2,196 matches
-
spaimă, curaj și foarte puțin umor. Râsul e expulzat din lumea ideală, puternic estetizantă, a poeziei blandiene. Caracterul aforistic al poeziilor sale este, mai degrabă, cel care iese în exergă. Gravitatea nu se preschimbă-n ludic neapărat, ci-ntr-un dinamism al zicerii, o poftă nebună de a devora cuvinte, de a scrie, de a trăi în ritmurile naturii, ale vegetalului, ale elementarului. O simplitate formală, dincolo de metaforă, care-nfioară, în fața căreia se-nclină fiecare cititor. Un patetism bine temperat, o liniște
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
privitorul este supus unor influențe care trebuie menționate aici. Pentru a sugera adâncimea unui peisaj, de exemplu, pictura trebuie să depășească caracterul plat al pânzei. Dacă totuși efectul de adâncime al picturilor poate fi convingător, faptul se datorează în parte dinamismului privirii observatorului. Deoarece vectorul privirii întâlnește planul picturii perpendicular, el se străduiește să continue în aceeași direcție pentru a străbate astfel dimensiunea adâncimii. Privirea conferă compoziției picturale o axă suplimentară, care întărește orice vector orientat înspre adâncime, oferit chiar de
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
aici, față de sine și de propria viață. Distingem, În această privință, două mari direcții atitudinale ale persoanei față de viață: o atitudine activă și o atitudine pasivă. 1. Atitudinea activă Atitudinea activă a persoanei față de propria sa viață presupune antrenare și dinamism, interes și voință de a se realiza plenar. Dar această atitudine activă se poate desfășura În mod controlat și ordonat, sau necontrolat și haotic. În primul caz, persoana activă Își ordonează propria viață, ca ritm, În conformitate cu principiul director al rațiunii
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
teoriei sale asupra personalitățiii, căreia îi dă o funcționalitate assemănătoare cu cea „Eului”, având rolul de a realiza: a) unitatea interioară a persoanei, prin corelarea tendințelor personale cu cerințe’e mediului exterior, aspiarție spre identificare cu idealurile abstracte etc., b) dinamismul dialectic al persoanei, prin tendința permanentă a acesteia spre autodepășire, spre progres și realizare a scopurilor și aspirațiilor personale. Nu întotdeauna, însă, tendința spre progres, spre ideal, a „Propriumului” poate fi menținută de către „ansamblul persoanei”, trebuind, din această cauză, să
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
le atenua influența, cât și pe cea asupra personalității celui frustrat, pentru a-i reduce gradul vulnerabilității la frustrare și a ridica pragul toleranței individuale la aceasta, prin cultivarea unor calități de voință și de caracter (ex. încrederea în sine, dinamismul și spiritul de inițiativă, calmul, hotărârea, capacitatea de a reacționa prompt și adecvat, flexibilitatea și maleabilitatea în relațiile cu cei din jur, capacitatea de a înțelege punctul de vedere al altuia etc.). Terapeutica „frustrației” se înscrie astfel mai mult ca
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
mai puțin democratice, mai mult sau mai puțin egalitare), poziția sistemului în spațiul tridimensional al normelor se schimbă și ea. În timp ce poziția unui sistem politic dat nu oferă în sine o imagine dinamică, un număr de observații succesive pot conferi dinamism. Atunci putem vedea dacă există tendințe care se aplică mai multor regimuri, caracterizând astfel la modul general evoluția sistemelor politice. Figura 3.2 Relația dintre mișcările pe dimensiunea liberal-autoritar și mișcările pe dimensiunea inegalitar-egalitar În al patrulea rând, examinarea evoluției
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
un anumit număr de chei pentru înțelegerea prezentului, constituind o grilă care pare a ordona haosul tulburător al faptelor și evenimentelor. De asemenea, e adevărat că acest rol explicativ e dublat de un rol mobilizator: prin tot ceea ce vehiculează ca dinamism profetic, mitul deține un rol important în originea cruciadelor sau a revoluțiilor. În fond, orice mitologie politică se dezvoltă pe fiecare din aceste planuri, în funcție de cele trei dimensiuni pe care ea și le structurează și pe care le afirmă... De unde
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
trecut, nu ține de amintirea pioasă; ea se înscrie în explozia unei acțiuni imediate. Gestul brațului său nu e simbolul protecției, ci îndemn la plecare, semnal al aventurii. El traversează istoria cu strălucirea unui fulger. Simbol al tinereții și al dinamismului, prin impetuozitatea sa ajunge să îmblînzească natura: urcă munții, traversează deserturile, sare pe deasupra nurilor... În această imensă construcție mitologică, reprezentată de legenda tînărului Bonaparte, aceea a învingătorului în cele două campanii din Italia, din 1795 și 1800. Așa îl și
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
de analiză 1. Niveluri de textualitate locală și globală Foarte succint, credem că este indispensabil pentru analiza noastră să distingem: a) LA NIVEL MICROTEXTUAL: a1 o conexiune locală (morfosintactică mai ales); a2 o coeziune-progresie locală (între fraze: progresie tematică și dinamism comunicativ temă-remă; între micro-propoziții: asignarea valorilor de adevăr-validare în universurile subiacente reprezentărilor discursive); a3 o coerență-pertinență locală (între actele de limbaj și planurile enunțării). b) LA NIVEL MACRO-TEXTUAL: b1 o conexiune globală a secvenței și/sau a textului (cea a
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
cot → umăr → subsiori → mîna stîngă etc. Ph. Hamon încearcă să arate că acumularea a două sisteme descriptive ("trupul lui Gilliat e din ce în ce mai amorțit") denotă un procedeu narativ: "Mai întîi pentru că este o adăugare la un sens, ceea ce dă textului un dinamism și o orientare pe care cititorul o interpretează ca pe o serie de transformări. Apoi, pentru că aici sînt convocate semnalele convenționale ale povestirii: "Dintr-o dată" în incipit [1], utilizarea perfectului simplu, balizare cronologică (...)" (pp. 158-159). "Dinamismul", "orientarea", chiar "transformările" evocate
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
ceea ce dă textului un dinamism și o orientare pe care cititorul o interpretează ca pe o serie de transformări. Apoi, pentru că aici sînt convocate semnalele convenționale ale povestirii: "Dintr-o dată" în incipit [1], utilizarea perfectului simplu, balizare cronologică (...)" (pp. 158-159). "Dinamismul", "orientarea", chiar "transformările" evocate de Ph. Hamon nu sînt suficiente pentru a da acestei descrieri o componentă narativă. Cu siguranță, se petrece ceva pe durata acestei descrieri, dar recurgerea la o secvență de acțiuni ordonate cronologic nu este decît modalitatea
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
cînd învățămîntul a dobîndit o structură relativ stabilă. Chiar faptul că pedagogia experimentală nu numai cea a "Cercului de studii" era refractară filosofiei, o situa la periferia vieții culturale românești care, în deceniile trei și patru, era puternic angrenată în dinamismul vieții politice. Ce sprijin putea să primească atunci un grup de oameni "neangajați" deschis sub aspect filosofic, social, politic? În sfîrșit, pedagogiei românești i-au lipsit oamenii formați într-un mare laborator experimental. Teoreticienii de frunte ai educației din România
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
va orienta societatea în scurt timp spre o astfel de soluție? Este limpede că teoria operatorie a inteligenței nu poate manifesta un interes deosebit pentru mijloacele vizuale moderne. O pedagogie bazată pe imagini, chiar una care își caută sprijin în dinamismul filmului, este considerată de psihologul elvețian ca neadecvată, întrucît inteligența nu se poate reduce la imaginea unui film. Există, spune Piaget, "un verbalism al imaginii, ca și un verbalism al cuvîntului, iar la o confruntare cu metodele active, metodele intuitive
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
noi controverse, fiind, pe drept cuvînt, respinsă o astfel de explicare a progresului uman. Instinctele refulate nu se sedimentează unele peste altele în inconștient și nu rămîn inactive pînă la sfîrșitul vieții, ci, dimpotrivă, ele sînt acelea care conferă psihicului dinamismul, caracterul conflictual ce-i este caracteristic. Ele, instinctele, tind în permanență să se manifeste și, pentru că nu o pot face în mod deschis, o realizează deghizat sub forma viselor sau a actelor ratate (fenomene ce apar din ciocnirea a două
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
obiect, cea de energie fiind una derivată, secundară. Fizica modernă, relativistă și cuantică, a răsturnat această ierarhie. După cum am văzut, noțiunea de obiect este înlocuită prin cea de eveniment, de relație, de interconexiune. Adevărata mișcare e cea a energiei. Acest dinamism energetic guvernează ansamblul fenomenelor fizice. "A concepe științific materia în sine ca realitate substanțială a lucrurilor, și nu ca energie în Putere a formelor observa Ludovic de Gaigneron înseamnă a se condamna la a nu înțelege nimic din "trecerea la
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
considerare doar actualizarea conduce inexorabil la un real trunchiat. Nu există actualizare absolută. Dar actualizarea și potențializarea nu sunt suficiente pentru o definiție logică coerentă a Realității. Mișcarea, tranziția, trecerea de la potențial la actual nu este de conceput fără un dinamism independent care implică un echilibru perfect, riguros între actualizare și potențializare, echilibru ce permite tocmai această tranziție. Potrivit propriilor cuvinte ale lui Lupasco, "... orice energie posedă dinamisme antagoniste, în plus, aceste dinamisme sunt și trebuie să fie astfel încît actualizarea
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
Mișcarea, tranziția, trecerea de la potențial la actual nu este de conceput fără un dinamism independent care implică un echilibru perfect, riguros între actualizare și potențializare, echilibru ce permite tocmai această tranziție. Potrivit propriilor cuvinte ale lui Lupasco, "... orice energie posedă dinamisme antagoniste, în plus, aceste dinamisme sunt și trebuie să fie astfel încît actualizarea unuia să implice potențializarea celuilalt, sau ambii să se afle pe cele două traiectorii de trecere de la potențial la actual și de la actual la potențial, spre sau
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
la actual nu este de conceput fără un dinamism independent care implică un echilibru perfect, riguros între actualizare și potențializare, echilibru ce permite tocmai această tranziție. Potrivit propriilor cuvinte ale lui Lupasco, "... orice energie posedă dinamisme antagoniste, în plus, aceste dinamisme sunt și trebuie să fie astfel încît actualizarea unuia să implice potențializarea celuilalt, sau ambii să se afle pe cele două traiectorii de trecere de la potențial la actual și de la actual la potențial, spre sau într-o stare în același
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
formalismului său axiomatic). Fizica, biologia, sociologia sau psihologia sunt, în această privință, abia în stadiul de gîngureli. Și cum să te împiedici să gîndești că tocmai în această direcție vor putea fi făcute descoperirile capitale în deceniile care vin, dacă dinamismul energetic al stării T, supunîndu-se la ceea ce Lupasco numește ortodeducția cuantică, este cu adevărat substratul însuși al Realității ? O perspectivă diferită asupra structurii ternare a filosofiei lui Lupasco poate fi obținută analizînd noțiunile de omogenizare și de eterogenizare, pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
exista contradicția". Într-adevăr, potrivit logicii lui Lupasco, omogenizarea și eterogenizarea se află într-o relație de antagonism energetic. Eterogenizarea este procesul orientat spre diferit. Ca și concept, ea provine din principiul de excluziune al lui Pauli, care acționează ca dinamism de individuație. O eterogenizare absolută conduce spre o ordine statică, de unde orice mișcare e absentă, spre moarte prin diferențierea extremă. Pentru ca mișcarea să fie posibilă, trebuie ca omogenul și eterogenul să coexiste: "Pentru ca dinamismele să poată fi antagoniste, trebuie ca
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
al lui Pauli, care acționează ca dinamism de individuație. O eterogenizare absolută conduce spre o ordine statică, de unde orice mișcare e absentă, spre moarte prin diferențierea extremă. Pentru ca mișcarea să fie posibilă, trebuie ca omogenul și eterogenul să coexiste: "Pentru ca dinamismele să poată fi antagoniste, trebuie ca natura lor energetică să țină totodată de omogen și de eterogen...". Antagonismul eterogenizare-omogenizare este astfel un dinamism organizator, structurant. Lupasco observă pe bună dreptate că "... excluziune nu înseamnă... anarhie, tocmai pentru că ea implică eterogenizarea
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
moarte prin diferențierea extremă. Pentru ca mișcarea să fie posibilă, trebuie ca omogenul și eterogenul să coexiste: "Pentru ca dinamismele să poată fi antagoniste, trebuie ca natura lor energetică să țină totodată de omogen și de eterogen...". Antagonismul eterogenizare-omogenizare este astfel un dinamism organizator, structurant. Lupasco observă pe bună dreptate că "... excluziune nu înseamnă... anarhie, tocmai pentru că ea implică eterogenizarea în lupta cu forțele de omogenizare, și deci un antagonism organizator... pentru că este... condiția și principiul formator al oricărei sistematizări..."25. Din nou
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
implică eterogenizarea în lupta cu forțele de omogenizare, și deci un antagonism organizator... pentru că este... condiția și principiul formator al oricărei sistematizări..."25. Din nou, cuplul antagonist eterogenizare-omogenizare nu este suficient pentru a asigura mișcarea. Este necesar un al treilea dinamism, care implică echilibrul perfect, riguros între omogen și eterogen (și care nu este, deci, nici omogen, nici eterogen). Logica axiomatică a lui Lupasco degajă astfel trei orientări privilegiate, trei dialectici : o dialectică de omogenizare, o dialectică de eterogenizare și o
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
o dialectică de eterogenizare și o dialectică cuantică. Lupasco utilizează termenul de tridialectică pentru a caracteriza structura gîndirii sale filosofice, termen care exprimă structura ternară, tripolară (omogen-eterogen-stare T) a oricărei manifestări a Realității, coexistența acestor trei aspecte inseparabile în orice dinamism accesibil cunoașterii logice, raționale. Într-un sens aproximativ, am putea vorbi de trei logici 26, dar e vorba mai degrabă de trei orientări privilegiate ale uneia și aceleiași logici. Tridialectica lui Lupasco, avîndu-și sursa în fizica cuantică, constituie totuși o
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
în cercetarea noastră antropologică. Astfel, coerența (isotopismul) concretă a simbolurilor în sînul constelațiilor de imagini revela și acest sistem dinamic de "forțe de coeziune" antagoniste, pentru care logicile nu constituie decît formalizarea"27. NAȘTEREA ȘI DINAMICA SISTEMELOR: SISTEMOGENEZA LUI LUPASCO Dinamismele antagoniste, în echilibrele lor variate, dau naștere sistemelor. Aceste sisteme reprezintă structurarea energiei, percepția prin organele de simț nefiind decît o aparență, o iluzie. "Mai greu încă... scrie Lupasco este să crezi realmente, să trăiești convingerea teoretică că toate obiectele
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]