23,409 matches
-
speculații în legătură cu urmările politice. Acest raid se prefigura ca o amenințare la adresa negocierilor de pace și așa fragile din Ierusalim și ca o lovitură în plus dată primministrului Yariv. Maggie își scoase telefonul și văzu că avea un apel pierdut. Zgomotul din club îl acoperise, fără îndoială, făcând-o de asemenea să nu simtă nici măcar vibrațiile telefonului. Ascultă căsuța vocală: Davis, care o informa despre Bet Alpha: De data asta a fost un atac asupra unui chibuț. Secretarul adjunct mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ar fi trebuit din punct de vedere ideologic. Era de asemenea adevărat că se uita peste umăr la fiecare cinci sau șase pași și că inima îi bătea iute în secunda în care părăsea străzile Cartierului Evreiesc pentru praful și zgomotul din cartierele arabe. Totuși încerca să meargă cât putea de relaxat, având în vedere acele constrângeri, ca un om care colinda pur și simplu orașul său natal. Ca și cum ar fi fost proprietarul locului. Ceea ce, din principiu, considera că era. Existau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
uită câteva clipe prin cameră, ca să-și dea seama unde se află. Telefonul făcuse asta, o trezise violent dintr-un somn adânc. Nu mai avea importanță că își programase un telefon de trezire la operatorul hotelului pentru această oră. Orice zgomot brusc, fie cel al unui ceas cu alarmă, fie cel al unui telefon, era violent. —Rrrrrr. —Maggie? Sunt secretarul adjunct. Iisuse. Maggie îndepărtă receptorul de gură și își drese vocea. — Da, alo. —Trebuie să te văd în cincisprezece minute. Ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
nume pe ea. —Ce nume? —Afif Aweida. —Înțeleg. — Deci, continuă Tal, se pare că Guttman a vorbit cu Kishon și a menționat numele lui Aweida. Și deodată Aweida sfârșește mort. Yariv se opri. În încăpere era liniște, auzindu-se doar zgomotul cu care era aspirată o sămânță mai mare prinsă între dinții lui. Deci, cine altcineva mai asculta...? — Din cauza asta am vrut să ne întâlnim singuri aici, astăzi, domnule prim-ministru. —Doar nu crezi... —Cei din serviciile de informații ale armatei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
când, cu o mișcare bruscă, el se întinse spre butonul de volum al radioului și dădu foarte tare. Apoi schimbă posturile până găsi o muzică rap bubuitoare. Mașina parcă se legăna. Maggie, pe care începuse s-o doară capul din cauza zgomotului, se întinse spre același buton și dădu mai încet, doar pentru ca Uri să se mai întindă o dată și să dea și mai tare ca înainte, mâna lui rămânând acolo pentru a împiedica orice tentativă a ei de a-i schimba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
putea să fie autentic. Fără îndoială, acest bărbat va susține că textul justifică pretențiile sioniștilor asupra Ierusalimului. Știm cu toții că liderii Hamasului nu vor fi de acord. Vor spune că tăblița a fost furată din Irak... Afară se auzi un zgomot de focuri de armă. După miezul nopții, acest lucru nu era atât de neobișnuit în Rafah. Dar toți șase, inclusiv Salim, își verificară din instinct telefoanele mobile, să vadă dacă aveau mesaje ce avertizau în privința unor atacuri iminente. Nici unul. După ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
liniște la hotel. Uri porni din nou muzica rap, pentru a acoperi orice microfon care i-ar fi putut asculta, dar Maggie nu se simți în stare să suporte. Ar fi preferat să tacă decât să-i bubuie capul de zgomot. Oricum îi bubuia. Scrisese în grabă pe hârtie câteva notițe în timpul mesajului video al lui Guttman și se uita peste ele acum. „...într-un loc unde doar tu și fratele meu ați putea-o găsi.“ Ce însemna toată chestia asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
-o găsi.“ Ce însemna toată chestia asta dacă tatăl lui Uri nu avea nici un frate? Erau foarte multe lucruri de întrebat. Își dorea să stea într-un loc, undeva unde ar fi putut să vorbească liber, fără să țipe din cauza zgomotului sau să se uite unul peste umărul celuilalt. Chiar dacă nu erau ascultați, erau cu siguranță urmăriți. Odată ajunși la hotel, îl târî pe Uri direct către bar. Comandă un scotch pentru fiecare și aproape îl forță să-l termine pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
fi orbecăit în căutarea ieșirii, apăsă pe tasta Zboară. Într-adevăr, avatarul ei încântător se ridică de la pământ și, cu puțin ajutor din partea săgeții care mergea înainte, își luă zborul. Imediat se izbi de o clădire învecinată, lovindu-și cu zgomot capul virtual de ea, și își văzu eul virtual zvârcolindu-se o clipă de durere. Însă câteva momente mai târziu plana pe deasupra campusului de la Harvard. Desenele erau extrem de detaliate, precum proiecțiile tridimensionale ale arhitecților, dând la iveală tencuiala albă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
care o urmăreau Dumnezeu știe de când, hotărâse să o aștepte chiar în fața camerei ei de hotel. Nu zări pe nimeni. Merse tiptil de-a lungul coridorului, având grijă ca tocurile pantofilor să nu atingă mocheta. Nu voia să facă nici un zgomot. Băgă încet cartela de acces în dispozitivul de închidere, pânâ când acesta se făcu verde. Împinse ușa și începu să strige numele lui Uri, când simți o lovitură rapidă și puternică în ceafă. Se prăbuși pe covor fără să scoată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
spuse nimic, punându-și pur și simplu degetul pe buze. Ce idioți. Încă de la moartea lui Afif Aweida își dăduseră seama că cineva le asculta conversațiile private. Din acel moment, nu mai vorbiseră decât pe un fond muzical sau de zgomot puternic; sau șoptiseră în locuri publice, chiar schimbaseră notițe scrise. Totuși când și-a revenit după ce a lovit-o Uri după gât, nici unul dintre ei nu s-a gândit să ia măsuri de precauție. Poate că a fost prea zăpăcită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
alee lăturalnică, făcută din aceeași piatră neregulată ca și restul orașului. Și aici se zăreau semnele animației de mai devreme: restaurante și baruri închise noaptea. Auzi ecourile agitației dintr-un bar. — Localul lui Mike, spuse el, auzind la rândul lui zgomotul. A fost bombardat, dar turiștilor le place și așa. Continuau să șerpuiască pe străduțe înguste, sinistre, unde fiecare intrare boltită sau arcuită ducea la un magazin sau la un birou; viață modernă, sculptată în piatră antică. — Am ajuns. Cineva cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Era treaz, așa că auzi chiar el pașii. Instinctiv, trase piedica pistolului și așteptă în întuneric. Văzu nimbul de lumină al unei lumânări, după care auzi o voce. —Psst. Salim, sunt eu, Marwan. —Intră, frate. Bărbatul mai tânăr intră tiptil, fără zgomot, în camera în care Salim Nazzal dormea în noaptea aceea. Se uită în jur, zări trei adolescenți, toți dormind duși pe o singură saltea și coborî și mai mult vocea. Nu avea idee în casa cui se găsea sau cine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
așa timp de câteva secunde, care se transformară în minute lungi, ținând ochii închiși pentru a se putea concentra la ce auzea. În clipele care au urmat focului de armă, în timp ce rederula în minte amintirea acestuia, auzise o bufnitură și zgomot de pași pe pietrișul de deasupra. Apoi, un minut mai târziu, deslușise zgomotul portierelor trântite și hârâitul motorului care se punea în mișcare. S-a rugat atunci, ca și acum, să audă curând altceva: pașii lui apropiindu-se, poate, sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
închiși pentru a se putea concentra la ce auzea. În clipele care au urmat focului de armă, în timp ce rederula în minte amintirea acestuia, auzise o bufnitură și zgomot de pași pe pietrișul de deasupra. Apoi, un minut mai târziu, deslușise zgomotul portierelor trântite și hârâitul motorului care se punea în mișcare. S-a rugat atunci, ca și acum, să audă curând altceva: pașii lui apropiindu-se, poate, sau glasul lui strigând-o de pe drumul de deasupra. Vocea din mintea ei i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
-și ațintească armele asupra lui, în timp ce ea se furișa, salvându-și propria piele. Își imagină trupul lui, nemișcat și însângerat, zăcând pe drumul prunduit și se cutremură din cap până-n picioare la acest gând. Știa că nu trebuie să facă zgomot, dar nu se putea stăpâni: acum plângea în hohote zgomotoase pentru bărbatul pe care îl strânsese în brațe și care palpita de viață cu doar câteva ore în urmă. Îl strânsese în brațe și acum îl pierduse. Cu toate astea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
mașini care se îndepărta; era atât de obosită, își simțea mintea încețoșată. Așa că rămase unde se afla, cu chipul scăldat în lacrimile care îi șiroiau acum pe obraji. În cele din urmă, făcu un pas înainte, încercând să evite orice zgomot. Apoi încă unul și încă unul până când reuși să vadă, chiar dacă nu în totalitate, drumul de deasupra. Nu zărea nimic. Mai făcu câțiva pași până la marginea adânciturii. Sub ea se afla piatra cafenie, colțuroasă a versantului. Dacă era cineva pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
erau mașini, nici măcar Mercedesul cu care veniseră. Și, mai presus de toate, nu era nici urmă de Uri. Maggie nu știa ce să simtă. Răsuflă ușurată că nu găsise nici un cadavru. Era posibil ca Uri să fi scăpat cumva, ca zgomotele pe care le auzise să fi fost făcute de Uri plecând cu mașina ca să se salveze? Dar asta, știa, nu avea nici un sens. S-ar fi întors după ea. Știa care era lucrul cel mai probabil, mintea ei furnizându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
foarte înalt. Lumina zilei dispăruse acum, exista doar strălucirea portocalie a spoturilor fixate în pământ la anumite intervale. Maggie tremura, o consecință a șocului, oboselii și, în aceeași măsură, a frigului. Ghidul vorbea din nou, ridicând vocea pentru a acoperi zgomotul pașilor. Din cauza ecoului și a poziției sale dezavantajoase, Maggie trebuia să facă eforturi pentru a-l auzi. —Legenda spune că acesta era un pasaj subteran folosit de regele David pentru a putea călători fără să fie văzut de la palatul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
acest aer învechit, umed. Unde ducea acest bazin? Poate ieșea undeva afară și putea scăpa de aici? Stătea pe margine, gândindu-se la un plonjon. Întotdeauna fusese o înotătoare bună. Poate va reuși să-și țină respirația... Însă atunci auzi zgomot de pași la doar câțiva metri și instinctul îi dictă să se întoarcă de la bazin și să se târască în schimb prin singura ieșire. În secunda aceea fu cuprinsă de ușurare. Căci acum putea vedea lumina zilei. Trebuia să străbată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
dacă avea să o mai vadă vreodată. Se auzeau șoapte; se strădui să ghicească limba, dar erau prea departe. Apoi fu din nou înghiontită, picioarele împleticindu-i-se pe suprafața denivelată. Acum era sigură că ceva se schimbase. Se auzea zgomotul străzii: oameni, mașini, pași. Culoarea întunericului de sub eșarfă nu mai era aceeași, de parcă cineva ar fi lansat artificii pe cerul nopții. Și ceea ce dădu în vileag totul, simțea căldură pe piele. Căldura soarelui. Nu avea nici un sens, dar se simți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
în privința arabei? Să fi fost de fapt o trupă israeliană care o ducea prin DCO1 înapoi pe Malul de Vest? Aveau de gând să-i facă acolo ceea ce nu ar fi îndrăznit în Israel? Ce voiau oare să-i facă? Zgomotul se schimbă din nou. Mașina coborâse un fel de pantă și acum părea să se afle undeva înăuntru. Poate că erau într-o parcare subterană. I se ivi în minte o imagine care o șocă. Văzu două cadavre aruncate în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Deschizătura se întindea de jur-împrejur. Maggie săpa mai repede acum. Ceva se mișca, o simțea. În cele din urmă micul dreptunghi de pământ cedă în mâna ei. Știa că, în sfârșit, o găsise. Deodată auzi țipetele unei femei, urmate de zgomotul asurzitor al unor pași bărbătești, alergând ca niște animale cuprinse de panică. Nici nu apucă să se ridice bine în picioare, că auzi un singur cuvânt zbierat cu un glas tunător. —STAI! De jur-împrejurul orașului model, împresurându-l din toate părțile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
și amândoi știură că promisiunea nu era în van. Acum un orologiu bătrân bătea ora zece în depărtare, fiind fără îndoială un dar din partea britanicilor care construiseră acest sediu al guvernului când stăpâneau Palestina. Maggie auzi deodată un val de zgomot venind de afară: sunetul mai multor mașini și o gloată de oameni de presă, întrebări strigate, blițuri. Un minut sau două mai târziu se întâmplă din nou același lucru. Maggie își aranjă actele pentru ultima dată. Apoi se auziră sunete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
VOCEA BĂRBATULUI CU PĂLPRIE: Naiba să-l ia de bidon! Văd ca nu ești în stare să cobori un bidon. BĂRBATUL CU BASTON (Bodogănind, schimbă fântâna.): Eu nu știu ce se-ntâmplă azi cu tine acolo jos... (De sus se aude un zgomot puternic ca și cum două trape grele s-ar fi dat la o parte. Lumină celestă inundă pe verticală toate etajele universului. Un început de muzică de catedrală care crește maiestuos.) BĂRBATUL CU BASTON (Luat prin surprindere, agitat.): Dumnezeule, văd că-ncepem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]