2,910 matches
-
alternative a complementului). Diminuarea complementului seric (prin consum local crescut) se întâlnește frecvent în glomerulonefritele acute, nefropatia lupică, unele glomerulonefrite membranoproliferative, nefropatia crioglobulinemică etc. (vezi Cap „Nefropatii glomerulare proliferative”). Autoanticorpii antinucleari (AAN) reprezintă un grup de anticorpi dirijați împotriva diferiților constituenți ai nucleelor celulare; se cercetează prezența anticorpilor AAN totali, precum și a unor anticorpi specifici: anti-ADNdc (dublu catenar), anti-RNP, anti-Sm, antiSSa/Ro (întâlniți în LES, sindrom Sjögren), anti-SSb/ La (întâlnit în sindrom Sjögren), antihistone (LES indus de medicamente). Prezența anticorpilor anti-ADN
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
IL-8), factori de creștere (TGFβ), molecule de adeziune (ICAM-1) și factori proagreganți (factorul von Willebrand), ceea ce sugerează rolul lor patogenic în generarea leziunilor glomerulare. Nucleosomii (complexe ADN-histone) sunt eliberați de celule apoptotice. Ei mediază legarea AAN de tip IgG de constituenți ai MBG (heparan-sulfatul) și sunt capabili să inducă activarea celulelor T. Activarea complementului pe calea clasică de către complexele imune reprezintă unul dintre mecanismele majore ale leziunilor tisulare. Ea generează anafilatoxinele C3a și C5a, factorul C3b și complexul de atac membranar
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
manifestări clinice, dar, cu totul excepțional, dispariția depozitelor amiloide. Tentativele de tratament cu colchicină nu au furnizat rezultate concludente. Amiloidoza AL („amiloidoza primitivă”) se caracterizează prin depozite tisulare de fragmente de lanțuri ușoare de Ig (mai frecvent, de tip lambda). Constituentul esențial al fibrilelor amiloide este regiunea variabilă a acestor lanțuri ușoare. La nivel renal, alături de afectarea glomerulară, manifestată prin SN, afectarea vasculară și tubulară sunt mai frecvente decât în amiloidoza AA. De asemenea, macroglosia, afectarea cardiacă și neurologică sunt mai
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
teoria HPSG, potrivit căreia există două seturi de trăsături, unele de tip morfosintactic (CONCORD) și unele de tip semantic (INDEX), pe baza cărora se face acordul. Capitolul 2. ACORDUL ÎN GRUPUL NOMINAL 1. Introducere Prin grup nominal (GN) înțelegem un constituent organizat sintactic în jurul unui nominal, format din nominalul centru și termenii dependenți sintactic de acesta. Nominalul centru poate fi substantiv, numeral sau pronume. Într-un sens mai restrâns, termenul de grup nominal se referă doar la grupul organizat în jurul unui
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
sintagme partitive în care N1 nu este lexicalizat: (10) a. Au câștigat de-ai noștri. (cf. GALR, II: 350) b. Au murit și dintre ei. (cf. GALR, II: 350) 1.3. Subiectul non-nominal Poziția subiectului este destul de permisivă, admițând diverși constituenți: (11) (a) nominal: Cărțile sunt pe masă., Ion este inginer. (b) propoziție relativă: Cine are carte, are parte. (c) propoziție conjuncțională: Îmi convine să plec mai târziu. (d) verb la o formă verbală nepersonală: A greși e omenesc. (e) grup
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
ministru la Finanțe ne mai lipsea acum. Primele patru tipuri de consituenți sunt "canonici": se întâlnesc frecvent și în toate registrele limbii (cu precizarea că formele verbale nepersonale sunt puțin întâlnite în limbajul popular sau colocvial). Ultimele două tipuri de constituenți, grupurile prepoziționale și propozițiile reduse, sunt "non-canonici", deoarece se întâlnesc mai rar și par a fi mai curenți în registrul oral sau într-un stil care imită stilul oral. Cele două tipuri de constituenți par a fi reluări ale unor
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
sau colocvial). Ultimele două tipuri de constituenți, grupurile prepoziționale și propozițiile reduse, sunt "non-canonici", deoarece se întâlnesc mai rar și par a fi mai curenți în registrul oral sau într-un stil care imită stilul oral. Cele două tipuri de constituenți par a fi reluări ale unor fragmente de propoziție sau ecoul unui enunț anterior (vezi infra, 3.). Dacă subiectul nu este realizat printr-un nominal, verbul-predicat nu își poate verifica trăsăturile phi de număr și persoană. Prin urmare, el are
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
nu își poate verifica trăsăturile phi de număr și persoană. Prin urmare, el are o formă nemarcată, omonimă cu cea de persoana a III-a, singular (vezi infra, 3.). 1.4. Acordul verbelor care nu acceptă subiect Subiectul este un constituent ce depinde de capacitatea verbului de a accepta această poziție sintactică. În limba română, există câteva verbe sau forme din paradigma unor verbe care nu acceptă subiect. Este vorba de verbe din sfera fenomenelor meteorologice, verbe cu experimentator în dativ
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
Avem astfel argumente pentru a considera că nominalul avansează în poziția de subiect al verbului-predicat, chiar și atunci când este postpus gerunziului (ca în Se aude apropiindu-se o mașină). 3.2. Grupurile prepoziționale Poziția subiectului poate fi ocupată de diverși constituenți non-canonici, care nu sunt nici nominale, nici forme verbale nepersonale, nici propoziții relative sau conjuncționale. Este vorba de grupuri prepoziționale, ca în (109), sau propoziții reduse, ca în (110)58. Trebuie spus că termenii non-canonici (grupuri prepoziționale, propoziții reduse) pot
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
un miliard de studenți). În Gramatica Cambridge (Huddleston și Pullum, 2002: 351-352), se consideră că centrul sintagmelor partitive 60 este N1, iar N2 este un complement. În favoarea acestei analize sunt aduse câteva argumente: (i) prepoziția of ("din, de") formează un constituent cu N2, nu cu N1: (5) a. Most students like continuous assessment but a number prefer the old examination system. (p. 352, [63]i) b. Majorității studenților le place examinarea continuă, dar o parte preferă vechiul sistem de examinare. (6
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
acordă la singular" (punctul e). Se dau exemple ca Praf și pulbere se va alege din imperiul britanic. (N. Steinhardt, Jurnalul fericirii), De când îi lumea și pământul, așa se scurg zilele., Punctul și virgula desparte fraza. (D) "dacă unul dintre constituenții subiectului multiplu, ambii fiind la singular, este reliefat prin expresii de tipul: mai ales, mai cu seamă, în special, mai întâi, în primul rând, îndeosebi etc., i se dă prioritate, favorizând acordul la singular al predicatului." (punctul f). Se dau
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
A venit nu Ion, ci Gheorghe a venit. - în favoarea interpretării propoziționale pledează și exemplele cu acord cumulativ 97: (14) a. Au furat Ion vinul și Dan țuica. În (14), Ion vinul și Dan țuica nu formează o sintagmă coordonată, un constituent. Verbul se distribuie fiecărui conjunct, în interiorul căruia nominalul subiect este la singular (Ion, Dan). Acordul se face la plural, cu ansamblul nominalelor cărora li se aplică predicatul. Înlăturând complementele vinul și țuica, obținem un enunț de tipul: (14) b. Au
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
devine adverb în aceste structuri. Imposibilitatea deplasării sale după al doilea termen juxtapus reprezintă un argument în favoarea interpretării drept conjuncție, dar există și adverbe cu o topică fixă. Având în vedere semantica apoziției, de a relua și a completa un constituent, "de a preciza o altă caracteristică a referentului introdus în comunicare prin primul termen" (GALR, II: 620), putem considera că relația dintre sintagma reparatoare și primul termen juxtapus nu este una apozitivă. Sintagma corectoare înlocuiește o sintagmă, nu o completează
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
Press. Chomsky, Noam, 2001, "Derivation by Phase", în Michael Kenstowicz (ed.), Ken Hale: A Life in Language, Cambridge, Mass., The MIT Press, p. 1-52. Collins, Peter C., 1991, Cleft and Pseudo-cleft Constructions in English, London, New York, Routledge. Comorovski, Ileana, 2007, "Constituent questions and the copula of specification", în Ileana Comorovski, Klaus von Heusinger (eds), Existence: Semantics and Syntax, Dordrecht, Springer, p. 49-77. Coppock, Elizabeth, 2004, Object Agreement in Hungarian, comunicare susținută la LFG04, Christchurch, New Zealand, www.mendeley.com/profiles/elizabeth-coppock
[Corola-publishinghouse/Science/85013_a_85799]
-
Prislopul real de langă Năsăud, iar drumul din roman corespunde în mare parte realității”. Nicolae Manolescu a analizat în Arca lui Noe semnificația acestui incipit romanesc, care “sugerează o lipsă de granițe, deși este o graniță, o ramă și un constituent al imaginarului”, acest drum conducândune el însuși în miezul imaginarului. Structura morală complexă a personajului central, neredusă doar la instincte primare, cum s-a susținut eronat de unii critici, are ca sursă fundamentală drama seculară, o consecință crudă a nevoii
VIZIUNE GENERALĂ ASUPRA ȚĂRANULUI ÎN OPERELE LUI REBREANU by ANCA CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91620_a_92349]
-
a realizat distribuție globală, sub forma unei hărți de distribuție a elementelor chimice constitutive (figurile 20 și 21). Corelând imaginea SEM cu imaginea de distribuție de raze X caracteristice, pentru un element specific, se poate urmări localizarea elementului respectiv în constituenți geometrici distincți. 3. Modul de lucru 3.1 Aparatură Utilizarea microscop electronic cu baleiaj a devenit o necesitate odată cu evoluția echipamentelor de analiză și cu creșterea pretențiilor privind proprietățile materialelor metalice, cu o vizibilă atenție acordată proprietăților micro sau nanomaterialelor
Tehnici de analiză în ingineria materialelor by Ioan Rusu () [Corola-publishinghouse/Science/91606_a_93480]
-
a dialogului). Ca unitate a discursului, actul de vorbire are, după J. Moeschler, trei proprietăți de bază: 1) este unitate segmentală minimală, 2) are o funcție interactivă (fiind antrenat într-o relație principal-subordonat) și 3) își poate transfera potențialul ilocuționar constituentului de rang superior (de obicei, în cazul intervenției). Cu aceste precizări, noțiunea "act de vorbire" devine indispensabilă în analiza discursului, răspunzînd necesității de a realiza investigația din perspectiva unor principii cu finalitate și conținut determinate. V. discurs, enunț, text. AUSTIN
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
mijloace lexicale. Ca atare, aspectul este lipsit de autonomie în limbi precum cele romanice, ceea ce a determinat pe cercetătorii contemporani să-l redefinească prin interacțiunea aspectului lexical al verbului (împreună cu actanții și cu circumstanțele) și aspectului gramatical propriu-zis, adăugat acestor constituenți de actualizare. Această redimensionare a aspectului îl plasează ca fiind o categorie centrală a praxematicii, care tinde să apropie analiza timpului verbal din gramatica lui G. Guillaume de semantica tipurilor de procese. Aspectul gramatical are în această perspectivă mai multe
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
capitolul anterior și cel posterior. V. cadru, context, text, textualitate. DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; DSL 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002; BUSSMANN 2008. RN COVERBAL. Trăsătura coverbal se aplică fenomenelor (gesturi, mimică, schimburi de priviri etc.) care însoțesc mesajul verbal și sînt constituenți ai actului de comunicare. De altfel, gestualitatea coverbală este uneori denumită gestualitate discursivă. Însușirea coverbal se aplică deopotrivă fenomenelor cognitive legate de producerea vorbirii (precum mișcarea ochilor) și fenomenelor de interacțiune (schimburi de priviri, potriviri proxemice), dar nu se aplică
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
de comunicare. Acest lingvist a numit grupa acestor deictice indicatori de subiectivitate, căci se raportează la subiect (locutor), considerat ca reper în cadrul situației. În gramatica generativă, indicatorul sintagmatic este o reprezentare, printr-un arbore sau prin paranteze, a structurii de constituenți ai unei fraze generate. Astfel, indicatorul redă relațiile ierarhice dintre diferite categorii de constituenți care intră în structura frazei, ceea ce, în principiu, reprezintă funcțiile sintactice din gramatica clasică. Pentru a n a l i z a d i s c
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
raportează la subiect (locutor), considerat ca reper în cadrul situației. În gramatica generativă, indicatorul sintagmatic este o reprezentare, printr-un arbore sau prin paranteze, a structurii de constituenți ai unei fraze generate. Astfel, indicatorul redă relațiile ierarhice dintre diferite categorii de constituenți care intră în structura frazei, ceea ce, în principiu, reprezintă funcțiile sintactice din gramatica clasică. Pentru a n a l i z a d i s c u r s u l u i, are importanță însă o altă semnificație a
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
în a n a l i z a d i s c u r s u l u i și în analiza conversațională. După unii specialiști, intervenția are o funcție ilocuționară, încît, ca unitate de discurs, poate fi realizată prin constituenți nonlingvistici și, prin urmare, în vreme ce intervenția este o unitate funcțională, luarea de cuvînt este o unitate coextensivă intervenției unui singur vorbitor. V. act de vorbire, luare de cuvînt, schimb, interacțiune verbală. MOESCHLER - REBOUL 1994; DSL 2001; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
COURTES 1993; CONSTANTINESCU-DOBRIDOR 1998; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001. RN MORFEM. Semnificația generală a cuvîntului morfem este de "unitate lingvistică minimă dotată cu sens", reprezentînd astfel cea mai mică unitate semnificativă obținută prin segmentarea unui enunț. În lingvistica americană, analiza în constituenți imediați atribuie morfemelor statutul de unități gramaticale minime (care compun cuvintele), iar A. Martinet face distincția între morfemele lexicale (numite și lexeme) și morfemele gramaticale (denumite uneori grameme). În analiza obișnuită, în care morfemului îi este atribuit un statut generalizat
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
care nu au o structură segmentală proprie, precum du (de+le) din franceză sau zur (zu+der) din germană, cînd un segment cuprinde deci mai multe morfeme. Uneori, se face distincția dintre morfem și morf, acesta din urmă fiind un constituent imediat izolabil ca segment al enunțului, astfel încît, același morfem se poate realiza prin mai multe morfe, fiecare constituind unul dintre alomorfele morfemului respectiv; prefixul cu valoare de morfem în-, de exemplu, se poate realiza prin alomorfele în- și îm-
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
categorizare, enunțare, nominație, povestire, praxem. SAUSSURE 1916; MOESCHLER - REBOUL 1994; DUCROT - SCAEFFER 1995; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002; VARO - LINARES 2004. RN PUNCTUAȚIE. Prin punctuație se înțelege un sistem de semne grafice folosite pentru a indica limitele între constituenții unui enunț sau între enunțurile unui discurs, pentru a marca intonația sau unele raporturi sintactice manifestate la nivelul propoziției sau frazei (coordonare, subordonare, apozitiv etc.). Unele semne de punctuație au aceeași formă și aceleași funcții în mai multe limbi, dar
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]