19,653 matches
-
modul în care gânditorii și politicienii vremii au tratat seria negativităților ("nebunia", "sexualitatea în sine", "delincvența", "criminalitatea", "cunoașterile descalificate social și epistemic" etc.). Foucault a văzut în istorie semne și raporturi semnificante între oameni, între lucruri, între oameni și lucruri. Obișnuia să spună că "acolo unde niciun cuvânt nu se mai face auzit, mai putem, încă, să ascultăm murmurul adânc îngropat al unei semnificații"205. Totodată, a investigat anumite practici discriminante, ce sunt instituite printr-o perpetuare a unui anume mod
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
le acoperă. Dinamica vieții și cea a istoriei nu au nicio treabă cu "-ismele". Ceea ce îi unește pe White și Foucault în emplotment-ul lor față de modul lingvistic al cunoașterii moderne este ostilitatea și respingerea "reperelor binare" cu care ne-a obișnuit lumea intelectuală modernă: interpretare-interpret (Schleiermacher); semn-semnificant (Saussure); analiză-analizant (Lacan); explicat-explicant (Hempel). Aceste scheme intelectualiste, chiar dacă ordonează cunoașterea umanistă prin reducție și simplificare după o logică primară și vizibilă, au drept finalitate crearea unor clișee de interpretare în raport cu dinamica vieții și
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
copiii cu C.E.S. Înseamnă pentru societate o investiție pe termen lung. Educația modernă și contemporană din școlile obișnuite se Îndreaptă spre incluziunea socioeducativă. Acest lucru presupune adaptarea curriculară; Învățarea activă, educația multiculturală... Școala incluzivă este, practic, pentru toți copiii, de la obișnuiți până la cei cu C.E.S., dar și cei supradotați sau cu tulburări de comportament, oricât de grave. Școala incluzivă Își propune eliminarea oricărei etichetări, clasificări, categorisiri și ierarhizări valorice sau performanțiale ale elevilor săi, care sunt priviți ca diferiți pur și
Integrarea şcolară a copiilor cu CES şi serviciile educaţionale de sprijin în şcoala incluzivă by Miodrag CIURUŞCHIN () [Corola-publishinghouse/Science/1136_a_2139]
-
Mărturia lui Josephus ne ajută să explicăm o informație din manuscrisele de la Marea Moartă care, într-un pesharim (un tip de interpretare scripturistică comună în manuscrisele de la Qumran) îl menționează pe „Leul mâniei” (care se referă la Alexandru Ianeu) care „obișnuia să atârne oamenii de vii” (4Q169 fragmentul 3-4, coloana I, linia 7). Această precizare ar putea fi foarte bine o aluzie la incidentul înregistrat de Josephus. Într-adevăr, practicarea răstignirii în Israel în antichitatea târzie, atât de autoritățile iudaice, cât
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
să fie dus chiar dintr-un loc de cinste spre un loc blestemat” (Semahot 13.7). Nu doar trupul unui ucigaș nu trebuia îngropat într-un loc de onoare, dar nu era permis nici doliul public pentru cel executat: „Ei obișnuiau să nu facă doliu [deschis] [...] pentru că doliul are loc doar în inimă” (Mișna, tratatul Sanhedrin 6.6). Poporul iudeu credea că sufletul celui decedat zăbovea lângă corp încă trei zile: „Trei zile (după moarte) sufletul dă târcoale trupului, încercând să
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
unor astfel de persoane? Prin urmare, unii au susținut că prin prisma faptului că mii de evrei au fost răstigniți în primul secol în apropierea Ierusalimului, descoperirea doar a unei victime îngropate adecvat ar fi o dovadă că practica romană obișnuită de a nu permite îngroparea trebuie să fi rămas în vigoare, chiar și în Palestina iudaică. Pe baza acestui raționament, probabil, unii ar conchide că nici Isus nu a fost îngropat. Cel puțin patru obiecții trebuie ridicate împotriva acestei afirmații
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
Ierusalimului în timpul asediului din 69-70 d.C. confirmă practica obișnuită a romanilor în Palestina. Analiza lui Josephus sugerează, din contra, că lăsarea trupurilor celor executați neîngropați nu era o normă, ci o excepție. De fapt, era o abatere de la practica romană obișnuită în Palestina iudaică. Desigur, în unele circumstanțe, există și dovezi istorice în care se arată că cel osândit la moarte nu era îngropat. Evreii care au rezistat lui Antioh IV (167-164 î.C.) au îndurat răstignirea (Antichități iudaice 12,255-256
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
județene și participarea unui mare număr de delegați din alte județe la aceste reuniuni, congrese regionale ș.a.). Ca și în cazul celorlalte formațiuni politice, și gruparea lui Gh. Brătianu s-a aflat mereu în reorganizări la nivel județean, datorită practicii obișnuite de plecare a unor membri de frunte, de obicei reveniri în PNL aflat la putere din noiembrie 1933. Este sesizat chiar faptul că în unele organizații județene se ajunsese la oarecare confuzie cu vechiul Partid Liberal. PNL-Gh. Brătianu a primit
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
drept, pentru care înțelegem să luptăm cu toată convingerea și cu toată energia. Partidul Național Liberal". (" Mișcarea", nr. 877, 12 decembrie 1933.) Manifestul către țară al Partidului Național Liberal, decembrie 1933 "Cetățeni! Lupta la care vă chemăm nu e luptă obișnuită de alegeri. Împotriva noastră s-au dezlănțuit toate amenințările, toate samavolniciile, toate ticăloșiile. Noi însă stăm cu fruntea sus și luptăm înainte cu neînfrântă hotărâre. Luptăm împotriva guvernului Duca pentru că nu este vrednic de numele Partidului Național Liberal. Marii noștri
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
primele lopeți de pământ. Avea să se zbată cu atâta violență între mâinile care o țineau, să scoată strigăte atât de sfâșietoare, încât până și cortegiul funerar al rușilor din cimitirul acelui îndepărtat orășel siberian avea să rămână înmărmurit. Deși obișnuiți cu strălucirea tragică a funeraliilor din țara lor, cu lacrimile năvalnice și cu bocetele răscolitoare, oamenii aceia străteau încremeniți în fața frumuseții chinuite a tinerei franțuzoaice. Ea se zbătea deasupra gropii strigând în limba ei sonoră: „Aruncați-mă și pe mine
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
patriei noastre. Grefa franceză nu ne împiedica, nici pe sora mea, nici pe mine, să ducem o existență asemănătoare cu a colegilor noștri: rusa devenea pentru noi limba curentă, școala ne forma după tiparul tinerilor sovietici model, jocurile paramilitare ne obișnuiau cu mirosul puștii, cu exploziile grenadelor de manevră, cu ideea dușmanului din Apus, împotriva căruia va trebui să luptăm într-o bună zi. Serile din balconul bunicii nu mai erau, parcă, decât un vis de copil. Și când, în timpul lecțiilor
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
scoate halatul alb și, fără să-și cheme vizitiul, sare în trăsură și se avântă pe străzi să-i anunțe pe muncitori. Măcelul nu a avut loc... Iar eu mă întrebam adesea de ce procedase astfel „burghezul” acela, privilegiatul acela. Eram obișnuiți să vedem lumea în alb și negru: bogați și săraci, exploatatori și exploatați, într-un cuvânt, dușmanii de clasă și cei drepți. Gestul tatălui Charlottei mă descumpănea. Din masa umană, atât de comod tăiată în două, se ivea pe neașteptate
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
Nimeni nu putea pricepe cum putuse orașul, doar în câteva ore de război, să se transforme în șirurile acelea de carcase înnegrite. Trenul înainta încet, parcă bâjbâind, în amurgul carbonizat, sub un soare care nu-ți mai rănea ochii. Se obișnuiseră deja cu mersul șovăitor și cu cerul plin de vuiete de avioane. Ba chiar și cu șuieratul strident de deasupra vagonului, urmat de șfichiuitul gloanțelor pe acoperiș. Părăsind orașul calcinat, au dat de rămășițele unui tren spintecat de bombe. Mai
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
a trezit-o. Trenul era oprit în mijlocul câmpului. Aerul nopții nu era negru compact ca în orașul din care fugiseră. Întinderea câmpiei din fața dreptunghiului palid al ușii deschise păstra culoarea cenușie a nopților din nord. Când ochii i s-au obișnuit cu întunericul, a deslușit lângă calea ferată, în umbra unui tufiș, contururile unei izbe ațipite. Și, în față, în pajiștea de lângă terasament, a văzut un cal. Liniștea era atât de adâncă încât se auzeau țârâitul ușor al tulpinilor smulse și
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
scos probabil un strigăt, s-ar fi aruncat spre el, s-ar fi agățat de centironul lui, ar fi plâns... Dar el a apărut foarte departe, îngăduind să fie recunoscut puțin câte puțin, lăsându-i soției lui timp să se obișnuiască cu strada aceea devenită de nerecunoscut datorită siluetei unui bărbat căruia îi remarca deja zâmbetul nehotărât. N-au alergat, n-au schimbat nici o vorbă, nu s-au îmbrățișat. Li se părea că au mers o veșnicie unul spre celălalt. Strada
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
mei, bărbatul pe care îl iubesc atât de mult... Eu, Charlotte Lemonnier...” Una dintre sprâncenele lui Fiodor avea o tăietură lată și albă, care, subțiindu-se, îi brăzda fruntea. Privirea lui părea astfel mereu surprinsă. Ca și cum nu reușea să se obișnuiască cu viața de după război. A trăit mai puțin de un an... Iarna, s-au mutat în apartamentul în care, în copilărie, mergeam să o vedem pe Charlotte în fiecare vară. N-au mai avut timp să-și cumpere vase noi
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
beția ei silită, durerea ei, dezgustul ei - a răsunat în capul meu și m-a trântit la pământ. Când mi-am revenit, m-am simțit alt om. Mai calm, mai rezistent totodată. Ca un bolnav care, după o operație, se obișnuiește din nou să meargă, înaintam încet de la un cuvânt la celălalt. Aveam nevoie să pun din nou totul în ordine. Murmuram în întuneric fraze scurte, care constatau noua mea stare: - Așadar, există în mine cel care poate contempla aceste violuri
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
și ceilalți, pe ascuns, printre arbuștii care acopereau versanții Muntelui. Apoi, când micul lor cerc agitat s-a risipit în perechi, ea rămăsese singură, hazardul aritmetic neoferindu-i partener. Perechile se eclipsaseră. Beția punea deja stăpânire pe ea. Nu era obișnuită cu alcoolul și băuse prea mult, din zel, de teamă că n-o să fie la înălțimea celorlalți, vrând să-și stăpânească spaima din ziua aceea mare... Se întorsese pe platou, nemaiștiind ce să facă acum cu trupul ei, din care
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
plasat într-una din aripile gării. Sala era goală, mesele - fără tacâmuri. Ne-am instalat lângă fereastra deschisă, pe care se vedea o piață mărginită de copaci. Pe fațadele clădirilor se vedeau fâșii lungi de pânză roșie cu lozincile lor obișnuite în cinstea Partidului, a Patriei, a Păcii... A venit la noi un chelner și, cu o voce morocănoasă, ne-a anunțat că furtuna îi lăsase fără curent electric și că, prin urmare, restaurantul se închide. Voiam deja să mă scol
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
bucata de zid colorată, o oglindă neînrămată reflecta profunzimea ușoară și insesizabilă a cerului. În fiecare dimineață, mă întrebam dacă aveam să regăsesc reflexul acela dând la o parte perdelele. Suspansul matinal ritma și el timpul imobil cu care mă obișnuisem din ce în ce mai mult. Și chiar ideea că într-o zi va trebui să termin cu viața aceea, să sfarm puținul care mă lega încă de zilele de toamnă, de oraș, să mă omor poate - până și un astfel de gând a
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
adoptive. Era un zâmbet ușor, ivit grație formulei magice a Charlottei - „petite pomme”! Da, femeia fotografiată lângă gardul unui lagăr rostise cu siguranță, în sinea ei, silabele acelea enigmatice... Mă opream o secundă, îi priveam ochii. „Va trebui să mă obișnuiesc cu ideea că femeia aceasta, mai tânără decât mine, este mama mea”, îmi spuneam eu atunci. Puneam fotografia la loc, porneam din nou. Și, când mă gândeam la Charlotte, prezența ei pe străzile acelea ațipite avea evidența, discretă și spontană
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
poată ieși dar aerul să nu poată intra, iar aceasta se realizează cu ajutorul unei valve de sens unic. În cazul vinului roșu după 3-5 zile de fermentație, suficient tanin și culoare au fost extrase într-un nou tanc, în mod obișnuit pentru altă perioadă de timp. Următorul pas este numit separarea; vinul este separat de sedimente care conțin celule de drojdie și precipitat, și apoi stocat la temperatură joasă pentru a se învechi pentru dezvoltarea aromei și limpezire. Limpezirea finală poate
IZOLAREA ŞI IDENTIFICAREA UNOR SPECII DE LEVURI FOLOSITE ÎN BIOTEHNOLOGIA VINULUI by MIHAELA CIOCAN () [Corola-publishinghouse/Science/1308_a_1889]
-
și cea care îl traduce din ebraica „Domnul oștirilor” sau din greacă Septuagintei, cu „Atotțiitorul” (pantokrátÄr) sau cu „Domnul puterilor”. Prima opțiune, a doua traduceri ortodoxe, este justificată de uzul liturgic al expresiei „Domnul Savaot”, cu care credincioșii s-au obișnuit și pe care o percep că nume propriu, iar cealaltă se străduiește să îi transmită conținutul semantic. Traducerea Cornilescu, pornind din ebraică, nu are variante; că și în original, în majoritatea contextelor „Domnul oștirilor” este aproape la fel de golit de continut
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
din ultimele șapte decenii sunt accesibile publicului cu un nivel mediu de cultură. Până de curând nu a existat în românește o traducere a Bibliei de nivel științific, cu note filologice și, eventual, si cu precizări exegetice, așa cum ne-au obișnuit alte limbi și culturi. Nouă traducere a Septuagintei, inițiată de Colegiul „Nouă Europa” și editură Polirom, deschide și la noi seria unor astfel de echivalări mult așteptate. Un număr cât mai mare de traduceri bine realizate, atât ale Coranului, cât
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
de exerciții fizice. Menținerea mușchilor spatelui și ai stomacului puternici vă ajută foarte mult în păstrarea sănătății generale și a intestinelor în particular. Mersul pe jos este încă cea mai bună metodă de a face mișcare. Întreaga familie se poate obișnui să se plimbe, având cu toții numai de câștigat. Unele dintre cele mai frumoase amintiri ale copiilor mei sunt cele legate de plimbările prin pădure. Dintotdeauna ne-a plăcut să ne plimbăm prin pădure, oprindu-ne întâi în grădină pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/2151_a_3476]