6,028 matches
-
dori lângă tine; desigur că aș vrea să dureze pe veci, dar vei proceda după placul inimii tale. Am venit doar ca să-ți spun acest lucru, să mă dăruiesc ție, dacă încă mă mai dorești, așa cum ai spus. Ce mișcător! exclamă Rosina. Dar ce i-ai spus, Charles, hai să auzim adevărul! Înșfăcă poșeta lui Lizzie, o aruncă pe jos și o izbi cu piciorul. Lizzie nu-i dădu nici o atenție, se uita fix la mine, cu obrajii arzându-i de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
să nu strige. Eu, înnebunit și buimăcit, lăsasem ușa deschisă și acum, grăbindu-mă s-o închid, m-am poticnit de ea. Când am atins-o, i-am simțit căldura coapsei. Am închis ușa și abia atunci am auzit-o exclamând: „oh... oh... oh...!“ și articulând niște cuvinte incoerente. Am întins o mână posesivă, bâjbâindă, și am prins-o de umăr. A făcut un gest ca și cum ar fi vrut să vorbească, dar eu o și înșfăcasem, stângaci dar puternic în brațe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
roșu-castanii, iar înfățișarea lui se îmbunătățise simțitor. Seara își îmbrăcase cămașa curată, dar fără butoni. Gilbert i-a spălat pe ascuns maioul cu Universitatea Leeds. Am luat cina, Titus și cu mine, la lumina lumânărilor. La un moment dat, a exclamat: — Cât e de romantic! Și amândoi am izbucnit în hohote de râs. Se uita curios la Gilbert și la mult prea impecabila lui atitudine, dar n-a pus nici o întrebare. L-am informat vag: — E un vechi actor, fără de noroc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
negru sub unghie ce-o să gândească. De fapt, cu cât o să gândească mai rău, cu atât mai bine pentru noi. N-are decât să gândească tot ce poate născoci imaginația lui scârboasă. — Asta face parte din... răsturnarea totală? — Da. — Dumnezeule! exclamă din nou Titus. Găsesc că-i obscen. Și nu-mi place felul în care vorbiți despre ea ca și cum ar fi un copil sau un bolnav mintal. Mă duc să înot. — Titus... nu-ți face o părere prea proastă despre mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
e nimeni altcineva aici, suntem în număr complet. În timp ce-am rostit aceste cuvinte, mi-am dus ca din întâmplare degetul la buze. Speram că nu era prea întuneric pentru ca cei doi să nu-mi fi observat gestul. — Titus! Exclamă. James. Așadar, te-ai întors, asta-i bine! Ce vrei să spui? l-am întrebat. Doar nu-l cunoști, nu-i așa? L-am văzut pe Titus privindu-l fix pe James, de parcă l-ar fi recunoscut. Nu, dar mi-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
trebuie lăsați liberi. Dumneavoastră vă grăbiți să soluționați problema pe loc. Dar dacă ea dorește într-adevăr să vină la dumneavoastră, va veni mai târziu, după ce va fi avut timp să chibzuiască și să ia o hotărâre. — Bine gândit, Titus! exclamă James. Titus îi aruncă lui James o privire care răscoli permanent-vigilenta mea gelozie. — Charles, tu nu înțelegi căsătoriile, interveni și Peregrine, n-ai fost niciodată însurat, e-o chestiune subtilă. Tu cred că o ciondăneală între soți, gata, înseamnă naufragiu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
întoarcă în Tibet. Mi-am prins capul în mâini. Am murmurat: — Ascultă, James, încetează cu încercările astea de a mă impresiona. Nu numai că Ben a vrut să mă omoare pe mine. Ben l-a ucis pe Titus. — O... Dumnezeule! exclamă James. Își întoarse fața cu un fel de indiferență deznădăjduită, și apoi mă întrebă: Ce dovadă ai că l-a omorât pe Titus? Ai fost de față? — Nu, dar e evident. Nimeni nu i-a examinat lovitura de la tâmplă. Titus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
pe unde-și petrec iernile oamenii bogați. — Categoric, nu. Și, oricum, eu nu sunt un om bogat. — Pot să-ți spun că aici e un frig de crapă pietrele. Ia uită-te la el, uite ce poziție și-a luat! exclamă Hartley, arătând cu degetul la Chuffey, care se așezase acum cu labele din față frumos strânse sub el, iar cele din spate întinse în toată lungimea. Câinele se uită la ei, cu o privire de autosatisfacție. — Ești un câine tare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
făcut fermier. Viața la țară o să i se potrivească Pamelei, până o s-o facă una cu pământul. — Așa încât, mi-am spus că-i mai bine să pun eu mâna pe Peregrine, înainte de a începe să se dea la Angie. — Dumnezeule! exclamă Peregrine. Amândoi izbucniră în hohote nebunești de râs, Peregrine încrețindu-și fața mare, ridată, înroșită de soare și de șampanie. Rosina se cocoțase, ca de obicei, pe brațul fotoliului lui Peregrine, legănându-și picioarele goale care-i ieșeau de sub rochia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
să caut una dintre lămpile de gaz. Am aprins fitilul, am stins lumânarea, și m-am întors cu lampa în bucătărie. James intrase, pe întuneric, și se așezase la masă. Am lăsat jos lampa, i-am înălțat fitilul și am exclamat: „Ah, tu ești!“ ca și cum nu l-aș fi văzut înainte, sau ca și cum m-aș fi așteptat să fie altcineva. — Nu te superi că m-am întors? — Nu. M-am așezat și eu și am început să răsucesc ciocanul. James s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Charles, arăți foarte slăbit și palid. — Mă bucur să aud asemenea complimente, am fost bolnav. — N-ar mai fi trebuit să stai la pat? — Nu, mă simt bine. Ce surpriză să vă văd pe amândoi aici! — Bună, scumpul meu Charles? exclamă Gilbert apropiindu-se de mine. Fața lui frumoasă, stingherită, foarte ridată avea expresia de iminentă desfătare, nervoasă și vinovată, a unui câine care a făcut o poznă. Dacă l-ai fi atins ușor cu mâna, ar fi sărit și ar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Și am vrut să-i mulțumesc și, mulțumindu-i, să râd. M-am uitat la ceas. Abia trecuse de unsprezece noaptea, totuși era prea târziu ca să mai telefonez. Am alergat în bibliotecă, ținând o lumânare în mână, sufocându-mă și exclamând de emoție. Am format numărul lui James. Habar n-aveam ce voiam să-i spun. Mi-am adus doar aminte că trebuie să-l întreb dacă văzuse și el șarpele. Telefonul începuse să sune și, pe măsură ce tot suna și suna
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
vine apoi să-și salveze personajele încadrându-le într-un univers al candorii, un fel de Eden pe care autorul l-ar dori recucerit. Adaptând mesajul plastic al pictorului Mihai Dascălu la momentul inaugural, d-l Victor Ernest Mașek a exclamat: Tablourile acestea sunt noua cale de a intra în banca Turcoromână - ingenuitatea și naivitatea - Folosiți-o”. Articolul a apărut în ziarul „Vocea României”, din 8 iulie 1994, autor fiind Ana Niță. Altă prezentare a fost făcută în ziarul „Ora”, în
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
un prieten și-i spune: „am o problemă încurcată și am mare nevoie de părerea ta. Iată care este problema”, după care a început să prezinte problema. Pe măsură ce avansa cu descrierea problemei, se lumina la față și dintr-odată a exclamat: „îți mulțumesc, dar nu mai e nevoie, acum îmi este clar ce trebuie să fac, totul îmi este clar”. Iată cum vorbirea, destăinuirea, prezentarea concretă și ordonată a unei situații în fața unui prieten care știe să asculte, aduce în mintea
De vorbă cu Badea Gheorghe by Constantin Brin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/826_a_1788]
-
București, cu tema Încălzirea plasmei pentru reacția de fuziune folosind energia microundelor, iar valoarea sa era de un milion de lei. O valoare mare comparativ cu cea a altor contracte derulate în Facultate. La vederea acesteia, prof. Vasile Tutovan a exclamat: ”Sanduloviciu e nebun!”. Întâmplarea mi-a fost relatată de prof. Gh. Popa, pe atunci asistent, care i-a dus contractul pentru a fi semnat. Revenind la calitatea mea de doctorand, în cadrul stagiului de pregătire am avut de susținut două examene
O privire asupra învăţământului de fizică la Universitatea "Alexandru Ioan Cuza" din Iaşi : file de istorie şi tendinţe de viitor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100991_a_102283]
-
camere și cu ziua. „Cu patruzeci de euro pe zi“, am zis mai mult în glumă, ca să văd ce efect are un preț atât de mic asupra unei persoane care nu mai prididea cu inventarul averilor. „Atât de scump!“, a exclamat cu glasul sugrumat de mirare Carlota. Și susurul izvoarelor din piscină a încetat brusc. Jurnal de spital În orașul F., un spital al cărui director e liberal capătă de la buget mai mulți bani decât al doilea spital. Nu contează din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
mai ușor prin tocătura de măr. Ca să putem discuta de pe poziții egale, am scos din geantă o merdenea. Funcționarele din jur, care mă vedeau a patra oară și se resemnaseră de-acum cu gândul că aveam să mai vin, au exclamat într-un glas: „Oh!“. Poate pentru că merdeneaua mirosea exagerat a brânză de butoi sau poate pentru că așa era protocolul, ca fetele din birou să strige „Oh!“ la merdenele, „Au!“ la plăcinte cu stafide și „Vai!“ la cârnăciori oltenești. De uimire
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
avea ceva poezie, însă ar fi fost exagerat să spun că era plină de poezie. Cum ziceam, o căutasem pe domnișoara V. cea cu mărul în trei rânduri și tot de atâtea ori ea fusese la masă. La câte domnișoare exclamau „Ah!“, „Au!“ și „Vai!“ în acel birou și la câte foi de plăcintă se foloseau de obicei la o merdenea, tot ce puteam aștepta în privința chestiunii cu care veneam la Minister doar de la calculul probabilităților trebuia să aștept, nu de la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
Într-adevăr, n-am avut onoarea să fac cunoștință cu doamna - spune negustorul -, în schimb, știu ce povești preferă prietenele nevestelor clienților mei mai vechi. Aici trebuie să ajungem, la prietenele care ascultă ciripeala soției. Trebuie să le facem să exclame tot timpul: «Oh!», «Vai!», «Super!», «Colosal!», «Fantastic!». De la ele vine plăcerea doamnei, nu de la tablou sau de la noi.“ „Mai e nevoie de ceva“, spune domnul, care scoate portofelul și, fără să se tocmească, cere prin semne să i se împacheteze
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
aceea, am semăna, perfect cu Papa Benedict. Mi-au spus-o mai mulți. Apoi, n-a mai sesizat nimeni asemănarea. Sau poate că s-a terminat. Se întâmplă și așa. Cândva, am semănat cinci minute cu Nixon. O cucoană a exclamat: „Vai, ce cap nasol de Nixon ai!“, pentru ca imediat să se enerveze: „Ce-i cu tine, ce-i cu fața ta? S-a modificat!“. Mi-am dorit mult să semăn cu Alain Delon și cred că odată - țin minte exact
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
prostie. Nu mi-a zis nimeni c-aș semăna la minte cu Einstein. Cel mai des, am semănat cu niște evrei vestiți, ale căror figuri le spunea oamenilor ceva, dar numele le scăpa. „Ce nas de evreu ai azi!“, a exclamat o iubită din tinerețe. „Ai nasul bancherului ăla, cum naiba îl cheamă... Ba nu, nu-i bancher, e premier. Și nu-i bărbat, e femeie...“ Toți semănăm câteodată cu altcineva. Am dorit dintotdeauna să semăn numai cu mine însumi și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
e verde, alții maro. „În Pantelimon - oftează baba - avea dungi.“ Bețivul a dispărut, unii îl zăresc făcând semne pacifiste printre tramvaie și camioane, dar dacă e același bețiv sau altul e greu de spus. „Uite pe cine-l apără Dumnezeu - exclamă cu ciudă o gospodină, care trage după ea un cărucior -, dar dacă eu mă bag printre mașini, ies schiloadă.“ Când s-a strâns oare atâta popor? Unii s-au bulucit în stradă și toată circulația e dată peste cap. Și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
de desene realizate cu ambele mâini deodată fără a folosi buretele, încât atunci când domnul profesor Napoleon Topală (Dumnezeu să-l ierte) mi-a recomandat să iau lucrarea de gradul I la domnul profesor Mustață m-am cam speriat și am exclamat Era atât de impunător prin Ținută, discurs, sobru, cu atâtea cunoștințe intra și transdisciplinare, încât recunosc că am avut mari emoții. Fiind apoi coordonatorul lucrării mele de gradul I sigur a trebuit să ne întâlnim de mai multe ori. Am
75 - VÂRSTA MĂRTURISIRII by Gheorghe Mustaţă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/794_a_1652]
-
doamna N. Bhutto, seara, după acțiunile prevăzute de întâlnirea celor doi președinți),cu rezerva de a nu se face referiri, în demersuri, la sugestia sa. La decolarea din Karachi, în discuții cu ministrul de externe George Macovescu, președintele României a exclamat: "Vedem și noi, în fine, un ambasador român care se descurcă". În anul 1977, în luna octombrie, Zulfikar Ali Bhutto, președintele Pakistanului, împreună cu soția, Nusrat Bhutto, a efectuat o vizită oficială în România; au avut loc discuții cu șeful statului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1528_a_2826]
-
care se deschide cu aceste cuvinte ale dascălului național Nicolae Iorga: "Știe să moară pentru țară numai acela care a știut să trăiască pentru dânsa!". Așadar, cinstind autorul, care și-a trăit viața in slujba României, să-i citim volumul, exclamând împreună cu Tudor Arghezi: "Carte frumoasă, cinste cui te-a scris!". Ion Brad, Scriitor, poet, ambasador O COMPLETARE BINEVENITĂ LA VOLUMELE "Pagini din diplomația României" Colegul și prietenul meu de o viață, ambasadorul Lucian Petrescu, mi-a încredințat manuscrisul înainte de editare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1528_a_2826]