2,141 matches
-
juvenilă (cum nota Hannah Arendt), deoarece în prezent se poate adăuga evaziunea din realitate și libertatea din lumea virtuală (eventual, sub un alt nume, sub un alt chip, sub altă identitate, cu alte caracteristici de personalitate). Mai târziu, resentimentele împotriva tiraniei grupului se vor plia perfect peste efemeritatea flashmob-urilor, dând naștere unei aversiuni durabile pentru orice aderență la un grup durabil (partid, sindicat, ONG etc.). Rămâne întrebarea: de ce creierul uriaș al multor copii preferă evaziunea oferită de internet sau activitățile inepte
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
de care aminteam anterior. Este și punctul de vedere exprimat de Hannah Arend, ignorat din păcate: "Așadar, fiind emancipat de sub autoritatea adulților, copilul nu a fost eliberat, ci a fost supus unei autorități mult mai înspăimântătoare și cu adevărat tiranică, tirania majorității. În orice caz, rezultatul este că acești copii au fost, ca să spunem așa, izgoniți din lumea oamenilor mari. Ei sunt fie aruncați înapoi, fie predați tiraniei propriului lor grup împotriva căruia, din cauza superiorității lui numerice, nu se pot răzvrăti
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
ci a fost supus unei autorități mult mai înspăimântătoare și cu adevărat tiranică, tirania majorității. În orice caz, rezultatul este că acești copii au fost, ca să spunem așa, izgoniți din lumea oamenilor mari. Ei sunt fie aruncați înapoi, fie predați tiraniei propriului lor grup împotriva căruia, din cauza superiorității lui numerice, nu se pot răzvrăti, cu care, pentru că sunt copii, nu pot discuta și din care nu pot fugi în orice altă lume pentru că lumea adulților le este barată. Reacția copiilor la
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
copiilor la această presiune tinde să fie ori conformism, ori delinvență juvenilă și este frecvent un amestec al amândurora. (Arendt, 1997, pp. 189-190) De fapt, credem că se pot aduce două corecturi ideilor exprimate de Hannah Arendt: în primul rând, tirania grupului înseamnă de cele mai multe ori tirania unui singur individ, înconjurat de un cerc restrâns de adepți, care folosește grupul în conformitate cu voința sa; în al doilea rând, astăzi copiii recurg frecvent la evadarea în spațiul virtual, acolo unde pot adopta identitatea
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
fie ori conformism, ori delinvență juvenilă și este frecvent un amestec al amândurora. (Arendt, 1997, pp. 189-190) De fapt, credem că se pot aduce două corecturi ideilor exprimate de Hannah Arendt: în primul rând, tirania grupului înseamnă de cele mai multe ori tirania unui singur individ, înconjurat de un cerc restrâns de adepți, care folosește grupul în conformitate cu voința sa; în al doilea rând, astăzi copiii recurg frecvent la evadarea în spațiul virtual, acolo unde pot adopta identitatea dorită și se pot manifesta în conformitate cu
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
respectivelor legi, în vreme ce legile naturii nu pot fi ocolite indiferent de circumstanțe. În același mod specific sofiștilor argumentează și Trasymachos de pildă, atunci când identifică dreptatea cu "folosul celui mai tare": " Fiecare stăpânire legiuiește potrivit cu folosul propriu: democrația face legi democratice, tirania tiranice și celelalte tot așa. Așezând astfel legile, stăpânirea declară că acest folos propriu este, pentru supuși, dreptatea. Pe cel ce încalcă această dreptate și acest folos îl pedepsește, ca pe unul care a încălcat legile și săvârșește nedreptăți. Spun
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
puterii (mijlocul de atingere a țelului esențial, adică alungarea spaimei), ele sfîrșesc prin a transforma acest mijloc în țel final, nu mai vor decît puterea de dragul puterii și eventual nelimitată. Apar cele două forme ale puterii iraționale: dominația perversă exterioară, tirania, și dominata perversă interioară, prejudecata sub toate formele ei, mai ales prejudecata religioasă, superstiția. Ahtiate ambele după puterea nelimitată, aceste două forme de dominație perversă nu întîrzie să intre în conflict, ceea ce le obligă din ce în ce mai mult să accepte compromisuri în ceea ce privește
Divinitatea: simbolul şi semnificaţia ei by Paul Diel [Corola-publishinghouse/Science/1411_a_2653]
-
sociale, distrugîndu-i apogeul (viziunea culturală), împrăștie dezorientare, face să renască spaima; aceasta nu poate totuși deveni altceva decît stimulul unor noi eforturi de orientare. Epoca animistă va evolua spre viziunea mitică. La rîndul ei, aceasta va suferi de aceeași involuție. Tirania și superstiția rămîn și în zilele noastre pericolele capitale ale vieții sociale. Cele mai vechi mituri întrevăd acest pericol și vorbesc despre el în limbajul lor simbolic. Ele rezervă un loc important perversiunii dominatoare și dezlănțuirii spaimei, spre care aceasta
Divinitatea: simbolul şi semnificaţia ei by Paul Diel [Corola-publishinghouse/Science/1411_a_2653]
-
și suferința nu pot fi alungate din cadrul acestei relații, dimpotrivă chiar, cu cât se străduiește umanul să se elibereze de necesitate și de nevoia fiziologică, cu atât mai mult se vede prins în sistemul bifurcat al altor limite, al altor tiranii identitare, al altor alienări, de la cele sociale la cele ale presiunilor comerciale. Dispozițiile și normalizările trupului în spațiul virtual nu pot să nu țină seama de angrenarea mașinică a unor sisteme care instituie noi reguli și discipline la nivel global
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
și proliferează discursuri despre trup și încorporare în conformitate cu paradoxul hipervizibilității corporale. În ciuda reprezentării și a simulării exhaustive a trupului, acesta rămâne o entitate vie și viscerală; în pofida triumfului simțului vizual în media și în discursurile postmoderne, senzorialitatea întrupării este contrapusă „tiraniei privirii”. La confluența dintre perspectiva material-concretă asupra corpului și cea simbolic-reprezentațională se află punctul de vedere al feministei Rosi Braidotti (1994, 1996Ă. Pentru aceasta, utilizarea tehnologiilor Internetului sau ale realității virtuale nu înseamnă eliberarea de constrângerile de gen, ci adâncirea
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
să facă un nou legămînt al ,,fiilor robiei” iar cei care vor refuza își vor pierde averea și vor fi alungați din neamul lor(Ezra 10). Cîțiva s-au împotrivit dar cea mai mare parte a gloatei a acceptat această tiranie a rabinilor asupra poporului ivrit care s-a perpetuat pînă în epoca modernă, ei rabinii fiind prin fanatismul și ura arătată față de Neamuri, cauza multor nenorociri venite peste capul poporului de jos. Iar în Neemia 9,38 care a fost
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
Cuvînt al lui Dumnezeu. El preia modelul cleri- cal mozaic și susține că în iudeo-creștinism preotul nu mai este slujitorul frăției ci vicarul lui Dumnezeu pe pământ și numai în fața acestuia trebuie să dea socoteală pentru faptele săvîrșite, adică o tiranie divină trebuie să se instaleze pe pământ cu ajutorul iudeo-cretinismului satanist! După ce iudeo-creștinii ajung stăpînii absoluți ai imperiului roman și impun în anul 381 cultul lor ca unică religie, mentorii lor spirituali Clement și Origene au fost excomunicați de către episcopul Demetrios
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
care aminteau de fabuloasa spiritualitate a geților! Septuaginta este pretinsa cărticica plină de snoave, trăsnăi, sminteli revelate și alte minciuni gogonate, mîrșave și neobrăzate care ne-au fost băgate pe gît prin ascuțișul săbiilor pentru a perpetua o stare de tiranie și îndobitocire absolută asupra popoarelor din imperiul roman. Despre această scriere nu există nici o menționare afară de cele mozaice plăsmuite de ivriți în secolele l și ll ale erei noastre. Născocirea este o invocată traducere a Torei și Talmudului făcută în
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
31 decembrie 1944. Acest document avea 55 de pagini și a rămas secret până în 1994. Din el, doar 5 pagini se refereau la crime și deportări. Din prima zi a ocupației, notează raportul, ocupanții fasciști au creat o atmosferă de tiranie și teroare brutală, menită să trezească frica și să înlăture orice rezistență din partea cetățenilor sovietici. Un val de arestări, execuții, spânzurări și arderi a zguduit orașele și satele regiunii, și asemenea acte au continuat până la sfârșitul ocupației. Nu există nicio
ROMÂNIA 1941-1943 by LAVINIU LǍCUSTǍ () [Corola-publishinghouse/Science/91605_a_107352]
-
31 decembrie 1944. Acest document avea 55 de pagini și a rămas secret până în 1994. Din el, doar 5 pagini se refereau la crime și deportări. Din prima zi a ocupației, notează raportul, ocupanții fasciști au creat o atmosferă de tiranie și teroare brutală, menită să trezească frica și să înlăture orice rezistență din partea cetățenilor sovietici. Un val de arestări, execuții, spânzurări și arderi a zguduit orașele și satele regiunii, și asemenea acte au continuat până la sfârșitul ocupației. Nu există nicio
ROMÂNIA 1941-1943 by LAVINIU LǍCUSTǍ () [Corola-publishinghouse/Science/91605_a_107352]
-
și adevăr - pornind de la romanul Ravelstein al lui Saul Bellow, construit în jurul portretelor ficționale ale lui Allan Bloom și Mircea Eliade; comunitarismul ca utopie - pornind de la o carte a lui Amitai Etzioni; atracția exercitată de formele iliberale de putere, de tiranii, asupra multor intelectuali - pornind de la o carte a lui Mark Lilla; criza spiritului public american din ultimele decenii - pornind de la o carte a lui Allan Bloom. Așa cum se observă, numai un text din cele șase (dacă nu socotim și Introducerea
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
și esopice, intelectualii români au început să edifice în fine o sferă publică demnă de acest nume. Astfel, am reînceput să putem vorbi în România despre un spirit public liber, după decenii în care acesta fusese confiscat și malformat de tiranie. Istoria acestui proces nu a fost încă scrisă. Ea ar arăta, între altele, incredibila inerție a anilor ’80, care continuă să determine și astăzi un mare număr de „războaie culturale”, fie că e vorba de conflicte între diversele grupuri de
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
sucise mințile, probabil nu fără legătură cu adevăratul cult al Tinerei Generații pentru Nae Ionescu, Noica vorbea în 1944 în Jurnal filozofic despre o școală situată la periferia orașului, unde să se strângă o mână de tineri care fugeau de „tirania profesorilor”. Era aceasta o reacție la „violența simbolică” a lui Nae sau era o respingere a profesorului standard în favoarea unui „guru”? Nimeni n-ar fi predat, nimeni n-ar fi făcut teme, nu ar fi fost oferite nici sfaturi, nici
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
își îndemna Noica discipolii să producă înaltă cultură pereat mundus, ignorând contextul social, ideologic și politic? Cu alte cuvinte, e adevărat că înalta cultură sau (autoînșelătoarea) „rezistență prin cultură” trebuie să aibă prioritate în raport cu obligația morală de a te opune tiraniei 17? Noica și cei care l-au urmat au încercat sistematic să sugereze că biografia gânditorului este irelevantă, doar activitatea sa spirituală contează. Astfel sperau cu toții că puteau ignora vocile tot mai numeroase care îl acuzau pe Noica fie de
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
intelectualilor occidentali. Pe mine, ca istoric al ideilor, această „enigmă” a liberalismului mă interesează în cel mai înalt grad: de ce nu aderă mai mulți oameni inteligenți la doctrina liberală? În termeni mai dramatici: de ce sunt intelectualii atrași mai curând de tiranie decât de libertate? Asemenea întrebări nu sunt noi. Le-au pus deja anticii, înainte și după vizitele lui Platon la Siracuza, Xenofon formulând în maniera dialogică socratică una din cele mai durabile analize ale tiraniei, Hieron - sau Tyrannicus. În acel
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
intelectualii atrași mai curând de tiranie decât de libertate? Asemenea întrebări nu sunt noi. Le-au pus deja anticii, înainte și după vizitele lui Platon la Siracuza, Xenofon formulând în maniera dialogică socratică una din cele mai durabile analize ale tiraniei, Hieron - sau Tyrannicus. În acel text, poetul Simonides discută relaxat, dar deseori din unghiuri neașteptate, cu tiranul Hieron, fostă persoană „privată” (deci având privilegiul ambelor experiențe, om de rând și tiran) despre avantajele și dezavantajele tiraniei 6. Étienne de la Boétie
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
mai durabile analize ale tiraniei, Hieron - sau Tyrannicus. În acel text, poetul Simonides discută relaxat, dar deseori din unghiuri neașteptate, cu tiranul Hieron, fostă persoană „privată” (deci având privilegiul ambelor experiențe, om de rând și tiran) despre avantajele și dezavantajele tiraniei 6. Étienne de la Boétie (1530-1563), scriind în zorii modernității (concisul său Discours de la servitude volontaire, ou le Contr’Un, câtuși de puțin anunțat de poeziile publicate până atunci de tânărul autor, a fost „camuflat” de marele său prieten și admirator
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
orice încercare de a propune imperative morale și activități colective bazate pe proiecte vizionare, mesianice sau nu. Antipatia față de utopie este una dintre trăsăturile centrale ale doctrinei liberale clasice, iar Karl Popper a crezut că utopia generează automat violență, totalitarismele - tiraniile secolului XX - descinzând direct din „ingineria socială utopică” inventată de filozofi ce disprețuiau libertatea, începând cu Platon. Pesimismul justificat al lui Popper, care scria Societatea deschisă și dușmanii săi sub impactul regimurilor totalitare (cel puțin ca intenție) de la jumătatea secolului
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
americanilor, în sensul cel mai strict al termenului. Dacă acuzațiile sunt întemeiate - și, până la un punct, sunt -, mai multe aspecte se cer clarificate. Există un colaboraționism bun, care merge în sensul libertății, și un colaboraționism rău, care merge în sensul tiraniei? Era mai bine să se lase lucrurile în voia unei evoluții firești, de la antifascism, prin socialism și comunism, către - eventual - o Stângă nonmarxistă, apoi una antimarxistă, care să treacă prin „a treia cale” spre vreo formă de liberalism? A dat
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
devină până la urmă „groparii” ei, mergând în multe cazuri - ca în România anului 1989 - până la sacrificiu, erau atrași spre Occident de „banalitatea binelui” (dacă pot spune astfel, cu un ecou din Hannah Arendt), nu de tragismul confruntării între libertate și tiranie. Nici în Occident, cu excepția relativ puținilor liberali „puri și duri”, anticomuniști ireductibili, nu se găseau prea mulți parteneri pentru posibilii anticomuniști estici, vârstnici sau tineri (anticomunismul acestora din urmă fiind un direct rezultat al funcționării catastrofale a „sistemului”). Deși organizațiile
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]