20,821 matches
-
a se depăși pe sine.” (M. de Unamuno) Într-un picior n-ajungi departe. (Cu jumătăți de măsură nu poți schimba lucrurile În bine.) Vorbind despre placiditatea etică a omului mediocru, Andrei Pleșu remarcă sarcastic: „Privit de la distanță, el nu comite nimic grav: tocmai acesta e păcatul lui de moarte, cel care Îl scutește de atacul comunității și de tresărirea conștiinței proprii. Caracterizat mai mult prin ceea ce omite decât prin faptul omis, liniștit În inexpresivitatea sa, invulnerabil din perspectiva «marii» morale
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
-i desface”.) „De Îndată ce faci Satanei concesiunea de-a discuta cu el, poți fi sigur că te bate În dialectică și te Înduplecă.” (L. Blaga) E greu să sprijini cu o bârnă castelul care e gata să se prăbușească. (După ce ai comis, de exemplu, o mare nedreptate, e greu s-o repari printr-o simplă scuză.) Nu se leagă câinele cu cârnați. (Nu se formează deprinderi sau obișnuințe trainice Într-un regim de indulgențe, de concesii În raport cu noi Înșine sau cu ceilalți
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
la noile situații apărute. Altfel pățim ca Încăpățânatul care, nedorind să-și schimbe punctul de vedere, nu va găsi sau va afla ultimul soluția cea mai bună la problema care-l preocupă.) Cine scuipă În vânt Își scuipă barba. (Răul comis la adresa cuiva, chiar și sub forma unei intenții, se răzbună, Întorcându-se asupra făptuitorului, deoarece prin aceasta el Își arată lumii adevăratul caracter.) Dacă te iei la trântă, Învață să pui piedică. (Nu Începi o luptă Înainte de a Învăța unele
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sentimentul de a fi liberi dacă știm să ne ferim de acele proiecte sau dorințe care nu au șansa de a fi Îndeplinite; se supune, În schimb, hazardului cel ce dă frâu liber unor dorințe necontrolate. Μ Nesimțirea celor care comit răutăți repetate provine și din faptul că nu vor sau nu pot să se pună În locul acelora care trebuie să le sufere. Μ Dorințele născute pe un fond de vanitate crescută sunt mai dominatoare decât cele apărute din resimțirea unor
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
proprii poate alege, de exemplu, numai răul În viață. Μ Pe unii oameni Îi sperie libertatea, preferând să trăiască În cetatea lor de gânduri și de simțiri, unde nu sunt nevoiți să resimtă prea mult efectele sentimentului responsabilității față de actele comise la un moment dat. Μ În fond, aspectul esențial al libertății constă În faptul că ne creează condiția demnă de a putea alege Între „bine” și „rău”. De aceea se și spune că libertatea individuală nu se poate manifesta decât
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
constatăm superioritatea evidentă a altcuiva. Μ Mândria este un sentiment legitim pentru acela care simte nevoia respectului față de sine. Μ Actul moral nu trebuie judecat În sine, ci prin motivațiile care-l determină: astfel, putem afla că el a fost comis de cineva din teamă de pedeapsă, din obișnuință, din Întâmplare, din capriciu sau din convingere. Μ Toți simțim nevoia de inefabil, de sacru, de divin și poate că idealul la care fiecare dintre noi ne gândim, mai mult sau mai
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
lideri autocratici; În acțiunile de respectare cu strictețe a tuturor preceptelor rituale ale unei religii, devenind bigoți etc.). Μ Învățătura creștină ne spune: „Cei ce scot sabia, de sabie vor pieri”. Prin urmare, la o agresiune sau la un rău comis de cineva, va trebui să existe Întotdeauna și alte posibilități de răspuns decât acelea care doar repetă agresiunea sau răul produs. E mai ușor de răspuns la rău cu rău, dar faptul acesta nu duce decât la perpetuarea răului, la
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
adăpostesc, din comoditate, la umbra binefăcătoare a acestui raționament care justifică, de fapt, slăbiciunea unora de a nu rezista ispitei. Μ Comportamentul lui Iuda, spun unii, ar trebui scuzat prin Însuși faptul că rolul lui era prescris: cineva trebuia să comită actul trădării, pentru ca astfel menirea lui Iisus pe Pământ să se poată Înfăptui. Pornind de aici, unii Încearcă să-și privească cu Îngăduință propriile fărădelegi și trădări, considerând că cineva tot trebuia, până la urmă, să le Înfăptuiască, dacă nu din
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
a fost obținut cu prețul unei josnicii a atitudinii tale?! Μ Este un aspect de minimă onestitate față de noi Înșine să nu judecăm fapta altuia mai Înainte de a fi Încercat să ne punem În situația care l-a determinat să comită acea faptă. Μ Faptul că unii caută să controleze Întotdeauna un dialog și să-și impună punctul de vedere, iar alții să creeze doar o stare de spirit reprezintă fie o chestiune de educație, fie una de structură sufletească. Μ
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
pot fi disociate de aspectele de intonație și de accentele de limbaj). Μ Pare mai greu de crezut, dar poate exista o onoare chiar și În păcat: este vorba de acei oameni care rămân credincioși păcatului pe care l-au comis, recunoscându-l și acceptând pedeapsa, pe care o consideră binemeritată (de exemplu, acea dragoste care i-a dus pe ambii amanți la moarte, deoarece n-au vrut să trădeze iubirea lor). Alții, dimpotrivă, nu recunosc păcatul comis sau Îl compromit
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
un principiu moral sau de o convingere de viață), ci dau expresie unor impulsuri instinctuale, unor dorințe senzuale puternice (În fapt, unor patimi, unor excese afective), pentru care caută ulterior raționamente justificative (după ce au făcut așadar greșeala/prostia sau au comis păcatul, ei Încearcă apoi să se autoconvingă de faptul că n-au avut cum să evite situația respectivă sau că acțiunea lor este pe deplin Îndreptățită). Μ „O tempora, o mores!” (Cicero). De unde vine oare această nostalgie a oamenilor față de
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
cu actul educativ, iar procesul conștientizării este considerat de către psihologi și educatori ca principalul factor care trebuie să o Înlocuiască? Pentru că procesul conștientizării cuprinde, prin el Însuși, două disponibilități: pe de o parte, asigură Înțelegerea de către copil a sensului greșelii comise la un moment dat, iar pe de altă parte, oferă energia necesară Îndreptării (energie dată de sentimentul de jenă, de rușine și regret, care se dezvoltă pe măsură ce Înțelegerea clarifică natura greșelii comise). Actul Înțelegerii cuprinde așadar un paradox: asigură autopedepsirea
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
parte, asigură Înțelegerea de către copil a sensului greșelii comise la un moment dat, iar pe de altă parte, oferă energia necesară Îndreptării (energie dată de sentimentul de jenă, de rușine și regret, care se dezvoltă pe măsură ce Înțelegerea clarifică natura greșelii comise). Actul Înțelegerii cuprinde așadar un paradox: asigură autopedepsirea prin Însuși faptul că am fost În stare să-l realizăm, adică să Înțelegem prin ce am greșit, la un moment dat. Μ Stilul personalității Își pune amprenta chiar și pe sentimentul
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
să restabilească adevărul unei situații sau să facă dreptate, Încât ajung să se comporte fără măsură, adică să devină mai drepți decât toți drepții. Paradoxal, dar excesul de zel În a face dreptate te poate pune În situația de a comite o nedreptate. Situația este asemănătoare, prin efectele ei, cu cea a creștinului care face exces În credință: convingerea sa În faptul că toate lucrurile vin de la Dumnezeu (de la preaînalta Sa Înțelepciune) Îl face să le ia drept bune, oricare ar
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
faci, rău găsești”. Cum s-ar putea explica această situație paradoxală? Se cunoaște faptul că numai cine nu se implică nu greșește. Mai mult chiar, este posibil ca, pe măsură ce te implici, pe măsură ce dorești să schimbi unele lucruri În bine, să comiți și unele exagerări (cum ar fi, de exemplu, luarea unor inițiative care se dovedesc a fi apoi stânjenitoare pentru orgoliul celui ajutat). Alteori, dimpotrivă, se apreciază că ajutorul pe care l-ai dat este insuficient, că ai fi putut face
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
insistând să sfideze interdicția decretată de Jorge, continuă să citească. De ce să Îi execuți Însă În mod sistematic pe cei interesați de al doilea volum din Poetica lui Aristotel? Interogat de Guglielmo, Jorge confirmă ceea ce presimțise călugărul-anchetator. Crimele au fost comise pentru a-i Împiedica pe călugări să afle conținutul cărții. Căci aceasta se ocupă de râs, pe care nu-l condamnă din moment ce Îl consacră ca obiect de studiu, iar râsul e pentru Jorge Într-un raport antinomic cu credința. Arogându
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
colaborare a cărții și jumătate din drepturile de autor. Dacă faptul că și-a atribuit o carte din care nu a scris un rând nu i-a pus nici o problemă de ordin moral lui Gastinel până-ntr-atât Încât să comită o crimă, nu se simte, În schimb, deloc În largul lui să vorbească despre carte unui public numeros, În așa măsură Încât Îl pune să jure pe prezentator că nu va vorbi despre conținutul cărții, promisiune pe care nu ezită
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
ideală a unei relații armonioase. Așa poate el să-i mărturisească visul său de a trăi la munte, departe de orice urmă de civilizație, În vreme ce lui nu Îi place decât la oraș. Chiar atunci, atenția lui e slăbită, și Phil comite o nouă greșeală pentru că nu se controlează Îndeajuns. În toiul confidențelor, Rita Îi destăinuie că primele sale studii nu Îi pregăteau terenul pentru munca la televiziune și, descusută de Phil, precizează: „Studiam poezia italiană a secolului 19.” Răspuns care Îl
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
de Shakespeare. În lipsa accesului la conținutul său, poate să o Încadreze perfect În biblioteca colectivă. Totul ar fi putut merge bine dacă, În logica violenței latente a acestui joc, dar și a conflictului semnalat mai sus, Ringbaum nu ar fi comis o greșeală care constă În a nu fi lăsat să se mențină ambiguitatea În ce privește cunoașterea piesei. Făcând asta, el iese din acel spațiu cultural indecidabil pe care Îl lăsăm de comun acord să se instaureze Între noi și ceilalți, și
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
Frumos! El 1: (de fapt, a înțeles) Aha! Și cine protestează? Ea 2: (căutînd, parcă, semnătura pe scrisoare) Un grup de oameni ai muncii... (citește) "E inadmisibil ca un tovarăș poet, care poartă răspunderea educației noastre estetice și etice, să comită asemenea abateri de la morală..." Frumos, nu? Și în astălaltă... Noi sperăm că vă veți analiza atitudinea care, pur și simplu, ne umple de indignare și dezaprobare și veți reveni la o viață normală, conformă cu legile moralei noastre." Nemaipomenit! Vezi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
că acest comerț... liber..., nu mă refer la amărîții de tonetari, ci la comerțul ăla de miliarde, că e în mîna foștilor? Hai, nea Matei! Ce presă liberă?! Cui îi pasă că e acuzat în ziare de fraudă, că a comis crime în comunism și că acum conduce țara... victorios... din greșeală în greșeală...! Cui îi pasă? Să fim serioși! "Fostul" își vede mai departe de trebușoara lui... cu o față rîzînd că a păcălit revoluția și cu cealaltă plîngînd la
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
ideea foucaldiană simplă: dacă homo sapiens există de 60.000 ani, numai În epistema modernă omul devine figura antropologică pe care o cunoaștem astăzi, subiectul științelor umane apărute la intersecția economiei, biologiei și lingvisticii. Colonna, Gasparini și alții ca ei comit, atunci cînd abordează autoficțiunea, o eroare de perspectivă care dovedește ignorarea teoriei lui Foucault: ei disprețuiesc „moda autoficțiunii” și Încearcă să-i traseze istoria Întrucîtva lansonian, ca și cum ar fi totuna să publici confesiuni la sfîrșitul secolului al IV-lea, În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de data asta masca e adevărată) În inspector de poliție, după ce, În absența stăpânului, intrase În casa lui Andrew și depusese patru indicii care să ateste presupusa crimă. Scorul a fost egalat, e 1-1, Andrew e convins de a fi comis o crimă necomisă, moment În care Milo se dezvăluie și, pentru 2-1, Îi mărturisește că, În timp ce depunea indiciile, fusese nevoit să-i ucidă amanta, amanta lui Andrew, Tea, și că, bomboană pe colivă, apucase să-l denunțe la Poliție, pe
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Milo. Milo moare, după care se aude sirena Poliției: le vrai motif de la police selon moi, spune naratorul, c’est le meurtre de Milo Tindle, care chemase Într-adevăr poliția, dar nu pentru ca aceasta să-i constate decesul În urma crimei comise de Andrew, ci anunțând, logic, că Tea urma să fie Împușcată de Andrew. Cu alte cuvinte, Milo Își sfârșește viața, premeditându-și moartea, și-l pedepsește, de dincolo de mormânt, pe ucigaș, chemând poliția: si Sleuth n’a pas réussi, alors
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
castelului! Hamlet pregătește o „cursă de șoareci” în care să prindă „conștiința (presupus vinovată) a regelui”. Ideea i-a dat-o, zice el, lectura unei piese vechi, unde se spunea că ucigașii se trădează când se văd confruntați cu crima comisă de ei. Numai că reluarea, pur și simplu, a vechiului text nu este suficientă; mai trebuie ca acestuia să i se adauge câteva versuri care să descrie cât mai amănunțit cu putință fărădelegea lui Claudius. Hamlet „adaptează” piesa la realitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]