.e., naționalismul liberal britanic) înspre o ideologie colectivist-etnicistă pătrunsă de un spirit autoritar (i.e., naționalismul etnic german). Însă niciunul dintre acești profeți ai naționalismului nu au avut harul oracular de a
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
eronată părerea că, dacă Eminescu ar fi trăit altă viață materială, și-ar fi modificat sensibil convingerile filosofice ale scrierilor lui. Dacă Eminescu ar fi fost un pesimist în înțelesul vulgar al cuvântului, n-ar fi fost cel mai mare doctrinar al naționalismului. Alături de Gh. Mârzescu și Vasile Conta, Eminescu a dus lupta pentru modificarea art. 7 din Constituție. D. prof. Cuza, după ce aduce laude comitetului pentru inițiativa luată, spune că trebuie să se instituie concursuri pentru cele mai bune studii
Boala şi moartea lui Eminescu by Nicolae Georgescu () [Corola-publishinghouse/Science/829_a_1548]
-
genialului poet M. Eminescu. Doi studenți au vorbit, unul din partea centrului studențesc bucureștean, iar celălalt în numele studenților macedoneni. D. P. Șeicaru, din partea comitetului de inițiativă, mulțumește asistenței care a răspuns la această chemare de a cinsti memoria celui mai mare doctrinar al naționalismului nostru. Asigură pe d. profesor Cuza că se va îngriji comitetul de opera lui Eminescu, spre a nu fi falsificată, și se va înființa un muzeu „Eminescu”. Festivitatea s-a sfârșit la ora 12. Trebuie repetat că acest
Boala şi moartea lui Eminescu by Nicolae Georgescu () [Corola-publishinghouse/Science/829_a_1548]
-
și înclinațiilor mele. Atunci nu se poate gândi la o viață adevărată.“40 Se știe că Wittgenstein a citit toată viața cu plăcere din Platon. Scrierile acestuia erau printre puținele texte filozofice pe care le deschidea. Nu-l atrăgea partea doctrinară, adică teoriile lui Platon. Era, în schimb, foarte sensibil la frumusețea scrisului, dar nu numai atât. Putem presupune că Wittgenstein s-a simțit atras de un motiv central al gândirii filozofului grec, acel motiv care revine mereu, în noi chipuri
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
o parte mesajele receptate de celelalte trei simțuri) ceea ce se întâmplă, chiar dacă observația noastră este parțială și fugitivă. Dar, cel mai adesea, ne folosim de diferitele surse disponibile pentru a găsi în ele valorile căutate: presa, literatura, scrierile politice, operele doctrinare, publicitatea, jurnalele intime, memoriile, cântecele, imaginile, fotografiile, filmele, documentarele... Dacă toate acestea nu sunt de ajuns, găsim singuri propriile surse: interviurile-chestionar, sondajele de opinie, discuțiile libere, poveștile de viață... Putem chiar să facem experimente. Ce vrem să știm Ținând cont
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
disciplinele umane înrudite, dar, în egală măsură, și studenților de la Facultățile de Medicină, precum și psihologilor și medicilor cercetători științifici în acest domeniu, iar în final oricărui om de cultură. Noua ediție respectă modelul de organizare a precedentei, urmărind aceeași direcție doctrinară ca „mod de a gândi” fenomenul psihic morbid, oferind în felul acesta un „stil de gândire” și o „atitudine metodologică” unitară, indiferent de direcțiile din care sunt analizate „boala psihică” și „bolnavul mintal”. Urmărind această linie, am căutat să răspundem
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se confruntă cu dificultăți inerente, dintre cele mai variate. Dincolo de precizarea și abordarea directă a „obiectului” psihopatologiei, se ridică bariere de ordinul „ideologiilor intelectualiste” referitoare la modul de a considera obiectul psihopatologiei raportat la o anumită mentalitate sau chiar tradiție doctrinară. Faptul se datorește unor atitudini intelectuale venite din direcții diferite, dintre care cea mai importantă este, în mod incontestabil, atitudinea medicală, aparent simplist-reducționistă, de a nu recunoaște nici un fel de diferență între psihiatria clinică, văzută ca disciplină și specialitate medicală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Psihopatologia este orientată mai mult către filozofie întrucât ea „interoghează” și „ascultă” obiectul studiului său, motiv pentru care răspunde la două aspecte principale: a) răspunde filozofiei la unele dintre întrebările acesteia referitoare la natura umană; b) oferă psihiatriei un corp doctrinar și teoretic care-i permite o mai bună înțelegere a semnificației „bolilor mintale”, în scopul organizării conduitelor diagnostice și terapeutice. Psihopatologia reprezintă o teorie a faptelor psihiatrice; iar „faptul psihopatologic” este reprezentat prin următoarele aspecte: istoric, sociologic, biologic și psihologic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de structură și evoluție, precum și nivele variate de disoluție ale organizării vieții psihice; d) tema etiopatogenetică, ce afirmă că boala psihică depinde de procesele organice. Natural că în intervalul de timp scurt între aceste două „definiții” sau mai exact „atitudini doctrinare” față de boala psihică și de bolnavul mintal au persistat întrebările „ce este nebunia?” și „ce este persoana nebunului?”. Persistența acestor întrebări denotă faptul că răspunsurile pe care le avem nu acoperă problema, nu satisfac și nu numai că lasă deschisă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
despre tulburările psihice este adus de psihanaliză și psihoterapie. Apar termeni noi cum ar fi: catarsus, refulare, sublimare, conversiune somatică, protecție, transfer, complexe ideo-afective etc. Asistăm prin aceasta la o diferențiere internă a limbajului psihologiei și al psihopatologiei, în raport cu atitudinile doctrinare și modalitățile de acțiune practică asupra vieții psihice umane, normale sau patologice. Cum era și firesc, în cazul acestei diversificări ce masca o „inflație de termeni”, criza nu va întârzia să se producă. Aceasta va fi marcată prin „reacția anti-psihiatrică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
s-a arătat deja, există numeroase teorii care încearcă să dea o explicație organizării personalității umane și dinamicii proceselor psihice. Natural că fiecare dintre aceste teorii au valoarea lor și fiecare caută să explice personalitatea din anumite direcții de orientare doctrinară. Personal, consider că cea mai adecvată dintre acestea este modelul personalității propus de H. Jackson și dezvoltat ulterior de C. von Monakow și R. Mourgue, K. Goldstein și A. Gelb. Acest punct de vedere răspunde necesităților de explicare a transformării
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de boala psihică. În virtutea teoriei lui H. Jackson, personalitatea umană reprezintă un sistem complex de instanțe structurale, dispuse ierarhic-stratificat de jos în sus, derivând unele din altele prin diferențiere și specializare funcțională. Acest punct de vedere care își are originea doctrinară în teoria evoluționismului darwinist, exprimă natura evolutiv-dinamică a personalității. Instanțele care formează personalitatea se distribuie în două sectoare principale, de jos în sus: 1) Sectorul somatic, corporal, reprezentat prin următoarele niveluri: a) nivelul visceral; b) nivelul endocrin; c) nivelul neurovegetativ
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Se constată faptul că apar și se impun anumiți termeni nosologici, care, cu diferite variații de semnificație a conținutului lor semantico-medical, vor continua să existe în nosologia psihiatrică viitoare. Un moment important în evoluția nosologiei psihiatrice este reprezentat de contribuțiile doctrinare și nosologice ale lui A. Morel și V. Magnan, preluate ulterior de Școala italiană de psihiatrie prin C. Lombroso. A. Morel (1860) introduce o teorie explicativă în ceea ce privește geneza sau cauzelor bolilor psihice, cunoscută sub numele de „teoria degenerescenței” asupra căreia
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
etiologia bolilor psihice, tipul de evoluție clinică, nivelul de alterare al personalității, gravitatea procesului psihopatologic, prognosticul bolii, modul de răspuns la tratament etc. În plus, se urmărește stabilirea unui „limbaj psihiatric comun”, capabil să exprime, dar concomitent să reprezinte acordul doctrinar al tuturor specialiștilor în psihiatrie. În sensul acesta se înscriu clasificările internaționale „AMDP” în sfera psihiatriei europene și DSM-III-R și DSM-IV în sfera psihiatriei americane. Deși interesante și utile ca instrumente de utilizare curentă, ele s-au generalizat fără însă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
inacceptabile, străine acestuia și care nu fac parte din personalitatea sa, - perturbă moderat sau de loc experiența realității și nu alterează în mod fundamental sentimentul de identitate. În ceea ce privește clasificarea nevrozelor, există mat multe puncte de vedere, legate tocmai de aspectele doctrinare psihiatrice, psihologice, psihanalitice, psihosomatice sau psihopatologice la care se face referință. Vom prezenta, în cele ce urmează, pe cele mai importante dintre acestea. Clasificarea psihanalitică, așa cum a fost ea propusă de S. Freud, se axează, în special, pe manifestările și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
și înclinațiilor mele. Atunci nu se poate gândi la o viață adevărată.“40 Se știe că Wittgenstein a citit toată viața cu plăcere din Platon. Scrierile acestuia erau printre puținele texte filozofice pe care le deschidea. Nu-l atrăgea partea doctrinară, adică teoriile lui Platon. Era, în schimb, foarte sensibil la frumusețea scrisului, dar nu numai atât. Putem presupune că Wittgenstein s-a simțit atras de un motiv central al gândirii filozofului grec, acel motiv care revine mereu, în noi chipuri
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
amintesc aici rolul de pionier jucat de Dan Cârlan, așa cum se cuvin apreciate sobrietatea și echilibrul postărilor făcute pe blogul personal de parlamentarul socialist (sper european) Cătălin Ivan. Blogul a devenit un influent detonator al dezbaterilor politice atât la nivel doctrinar (recentul caz al profesorului Cristian Preda, căruia talibanii pedeliști nu au reușit să-i bage pumnul în gură decât după trei săptămâni de luptă și cu prețul dezonoarei lor, fiind mai mult decât elocvent), cât, mai ales, în amorsarea unor
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
312 că mișcare naționalistă și-a făcut apariția la sfârșitul secolului al XIX-lea afirmându-se după Primul Război Mondial, în contextul în care guvernul britanic își asumase răspunderea de a crea un "cămin național evreiesc" (n Eretz Israel.313 Doctrinarul și totodată fondatorul sionismului Theodor Hertzl (jurnalist evreu austriac), care devine liderul mișcării, declară în plenul Congresului de la Basel (din 1897) că "sionismul se luptă să creeze pentru poporul evreu o casă (n Palestina, garantată de legea publică".314 După
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
Sub presiunile contextuale enorme ale epistemei contemporane, polarizarea opune formalismul agresiv de o parte, ideologizarea ofensivă de cealaltă. Din motive explicabile, teoreticianul se ocupă cu predilecție de polul heteronom. Înstrăinarea totală a literaturii de menirea ei - în special în versiunea doctrinară autointitulată estetică marxistă - fusese anterior marcată de tabuuri. Autorul profită de dispariția cenzurii ca să încerce prima tratare sistematică și de anvergură a chestiunii. Demonstrația urmează două direcții esențiale: una vizează relațiile literaturii cu societatea, aducând în prim-plan axioma determinismului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288040_a_289369]
-
fel, termeni comuni precum "patrie" și "patriotism" au fost atît de demonetizați de ideologia comunistă, încît acum îi rostim cu o îndoită strîngere de inimă. • Doctrina mai presus de oameni acreditează practica de supunere totală a existenței umane față de principiile doctrinare, sacre, perfecte. O imagine fabulos mistificată a prezentului va fi întemeiată pe aceste principii, modelul elaborat (vezi programul partidului, de exemplu) devenind o "realitate" ficțională mai puternică decît realitatea însăși. Mass-media este puternic angajată în construirea unei atare ficțiuni; căci
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
multiple sondaje și studii întreprinse estimează că mai ales în societățile totalitare "mijloacele de comunicare în masă și ziariștii nu spun adevărul sau mint pur și simplu" [Selys, 1992:7]. • Delimitarea socială presupune împărțirea grupului social în adepți ai modelului doctrinar sau în opozanți ai lui. Pentru acești din urmă "rătăciți", "oi negre" ale societății, un rafinat sistem de reeducare, de aducere la ordine, la practicile și "adevărurile absolute" ale puterii, a fost în permanență pus la încercare. Iar realitatea a
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
acestea trebuie să se reinventeze. O cale de urmat în acest sens ar fi ca liberalismul, conservatorismul și socialismul să se elibereze de balastul utopic și mitologic, altfel spus, de "fantasmele politice" pe care le-au anunțat în discursul lor doctrinar, și să-și asume un statut pur ideologic 50. Pentru liberalism, un exemplu de "fantasmă" pare a fi, din acest punct de vedere, ideea statului minimal, deși este cert că exercițiile de limitare a puterii guvernamentale, pentru care argumentează și
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1080_a_2588]
-
2005 și În primăvara anului 2006, a arătat, dincolo de interesele partizane, o calitate slabă a argumentației și a demonstrat existența unor confuzii terminologice, precum și lipsa unor cunoștințe teoretice sau abilități practice ale specialiștilor În domeniu. În prezent, indiferent de orientarea doctrinară a guvernanților, politica de securitate În regimurile democratice nu mai poate fi privită ca apanaj exclusiv al unui cerc restrâns de experți. Pentru a putea construi o cultură de securitate În România, este important ca la proiectarea și implementarea unor
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Trenchard și Billy Mitchell formulează și primele principii ale strategiei În mediul aerian. În contextul Războiului Rece, rolul factorului aerian a fost redus la acela de instrument de livrare a capabilităților nucleare, ceea ce a determinat o diminuare accentuată a semnificației doctrinare a puterii aeriene convenționale (Meilinger, 1992, p. 26). În schimb, dispariția confuntării bipolare și abandonarea doctrinei descurajării (deterrence) În favoarea celei a constrângerii (coercion) marchează o reîntoarcere la importanța utilizării puterii aeriene la nivel strategic, materializată prin formularea doctrinei aeriene În
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
schimb, dispariția confuntării bipolare și abandonarea doctrinei descurajării (deterrence) În favoarea celei a constrângerii (coercion) marchează o reîntoarcere la importanța utilizării puterii aeriene la nivel strategic, materializată prin formularea doctrinei aeriene În varianta John Boyd și John Warden 2. Dincolo de elementele doctrinare menționate, profesionalizarea studiilor strategice ca disciplină academică este o dezvoltare mai degrabă recentă, acestea fiind introduse În curricula universitară Începând cu sfârșitul anilor ’50. Această etapă particulară a Războiului Rece, precum și interesul generat de tehnologia nucleară și echilibrul bipolar au
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]