23,409 matches
-
a rupt mâna când a căzut de pe tobogan. Tu nici nu te-ai obosit să mă întrebi. Apoi bărbatul și-a luat valiza și s-a îndreptat către ușă. — Te sun mai târziu. Ciao. După ce ușa s-a închis cu zgomot, Alison s-a așezat pe pat, unde a rămas nemișcată, privind în gol. După câteva secunde, prima lacrimă i-a alunecat pe nas și i-a căzut pe piciorul gol. Au urmat și altele. Amărăciuna lui Alison se manifesta în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
a răspuns Jake amărât. Fiona s-a dus la ceainicul electric. Fiind deja plin cu apă, femeia n-a făcut decât să apese pe butonul de pornire. —Te înțeleg perfect. Cineva a dat o afurisită de petrecere în josul străzii, iar zgomotul a fost infernal. Puștiul a clătinat din cap. Nu, nu din cauza asta n-am putut să dorm. M-am tot gândit la tine și la tata. Fiona s-a așezat lângă el la masă, luând un ziar de pe scaun și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
I-am spus că, din acest motiv, mariajul nostru practic nu poate să mai meargă înainte. Și el ce-a zis? a întrebat-o Susan, aplecându-se puțin în față și acoperindu-și una dintre urechi cu mâna, ca să blocheze zgomotul din cafenea. —Nu mare lucru. În fond, noi mai purtaserăm discuția asta, sub diferite forme, și în alte dăți, atunci când eu încercasem să-l conving să-i țină piept Sofiei. Ceea ce el n-a făcut niciodată. Alison a oftat prelung
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
o tradiție pe care trebuie să jurăm s-o păstrăm, indiferent de ce se va întâmpla în viitor! —Pentru Clubul Soțiilor Numărul Doi! au strigat toate, astfel că mai multe persoane din cafenea s-au întors ca să vadă care era sursa zgomotului. După ce s-au liniștit, Julia s-a întors către Alison. —Am o idee, a anunțat ea veselă. Săptămâna viitoare, eu plec la maică-mea, în Provence, pentru câteva zile de vinuri bune și zăcut la soare. De ce nu vii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
răsturnată. Câteva oale. într-un colț îndepărtat un cufăr vechi. Nimic pe pereți. Nici un fel de ornament nicăieri. Era ceva atât de departe de reședința somptuasă, să zicem, a Liviei Cramm, pe cât de îndepărtată era China. Și totuși era prietenoasă. Zgomote de afară: ciripitul păsărilor. Un foșnet de arbuști stufoși. Urletele sporadice, îndepărtate, ale vreunui câine sălbatic. Nici o urmă de pași, nici un semn al prezenței umanității. O fereastră cu un petic de sac pe post de geam, fluturând în vânt. O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
ei. în cele din urmă, pentru că ea continua s-o ignore, a tușit. Ea s-a întoars către ușă, cuvântul Virgil! i s-a format pe buze, apoi a înghețat. Gura i s-a deschis și s-a mișcat fără zgomot într-un țipăt fără sunet. S-a tras încet înapoi până când s-a împiedicat de cufăr. — Doamnă O’Toole, îi spuse stafia. Nu vă simțiți bine? Arătați ca moartea. A cuprins-o groaza. A deschis capacul cufărului și a sărit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
După un timp mult mai îndelungat, Virgil a încetat să mai fie conștient de vreun lucru - împrejurimi, corp, orice - în afara fredonatului, care flutura în jurul lui ca o perdea. Apoi acesta s-a stins îdeși corzile sale vocale continuau să producă zgomotul) și vreme de o secundă Virgil n-a mai fost conștient nici măcar că există. Tocmai în timpul acelei secunde striațiile minții lui Vultur-în-Zbor s-au suprapus peste ale sale, iar Virgil Jones a rezonat cu mintea aceea bolnavă. Dacă v-ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
E adevărat și acum. Nu am venit aici ca să bem cu tine. Noi doar căutam niște camere, mă-nțelegi. Așa că scuză-mă... Bubuitul din pieptul lui Flann O’Toole a început ușor și a crescut treptat, până a ajuns un zgomot sălbatic, cutremurător. Ochii i s-au făcut roșii și i s-au umflat în cap. A stat așa un moment, tunând și înroșindu-se, apoi mâinile i s-au întins după Virgil Jones. înainte ca Virgil să se poată mișca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
spate și trase disperat aer în piept. Vultur-în-Zbor văzu dreapta lucioasă a cârciumarului încleștându-se și începându-și călătoria. Descoperi că era țintuit locului. într-o mișcare derulată cu încetinitorul, văzu pumnul plutind prin aer către Virgil, care gâfâia, iar zgomotul impactului păru mai slab decât ar fi trebuit să fie. Virgil îndoi genunchii, rămase fără glas, și căzu la podea. Vultur-în-Zbor încă mai stătea neclintit. O’Toole se întoarse ca un taur înspre al doilea matador. — N-ai de gând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
nu există? întrebă el. Ignatius Gribb păru enervat. — Da, da, da, da, da! Spuse el. Normal că asta vreau să spun. Și nici prețioasa lui mașinărie, nici presupusele lui dimensiuni, nici altceva. Totul e doar sporovăiala unui idiot ca Jones - zgomot și furie lipsite de noimă. — Sunt uimit, domnule Gribb, spuse Vultur-în-Zbor. Și nu pot fi de acord. — Ai petrecut prea mult timp lângă acel păcălici... acel șarlatan. El nici n-are ce căuta în oraș. Gribb era de-acum de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
atunci trebuie să fug să mă îmbrac. TREIZECI ȘI ȘAPTE Un bărbat plin de vânătăi, într-un costum rupt, bate de șapte ori la ușa unui bordel. Exact la cea de-a șaptea bătaie ușa se dă în lături. Un zgomot spart atunci când omul se lovește de peretele înnegrit. Lumina unei lumânări. O femeie într-o cămașă de noapte lungă, din dantelă, cu părul căzându-i în cascadă peste umeri și cu chipul strălucitor. Omul intră, clătinându-se. Ușa se închide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
totul. A rostit încet către adormitul Vultur-în-Zbor: — Ceea ce-ți trebuie ție e o femeie care să poată ține pasul cu tine. Madame Iocasta se plimba din nou pe coridoarele regatului ei; dar nu-i făcea plăcere că nu auzea zgomote din spatele ușilor - asta deoarece, la cererea lui Virgil, închisese porțile Casei. Tăcere pretutindeni. în propria ei cameră - un Virgil mâhnit și gânditor. în camera predecesoarei ei - siluetele abia ghicite a doi oameni despre care se temea că îi vor schimba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
deși s-ar putea să nu reușesc. Deggle a pornit totul. Violența. Liv a încheiat. Dar începutul. începe cu începutul, continuă până ajungi la final, apoi oprește-te. Bune sfaturi. Așadar, începutul. Acum două nopți. Am fost trezit de un zgomot puternic din Camera Trandafirului. Am dat fuga acolo pe cât de repede mi-a permis pântecul. Grimus era deja acolo, cu cămașa lui de noapte ridicolă și scufia la fel de caraghioasă, ca un spiriduș mare și furios, și evalua dezastrul. Trandafirul zăcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
de afară, așa cum se cade pentru o servitoare. Acum Prepelicarul se retrăgea, îndreptându-se spre mica ei carapace. Vultur-în-Zbor strigă în urma ei: — Unde e Grimus? Așteaptă, îi spuse ea și închise ușa. Indianul auzi sunetul scos de un zăvor închis. Zgomote. Un șir de zgomote neobișnuite și tulburătoare. Vuietul, asurzitoarea sporovăială pestriță a păsărilor și scârțâitul. — Ți-e bine? întrebă el. Media era întinsă pe pat, acoperindu-și urechile cu mâinile, și se străduia să țină la distanță această lume nouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
cade pentru o servitoare. Acum Prepelicarul se retrăgea, îndreptându-se spre mica ei carapace. Vultur-în-Zbor strigă în urma ei: — Unde e Grimus? Așteaptă, îi spuse ea și închise ușa. Indianul auzi sunetul scos de un zăvor închis. Zgomote. Un șir de zgomote neobișnuite și tulburătoare. Vuietul, asurzitoarea sporovăială pestriță a păsărilor și scârțâitul. — Ți-e bine? întrebă el. Media era întinsă pe pat, acoperindu-și urechile cu mâinile, și se străduia să țină la distanță această lume nouă și înfricoșătoare. E o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
întoarse în holul de piatră. Pentru ca să găsească o ușă acolo unde nu fusese nici una, o lespede batantă din piatră care acum era deschisă. Din camera de dincolo de lespede venea și scârțâitul, scârțâitul acela pătrunzător. Vultur-în-Zbor se duse încetișor în direcția zgomotului. Lumina de un galben murdar a lămpilor cu ulei strălucea prin ușa secretă. — Acustica este oarecum lugubră aici, nu? Consoane repezi, trunchiate, și vocale scurte, neaccentuate. Vocea lui Grimus. Presupun că stați bine amândoi? Balansoarul era îndreptat către fereastra închisă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
va afla niciodată, trebuia să-și dea seama singură, dar cum ar fi putut când nu avea toate detaliile? Putea doar să intuiască, dar la fel de bine adevărul putea să fie altul. Se pregătea să se întoarcă în casă când auzi zgomotul făcut de o mașină. Inima începu să zvâcnească în piept. Primul gând: Străinul. Din doi pași ajunse iarăși la poartă. Mașina neagră opri în fața Karinei, din ea coborând Ana. O ușoară dezamăgire întunecă verdele ochilor ei, dar imediat strălucirea bucuriei
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
să fie acceptata, dorită prețuită, îngrijită. - Dacă o alung și o reneg, se răzbună? - Dacă nu e pregătită să plece și nu ești convinsă că asta îți dorești, se revoltă, dar nu se răzbună. - Iar când se revoltă face un zgomot infernal, pe care nici muzica ascultată cu volumul la maxim nu o acoperă. - Accept-o! Las-o să se simtă binevenită în inima ta și dacă va considera că prezența ei e inutilă, va pleca singură fără să fie nevoie
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
ei? Ce naiba voia de la ea? Lacrimile? Se ridică de pe scaun vrând să părăsească cât mai repede locul care-i făcea atât de mult rău. Scăpă sticla de apă, uitând că o avea pe brațe, în momentul în care se ridică. Zgomotul acesteia pe gresia lucioasă a întors toate capetele spre ea. Exact ce nu-și dorea, să fie observată. Nu putea să se uite în direcția lor,ridică sticla și întorcându-se cu spatele o luă în sens opus. Karina nu
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
care se îndrăgostise. Porni din nou, fără să se întoarcă, fără să-l privească. Nu putea, după ce auzise tot ce auzise. Ajunse la lift și apăsă de mai multe ori pe butonul verde pentru a-l chema cât mai repede. Zgomotul din spatele ei se auzea până la lift accentuându-se, discuția reluându-și cursul firesc. Nu venise după ea. Intră în lift și simți că se sufocă, că nu are suficient aer. Respiră adânc încercând să-și recapete calmul. Valuri de căldură
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
accepte, să fie deschisă. Nu mai putea accepta jocul lui. Prefera să se simtă goală, pustie decât să mai treacă prin noi și noi dezamăgiri. Ieși în stradă pentru a ajunge la stația de autobuz. Voia să se întoarcă acasă. Zgomotul traficului mult prea intens o obosi imediat, contrastând puternic cu liniștea de pe aleile parcului pe care îl părăsise. Trebuia să traverseze și nu era nici o trecere de pietoni prin apropiere. Să se hazardeze să traverseze printre mașini? Era mult prea
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
în care se afla, fără să țină cont că și Karina avea nevoie de același lucru. Își încordă auzul pentru a asculta cu atenție, să-și dea seama dacă mai e cineva prezent în încăperea în care se afla. Auzi zgomote în fundal. Desluși scârțâitul unei care se deschidea, apoi voci bărbătești. - Acum s-a trezit. - Bine, poți să pleci. Mă descurc singur mai departe. Karina începu să tușească din nou recunoscând vocea. Era El, Străinul. O răpise? Cineva se așeză
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
câteva zile în casa bunicilor mei, ca să ai timp să meditezi la tot ce a rămas nerezolvat și care te apasă ca o povară? Nu ai zis că ai nevoie de liniște și că vrei să te desprinzi puțin de zgomotul și tumultul orașului? Pentru că de un specialist nici nu vrei să auzi. Ți-ai făcut alte planuri între timp? Ana nu înțelegea schimbarea Karinei în perioada scurtă în care pregătise ceaiul și ceva de mâncare pentru excursia pe care o
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
Buzat m-a Îmbrâncit cu toată puterea, rânjind samavolnic. Însă rânjetul i-a Înghețat pe gură, căci m-a văzut prăbușindu-mă În aceeași poziție nefirească În care mă aflam, izbindu-mă cu capul și trunchiul de platou cu un zgomot surd, Într-o verticalitate perfectă. Au rămas toți fără grai, Înmărmuriți. Nicio zgârietură, nicio sângerare, niciun vaiet. Auzeam vag și percepeam totul ca prin țesătura unei pânze dese, Într-o curgere Încetinită a lucrurilor, a lumii din jur, dar nu
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
unor bălți cu stuf Înalt. Soneria sfredelește aerul insistentă. Iau ce găsesc mai aproape - o Biblie veche - și arunc cu toată forța În ușă. Se aud pași precipitați stingându-se Într-o liniște clară. Dinspre oraș, nici cel mai vag zgomot. Mă Îndrept spre fereastră. Lumina amurgului colorează ireal clădirile suple, pierdute În depărtare. Pe banca din față, Îmbrăcat sărăcăcios, doarme un bătrân. E același bătrân cu fața suptă, pe care l-am văzut cântând la flașnetă. Brațele și le ține
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]