19,694 matches
-
rol activ al statului În economie și societate și aveau simpatii de centru-stânga. Dar era și o consecință directă a politicii americane. Federațiile sindicale, serviciile secrete și Departamentul de Stat al SUA vedeau În partidele muncitorești și social-democrate bazate pe sindicate cea mai bună pavăză În calea comunismului, În special În Franța și Belgia (În Italia, unde configurația politică era diferită, Statele Unite au investit speranțele și cea mai mare parte a fondurilor În creștin-democrați). Până la jumătatea anului 1947, pariul ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ieșirea de la guvernare, În acea primăvară, a partidelor comuniste din Franța, Belgia și Italia și mai ales după lovitura de stat de la Praga din februarie 1948, socialiștii și comuniștii din Vest s-au Îndepărtat unii de alții. Ciocniri violente Între sindicatele socialiste și cele comuniste, Între greviștii comuniști și forțele de ordine trimise de miniștrii socialiști, precum și veștile despre socialiștii din estul Europei, arestați și Încarcerați, au transformat mulți social-democrați occidentali În dușmani declarați ai blocului sovietic și beneficiari avizi ai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aveau un cuvânt de spus și liberalii anticlericali de modă veche, un grup a cărui popularitate scăzuse. Posturile și favorurile erau create și acordate În proporție directă cu distribuția politică la nivel local, regional și național. Fiecare organism social, de la sindicate la cluburile sportive, se declina În variantele creștin-democrat, socialist, comunist, republican și liberal. Din punctul de vedere al „Omului Economic”, sistemul avea pierderi imense și contraria inițiativa privată și eficiența fiscală. „Miracolul economic” italian s-a produs, cum vom vedea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
electorale aparte, citeau ziare diferite, ascultau propriile programe de radio și, mai târziu, urmăreau posturi de televiziune distincte. În 1959, 90% dintre copiii olandezi catolici erau Înscriși la o școală primară catolică; 95% dintre fermierii catolici olandezi aparțineau unuia din sindicatele catolice ale fermierilor. Catolicii călătoreau, Înotau, mergeau pe bicicletă și jucau fotbal În organizații catolice, erau asigurați de companii de asigurare catolice și, când le venea rândul, tot astfel erau Îngropați: separat. Linii de demarcație asemănătoare ghidau viața de zi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Linii de demarcație asemănătoare ghidau viața de zi cu zi a flamanzilor din nordul Belgiei și Îi separau de francofonii din Valonia, deși ambele comunități erau majoritar catolice. Aici Însă, pilarizarea Însemna comunități nu doar lingvistice, ci și politice: existau sindicate catolice și socialiste, ziare catolice și socialiste, posturi de radio catolice și socialiste - fiecare Împărțite la rândul lor după comunitatea pe care o deserveau (flamandă sau valonă). Mai firave, curentele liberale din ambele țări nu Își permiteau o Împărțire demonstrativă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
relațiile sociale vest-germane ar fi arătat cu totul altfel. Dar controlul piețelor și relațiile strânse dintre guvern și lumea afacerilor erau acceptate de creștin-democrați, atât pentru compatibilitatea lor cu principiile sociale generale, cât și din calcul pragmatic. Cel mai adesea, sindicatele și grupurile de afaceri au colaborat, iar aluatul economic a crescut suficient de rapid Încât cele mai multe doleanțe să poată fi satisfăcute fără conflict. Uniunea Creștin-Democrată a fost permanent la putere de la primele alegeri din 1949 până În 1966, iar Konrad Adenauer
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
acum chiar un excedent de produse agricole. Al treilea Plan de Modernizare, din anii 1957-1961, a favorizat și mai mult investițiile În producția de carne, lapte, brânză, zahăr și grâu (principalele produse din nordul Franței și bazinul parizian, unde puternicele sindicate ale fermierilor francezi aveau cea mai mare influență). În același timp, guvernul francez, conștient ca Întotdeauna de semnificația simbolică a pământului În viața publică franceză (și de importanța reală a electoratului rural), Încerca să susțină artificial prețurile și să găsească
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
șomajului era de numai 1,5%. Pentru prima dată de când se făceau astfel de statistici, Europa Occidentală cunoștea ocuparea completă a forței de muncă. În multe sectoare se Înregistrau acum crize de muncitori. Deși acest lucru avantaja organizațiile de muncitori, sindicatele (cu excepția tipică a Marii Britanii) erau fie neputincioase, fie refractare În a-și exercita puterea. Era o moștenire a deceniilor interbelice: sindicatele militante sau politice nu și-au revenit niciodată pe deplin după impactul crizei economice și al represiunii fasciste. În schimbul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
forței de muncă. În multe sectoare se Înregistrau acum crize de muncitori. Deși acest lucru avantaja organizațiile de muncitori, sindicatele (cu excepția tipică a Marii Britanii) erau fie neputincioase, fie refractare În a-și exercita puterea. Era o moștenire a deceniilor interbelice: sindicatele militante sau politice nu și-au revenit niciodată pe deplin după impactul crizei economice și al represiunii fasciste. În schimbul noului lor statut respectabil de parteneri naționali de negociere, reprezentanții sindicatelor au preferat adesea, de-a lungul anilor ’50 și la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a-și exercita puterea. Era o moștenire a deceniilor interbelice: sindicatele militante sau politice nu și-au revenit niciodată pe deplin după impactul crizei economice și al represiunii fasciste. În schimbul noului lor statut respectabil de parteneri naționali de negociere, reprezentanții sindicatelor au preferat adesea, de-a lungul anilor ’50 și la Începutul anilor ’60, să colaboreze cu patronii În loc să exploateze conflictele de muncă În avantajul lor imediat. În 1955, când primul acord de productivitate din Franța a fost Încheiat Între reprezentanții
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
uzina naționalizată Renault, simptomul acestei schimbări de mentalitate e faptul că principalul câștig al muncitorilor nu a constat În salarii, ci În concesia inedită a unei a treia săptămâni de concediu cu plată 8. Un alt motiv pentru care vechile sindicate ale muncitorilor din uzine nu mai erau atât de importante În Europa Occidentală este acela că baza lor - muncitori manuali calificați, bărbați - era În declin. Numărul de lucrători În minerit, oțel, textile și alte industrii de secol al XIX-lea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din populația activă. O mare parte erau femei angajate ca bucătărese, femei de serviciu, portărese și bone - În majoritate covârșitoare de origine portugheză. Cei mai mulți migranți nu aveau drept de ședere permanentă, așa Încât nu au fost incluși În acordurile semnate de sindicate și patronate, care ofereau siguranță, asistență socială și pensie pentru angajații autohtoni. Astfel, ei reprezentau pentru antreprenor și pentru țara-gazdă o obligație sau un cost minim pe termen lung. Până târziu În anii 1980, muncitorii cu viză temporară din Germania
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
baza nici pe stat pentru a compensa impedimentul. Totuși, sub presiune politică intensă de la Londra, ei au construit fabrici și centre de distribuție În zone neavantajoase din țară - pentru a se conforma politicii regionale oficiale și a satisface politicienii și sindicatele locale. Chiar și după ce această strategie economic irațională a fost abandonată, iar companiile britanice de automobile au fost oarecum consolidate, ele au rămas inutil diseminate: În 1968, British Leyland avea 60 de uzine diferite. Guvernele au Încurajat activ ineficiența producătorilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
l-am mai făcut”2. O problemă era forța de muncă. Fabricile britanice erau ticsite de bărbați (și câteva femei) care erau dintotdeauna organizați În - literalmente - sute de asociații meșteșugărești: În 1968, fabricile de automobile British Layland numărau 246 de sindicate diferite cu care managementul trebuia să negocieze separat fiecare detaliu de normă de muncă și salarii. Era o epocă de ocupare completă a forței de muncă. Menținerea ocupării complete era chiar obiectivul social principal al fiecărui guvern britanic În acei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
obiectivul social principal al fiecărui guvern britanic În acei ani. Decizia de a evita o revenire la ororile anilor ’30, când oamenii și mașinile rugineau de inactivitate, a primat asupra oricărei alte considerații privitoare la creștere economică, productivitate sau eficiență. Sindicatele - și În special reprezentanții lor locali, administratorii halelor - erau mai puternice ca oricând. Grevele - deopotrivă simptom al laburismului militant și al incompetenței managementului - erau frecvente În viața industrială britanică postbelică. Chiar dacă liderii sindicatelor britanice ar fi urmat exemplul german, creând
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
privitoare la creștere economică, productivitate sau eficiență. Sindicatele - și În special reprezentanții lor locali, administratorii halelor - erau mai puternice ca oricând. Grevele - deopotrivă simptom al laburismului militant și al incompetenței managementului - erau frecvente În viața industrială britanică postbelică. Chiar dacă liderii sindicatelor britanice ar fi urmat exemplul german, creând relații amicale În uzină și acceptând constrângeri salariale În schimbul investițiilor, dezvoltării și siguranței locului de muncă, este greu de crezut că managerii ar fi mușcat momeala. În anii ’30, viitorul prim-ministru laburist
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
industriile tradiționale și necompetitive ale Marii Britanii moșteniseră stagnarea și o profundă teamă de schimbare. Industria textilă, mineritul, construcțiile navale, industria energetică și siderurgică aveau toate nevoie de restructurare și retehnologizare În deceniile de după război; Însă, așa cum au ales să calmeze sindicatele, și nu să atace ineficiența practicilor de muncă, managerii fabricilor britanice au preferat, de asemenea, să opereze Într-un ciclu de subinvestiții, cercetare și dezvoltare limitată, salarii mici și un portofoliu de clienți care se diminua considerabil, În loc să riște un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
indirect, adesea prin agenții teoretic independente (dintre care cea mai mare și mai bine cunoscută e tentaculara IRI italiană - vezi capitolul VIII). Conglomeratele de acest tip serveau nu doar consumatorii și propriii angajați, ci și o puzderie de partide politice, sindicate, agenții sociale și chiar biserici cărora le perpetuau patronajul și le consolidau influența. Partidul Creștin-Democrat Italian a „colonizat” la fiecare nivel, de la sat până la capitala țării, o gamă diversă de servicii publice și produse controlate sau subvenționate de stat: transportul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
EDF) era furnizorul principal de energie al țării. Dar și unul dintre cei mai mari angajatori. Printr-un acord din legislația promulgată imediat după război, 1% din cifra de afaceri a EDF intra anual Într-un fond social administrat de sindicatul cel mai important pe atunci, Confédération Générale du Travail (CGT). Vacanțele și alte beneficii plătite din acest fond (nemaivorbind de posturile create pentru administrarea sa) au reprezentat timp de zeci de ani o pârghie profitabilă și utilă politic pentru patronul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care le Împărtășiseră cu socialiștii nemți și cu alte mișcări socialiste din Internaționala a II-a; În cursul anilor ’30, ei au tins spre un compromis istoric Între capital și forța de muncă. La Saltsjöbaden, În 1938, reprezentanții patronatului și sindicatelor suedeze au semnat un pact care avea să constituie fundamentul relațiilor sociale ale țării - anticipând parteneriatele sociale neocorporatiste formate În Germania și Austria după 1945, dar practic necunoscute Înainte de război, cu excepția celor Încheiate sub auspicii naziste 3. Social-democrații scandinavi erau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
valorizeze compromisul. Partidul Laburist britanic nu avea asemenea coșmaruri de exorcizat. și fusese Încă de la Început, precum echivalentul său din Belgia sau Olanda, mai degrabă o mișcare muncitorească decât un partid socialist, animată În special de preocupările (și de banii) sindicatelor afiliate. Avea așadar un caracter mai puțin ideologic, dar și vederi mai Înguste. Purtătorii de cuvânt ai Partidului Laburist subscriau cu plăcere la obiectivele de ansamblu ale social-democraților de pe continent, Însă interesele lor erau mult mai practice și cu caracter
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
antielitistă” și, prin urmare, „dreaptă”. Din același motiv, guvernele conservatoare au dus chiar mai departe reforma educației după plecarea lui Wilson În 1970, În ciuda avertismentelor din toate părțile că aceste schimbări riscau să aibă consecințe neplăcute 7. Dependent de sprijinul sindicatelor, Partidul Laburist a fost nevoit să amâne diverse reforme industriale pe care mulți (inclusiv unii dintre conducătorii partidului) le considerau de mult indispensabile. Relațiile industriale britanice au rămas Împotmolite În confruntări de fabrică și conflicte mărunte despre salarizarea la normă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În fiecare stat european unde nu erau explicit interzise. De obicei erau mici, conduse, după modelul fondatorului eponim, de o figură charismatică și autoritară care dicta doctrine și tactici. Strategia caracteristică era „infiltrarea”: troțkiștii activau În cadrul organizațiilor de stânga (partide, sindicate, societăți academice), Încercând să le colonizeze sau să influențeze deciziile și alianțele acestora În direcția dictată de teoria troțkistă. Pentru cei din exterior, partidele troțkiste - și efervescența Internațională a IV-a (a Muncitorilor) la care erau afiliate - erau greu de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de la căile ferate și lucrătorii manuali din toate domeniile ieșeau În număr mare la pensie. În noua eră a serviciilor, locul lor era luat de o populație activă foarte diferită. Ceea ce ar fi trebuit să Îngrijoreze stânga convențională: partidele și sindicatele Își recrutau adepții (și Își extrăgeau fondurile) din această masă electorală. Deși anchetele sociale ale vremii consemnau dispariția incipientă a proletariatului european clasic, vechea stângă continua să invoce „baza” muncitorească. Îndeosebi comuniștii rămâneau intransigenți. Exista o singură clasă revoluționară: proletariatul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
respect, opiniile lor nu erau ascultate. Din ce În ce mai multe voci solicitau o inițiativă sporită din partea lucrătorilor, mai multă autonomie profesională, chiar autogestiune (self-management). Aceste probleme nu mai fuseseră pe agenda conflictelor de muncă În Europa de pe vremea Frontului Popular, În 1936. Sindicatele și partidele politice le scăpaseră din vedere, ocupate fiind cu revendicări tradiționale și mai ușor de manipulat: salarii mai mari, zile de lucru mai scurte. Dar ele se Întâlneau pe undeva cu retorica studenților radicali (cu care lucrătorii din uzină
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]