2,129 matches
-
purceaua e moartă în coteț... Noi vorbim aici și tu te faci de rahat cu literatura română. Ești halit definitiv, scămoșatule! Iertați-l, doamnă, e dilit. I-a murit un verișor... - Vai, domnule, trebuie să fiți o ființă cu totul formidabilă dacă ați intuit, din prima încercare, cea mai profundă pasiune a vieții mele. Ar fi fost necesar să-mi fi mărturisit totuși nedelicatețea de-a nu mai fi predat, în ultimii cinci ani, acest incomparabil obiect de învăță... Apoi tăcu
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
înlănțuie capul în cravașă și îl plesnește la fund. Canarul, câinele, pisica, șantierul, toată lumea râde. Nu toată lumea. Dacă în domeniul performanțelor și expedientelor amoroase, Ulpiu Galopenția pare condamnat să rămână toată viața un biet Viorel, în celălalt domeniu, pur arheologic, formidabila sa dotare naturală, tenacitatea, intuiția artistică, înclinarea către răbdare, precum și frica de-a mai dormi noaptea, singur, în baracă, într-un loc reperabil adică, îl conduc spre minuni realizate în lucrul său. Din depozitul de sfărâmături împrăștiate și lepădate parcă
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
rămâne cu Pink Floyd?... Și cum rămâne cu moștenirea? - Dar ai făcut și mult bine. Aveai stil. Întotdeauna ai avut. Robin Floyd, sânt sigură, ar fi fost mândru de tine! La asta se 266 DANIEL BĂNULESCU - Dumneavoastră? explodă, cu voce formidabilă, Cocondy. Înțeleg, dumneavoastră sînteți întruchiparea modestiei!... Dar dumneavoastră să vă îndoiți?! Dumneavoastră?!! PINK FLOYD? - Ei, da, eu. Pink Floyd. Și ce? Trebuia oricum să mă întrebați și pe mine, când ați pus atâta lume pe drumuri. Și dacă se descoperă
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
ȘAPTE REGI AI ORAȘULUI BUCUREȘTI - Nu face nimic. Despre partea cu banii îți mărturisesc că n-am bani deloc. Admirator nu era. Nu mă prinsesem totuși dacă era de la telefon sau de la priză... Ăștia de la priză erau de-un tupeu formidabil, bântuiau prin bloc și percepeau o taxă până și celor care, din neatenție, ajungeau să se curenteze. Eu aveam un contor. Aveam și un ciocan cu care, din când în când, fărâmițam acel contor. Așa că ăștia de la priză, de la mine
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
focalizându-se din nou asupra lui Alison. —Oricum, tatăl tău vrea să-ți mai spună ceva. Rămâi aici, că-l aduc imediat. Audrey s-a îndepărtat plutind pe un nor de parfum White Linen. Fiona a ridicat din sprâncene. —E formidabilă! Alison a zâmbit. —Și trăiește pe o altă planetă. Zilele trecute, un cerșetor a venit la ea, pe stradă, și i-a spus că n-a mai mâncat de trei zile, la care ea i-a răspuns: „Băiete dragă, trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
de dorit, Susan îl considerase întotdeauna pe Bill ca fiind o persoană comodă și plăcută, un bărbat care nu-și exprima niciodată părerile cu privire la felul în care i se părea că e crescută Milly. Asta, desigur, în cazul în care formidabila lui soție îi dădea voie să aibă vreo părere. Bill era un bărbat înalt și ușor plinuț, cu o față blândă, care era de cele mai multe ori asociată cu desenele cu țărani din cărțile cu povești ale copiilor. Smocul de păr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
inteligent, de a o curta pe Deborah, fusese, în cel mai bun caz, naiv și, în cel mai rău caz, o nebunie absolut cretină. Femeia din fața ei nu era deloc șoricica pe care și-o închipuise ea. Era un adversar formidabil. Dintr-odată, senzația de vomă a fost înlocuită de gâlgâitul unui hohot de râs, care s-a comprimat, la suprafață, într-o pufnitură reprimată. Deborah părea ușor nedumerită. Ce găsești de râs? Clătinând din cap la gândul propriei naivități, Julia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
Jones și asupra Prepelicarului, sora lui, chiar dacă fuseseră mult timp înstrăinați. Nu, se gândi eul-Vultur. Trandafirul nu este darul suprem. Apoi orice discuție, fie ea rațională sau formă-gând, încetă și eul-Grimus dinăuntru își dezlănțui asupra eului-Vultur toată forța voinței sale formidabile. Media m-a îne-a) văzut clătinându-mă și poticnindu-mă în timp ce războiul lăuntric se întețea și m-a prins de mână. Poate că asta a făcut ca lucrurile să se întoarcă în favoarea eului-Vultur. Nu eram singur. Media era acolo. Media
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
helvete. Jurnalistul francez intră În fibrilație, se grăbește să le publice În paginile unei reviste care dedică un Întreg număr Stăreției Sionului și ia legătura cu unul dintre cei mai prolifici monografi ai fenomenului Rennes-le-Château, Gérard de Sède, Împărtășindu-i formidabila descoperire. La rândul său, De Sède Îl contactează surescitat pe teleastul Henry Lincoln, care tocmai realizase două filme consacrate subiectului, propunându-i să vândă pentru BBC pozele fabulosului tezaur. Lincoln, care va scrie prin 1998 un volum cu sugestivul titlu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
cele care sunt, ai avea dovezi convingătoare ale sensibilității mele la farmecul eternului feminin. Contează pe asta, m-am trezit plusând cu tupeu. - O să țin minte și sper ca nici tu să nu uiți, mi-a răspuns Eva cu seriozitate. Formidabilă dexteritatea acestei femei de a alterna aiuritor gravitatea cu amuzamentul facil și circumstanțial și de a lăsa omul fără replică! În plus, deranjant de stăpână pe ea și greu de surprins - chestie care bărbaților nu le cade bine niciodată, indiferent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
mai mare decât ar fi fost În opt ore de muncă neîntreruptă. - Nu știu Însă dacă nu au abandonat povestea asta după câtva timp, am adăugat. - A, nu pot să cred așa ceva. Păi, cum altfel au ajuns să atingă acel formidabil ritm anual de creștere economică - nouă la sută, parcă, nu-i așa? - dacă au renunțat să mai sară Într-un picior În timpul programului?! Dar Îmi Închipui că nu miracolul chinezesc vă preocupă pe dumneavoastră cel mai tare la ora acestui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
zilnic de pe internet - mă refer la cele considerate utile, care iau drumul laboratorului de analize. Mi-ar fi greu să mă pronunț la ce folosesc și de ce sunt păstrate alături de cărți din diferite domenii (nu-ți poți imagina ce bibliotecă formidabilă zace În aceste camere!), de ziare, reviste, publicații de specialitate, anuare și alte tipărituri În zeci de limbi de mai largă sau mai restrânsă circulație. Complet lipsite de interes și importanță, din punctul meu de vedere... - Și tocmai de aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
o să mă Întorc la el? Cheia... cuvântul-cheie, soluția și izbăvirea... unde se află, de unde să-l iau? Nu cumva... Îți spun sincer că nici n-am avut curajul să formulez În cuvinte gândul ce-mi părea să echivaleze cu o formidabilă revelație. Mă cuprinsese starea aceea febrilă ce survine adesea când suntem pe punctul de a ajunge la o soluție Îndelung căutată și ezităm Între entuziasmul victoriei presimțite și teama că mizăm pe o falsă rezolvare, că imediat s-ar putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
era destul de inteligent ca să înțeleagă că nu se poate încumeta să reziste Angliei; ceea ce, de altfel, socotea și Barros Gomes, Președintele Consiliului de Miniștri, împreună cu majoritatea membrilor Guvernului. Ultimatumul și îndeosebi acceptarea lui a provocat însă în întreaga țară o formidabilă agitație populară, îndreptată atât împotriva Marii Britani cât și împotriva Regelui, învinuit că a vândut țara englezilor. Manifestațiile se țin lanț; studenții și elevii de liceu jură solemn că vor boicota produsele englezești și refuză să citească pe Shakespeare; iau
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
păcătuiesc prin lipsa lor de moralitate politică și personală. "Portugalia nu poate continua să fie țara de rușine a progresiștilor și a regeneratorilor". Joîo Franco împrumută ceva din mistica revoluționară: o zgomotoasă sinceritate, apeluri patetice la virtute și la onoare, formidabilul scandal pe care-l provoacă aducând în discuția Parlamentului averea personală a miniștrilor și deputaților. Înțelege că republicanismul și revoluția au succes pentru că lumea e obosită de formulele vechi - și atunci își însușește formulele revoluționare. Vorbește Parlamentului și străzii ca și cum
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
poate vorbi. Era fostul student în medicină, Antonio José de Almeida, care, după ce făcuse cele trei luni de închisoare în 1890, plecase în Africa, așteptîndu-și cu încredere ceasul. Acolo, la mormântul caricaturistului antimonarhic, se revelează geniul oratoric al celui mai formidabil tribun pe care l-a cunoscut istoria modernă. Antonio José de Almeida fascinează masele prin simpla lui prezență, prin privirile sale rătăcite, prin vocea lui cu nesfârșite nuanțe. Când începe să vorbească, imensa mulțime din jurul lui aproape că nu mai
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
și ele aveau acum pe un Alexandre Braga sau Joîo Chagas ca să le satisfacă idiosincrasiile artistice și ideologice. Masele populare îl aveau pe Antonio Jose de Almeida. Afonso Costa era șeful parveniților, al clientelei politice provinciale. Masoneria ajuta revoluția prin formidabila ei organizație. Lipsea, însă, omul de mare prestigiu social și intelectual, care să risipească rezerva și a burgheziei, a cărui autoritate morală să transforme agitația străzii și frenezia intelectualilor într-un partid de guvernământ. Și omul acesta apare într-o
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
Costa refuză să părăsească incinta și e scos de baionetele soldaților. Atunci se petrece o scenă pe care nimeni nu ar fi putut-o prevedea. Tribunul poporului, Antonio José de Almeida, sare pe o bancă și strigă, stăpânind furtuna cu formidabila lui voce: "Soldați, hai să facem revoluția! Baionetele voastre și glasul meu ar putea, străbătând orașul, să aducă gloria unui popor și libertatea unei patrii!". Celălalt deputat republican, umanitaristul Menezes, leșină - colaborând astfel la dramatizarea momentului care trebuia să devină
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
prin cucerirea Rotondei și atacul asupra centrului Lisabonei. Depărtîndu-se de Capitală, insurgenții și-au ales singuri locul unde trebuiau să capituleze. Căci Lisabona rămâne la dispoziția agitatorilor. Bătrânul tribun Antonio José de Almeida retrăiește ceasurile lui de înaltă fervoare republicană. Formidabilul lui glas răsună pretutindeni: "La arme, cetățeni!". Sunt înarmați studenții, muncitorii, femeile. Lisabona e transfigurată de un nou mesianism: "Republica trebuie salvată!". Și e într-adevăr salvată, nu atât prin abilitatea și eroismul cetățenilor lui Antonio José, cât prin haosul
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
putere aproape doi ani. Cum se explică misterul acestui record ministerial? Antonia Maria da Silva este un vechi complotist și creatorul "artileriei civile" din ultimii ani ai Monarhiei. El va înarma mai târziu și va dirija din umbră "Legiunea Roșie", formidabilă organizație comunistă, cu care vor avea de luptat toate guvernele și chiar dictatura militară. Faptul că se poate menține la putere atâta vreme ne face să credem că el controla opoziția violentă, care împiedica celelalte guverne să dureze. Aceste forțe
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
deschis, în case, pe stradă, în cafenele, de iminenta revoluție militară împotriva cabinetului Antonio Maria da Silva. În primăvara 1926, Guvernul încearcă să treacă prin Parlament legea Regiilor tutunului, ca să-și creeze câteva mii de posturi pentru clientela politică. Un formidabil scandal izbucnește în Cameră și în presă pe această chestiune. Dar Antonio Maria da Silva credea în puterea banului. Nu-i păsa de indignarea publică, dacă izbutea să dobândească două mii de posturi la dispoziția lui. Corupția, ca întotdeauna până atunci
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
a abdica în fața unei revoluții naționale care dura abia de câțiva ani. O serie de comploturi fuseseră organizate și încurajate de masonerie. Dar cum majoritatea burghezimii portugheze făcea parte din loji, Salazar nu îndrăznise încă să atace de front această formidabilă organizație secretă. De abia în 1935, în fața unei noi conspirații, Salazar hotărăște desființarea masoneriei. Proiectul a fost prezentat Adunării Naționale în aprilie 1935 și a fost votat în unanimitate. Legea din mai 1935 cere tuturor funcționarilor Statului, civili,și militari
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
puterea. Evident, lucrurile acestea nu erau înțelese astfel nici la Londra, nici la Paris. Salazar nu obosește să atragă atenția marilor democrați ca în Spania nu se joacă soarta democrației, ci a Europei. "Comunismul dă astăzi în Peninsula Iberică o formidabilă bătălie, de soarta căreia depinde soarta Europei..." " Și interesul arătat Portugaliei de către agitatorii comuniști este încă o dovadă a tacticei lor revoluționare. Căci, precizează Salazar, "mai prețioasă decât transporturile de arme și muniții, ar fi, pentru comunismul iberic, o transformare
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
și a descoperit că fusese descrisă cu mulți ani În urmă sub numele de Plusia excelsa de către Kretschmar. Am primit trista veste, formulată cât se poate de delicat („...vă felicităm pentru obținerea... o specie foarte rară pe Volga... o siluetă formidabilă...“) cu mult stoicism; dar după mulți ani, printr-o Întâmplare norocoasă (știu că n-ar trebui să mă fălesc) m-am Împăcat cu primul descoperitor al fluturelui meu de noapte, botezând cu numele lui un orb dintr-un roman. Voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
elegant, cu o dâră de parfum înecăcios în urma ei. Era odicolon sovietic „Svistulika“, cel mai scump la parfumeria „Central“, ținută de domnul Isaac Schwartzmann, tatăl celui mai bun prieten al meu din acei ani, Ghidale Schwartzmann. Ghidale avea o colecție formidabilă de timbre. I-o lăsase amintire unchiul lui când a fost să plece în Israel. Erau mai ales acele timbre mari, viu colorate, din țări stranii pentru noi, al căror nume, în simpla rostire, stârnea în mintea noastră, în dorurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]