23,409 matches
-
gropile erau mai bine păzite. PRIMUL BĂRBAT: Așa nu mai merge. AL DOILEA BĂRBAT: Ce ai de gând să faci? PRIMUL BĂRBAT: Nimic. (Din când în când replicile celor doi bărbați sunt întrerupte de vocile celor din groapă ori de zgomotul obiectelor aruncate.) VOCEA LUI GRUBI: Dacă mai prind vreun picior de câine pe aici... VOCEA LUI BRUNO: Lasă, lasă... VOCEA LUI GRUBI: Tu nu vezi că nimeni nu mișcă nici un deget? Nu vezi? VOCEA LUI BRUNO: Dă-mi cheia franceză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
urlă. De sus cad bucăți de tencuială. Curge praf din tavan. Trompeta se clatină pe cui, la început mai slab, apoi pendulează puternic. Flacăra lumânării tremură. Apocalipsa la apogeu. Trompeta sare din cui și se rostogolește pe jos. Îndepărtarea apocalipsei. Zgomote în descreștere. Zvâcniri îndepărtate. Sunete care se sting. Din când în când câte un urlet. Zgomotul ploii pe acoperiș. Tăcerea se lasă treptat. Picăturile se răresc. Se opresc. Flacăra lumânării se liniștește. PARASCHIV se liniștește. Se târăște pe jos până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
la început mai slab, apoi pendulează puternic. Flacăra lumânării tremură. Apocalipsa la apogeu. Trompeta sare din cui și se rostogolește pe jos. Îndepărtarea apocalipsei. Zgomote în descreștere. Zvâcniri îndepărtate. Sunete care se sting. Din când în când câte un urlet. Zgomotul ploii pe acoperiș. Tăcerea se lasă treptat. Picăturile se răresc. Se opresc. Flacăra lumânării se liniștește. PARASCHIV se liniștește. Se târăște pe jos până la trompetă. O ia. O mângâie și o șterge cu palmele. Se așază turcește. O duce la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
nesperată blândețe a lui MACABEUS, un grohăit și o poticneală; urletul apocalipsei va acoperi de tot această scenă; câteva zeci de secunde de apogeu apocaliptic; apoi sunetele încep să scadă, furia se depărtează, scena rămâne în întuneric, câteva tunete îndepărtate, zgomotul murind, picături de ploaie, apoi tăcere deplină, întuneric deplin.) ACTUL II Câteva ore mai târziu. Lumânarea arde pe masă. Dezordine cumplită în încăpere. Un fel de peisaj după bătălie. PARASCHIV, la fel ca și la începutul primului act, în prim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
PARASCHIV: Hm? Hm? (Își ridică ușor capul, zvâcnește, și-l lasă înapoi.) MACABEUS (Plescăie.): Au venit! Au venit! PARASCHIV (Antrenat de altă explozie.): Ce-i? MACABEUS (Plescăie, suspină, își continuă somnul.): Au venit! PARASCHIV (Oftează ușor, își continuă somnul.): Nu. (Zgomotul celui care lucrează la gura de intrare.) MACABEUS (Respiră de câteva ori scurt, violent.): Au venit.. PARASCHIV (Își ridică repede capul.): Ce-i? Ce-i? MACABEUS (Trezit pe jumătate.): Cum? PARASCHIV: Pst! (Tăcere; cei doi ascultă; sus personajul și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
gândire.) Ce face? PARASCHIV: Stă... MACABEUS: Stă frumos? PARASCHIV: Stă... MACABEUS: Bine, du-te... (PARASCHIV pregătește focul; MACABEUS stă în fața INAMICULUI ca și cum l-ar proteja; în timp ce PARASCHIV este preocupat de lampa de campanie și de varză, INAMICUL se ridică fără zgomot de pe scară și începe să se învârtă prin încăpere; vede lumânarea și chibriturile pe masă, se apropie de ele și aprinde lumânarea; MACABEUS nu realizează această desprindere a INAMICULUI din dispozitiv și rămâne mai departe în poziția de supraveghere.) MACABEUS
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
este însoțit de exclamații și comentarii furtunoase; în acest timp CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE se plimbă ușor pe peron, apoi se așază pe fotoliul-leagăn și-și aprinde o țigară.) VOCEA IOANEI: Umbreluța mea! Bretelele! Hi, hi... VOCEA CASIERULUI: Să spargem bufetul! (Zgomote, sticle sparte.) IOANA: Tată, unde-s... HAMALUL: Aici! ȘEFUL GĂRII: Sunt bătrân, sunt prea bătrân... HAMALUL: Numai o gură... CASIERUL: Cine? IOANA: Eu! CASIERUL: Ale cui? ȘEFUL GĂRII: Toate, toate, toate! IOANA: Nu! Nu! HAMALUL: Cretin! VOCILE: Da, nu, da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ȘEFUL GĂRII: Unde? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE - Acolo! Ceva strălucitor! Parcă ar fi o stea. ȘEFUL GĂRII: Am știut eu că vine. IOANA: Ce bine! Mâine dimineață vom fi pe țărmul mării... Vom avea apă... Ne vom plimba prin apă... (Trepidații, zgomotul crește în intensitate.) HAMALUL: Vine! Vine! ȘEFUL GĂRII: Luați-vă geamantanele! Nu vă înghesuiți! Încet! HAMALUL (Către CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE.): Domnule, dumneavoastră nu aveți bagaje? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu, eu nu port bagaje. ȘEFUL GĂRII: Stați mai departe de linie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Nu, eu nu port bagaje. ȘEFUL GĂRII: Stați mai departe de linie, mai departe... Vine cu viteză și... IOANA (Către CĂLĂTOR.): Cât avem de mers? Până mâine ajungem? Nu știi când ajungem! Mi-e sete. Mi-e așa de sete... (Zgomotele cresc, devin alarmante, trepidații, vânt, lumini.) HAMALUL: Ce-i asta? Ce se întâmplă! ȘEFUL GĂRII (Excitat.): Se apropie! Vine! Trenul fantastic! Nu v-am spus? E un tren gigantic, un tren unic... IOANA: Mi-e frică...De unde vine? CĂLĂTORUL PRIN
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
de parcă asta ar fi fost de natură să-mi agraveze și mai tare situația. În plus, nu mă părăsise nici o clipă convingerea că sunt supravegheat. M-am strecurat afară cu spatele și am Închis ușa grijuliu să nu produc vreun zgomot oricât de mic, și când am ajuns din nou pe coridorul pustiu am răsuflat ușurat: scăpasem dintr-un mare pericol. Nu realizasem În ce consta el, dar acesta era sentimentul care mă Încerca În acele momente. Am revenit În camera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
pe unele le și câștigasem - doamna Elvira era bine documentată. Dar aș fi fost În stare să trag? Și, mergând mai departe, ar fi fost suficientă eliminarea unuia sau chiar a mai multor paznici pentru a fi liber? Sigur, nu. Zgomotul Împușcăturilor i-ar fi alertat pe ceilalți. În plus, habar n-aveam unde mă aflu. Cât privește șansa de a găsi afară o mașină cu cheile În contact În care să sar acrobatic și să mă fac nevăzut cât ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
lor. Mă ascultă atent, dar nu peste măsură de mirat. Când termin, În sala Consiliului se așterne o tăcere de câteva secunde. Aștept să spună ceva. N-o face. Mă privește doar cercetător și, parcă, amuzat. Liniștea este Întreruptă de zgomotul discret al unei uși care se deschide undeva, În dreapta mea. - Mai aveai câteva minute și mă puneai În situația neplăcută să pierd un pariu important, aud dintr-acolo un glas cunoscut. Foarte cunoscut. Nu Întorc capul, nevrând să-i ofer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
mai precis. Vei vedea Îndată despre ce e vorba. Sper să nu mă-nșel... Am ajuns În fața unui lift pe care nu-l observasem până atunci. Eveline și-a spus cu glas tare numele și ușile s-au deschis fără zgomot. - E o parolă? am Întrebat curios. - Nu, puteam să spun absolut orice altceva - Adam Adam, de pildă, supercalifragilisticexpialicoco sau mânăstirea din Parma -, era totuna. Sistemul de deschidere are la bază senzori care se activează dacă recunosc timbrul vocii solicitantului. Cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Într-o mișcare rapidă și imediat am simțit cum Îmi apasă buzele cu palma. A stins lanterna și a șoptit: - Sst! Vine cineva... Mi-am Încordat auzul, strivind, În același timp, cu talpa țigara neterminată și Încercând să percep vreun zgomot din direcția tunelului - locul pe care Eva Îl țintea cu o privire intensă. N-am reușit. - Ți s-a părut, i-am șoptit cât puteam de Încet. Nu e nimeni... - Ba da, aud pași. Hai, repede! Să ne ascundem undeva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
cu umeri largi și părul vâlvoi. Eva mi-a făcut semn și, cu imensă precauție, am ieșit din ascunziș, făcând cei câțiva pași care ne despărțeau de intrarea În firidă. Dacă cei doi s-ar fi Întors brusc... Dar nu, zgomotul pașilor lor se stingea Încet-Încet, așa Încât am avut curajul să scoatem capetele și să-i urmărim. S-au oprit În dreptul uneia dintre ușile acelea tip hală industrială, iar glasul lui Zoran s-a auzit limpede, pentru că omul șarja teatral enunțul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
o pauză scurtă, de parcă celălalt ar fi reflectat la ce trebuie să spună. - Time is money, a rostit la fel de teatral, ca și când ar fi spus to be or not to be pe scena Metropolitanului, iar În clipele următoare s-a auzit zgomotul Înfundat al deschiderii ușii-gigant. Am Întors către Eveline cea mai perplexă figură din câte se pot imagina: vocea care pronunțase time is money era a doctorului Wagner. N-aveam nici cea mai mică Îndoială. Eram Însă la fel de sigur că individul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Caraghioslâcul situației și faptul că eram conștient de cât ridicol alimenta carnavalul meu de vocalize nu prea reprezentau circumstanțe favorabile unei reușite. Nu mai spun că, din timp În timp, trebuia să mă opresc și să-mi golesc mintea de zgomotul pur mecanic, vid de orice Înțeles, În care se transformă rostirea repetată a oricărui cuvânt sau grup mic de cuvinte. Fă, dacă vrei, acest exercițiu: alege cel mai sobru, mai frumos și mai plin de sens dintre cuvintele pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
se află la un Îngrozitor punct de răscruce, comit un eufemism vinovat. Roger, te rog să mă confirmi... Fizicianul a clătinat din nou capul, aprobând tăcut. Parcă se temea că vorbele lui, oricât de puține, ar fi putut diminua, cu zgomotul lor inutil, gravitatea sumbră a situației ori ar fi făcut să explodeze Învelișul casant al speranței care menținea Încă lucrurile Într-un balans fragil. - Nu exagerați cumva? am Întrebat. Îmi e greu să mă pronunț cât de fezabilă este, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
gigantului metalic care străjuia intrarea nu Întrevedeam. Bineînțeles că n-am găsit nici un răspuns, iar ulterior nu m-am mai gândit la asta; am fost prea bucuros când, În fine, am izbutit. Fiindcă, În cele din urmă, am auzit un zgomot ușor, imperceptibil aproape, și poarta a Început să alunece silențios spre dreapta. Am avut impresia că durează o eternitate până când s-a retras cu totul. Lucrul ăsta a avut și o parte bună: am avut timp să-mi Înving ezitarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
cu totul, doar-doar, prin cine știe ce miracol, din ciocnirea silabelor se va aprinde flacăra unui Înțeles folositor, a unui Început de Înțeles, măcar. Singurul rezultat a fost golirea treptată a micii propoziții de orice sens, transformarea cuvintelor În sunete goale, În zgomote pure și searbede, din ce În ce mai greu de urmărit și de controlat. Nu mai puteam continua așa. Am luat o coală și am scris cu litere mari de tipar cele nouă vorbe, sperând că, avându-le astfel În față, Îmi va fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
insula Tikopia, din arhipelagul polinezian, reproduc "lucrările zeilor", actele prin care zeii, în Timpurile mitice, au alcătuit Lumea așa cum este ea în zilele noastre.9 Timpul "festiv", în care se trăiește pe durata ceremoniilor, se caracterizează prin anumite interdicții (tabuuri): zgomotul, jocurile, dansurile sânt cu desăvârșire oprite. Trecerea de la Timpul profan la Timpul sacru este marcată ritual de ruperea unui băț în două. Numeroasele ceremonii care alcătuiesc sărbătorile periodice și care nu fac decât să repete gesturile exemplare ale zeilor nu
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
vechi) 1820. Pușkin, Împreună cu doi prieteni, baronul Anton Selvig și Pavel Yakovlev, care l-au Însoțit o bucată de drum În prima etapă a lungii călătorii de la St. Petersburg la Ekaterinoslav, părăsise liniștit șoseaua spre Luga, la Rojestveno‚ traversase podul (zgomotul Înfundat al copitelor se prefăcu pentru scurt timp În uruit) și o luase pe vechiul drum desfundat de la vest de Batovo. Acolo Îi aștepta nerăbdător, În fața conacului RÎleev. Cu puțin timp În urmă Își trimisese soția, Însărcinată În ultima lună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
și ușă?) se unduia În lumina caldă a candelei, o acuarelă Înrămată Înfățișa o cărare În amurg, șerpuind printr-una din acele păduri de fagi europene, bizar de dese, În care singura vegetație de sub copaci este rochița rândunicii și singurul zgomot care se aude sub bătăile inimii tale. Într-un basm englezesc pe care mi l-a citit odată mama, un băiețel se dăduse jos din patul din poză și călărise pe calul lui de lemn pe o cărare pictată Între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
o suprafață de sticlă sau un mahon lustruit, ici și colo În beznă, reflectau rămășițele de lumină din stradă, unde globurile felinarelor Înalte din mijlocul lor Își răspândeau deja licărul lunar. Pe tavan se mișcau umbre transparente. În tăcerea aceea, zgomotul sec produs de căderea unei petale de crizantemă pe o masă acoperită cu marmură Îți făcea nervii să zvâcnească. Budoarul mamei avea un bovindou foarte potrivit pentru a privi afară pe strada Morskaia În direcția Pieței Maria. Lipindu-mi buzele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
lupta să-i scoată cizma, În ciuda ghionturilor pe care le primea de la brancardieri - și toate acestea se petreceau Într-un mers destul de rapid. Dar pe vremea lecțiilor cu Mr. Burness, n-aveai ce să vezi În afară de beznă, de strada cu zgomote Înăbușite și cu șirul, ce se pierdea În depărtare, al lămpilor atârnate sus, În jurul cărora fulgii de zăpadă treceau și se Întorceau, cu o mișcare grațioasă, aproape deliberat lentă, de parcă ar fi vrut să-ți arate care e secretul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]