2,434 matches
-
Ele nu se referă, desigur, la lupa mea. E rândul nostru să navigăm acum, precum homeridul, printre cele două stânci contrarii. Caribda: să biciuim atenția cititorilor abulici și șovăielnici cu o Fata Morgana de atracții, care curând va risipi Întregul corpus al acestei cărticele fără valoare. Scilla: să ținem În frâu propria strălucire, pentru a nu Întuneca și chiar anéantir materialul imediat următor. Regulile jocului se impun În chip inevitabil. La fel cu chipeșul tigru regal din Bengal, care Își trage
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
o carte anterioară. Din acel moment, Paladión se dedică unei activități pe care nimeni nu o mai desfășurase până atunci, cufundările În propriul său suflet și publicarea unor volume care să-l exprime, fără să-și Încarce peste măsură propriul corpus bibliografic, deja copleșitor, sau să simtă facila vanitate de a mai scrie măcar un rând. Nepieritoare e modestia bărbatului care, În fața banchetului pe care i-l oferă bibliotecile orientale și occidentale, renunță la Divina Comedie și la O mie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
care le-am transcris, căci Editura Șpalteta tocmai le-a oferit domeniului public. Idila rurală dintre Pofticica și Polichinelle, vicisitudinile Moscardei și necazurile de care a dat doctorul Ox În căutarea pietrei filosofale s-au alăturat indelebil celui mai actualizat corpus al literelor din Río de la Plata, chiar dacă vreun Aristarh a avut câte ceva de obiectat Împotriva prețiozității stilului și a excesului de acrostihuri și digresiuni. În pofida virtuților pe care critica cea mai exigentă a revistei Marș le-a recunoscut acestor mărunte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
unor circumstanțe de moment. Așa ne amuzam Borges și eu, și așa am scris. Poate că nu voiam să scriem opere minunate, ci doar să petrecem momente plăcute, nimic mai mult. Borges și eu scriam râzând În hohote“. 3. Un corpus fără precedent. O parte considerabilă a operelor lui Borges a fost scrisă În colaborare cu alți scriitori și merită, cu siguranță, să fie studiată separat. Înainte de 1956 (anul În care oftalmologii Îi interzic total să citească și să scrie), scrierile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
fost practic egală“. Opera scrisă În doi, pe care Borges și Bioy (Biorges sau Borbioy?) au publicat-o sub un pseudonim comun, operă de o importanță insuficient evaluată și, mai ales, nesatisfăcător comentată până acum, formează o parte intrinsecă a corpusurilor borgesian și bioycasarian, În general ignorată nu numai de copleșitoarea majoritate a cititorilor, ci chiar și de mulți dintre cei mai importanți exegeți ai celor doi. Una dintre principalele cauze ale acestei bizarerii, care condamnă la o nedreaptă marginalizare această
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
apărut, sub un nihil obstat de la Harvard, bine fundamentata teză de doctorat a lui Tulio Savastano, Ruiz, cântărețul coloniilor (n.e.). ** Texul pe care l-am dus a fost Fiul pretenarului său, pe care cercetătorul Îl va găsi În acest corpus al volumului, de vânzare la librăriile bune (n.a.). țesător (sp.); intrigant (sp.am.). Tejerina < (probabil) tejedor, „țesător“ + sobrina, „nepoată“, dar și aluzie sonoră la tijerina, „forfecuță“. Rubén Darío. A folosit cuvântul gabacho pentru franchute (nota lui H.B.D.). (Gabacho are, printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
indivizi mai vulnerabil sau, dimpotrivă, mai reticenți la cadrajele folosite, activând obișnuințele individuale și gândurile preexistente expunerii la mass-media. 9. Cercetarea efectelor cadrajelor axate pe conflict 9.1. Design-ul cercetării Datele obținute într-o cercetare anterioară 1, pe un corpus de 1744 de știri ale principalelor canale de televiziune, au confirmat prevalența conflictelor în știrile românești. Cadrajul conflictului este cel mai proeminent, M = 0,42 (DS = 0,27). Pornind de la astfel de date, am încercat să aflăm care sunt consecințele
Conflictele din ştiri. Impactul asupra cinismului, încrederii şi participării politice by Mădălina-Virginia Boţan [Corola-publishinghouse/Journalistic/928_a_2436]
-
formală și ipostaza interioară, individualizată a acesteia (morala personalizată). Dimensiunea comportamentală se prelungește, în partea a doua, Giuvaerul, cu universul erotico-estetic, surprins în coordonatele care, pe noi cel puțin, ne-au captivat. În fine, ca sinteză a precedentelor, al treilea corpus de texte, Oglinda, poate fi plasat sub efigia cunoașterii de sine, reflectând atât chipul în care sunt percepuți japonezii (deopotrivă de europeni și de ei înșiși), cât și modul în care europenii sunt percepuți de niponi (și, implicit, de ei
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
lui Antichrist se Înfăptuia conform scenariului expus În Conspirație. Triunghiurile, care cîndva se iviseră ca niște Însemne oculte, acum roiau precum cărăbușii, gravate pe nasturi și pe cozoroacele șepcilor militare (iar aici părintele Serghei scotea din adîncul buzunarului sutanei, precum corpus diabolici, un pumn de nasturi metalici). Dintr-o scrisoare (care-i parvenise prințului Jevahov ca un mesaj de pe o altă lume, cu ștampila orașelor Oran, Marsilia, Constantinopol, Paris, Sremska Mitrovica, Novi Sad), aflăm că, În teribilul an 1921, un detașament
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1957_a_3282]
-
and K. Kerényi, Essays on a Science of Mythology. The Myth of the Divine Child and the Mysteries of Eleusis, Princeton University Press, Princeton, 1973, pp. 25-69 și, respectiv, pp. 70-100. 29. Al.I Amzulescu, Cântecul epic eroic. Tipologie și corpus de texte poetice, Editura Academiei, București, 1981. 30. Oskar Dähnhardt, Natursagen. Eine Sammlung naturdeutender Sagen, Märchen, Fabeln und Legenden, vol. I (Sagen zum Alten Testament), Leipzig și Berlin, 1907. 31. Anca Pop-Bratu, Pictura murală maramureșeană. Meșteri zugravi și interferențe stilistice
Ordine şi Haos. Mit şi magie în cultura tradiţională românească by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/848_a_1763]
-
la paltin un caracter etiologic. Ambele legende „explică”, „motivează” și „stabi lesc” funcțiile magico- -religioase ale paltinului, legându-le (în moduri diferite) originile de evenimente, personaje și timpuri mitice. Acest aspect a fost sesizat încă de Simeon Florea Marian, în corpusul său inedit de Botanică poporană română : „Datina de-a face toci din lemn de paltin datează, după credința și spusa românilor din Bucovina, precum și a celora din Țara Românească, încă de pe timpul lui Noe. După o legendă din Moldova însă
Ordine şi Haos. Mit şi magie în cultura tradiţională românească by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/848_a_1763]
-
fi complete” (8). Acest „troc” fără precedent (cel puțin ca amploare) s-a produs, dar fără știința și acordul folcloristului Mihai Lupescu, care, ulterior, i-a cerut lui Marian să înapoieze materialele. Până la urmă, Artur Gorovei și-a publicat și corpusul de ghicitori (9), și lucrarea de botanică populară (10), pe când Botanica poporană... a lui Simeon Fl. Marian a rămas, în mod inexplicabil, inedită (11). Abia de curând, în 2008-2010, la peste un secol de la trecerea folcloristului Marian în neființă, a
Ordine şi Haos. Mit şi magie în cultura tradiţională românească by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/848_a_1763]
-
de oamenii politici, axându-se, în special, pe sondaje de opinie, relații publice și publicitate sau "un mix de tehnici de persuadare utilizate pentru influențarea comportamentului de vot"2. În egală măsură, definiția comunicării politice s-a limitat la un corpus de mesaje emise de politicieni sau guvernanți, punând accentul pe binomul conceptual retorica politică în valorizarea conținutului informației politice. Nu este greșită nici definiția, modelului "americanizării comunicării politice", conform căreia ar fi un sistem de relații între actorii scenei politice
by IONELA CARMEN BOŞOTEANU [Corola-publishinghouse/Administrative/1115_a_2623]
-
Isus unul dintre argumentele-cheie ale mariajului carnal între Mântuitor și Maria Magdalena. Reinterpretarea ideologică a datelor canonice A doua strategie de reabilitare și, implicit, de impunere a Mariei Magdalena ca eroină fondatoare a mișcării feministe este reinterpretarea datelor conținute în corpusul canonic. Amintesc aici câteva titluri provocatoare de dată recentă: R. Atwood, Mary Magdalene in the New Testament Gospels and Early Tradition, 1993; E. De Boer: Mary Magdalene: Beyond the Myth, 1997; J. Schaberg, The Resurrection of Mary Magdalene: Legends, Apocrypha
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
Noului Testament. De la Fabricius și până astăzi s-au făcut pași enormi în editarea, comentarea, înțelegerea cinstită, nepartizană a apocrifelor creștine 70. Cazul României este, ca de obicei, mai special. Pe de o parte, întâlnim o mefiență cronică față de acest corpus literar din partea teologilor, a așa-zișilor „creștini adevărați”, a zelatorilor „ortodoxiei pure”, a păzitorilor „tradiției nealterate”. Pentru aceștia, nu mai încape vorbă, cuvântul „apocrif” miroase a pucioasă și nu-și are locul în vocabularul pravoslavnic. Dacă te ocupi, în România
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
secolului al III-lea. Prin urmare, într-o perioadă când încă nu exista un canon cert al Noului Testament, unele dintre scrierile numite astăzi „apocrife” nu deranjau pe nimeni, ba chiar puteau sta alături de cele trei evanghelii sinoptice sau de corpusul epistolelor pauline. * Last but not least, denigratorii au tendința să minimalizeze ori chiar să anuleze caracterul variat, policrom al scrierilor apocrife. Sub eticheta „apocrife” sunt înghesuite forțat, cu bune sau rele intenții, texte nu numai de origini culturale diferite, dar
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
lui Iuda, elaborat probabil în cadrul sectei cainite, nu poate fi pus în nici un caz alături de Protoevanghelia lui Iacob sau de Pseudo-Evanghelia lui Matei, două produse ale creștinismului popular, „curate” din punct de vedere dogmatic. Se impune așadar o decantare a corpusului apocrif în funcție de procentul de „învățătură eretică” pe care-l conține fiecare text în parte. Toate mărturiile creștinismului antic, de orice culoare și de orice nuanță (gnostic, iudeo-ebionit, popular), sunt importante, întrucât toate ajută la conturarea unei lumi altfel inexistentă pentru
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
părțile I și V. Originalul a fost scris în aramaică (doar câteva frânturi s-au descoperit la Qumran)94. Se poate vorbi oare despre un „Pentateuh enohian”, replică la Pentateuhul lui Moise? Cercetătorii înclină spre ipoteza compunerii tardive a unui corpus ce se vrea compact din cinci secțiuni care, la origine, nu au altă legătură între ele decât prezența aceluiași personaj (și nici măcar, întrucât vom vedea că partea a doua cuprinde o „Apocalipsă a lui Noe” de sine stătătoare). Dar să
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
structura, firește). Partea pecetluită se divizează și ea în două: - Capitolele 8,2-14,20: primul set de viziuni eshatologice; - Capitolele 15,1-20,5: al doilea set de viziuni eshatologice. Este vorba despre cele trei serii de câte șapte urgii. În corpusul respectiv există însă și elemente „alogene”, „adăugiri”, cum le numește Bornkamm, al căror rost ar fi acela de a exemplifica în chip concret expunerea sistematică și generală conținută în cele trei serii de viziuni ale sfârșitului lumii. Întâlnim două mari
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
modele păgâne, de o anumită tematică teologică și filozofică păgână rămâne o afirmație de bun-simț, incontestabilă (firește, fiecare aspect al acestei influențe merită discutat și nuanțat). Aceasta nu zdruncină sub nici o formă legătura ombilicală dintre ultima scriere din Noul Testament și corpusul apocaliptic intertestamentar. Câteva reflecții finale Iudaismul rabinic, instituționalizat va privi cu suspiciune textele apocaliptice. Cartea lui Daniel a fost cooptată în canon datorită pasajelor exegetice care urmează după fiecare vis sau viziune extatică. O viziune fără interpretare poate deveni primejdioasă
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
titlul acestui studiu: „afinități și idiosincrazii patristice”. Unul dintre autorii preferați ai lui Stăniloae este Pseudo-Dionisie Areopagitul. Îl cunoștea din tinerețe, însă abia mult mai târziu, în ultimii ani ai vieții, a făcut o traducere foarte frumoasă, amplu comentată, a corpusului dionisian. Cartea, apărută în 1996, cuprinde o introducere densă, asupra căreia voi reveni numaidecât, traducerea celor patru tratate și scrisorile (după Migne 196), scoliile transmise sub numele lui Maxim Mărturisitorul și propriile note ale lui Stăniloae 197. În ceea ce privește influența exercitată
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
secolul al VII-lea, și a lui Grigore Palamas, a cărui teorie despre „energiile necreate” ar fi fost prefigurată de către Pseudo-Dionisie. Introducerea lui Stăniloae la Operele complete reprezintă, cred, ultima încercare importantă - și cât de donquichotescă! - de a demonstra autenticitatea corpusului areopagit și de a-l situa pe autor (scris în mod deliberat fără Pseudo-) în anii „apostolici sau postapostolici”. Începând cu lucrările lui Stiglmayr 202 și Koch203 (sfârșitul secolului al XIX-lea - începutul secolului XX), primele care au arătat într-
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
secolului al XIX-lea - începutul secolului XX), primele care au arătat într-un mod absolut convingător dependența autorului Numelor divine față de filozofia neoplatoniciană, în general, și de cea a lui Proclus, în special, dovezile în favoarea unei datări târzii a acestui corpus misterios s-au înmulțit. E de-ajuns să amintim contribuțiile lui F. Müller, G. della Volpe, R. Rocques, M. Schiavone, S. Lilla, H.D. Saffrey, R.F. Hathaway, Ritter, Y. de Andia și lista poate continua cu ușurință 204. Saffrey, Hathaway și
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
și tratatul De diis al lui Salluste. În paralel, așa cum arată Lilla într-un foarte frumos articol 205, alți cercetători, precum C. Pera, H.Ch. Puech, V. Lossky, E. von Ivanka, W. Völker, Al. Golitzin, au examinat în profunzime dependența autorului corpusului față de Părinții alexandrini și capadocieni. Stăniloae ignoră toate aceste lucrări în Introducerea redactată, să ne amintim, după 1990. El se mulțumește să polemizeze cu preotul-filozof Cicerone Iordăchescu, autor al unei vechi traduceri a lui Pseudo-Dionisie din 1936, care îl plasa
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
alexandrini și capadocieni. Stăniloae ignoră toate aceste lucrări în Introducerea redactată, să ne amintim, după 1990. El se mulțumește să polemizeze cu preotul-filozof Cicerone Iordăchescu, autor al unei vechi traduceri a lui Pseudo-Dionisie din 1936, care îl plasa pe autorul corpusului în secolul al V-lea, conform datelor cercetării moderne. Apoi, expediază în câteva rânduri, destul de politicoase, de altfel, teoria lui Gheorghe Drăgulin însuși, conform căreia sub numele de Dionisie Areopagitul s-ar ascunde, în realitate, un alt Dionisie, cunoscut de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]