3,182 matches
-
îmbrățișare. Rodoald mă aștepta nerăbdător. Misiunea noastră a luat sfârșit. Rotari ne-a poruncit să mergem s-o luăm pe Gaila și să o readucem la curte. Dulcea mea prietenă s-a dovedit mai dură decât fierul unei săbii. Nici măcar rugămințile fiului ei n-au izbutit să o clintească din hotărârea ei de a nu veni cu noi. Am luat-o cu binișorul: - Gaila, surioară, din dragostea noastră nici măcar o picătură nu s-a vărsat în cupa Gundepergăi. Rotari se culca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și problema ce-o provocase. Am mers la Gaila și am rugat-o să nu-i mai vorbească lui Rotari despre Romilde și să-mi dea mie voie să mă ocup și să găsesc o soluție. A acceptat cu blândețe rugămintea mea. La douăzeci și nouă de ani era și mai frumoasă decât prima dată când o văzusem, trupul și trăsăturile căpătând o anume moliciune. Cele două minuscule riduri dintre ochi i se vedeau doar atunci când era îngândurată, dându-i o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
nou să se îngrașe. Nu ca pe vremuri, dar destul de mult ca să-și dea la cusut alte tunici mai încăpătoare. Era interesată de toate câte aveau loc în regat și, când și când, îmi trimitea scrisori în care, mascat de rugăminți, găseam un sfat care-mi dădea de gândit. Și, chiar și de departe, n-o slăbea pe Gaila. Confirmând ceea ce intuisem, de fiecare dată când îi vorbeam de refuzul ei de a se-ntoarce la Pavia, cu greu își ascundea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și el mușcă cu lăcomie din para portocalie, un fir de zeamă dulce i se prelinge în colțul buzelor, Sunt grozave perele astea! Și eu aș vrea să-l întreb despre orgoliu dar, Mai citește-mi, Daniel! vine spre mine rugămintea lui, 15 aprilie, și despre Miró aș vrea să-l întreb, nu știu dacă i-am scris bine numele, 15 aprilie, voi împlini anul acesta 22 de ani și după atâta rătăcire numai pictura poate fi adevărata mea chemare! Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
Daniel, nerăbdător de a începe cât mai repede lucrul în biserică, Aș vrea să mă lași singur astăzi, am ceva de terminat! Daniel își ridică ochii spre el rugător, dar privirea neîndurătoare, întunecată a lui Theo îmi stinge pe buze rugămintea încă neformulată de a mă accepta în preajma lui chiar dacă nu pictează în biserică, îl urmăresc, a intrat totuși cu cutia de vopsele în biserică, ce vrea să facă oare cum, când?! să-l anunț pe părintele Ioan?! Nu! mă învârt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
cu var și-i întinde acestuia banii mototoliți, Câte, meștere? Patru! și se uită la mine întrebător, Mulțumesc, eu nu rămân, trebuie să ajung acasă! Atunci trei! 5 august, pornesc singur pe drumul mănăstirii, nu m-au putut opri nici rugămințile mamei, nici uimirea amenințătoare a tatei, Corina m-a întrebat doar, Ce ți-a venit? Trebuie să-l văd pe părintele Ioan! i-am răspuns, Plin de praf, în nări, pe haine, pe lentilele ochelarilor, cobor din autobusul oribil în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
Rafael? cere meșterul Luca, aici se oprește brusc aducerea mea aminte, la privirea întoarsă a lui Theo, care, după mintea mea copilăroasă de atunci, ar fi trebuit să se bucure și la trupul greoi al fratelui Rafael grăbit să îndeplinească rugămintea meșterului Luca, reiau din caietul lui Theo, 8 septembrie, nașterea Maicii Domnului, meșterul Luca și Janos au plecat cu mașina la casele lor pentru acest sfârșit de săptămână, și potrivindu-se nașterea Maicii Domnului vinerea au profitat de sărbătoare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
n-am uitat ceva important, ar fi prea mult dacă aș spune că se arată satisfăcută, încuviințează cu privirea lucidă a celui mai exigent critic de artă pe care l-am avut vreodată, De răul copiilor, își amintește ea de rugămintea formulată de mine, Da! și-i vorbesc simplu despre cum am fost descântat de mic de-o vrăjitoare din preajma Aradului, despre fascinația ne-nțeleasă ce o am când aud vorbindu-se limbi străine lângă mine, sentimentul nelămurit că mie mi se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
mea de a ierta, iau asupra mea și păcatul acesta de a mă fi udat cu apă fără voie, Mă duc să-ți mai aduc apă, Nu pleca! și pun în privirea mea toată puterea de a implora, Și după rugămintea mea ciudată Diana se uită la mine prima oară și mă recunoaște, Da, îmi amintesc, te-am sărutat în clasa a patra, eu eram într-a cincea și pe geamul din ușă, Părintele aduce un alt tricou alb, tot străin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
pe omul ăsta vorbind nu știam ce să fac, să-l iau în râs sau să-i spun ca de la obraz de preot, doar n-o fi pictat dracul biserica asta, Doamne, iartă-mă! Era să scap acum pe buze rugămintea vreau să mă spovedesc, părinte, să-i spun părintelui de fata lui care m-a lăsat, ea mi-a condus mâinile, așa cum am citit în caietul lui Theo, pe coapsele descoperite de fusta largă, tricoul I inimă roșie mare you
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
ar fi fost niște desene bune Anne s-ar fi îndoit de gestul tânărului dar, desenele Anei mele au ajuns, je vous en prie, madame, de me dire quelque chose, spuneți-mi orice despre Anne, madame Claire e surprinsă de rugămintea mea neobișnuită și eu îi explic, desenele erau ale mele! Marius, madame Claire et monsieur Philip mă privesc dintr-o dată cu o vie curiozitate, dar și cu oarecare neîncredere, având în vedere greutatea cu care mă exprim în limba franceză, Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
ziua? cu ce te ocupi, curiozitatea mea, zâmbetul ei melancolic, bluza de mătase transparentă, alb de zinc, conturând, ar trebui s-o rog să-mi pozeze, Ce fac toată ziua? reia îngândurată întrebarea mea, mă opun cu o forță teribilă rugăminții pe care aș fi vrut să i-o adresez adineauri, aș deschide prea repede porți la care îmi mai face încă plăcere să bat, În cea mai mare parte a timpului meu duc o viață socială, adică?! eu și soțul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
că aș fi vrut să-l mai întreb ceva, dar ne-a întrerupt ușa deschisă în afară a bisericii și brațele lui desprinse de pe umerii mei așteptând s-o primească pe Ana, miracolul pe care-l cerusem cu atâta stăruință, rugămintea nebunei se împlinise, Tot în ziua aceea starea de sănătate a părintelui se îmbunătățise, medicamentele prescrise de doctor începeau să-și facă efectul, ceea ce l-ar fi scutit de operație, 4 august, scrie Theo în jurnal, Ana, ce faci tu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
să-și dea ochii peste cap la fel ca monstrul sacru al pantomimei. Cred că nimeni nu l-a imitat niciodată mai bine ca ea, mai ales că semănau perfect la statură și la ochi. Catinca știa să exprime aceeași rugăminte mută din privirea lui Chaplin, aerul acela de vagabond - gentle- man - poet Însingurat, care putea aparține la fel de bine unui savant, unui compozitor sau unui jucător de golf. Nu s-a dat În lături să-mi controbăie În poșetă și să
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
pagina ta. Revista presei: Bonjour, Europe! Hai, pa! Bonjour, Europe! Hai, pa! ... (www.arhivarul.ro)47 − scuză: Dacă nu mă înșel, era prima lui prietenă... eh, hai, scuză-mă că nu mi-a venit a crede că... (forum.softpedia.com) − rugăminte: A: Da, uite, haide, te rog foarte frumos, că tot ați rămas două și sunteți foarte secsi... (IVLRA: 244) − invitație: A: Da mă Mariane mă, dar chiar așa în continuu, în continuu... Hai, ia loc, ia loc! B: Mulțumim. (IVLRA
[Corola-publishinghouse/Science/85024_a_85810]
-
un samurai. Dar Înfățișarea lui Îl Împiedica și nu avea nici o dovadă a nașterii sau a descendenței sale. Kiyosu, Nagoya, Sumpu, Odawara - le Încercase pe toate. Uneori, Își aduna curajul și bătea la poarta unei locuințe de samurai, dar toate rugămințile lui erau Întâmpinate cu râsete și batjocuri. Odată, chiar, fusese luat la goană cu mătura. Banii i se terminaseră curând și Își dădu seama că lumea era Întocmai așa cum Îi spusese mătușa lui din Yabuyama. Totuși, refuza să-și abandoneze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
posibilitate să fie ucis de lăncile lungi ale gărzilor. Dar nu se temea. Fie Înainta dus de valul ambiției sale, fie dispărea În urma acestuia. Sărind În picioare, Îl văzu pe Nobunaga, Închise ochii și se repezi spre el. — Am o rugăminte! Vă rog, luați-mă În slujba dumneavoastră! Vreau să vă servesc și să-mi dau viața pentru dumneavoastră! Cel puțin, asta avusese de gând să spună, dar era prea emoționat și, când gărzile Îi tăiară drumul cu lăncile, glasul i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
vii, dar nici aceștia nu reușeau să vadă lăncile care-i barau calea. Gărzile Îi zburară picioarele de sub trup cu cozile lăncilor, dar Hiyoshi făcu un salt până la zece pași de calul lui Nobunaga și reveni pe picioare. — Am o rugăminte, stăpâne! strigă el, repezindu-se spre scările calului. — Porc Împuțit! tună Nobunaga. Un soldat din spatele lui Hiyoshi Îl apucă de guler și-l trânti la pământ. Era gata să-l străpungă, când Nobunaga strigă: — Nu! Aciperirea acestui străin murdar Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
o dată, se păru că toate Îndoielile i se risipiseră. — Așa, zici? Acum Înțeleg. Trebuie să fie cel care a trimis mesajul mai devreme. Nu am de ce să-l primesc. Să plece! Servitorul alergă să-l alunge pe Tokichiro. Am o rugăminte, interveni Matsunami. Te rog, lasă-l azi pe Kameichi cu instrucție, numai azi. Încă mai e puțin palid. Și i s-a umflat buza. — Hm. Bine, ia-l. Koroku Își lăsă lancea și fiul În grija soției sale. Să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și că o viață ca asta ar fi mult peste poziția ei socială. Din acest motiv, sunt convins că va găsi o scuză ca să mă refuze, chiar dacă aș chema-o. „Ce să spun?“ Nene n-avea idee. Se gândea că rugămintea implicită a soțului ei era, Într-adevăr, dificil de Îndeplinit. Chiar atunci, vocea bătrânei strigă din fundul casei: — Nene! Nene! Vino un moment aici, să vezi! — Vin! Și În ziua aceea, săpa din nou pământul la rădăcina vinetelor de toamnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aici. E un lucru Înspăimântător, ca un om să aibă parte de Încrederea altuia. Nu m-aș putea niciodată lăsa atras pe căi greșite, pentru frumusețea unei femei. Exact când rostea acele cuvinte, sosi un curier de la fort. Acesta anunță rugămintea lui Hideyoshi ca Hanbei să vină imediat, apoi plecă. Nu peste mult, În fața lui Hideyoshi, care stătea adâncit În gânduri, apăru un paj: — A sosit Maestrul Hanbei. Hideyoshi ridică ochii și părăsi repede camera pentru a-l primi pe Hanbei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ce se lăsase. Când se Întoarse, Nagamasa văzu că era marele preot, Yuzan - alt refugiat din război. — Cu părere de rău am auzit că Seniorul Hanamasa s-a stins din viață În dimineața aceasta, spuse Yuzan. — Reverența Voastră, am o rugăminte, spuse Nagamasa, cu glas sigur; cuvintele Îi erau calme, dar nu-și ascundea tonul tânguitor. Va fi rândul meu. Aș dori să-mi adun toți vasalii laolaltă și să țin o slujbă funerară, cel puțin de formă, cât timp mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cu toată viteza la ceainărie și să arunc În vatră scoica pentru focul de semnalizare. Frumoasă ceremonie a ceaiului ar fi fost! Hideyoshi rămase singur. Trecuseră mai bine de trei ore de când Mikawa Îl adusese În camera de oaspeți, cu rugămintea de a aștepta doar câteva momente. „Cu siguranță, nu se grăbește,“ Își spuse Hideyoshi, plictisit. Umbrele Înserării Întunecau deja traforajul tavanului din odaia goală. Era destul de Întuneric pentru a fi nevoie să se aprindă lămpile și, când privi afară, văzu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
scrisese cereri separate de intervenție către Kikkawa și Kobayakawa. Desigur, Îi ruga să-i cruțe viața stăpânului său, Katsuhisa, și să salveze viețile celor șapte sute de militari din castel. Dar nici Kikkawa, și nici Kobayakawa n-au vrut să asculte rugămințile repetate ale lui Shikanosuke. Numai un singur lucru i-ar fi satisfăcut. — Deschideți porțile, spuseră ei, și aduceți-ne capul lui Katsuhisa. Era o nebunie să ceri milă atunci când erai nevoit să capitulezi. Înghițindu-și lacrimile de mâhnire, Shikanosuke se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
din acest motiv. — Părinte, mi-ați dat odată o petiție din partea misionarilor din Japonia, În care cereați permisiunea de a construi o biserică și de a răspândi creștinismul. Nu știu de câți ani jinduim după ziua când ne veți accepta rugămintea. — Cumva, se pare că ziua aceea se apropie. — Cum? Avem permisiunea dumneavoastră? — Nu necondiționat. Samuraii nu au obiceiul de a oferi pur și simplu privilegii speciale oamenilor care nu au făcut ceva meritoriu. — Ce vreți să spuneți, exact, seniore? — Înțeleg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]