2,430 matches
-
fie mai răcoroasă seara și dimineața, căldura soarelui nu ne mai mângâie atât de mult, zilele încep să se micșoreze, iar nopțile să se lungească; ici-colo vezi frunzișul copacilor punctat cu galben roșiatic. Din când în când, câte o frunză împreunată de boabele de rouă se desprinde, plutind ușor spre iarbă mirosind a răcoare. Din ce în ce mai des, cerul își plânge cu lacrimi mărunte și dese seninul pierdut al verii. În școli, răsună clinchetul zglobiu al clopoțelului, vestind elevii că pentru ei a
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
să... ― Câte ceasuri sunt, doctore? șopti Bologa cu o presimțire tristă. ― E dimineață, prietene... Ce-ți pasă? Stai liniștit, nu-i nimic grav... nimic... Epuizare și surescitate nervoasă, atît! Dar îți trebuie liniște multă, multă liniște... Pleoapele lui Apostol se împreunară ca și când s-ar fi umplut de plumb. În suflet simți o zdruncinare, urmată de o dorință vagă de nimicire. Peste un răstimp murmură de-abia mișcând buzele: ― Doctore, vreau să mor... ― Ce, ce? strigă Meyer cu vioiciune neobișnuită. Să mori
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
altă lume. ― ... S-ascultăm sfânta evanghelie! cântă preotul, tărăgănat, uitîndu-se peste capetele mulțimii cu o privire care parcă vestea o taină nouă. Toată lumea căzu în genunchi. Apostol asculta dus, cu ochii pe buzele preotului. Cuvintele se legănau, pluteau și se împreunau într-o melodie stranie, care-i picura în suflet nemărginită încredere. Încet, în neștire, plecă fruntea în pământ, simțindu-și inima copleșită de ceva nespus de amar. Apoi deodată auzi iar glasul preotului, triumfător și puternic, vesel ca o trâmbiță
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
se încrucișează șoseaua cu calea ferată își aduse aminte că, la întoarcere, Klapka a ocolit pădurea spânzuraților. O luă printre șinele care luceau stins ca două săbii nesfârșit de lungi. Uneori se uita în stânga, dar ceața înghițea zarea, și întunericul împreuna cerul cu pământul. Se împiedica de traverse și gâfâia. Pe aici drumul părea mai greu. Când dădu iar în șosea, auzi ropotele râului, aproape, ca niște șoapte stranii... Înainte de a intra în Lunca, la gura drumului spre front, se opri
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
Își aruncă ochii pe cadranul alb și continuă: E de-abia unu... De-abia... Vasăzică au trecut șapte ore de când... Șapte... Șapte... Uită cu totul ce-a vrut să zică. Brațul îi căzu pe genunchi, amorțit. Apoi pleoapele i se împreunară, și capul, cumplit de greu, i se prăbuși pe piept... 2 La ora șase și jumătate, Apostol Bologa, escortat de patru soldați, sub conducerea unui sublocotenent, fu pornit la drum, spre cartierul diviziei. ― Dacă am găsi vreo căruță undeva, poate
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
multe ori, parc-ar fi vrut să-și potolească o durere. Apoi merse până la ușă, patru pași, se întoarse lângă masă. Peretele era văruit cam de mult și varul plesnise. Se rezemă cu mâinile de dunga mesei. Scândurile nu se împreunau bine și crăpătura dintre ele era astupată, neagră, deși tabla trebuie să fi fost frecată de curând cu leșie și nisip. Pe marginea dinspre perete, în litere săpate cu briceag, scria: "Aici am suferit... zile". "Stegarul bosniac, se gândi Apostol
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
tapițerii în culori luminoase și de buchete de flori. Erau și câteva mobile, un dulap din lemn masiv și un pat. Iar pe acest pat era întinsă Lysia Verhareine. Cu ochii închiși. Cu ochii închiși pentru totdeauna. Mâinile îi erau împreunate pe piept. Purta rochia de dimineață, de culoarea piersicii coapte, și pantofi maro ca pământul crăpat de soare care se transformă în praf fin. Un fluture de noapte zbura pe deasupra ei, înnebunit, lovindu-se de gemulețul întredeschis și revenind în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
profesor a două zi, el se simțea deja foarte obosit. Ar fi vrut să se întoarcă pe partea cealaltă și să adoarmă la loc, dar o auzi pe nevastă-sa spunându-i că trebuie să meargă în oraș la cumpărături, împreuna. Era curios faptul că - deși se întorsese foarte târziu acasă - avea impresia că nu se intamplase nimic și că, nejustificat parcă, plimbarea prin oraș îi va face plăcere. Cumpărăturile îl aduceau acasă, în cotidian,d în paradisul aventurilor sale extraconjugale
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
În ochii lui Newt apărură lacrimile și buza inferioară începu să-i tremure. Încet, toată tensiunea acumulată în trupușorul ei se elibera și masca de indiferență căzu, înlocuită fiind de o expresie mai firească: aceea a unei fetițe înfricoșate. Își împreună brațele în jurul gâtului lui Ripley și porni să plângă în hohote. Femeia simțea cum curgeau lacrimile pe gâtul ei. O legănă în brațe murmurându-i cuvinte de alinare. Apoi închise ochii pentru a strivi propriile-i lacrimi, temeri și prezența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
electric intermitent, pe undeva. Detectez mișcări de peste tot, dar nu văd absolut nimic. ― Înapoi! Ripley simțea sudoarea ivindu-i-se pe frunte și la subțiori. Hudson se răsuci și alergă. Ajunse la ușă cu puțin înaintea lui Vasquez și își împreună forțele cu ale ei pentru a închide panoul și a-l zăvorî. Odată strânși în sală, începură să-și împartă ceea ce mai rămăsese din arsenal. Aruncătoare de flăcări, grenade și, la urmă, o distribuire echitabilă de încărcătoare de vibratoare. Detectorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
comanda de siguranță a ușii interne a sasului; panourile porniră imediat să se închidă uruind, aidoma unor fălci de oțel, exact deasupra ei. Ripley își reluă cu repeziciune urcușul. Sub ea, acidul își continua lucrarea și găurile se lărgiră, se împreunară. Suflul de aer scăpând în spațiu se făcea și mai violent și-i încetinea ascensiunea. Newt plecase din rețeaua de canalizare din podea și se ascunsese în pădurea de rezervoare de gaz; atunci când încărcătoarea, Ripley și monstrul se rostogoleau prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
lui blocat sub corpul meu, cu genunchiul răsucit sub piciorul meu drept, așa ca să-l pot rupe dacă voiam și mă ridicam deasupra lui, fără să-i dau timp să se întoarcă, nimic nu mă mai oprea acum. Mi-am împreunat pumnii și l-am lovit în față o dată, de două ori, de trei ori, cu toată puterea în cotul drept, cu ambele mâini în spate, nelăsându-l să scape, lovindu-l în față, picioarele încă ținându-i coapsa ca o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
și Îndreptîndu-se, Încet, spre mine. Te rog să mă scuzi, sînt cam irascibil. Mai ai treabă pe-acolo ? — Nu. Nici n-am prea avut ce căuta. — Știi, doctorul spunea că există două feluri de amnezii... zise el Întinzînd brusc mîinile Împreunate spre mine și apucîndu-mă de piept de parcă frămînta o bucată invizibilă de lut. Una - cînd uiți tot ce s-a Întîmplat În trecut; evenimentele din prezent - cum să spun ?... Nu-ți pierzi judecata. Poate doar mi s-a părut că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
de defectă o busolă, ea tot busolă rămîne... Dacă aș obține un indiciu cît de mic, poate aș ști și eu pe ce cale să apuc... — Mă duc să-l caut chiar acum, spuse ea Întorcîndu-se spre mine cu mîinile Împreunate În semn de aprobare dată cuvintelor mele, care păreau că se scurg neîncetat. După o foarte scurtă pauză care mie Îmi scăpase - oare fusesem neatent? -, adăugă: Vreți să intrați și să așteptați? Mă aflam din nou În camera lămîiatică. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
ritmul drăcesc al tobelor. Dacă îl priveam fix, întâi strălucirea lui mă orbea, apoi vedeam cum din el țâșneau, unul câte unul, ca niște fii ai nopții, copii urlând de bucurie. Întunericul la fel de gros ca și fumul de la cauciuc se împreuna cu flacăra, fătându-i pe toți prietenii mei de joacă. Închideam ochii, aruncându-mă și eu, chiuind, cu capul înainte, dintr-o parte într-alta a nopții. Ca și ceilalți, ieșeam afumat, negru la față, cu genele pârlite, rânjind, căzând
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
profesorilor Alexe fuseseră la ore cu totul diferite și de fiecare dată o găsise pe Marga prezentă acolo, în colțul din stânga canapelei, instalată comod, cu fundul ei durduliu adâncit în iarba de mare, mereu descălțată la piciorul stâng, cu mâinile împreunate sub piept, foarte atentă la replicile lui Alexe, gata să îngâne, împreună cu Nina, frazele tip, insinuări incriminatorii, minimalizări. Chiar și la bucătărie Marga o urma adesea pe Nina, devenise un ajutor de nădejde, de multe ori era rugată să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
descopere sursa. Fana o studia cu ochii larg deschiși, ciudat de umbriți, parcă plini de panică. Nu înțelegea ce se petrece. L-a privit pe Ovidiu, el, îmbătat de atmosferă, părea aproape absent., Și-a schimbat poziția picioarelor, și-a împreunat degetele, era conștientă de faptul că gesturile sale simple purtau în ele amprenta vinovăției. Era vinovată pentru un moment de absență. Dimitrie a plecat afară cu Ela să-i spargă alunele. S-a reîntors după puțin timp. Își schimbase cămașa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ce fumez? Toate miros la fel, a spus ea, răsucind pachetul de țigări pe toate părțile. M-am apucat de fumat luna trecută... nu că țineam neapărat să fumez, dar am vrut și eu să încerc. — De ce? Midori și-a împreunat palmele și a rămas pe gânduri o vreme. — Ce contează? Tu oricum nu fumezi, nu? — M-am lăsat în iunie. — De ce te-ai lăsat? — Mă săturasem să rămân fără țigări în toiul nopții. Nu pot să sufăr să depind de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
plecând. Sunt persoane care își pot deschide inima, altele care nu pot. Tu ești dintre cei care pot. Sau, ca să fiu cinstită, poți dacă vrei. Ce se întâmplă când omul își deschide inima? Cu țigara între buze, Reiko și-a împreunat mâinile pe masă, gata-gata să bată din palme. Se face bine. Scrumul i-a căzut pe masă, dar nu s-a sinchisit. ~mpreun\ cu Reiko am p\r\sit clădirea principală, am traversat un deal, apoi am trecut pe lângă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
să uit! Vrei să aprinzi un bețișor de tămâie pentru sufletul tatălui meu? Am mers cu Midori în camera în care se afla altarul budist al familiei și am aprins un bețișor de tămâie în fața fotografiei tatălui ei. Mi-am împreunat apoi mâinile a rugăciune. — Știi ce-am făcut zilele trecute? M-am dezbrăcat în pielea goală în fața fotografiei tatălui meu. Am scos totul de pe mine și m-am așezat în poziție de yoga. L-am lăsat să mă privească atent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
O, e minunat! exclamă Reiko. — Nici în mișcare nu e rău, am zis eu. Hai, mai încearcă! Am ridicat-o puțin, am intrat adânc și am savurat, din plin, senzația de mișcare în cerc până când am ejaculat iar. Ne-am împreunat trupurile de patru ori în noaptea aceea. De fiecare dată, Reiko rămânea în brațele mele, tremurând ușor, cu ochii închiși, suspinând. — N-am să mai fac lucrul acesta niciodată, spuse Reiko. O, Watanabe, te rog spune-mi că-i adevărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
impresia de ordine. Apoi m-am uitat În jur. Calmul, nu tre’ să-mi pierd calmul. M-am Întors pentru ultima dată În dormitor. Ceasornicul ticăia neîntrerupt - 7. 07, 7. 08... - și cadavrul zăcea În continuare pe pat. I-am Împreunat cu grijă mâinile pe burtă, Împingând Înăuntru vârful limbii, ieșit din gură. Am mai Încercat de câteva ori, dar de fiecare dată aluneca afară ca un animal indolent, necunoscut. În sfârșit, după ce am stins lumina, m-am dus În hol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
asemenea Încăierări. Câteva clipe Zeliha s-a simțit victorioasă, fiindcă-l lovise foarte tare sau, cel puțin, așa Își Închipuia. Era o femeie Înaltă, voinică și nu era obișnuită să se simtă fragilă. Precum un campion În ring și-a Împreunat mâinile În aer și și-a salutat publicul invizibil, Încântată de triumful ei: — Te-am avut la faza asta! Chiar În clipa aia el i-a răsucit mâna l-a spate și s-a suit pe ea. De data asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Norman era sigur că se schimbase. — Cred că ai dreptate, admise Beth. — Când s-a Întâmplat? — Am putea derula mai târziu benzile Înapoi, spuse ea. Acum trebuie să ne ocupăm de cele două tipe. — Cum? Întrebă Norman. — Simplu, spuse Beth, Împreunându-și din nou pumnii. Avem cinci capete explozive În Cilindrul B. Mă duc acolo, iau două din ele și-i mătrășim pe Îngerii păzitori. Iar tu alergi Înăuntru și-l Înțepi pe Harry. Dacă nu ar fi arătat atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
Flondor), urcat pe un piedestal și vorbește cu însuflețire celor prezenți. Voce din off: "Ne-am îndurat a ridica Bucovina la rang de ducat și i-am dăruit neatârnare administrativă, după ce nu reuși încercarea făcută în 1860 de a o împreuna cu Galiția" (Franz Iosef I, Împăratul Austriei). În legătură cu data înființării ducatului Bucovinei, sunt vehiculate mai multe date. Dar să ne întoarcem pe strada Domnească din Cernăuți ("Mica Vienă"). Vedem același om scund, tescuit de cotidian, bolnav de românism ("boală" istorică
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]