2,708 matches
-
colțișor de cimitir năpădit de bozii. Că mi-ai otrăvit sufletul o viață-ntreagă, nemernicule!" Chiriașii se uitau la ei ca la bâlci și se stricau de râs, iar venerabilul bătrân dădea din când în când din cap cu ochii stinși și zicea cu blîndețe: "Așa-i, așa-i cum zice ea, oameni buni. Iertați-mă, oameni buni", însă vorbele lui erau imediat acoperite de alte ocări ale consoartei. Abia peste ani Maria avea să-și dea seama că bătrâna nu
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
mai pese cuiva de iluzionistul care rotea în mâini un evantai de cărți de joc), Mioara o luă de braț, abia atingînd-o, pe Maria, o ridică de la masă și ieșiră în noaptea bucureșteană, smălțată din loc în loc de petele de aur stins ale felinarelor Secession. Cântăreața dădu drumul șoferului, și cele două o luară pe jos, pe stradele pustii și sonore, animate doar de vreo pisică furișată pe sub o poartă. Ieșiră-n Lipscani, apoi, prin strada Carada, pătrunseră în pasajul Villacrosse. Trecură
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
închipuiau siluiri cumplite, sfârtecări și rezecții, escorieri, ablații, zdrobiri... Deja nu mai cobora, ci levita ca un nor în lumea aceea spectrală, prin grosimea colosală a fricii, peste copacii ca niște gheme de. mațe și peste turle de gheare. Verdele stins, veninul opalescent devenea tot mai dens, urletul împietrit tot mai universal... Luneca deasupra unei mari și înfiorate planete, prin imperii de disperare ce fulguiau ca o ceață, când compactă, când rarefiată în jurul lui. Imense turnuri cu gemulețe sticlind în amurgul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
coborât de-a lungul trompei-ovipozitoare și încastrat acolo, între fulgii de zăpadă ai corpului axonilor și labirintele nebunești ale sinapselor. Apoi trompa se retrage la fel de ușor, însîngerată, și se-ncolăcește la loc, iar fluturele zboară deodată-n zig-zag prin aerul stins, până la gemulețul deschis în acoperiș. Purtat pe brațe de estropiați, tânărul zeu însămînțat e așezat ușor în scobitura mormântului, și un capac greu, prismatic, se închide peste el. Se trezise amețit ca după o sincopă, frecând cu o cârpă ochiul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
de Mardi Gras și accesorii Voo-Doo. Marele tablou ce abia încăpuse în automobil domina acum sala circulară, fiind singurul ce împodobea peretele din spate, deschis ca o fereastră către un peisaj fantastic. Pictura, peste care trecuseră secole, căpătase o lucire stinsă, iradiind singurătate și melancolie, înfățișa palate gigantice, de marmură trandafirie, cu fațadele încărcate de colonade și statui, ridicîndu-se, lucind ca oglinda, din evanescența orbitoare a unei mări verzi și limpezi scânteind sub un soare abstract de amiază perfectă. Corăbii încărcate
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
carnea feței îi devenise aproape străvezie, ivind scheletul rânjit, iar țeasta cheală din mijlocul tonsurii vădea circumvoluțiile ușor pulsînde ale creierului. Fratele se trânti pe banchetă, sprijinindu-se cu spatele de lambriuri. "Va trăi", zise ca pentru sine, cu glas stins. "I-am mai dat zece ani." Apoi continuă, și mai încet: "Cîți am pierdut eu, numai Dumnezeu știe." Pe când surorile intrară în camera de culcare, preotul se ridică și se îndreptă clătinîndu-se spre scară. Coborî și se văzu în strada
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
-ncetase. Lumina unicei candele scânteia cu fire de raze subțiri ca niște sârmulițe de alamă peste fețele în clarobscur ale surorilor. Negrul aproape că pierise în beznă, lăsîndu-și doar ochii rotunzi și dinții să mai lucească în aerul tot mai stins al odăii. Fecioara și Sf. Gheorghe, arhanghelii și pozele cu tătica în primul război, ștergarele de borangic consunau ciudat cu substanța poveștii, căci toate credințele pământului adăposteau ochiuri fierbinți de magie, cum și orice grozăvie vrăjitorească își găsea până la urmă
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
de înalt s-a însuflețit deodată, s-a apropiat de fetiță ca o fantasmă, a luat-o deoparte, și, cu gesturi de necromant, i-a vorbit vreo jumătate de oră. "Nu uita să visezi", i-a strigat cu vocea lui stinsă și croncănitoare când mama și fata au părăsit salonul. Dar cu inșii-ăștia am avut prea puțin de-a face. Noaptea câțiva gemeau și se tânguiau supărător, iar unul scrâșnea din măsele de te-apuca groaza. Apropiații mei (la propriu
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
credeau în vreun vestibul al creierului și jurau că faldurile luate de primii drept intestine nu erau decât circumvoluțiuni cerebrale, iar așa-zisa vezică - epifiza mustind de hormoni neurali. Și, cum marele disc al podelei își reluase, la această lumină stinsă, virtuțile oglinditoare, pluteam acum într-o sferă unde susul și josul se substituiau de miliarde de ori pe secundă, în identitatea lor desăvârșită, mixând feliuțe de real și de virtual pînă-ntr-acolo încît ființa devenea omogenă, și nici un personaj n-ar
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Dar nici unul nu-și acoperea, aici, cu mâna, rușinea, dimpotrivă, peste tot vedeai doar triunghiuri negre, cu buze lucioase ieșind din tufe de păr, și bare de carne-ntărită, gata să intre adânc în umedele lăcașuri. Un gospodar păros pe umeri stinse și acel ultim muc de lumină și Vasili, rămas încremenit în picioare, cu sexul dureros de tare, uns de un mir străveziu, se simți înfășurat în plete parfumate și apucat de brațele dulci ale unei muieri nevăzute. Se năruiră printre
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
înțepătoare, burta palidă, pulpele păroase. Fața, mai străină mie ca niciodată, o poți prinde-ntr-o clipă: mică și ascuțită, brună, ochi negri, ciudați dar nu obsedanți, diferiți dar indiferenți, unul umed, căprui, strălucitor sub arcul înalt al sprâncenei, celălalt stins și întunecat. Dar asimetria lor nu se percepe ca atare, ci se-ntinde asupra întregii fețe, poate a-ntregului trup, așa încît, dac-ai privi doar un minut acest corp experimental, gol și anesteziat, ținut în viață prin ace și
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Cu părul zburlit pe brațe, rămase o clipă cu ochii în gol, sări ca ars de pe scaunul cu pricina, înșfacă manuscrisul și, urmat de ceilalți, se repezi pe ușă, lăsînd-o larg deschisă, și mult timp le auzirăm pașii, tot mai stinși, precipitați pe scări în jos. N-aveam să-i mai vedem niciodată. Nu m-am priceput, deși aveam cheia, să descui ușa de la camera mea, unde bătea cu pumnii mama. Așa că am stat amîn-doi până seara cu obrajii lipiți de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
zonele gustative vopsite-n patru culori: dulce, acru, sărat, amar, cerul gurii cu misteriosul simț vomero-nazal prin care copiii mici știu dacă ești bărbat sau femeie, și labirintul urechilor prin care percepi, ca păianjenul în centrul plasei sale, vibrațiile, vuietul stins sau aprins al lumii. Fața, fața muștei, fața teniei, fața vulpii, fața omului, fața homarului, fața heruvimului: toate la fel, toate aceeași față imprimată pe giulgiu, pe năframă, pe cărămida miraculoasă, vera icon nefăcută de mâini, după chipul și asemănarea
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
când îl atinse cu degetele: era așa de rece, de perfect și de-ncremenit, încît părea cu mult mai concret decât spațiul dimprejur, de parcă pe el ar fi focalizat aparatul foto al existenței, lăsând tot restul într-o ceață de culori stinse. Depărtîndu-se de el, ca de-o corabie sau de-un aisberg, fata dădu, la vreo treizeci de pași, peste un al doilea scaun dentar, apoi peste altul... Erau sute, poate mii, așezate în șiruri, la egală distanță unul de celălalt
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
se dădu de perete. Uitîndu-și amărăciunea, ridică repede privirile, sperând să îl vadă pe Aloim. În locul feței bucălate a tovarășului său, ochii Abatelui dădură de chipul congestionat al Mariei. ― Ești teafăr? ― Da, n-am nimic, răspunse Abatele cu o voce stinsă. O să trebuiască însă să chem pe cineva să curețe... ― Sfinte Augustine! Când am văzut că nu ești în fața Pavilionului am crezut... Nu știu ce-am crezut... Abatele privi la trupul mărunțel al Mariei. Știa că în fața lui se afla "victima
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
milă din atâtea puncte de vedere încît era greu de presupus că Maria se gândea la aceleași lucruri ca și el. ― Mi-au zis că nu ai mai ieșit din colibă de trei zile. Nici mâncarea... începu femeia cu glas stins. ― Ei și? Ce-ți pasă? ― Ce vorbă e asta? ― Una care izvorăște din suflet. Te-am întrebat de nenumărate ori. De ce-ți pasă de mine, de noi toți? Maria se posomori. ― Ți-am mai explicat. Viața mea... ― Iar eu
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
umple de sângele atacatorilor. ― Ei, Rade, parcă aveam o înțelegere. Dacă mă mai ataca cineva, asta înseamnă că îmi negi Favoarea istorică. Ce să înțeleg din eroismul nesăbuiților ăstora? ― Ce vrei, spionule! înțelege ce vrei, rosti Abatele pe un ton stins. Oricum nu mai contează. Fără să le mai adreseze vreun cuvânt, quintul merse spre Alambic și, scoțând la iuțeală o seringă micuță, luă probe din sângele lui Stin și apoi folosi o altă seringă în care luă din lichidul albastru
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
progres. Și cu toate astea o negăm." Oksana Bint Laesia - Introducere în studiul Regulamentului canonic 5. - N-O SĂ IASĂ NIMIC BUN din toate astea. Mintea oamenilor este cel mai greu lucru de schimbat din întreg Universul, rosti Arrus cu voce stinsă. Bărbatul, în floarea vârstei, avea întipărită pe figură o tristețe profundă. Ochii săi albaștri erau umbriți de gene ireal de lungi, în timp ce, sub barba de câteva zile, se vedea, un obraz brăzdat. - Și ce știm noi despre întregul Univers? Abia
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
pregătiți voi pentru ceea ce aveți de făcut. Întreg universul va apreciază și vă înțelege. Dar asta nu înseamnă că faceți însă și un lucru pentru care ar trebui să vă laude cineva. - Să ne laude nu, spuse Tader cu glas stins, dar puțin respect... Administrația imperială obișnuia să nu piardă din vedere că nici unul dintre noi nu a ales cu adevărat să fie operator. Johansson, care asistase tăcut până atunci la conversație, lovi violent cu palma deschisă în masă, atrăgând atenția
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
Kyrallul. Era ca și cum s-ar fi plimbat noaptea printr-o pajiște plină cu licurici, fiecare luminiță fiind o conștiință. Cea a lui Xtyn strălucea de departe cel mai tare și Alaana se hotărî să caute în jurul ei. Deosebi și licărul stins, de un verde delicat, al arborilor aceia ciudați cu care se hrăneau băștinașii și care păreau să aibă și ei un câmp mental rudimentar și inexplicabil, luminile identice ale tovarășilor lui Xtyn, strălucirea celor doi quinți... Ah, da, asta era
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
le lumineze drumul cu felinarele. Ziua se pierdea într-o înserare caldă, abia răcorită de o briză ce cobora dinspre dealurile învecinate să mângâie frunzișul pomilor din grădină. Lumina artificială a felinarelor, aprinse prompt de servitori, dezvăluia falsitatea frescelor puțin stinse, care, pe toți pereții, propuneau imagini rustice: vii, fântâni țâșnitoare și tufișuri populate de păsări mici, delicate. Mișcându-se cu pași ușori, ca de vată, servitorii din casă aduceau invitaților ultimele cupe cu vin, cu gesturi rapide și totodată circumspecte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Dubritius, frământa între degete șnurul desăgii pe care o purta pe după gât. în ceasul acela, când încă nu se luminase de ziuă, cele câteva santinele hune ce păzeau porțiunea din Loira unde ajunseseră acum, moțăiau, probabil, lângă tăciunii pe jumătate stinși ai focurilor de peste noapte; totuși, exista încă pericolul ca vreunul dintre ei să simtă mișcare pe râu și să dea alarma - grupul ar fi fost atunci obligat să renunțe la atac ori să debarce în mare grabă în vreun loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
înțeleagă că rana nu-i mai dădea nici o speranță. — Curaj, băiete! îi spuse, luându-i o mână. Vitalius făcu semn cu capul, apoi o mică grimasă, care spunea că înțelesese; pe urmă spuse ceva, dar cu o voce atât de stinsă și sugrumată, încât Sebastianus nu auzi. Tulburat, îl întrebă pe din ochi Maliban. Acesta ridică sprânceana într-o expresie nedeslușită, perplexă. — Vorbește de niște însemnări, mi se pare. însemnări? Ce însemnări? Sebastianus nu reușea să înțeleagă. Ochii lui Vitalius se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
eliberăm de armură. încercară, cu mișcări precipitate, să desfacă legăturile de la lorica lui Vitaliu,s însă acesta, scuturat astfel, gemu din nou. Un tremur îi străbătea acum membrele, iar strângerea mâinii sale se făcea din clipă în clipă tot mai stinsă, chipul tot mai palid, privirea tot mai împăienjenită. Sebastianus, care îi susținea capul cu brațul, nu încetase să-i vorbească, de parcă ar fi putut să înlăture astfel inevitabilul: — Trebuie să te punem pe picioare, înțelegi? Tu ești un băiat puternic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
cu minciuna. Ne umilim sfios, dar cu mândrie Și cerem sufletelor pacea absolută Trăim meschin urând cu bucurie În lumea asta zgomotos de mută. Ne stingem candela ce n-am aprins Și-aprindem lumânări deja aprinse Și luminăm doar absolutul stins Orbecăim prin focurileăstinse! Ne este dor de tot ce nu mai știm Și plângem lacrimile plânse. Uităm că încă mai putem să fim Nu doar cuvinte-n fraze strânse. Ne îndoim de noi și de idei Și-nvălmășim durere, plâns
JURNAL ABSENT by CATI GAVRIL () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1688_a_2950]