2,992 matches
-
mai era perfectă, că într-o parte se turtise și că o umbră, care nu putea fi decât umbra pământului, acoperea lent, dar vizibil, tot mai mult din suprafața ei. Ne-am oprit, am lăsat servietele jos și, îmbrățișați și uimiți, am privit acest spectacol de deasupra acoperișurilor. Curând, globul de chihlimbar rămase luminat doar pe jumătate, iar apoi umbra se întinse, lăsând să mai scânteieze doar un corn din ce în ce mai subțire; în acest timp, prin piața Galați treceau taxiuri și autobuze
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
maică-sa și șchiopăta de un picior. Gambele și coapsele lui trebuie să fi fost lungi, tari și subțiri ca picioarele langustelor și la fel de lente. Era din ce în ce mai evident că se îndreptau spre poarta casei noastre, lângă stâlpul căreia mă ghemuisem, uimită. Erau mai înalți decât toate gardurile. Când au ajuns lângă mine, mi-am dat seama că le veneam exact până la brâu. Am fugit înăuntru, cu groază, căci cei doi se opriseră în fața porții și priveau pe deasupra ei. Chombe lătra înecîndu-se
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
ca un animal în cușcă, stând pe vertebre între coastele fildeșii. De aceea mi-a sărit inima când am auzit dinspre craniu o voce groasă: "Ciiine ești tu, străiiiino, și ceee cauți aici?" Dar m-am liniștit și am zâmbit uimită când am văzut capul tuciuriu al Garoafei ieșind, numai rânjet, dintr-una din orbitele craniului. După obiceiul alor ei, scuipa semințe peste tot. Prin acea orbită, care avea fundul spart, te puteai strecura, cu destulă greutate, în țeasta lui Rolando
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
nu mai mult de douăzeci de pași până la poartă, a trecut pe lângă mine o femeie foarte fardată, mișcîndu-și șoldurile caraghios sub o fustă imposibilă. Avea brațele pline de lalele galbene. Oricât eram de nostalgică și de fericit-nefericită, i-am privit uimită șoldurile ca de iapă în timp ce, lăsând o umbră neagră CA de gândac, se îndepărta peste câmp, pe cărarea spre foișor. Foarte departe se vedeau pe același drum alte două siluete albăstrii. Am intrat în casă și m-am dus direct
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
amețită și tulburată ca să citesc tot manuscrisul, de altfel nici nu l-aș fi isprăvit decât în câteva zile. La început n-am priceput nimic, era un fel de povestire încîlcită. Am sărit vreo douăzeci de pagini și am rămas uimită. Era povestea mea, era vorba despre mine. Cum mă duceam cu mama la tanti Aura și cu tata la Orășelul Copiilor, cum călătoream legănîndu-ne în tramvaie, cum m-a mușcat odată Chombe de obraz, cum îi făceam fustițe lui Zizi
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
vom putea continua cândva discuția noastră în contradictoriu. Mă numesc Sonia Minț. Și, plecându-și căpșorul, de parcă ar fi vrut să-mi privească fața, în timp ce eu, plecat respectuos, îi sărutam mâna pe care mi-o întinsese, ea scoase o exclamație uimită, iar pe chipul ei de vulpiță ochii teribil de albaștri se alungiră ca la chinezi. Apoi, adresându-ni-se ostentativ numai nouă, mie și lui Iag, de parcă Nelly și Kitty nici n-ar fi existat în camera aceea, ea ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
atunci voi afla mai multe. Au fost atâtea evenimente în acea săptămână când a venit Mihai, că eram amețit. Oricum, el era fericit cu domnișoara Beatrice Didier și dorea să se căsătorească. Atât de tânăr! La început de carieră! Eram uimiți cu toții, dar ce puteam face? L-am sfătuit să mai aștepte un timp. A fost înțelegător, ca întotdeauna. Era un băiat foarte responsabil, lua lucrurile în serios. Va mai aștepta! Și mătușa ta, am întrebat-o pe Beatrice? Mătușa mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
după ce o adusese de la Nufărul. O căutase, pentru că îi era dragă. Negăsind-o, o dădu uitării. Acum o regăsea aici. Da, sigur e a mea! Era pusă peste o rochiță cu guleraș alb, de parcă ar fi vrut să o ocrotească. Uimit, înduioșat, puse paharul pe masă și apoi o furie, o furie nestăpânită îl cuprinse. De ce toate acestea? De ce toate trebuie să mi se întâmple mie? De ce a murit? De ce m-a lăsat? De ce nu mi-a spus? Nu! Sunt laș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
ți-a spus? N-am nevoie să-mi spună nimeni, răspunse liniștit Nené Dupré, arătând cu bărbia spre nord. Sunt acolo, în vreo peșteră din prăpastia de pe partea de răsărit a munților. De data asta, Gacel Sayah păru cu adevărat uimit, căci se întoarse să privească spre locul pe care i-l arăta celălalt și, după câteva clipe, îl întrebă: — De când știi? — De ieri. Și n-ai spus nimănui? — Sigur că nu! — De ce? — Pentru că dacă aș fi spus ceva și ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
facem acum? Plecăm cât mai repede. — Cu o singură cămilă...? observă Suleiman. Femeile nu vor suporta trei zile de mers. — Și ce soluție avem? — O să mă duc la Sidi-Kaufa și mă întorc cu un camion - răspunse Suleiman. — Un camion...? repetă uimită maică-sa. Vrei să închiriezi un camion numai pentru noi? — De ce nu? Acum ne putem permite. Ce repede te-ai obișnuit să fii bogat...! îl ironiză Laila pe un ton glumeț. Nici mai mult nici mai puțin decât un camion
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
care chiar am și marcat un gol, eu, care jucam în apărare, bec... De abia în clasa a zecea, ultima, am tocit de m-am smintit. Da, a fost o vreme în care doar dragostea mea nefiresc de pură, de uimită, mă salva de la orele lungi, lungi, în care stam nemișcat. A fost un timp ciuntit, abia mai târziu am realizat... Ca prin vis îmi amintesc că, prin clasa a șaptea, l-am auzit pe Labiș, care a învățat vreo jumătate
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
i-a spus, destul de bine că domnul rrom mare în foale mă privește oarecum surprins de figura mea care avea (ca de fiecare dată când iau salariul) ceva din aceea a unui Cezar al melancoliei. Mă privește atent și nițeluș uimit, îmi zice: "da' ce cauți aici să cumperi benzină de asta?" La întrebarea lui zic următoarele:"păi, dacă-mi permiteți, prețul mă atrage, e nouă mii litrul". Zice el: "da' nu cumpără nime', asta-i pântru sârbi, e proastă, bate
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
am rămas ca atare, ca soldatul acela nipon care, multă vreme după terminarea celui de-al doilea război mondial, a rămas "la obiectivul de pândă și pază" în junglă. Adică în nu știu ce și care Consiliu suprem al național-liberalismului spre exasperarea uimită și (vag) dezamăgită a cutărui coleg de breaslă scriitoricească ardeleană care, înainte de alegeri, într-o mână cu publicația pe nume "România Liberă" și într-alta cu un manifest în care național-liberalii erau taxați bărbătește de trădători îmi spune următoarele adevăruri
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
necum de un amic de valoarea d-tale? Acum trebuie să mai știi că volumul de poezii ți l-a publicat Socec, după îndemnul meu în dechemvrie anul trecut, a avut cel mai mare succes, așa încît Socec stă încă uimit. În aceste 7 săptămâni de la aparițiunea lui s-au vândut 700 de exemplare; o mie este toată ediția, și de pe acum trebuie să te gândești la ediția doua, care va fi reclamată pe la toamnă și în care vei putea face
Opere 16 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295594_a_296923]
-
pe evrei. Una din rugăciunile părintelui Keeley la o întrunire a clubului a fost notată de reporterul unui ziar și publicată integral în dimineața următoare. Rugăciunea făcea apel la un Dumnezeu atât de crud și neîndurător, încât a atras atenția uimită a Papei Pius al Xl-lea. Keeley a fost răspopit, iar Papa Pius a trimis o lungă scrisoare înalților prelați din America în care spunea printre altele: „Nici un catolic adevărat nu trebuie să ia parte la persecutarea compatrioților săi evrei. Orice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
wollen nicht verderben! Nun ist’s vorbei! - Wir sehn mit Erbleichen die Opfer der Walze, verfaulte Leichen. În engleză? O umbră crește-n soare, vai! Gigantul tăvălug, Să fugă nimeni nu gândea Cu toții jos se pun. Iubita mea și eu, uimiți, Priveam acel infern. „Jos, la pământ!“ ne strigau toți „Istoria-i ce vedeți!“ De noi n-a dat, căci am fugit, Iubita mea și eu, În vârf de munte-am alergat În urmă s-o lăsăm. Să nu plecăm și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
nostru din Berlin. Dar toate prăvăliile erau închise. Nu era duminică și nici vreo sărbătoare de care să fi știut. Când am ajuns pe Fifth Avenue, cât vedeai cu ochii fâlfâiau zeci de steaguri americane. — Dumnezeule, Doamne! am exclamat eu uimit. — Ce înseamnă asta? se interesă Helga. Poate că s-a declarat război în timpul nopții, mi-am dat cu părerea. Și-a încleștat convulsiv degetele de brațul meu. Nu vorbești serios, nu-i așa? zise ea. Chiar credea că așa ceva era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
te-au știut tot drept cine erai, zise el tăios. — Acela nu eram eu, i-am ripostat surprins de duritatea lui. — Indiferent cine era, adăugă Wirtanen, a fost unul din cei mai abjecți ticăloși care au trăit vreodată. Am rămas uimit. Wirtanen era sincer înverșunat. — Mă condamni pentru asta... când știi ce știi? i-am reproșat eu. Cum altfel aș fi supraviețuit? — Asta a fost problema dumitale, zise el. Foarte puțini oameni ar fi putut s-o rezolve atât de perfect
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
cap învăluit în mătase, conturul unui chip abia perceptibil. O voce articulează cu greu începuturi de cuvinte. După o vreme, femeia reușește să se ridice. Pe ecran, chipul se dezvăluie, e un alt eu; femeia se privește pe ea însăși, uimită. Ca în depresiile profunde, celălalt eu, parcă numai ochi, privește la eul zbuciumat, de carne, de pe scenă. Eul privitor, fie senin, fie îngrijorat, este permanent neputincios. Sub ochii tuturor, femeia se străduiește să se ridice pe vârfuri. Prăbușirile sunt violente
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
fac una. Nici cutie de rezonanță n-am atașat, în mod programatic. Dacă aș fi reprodus chitara știută, cum să-l fac praf pe Traian? Încă mai păstrez în memorie sunetul subțire scos de ciudățenie. Încă n-am uitat figura uimită a lui Traian, când m-a văzut cu chestia agățată de gât și sprijinită pe genunchi. Încă mai râd, el și Nicu, de mine, amintindu-și ostromentul. Iar eu acum realizez că, făcându-mi singur propria chitară, eram un punker
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
facem cu un taxi condus de un indian cu care însoțitorii noștri, Oana și Vlad, poligloți, conversează în tamil (această limbă dravidiană are statut oficial în statul indian Tamil Nadu, în insulele Andaman și Nicobar și în Pondicherry). Taximetristul râde uimit când Oana îi ghicește locul de proveniență din imensa Indie și religia din care face parte. Mai uimit rămâne la menționarea unor mâncăruri precum masala dosa, o clătită specifică sudului Indiei, sau a supei cunoscută sub numele de „rasam” acră
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
spun că este diversitate de unități, nu unitate în diversitate. Pot să mă înțeleg cu un eschimos dacă avem același interes. Trebuie să căutăm lucrurile care ne adună. A fost un arab care are magazin la Sântana și a rămas uimit că se scrie Tatăl Nostru în arabă”. - Ce definește o națiune, dincolo de religie? - Trei lucruri: modul de viață, limba și obiceiul de a se bucura și de a plânge. Felul de a fi. Când am făcut fântâna, m-am gândit
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
G. Călinescu Martie. Chirie pentru cameră, încălzit-------------------80 Masă a 10 lei pe zi---------------------------------310 Supliment seara---------------------------------------100 Dat bani nevoi tinerești----------------------------200 Doctorii-------------------------------------------------20 Voiaj Iași pt. vederea casei----------------------100 Batiste---------------------------------------------------30 Pardesiu-------------------------------------------------40 Aprilie. Chirie pentru cameră, încălzit-------------------80 Materiale pentru construcții--------------------2142 Felix rămase cu gura căscată, uimit, pe de o parte, de venitul cel mare pe care-l avea, vreo opt sute de lei lunar, sumă considerabilă pentru acea vreme, și scandalizat, pe de alta, de socoteala încărcată. Avea un venit de ministru, și moș Costache își pusese
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
Când se așezau la masă, pică și Stănică, în redingotă, cu un guler țipător de înalt, cu mustățile foarte unse. - Bine c-ai venit, zise Aglae, că e încurcată rău. N-amgăsit nici un ban, numai mărunțiș. - Ce vorbești?! se prefăcu Stănică uimit. Ți-am spus eu călucra el ceva. - Alții să tragă foloasele și eu să cheltuiesc? Cine-lînmormîntează, mă rog? - Dumneata, firește! -Eu?! se scandaliză Aglae. Cu ce? Cu câteva mii de franci, cât mi-a lăsat el? Să-l îngroape Otilia
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
de acest calibru. Am fost internată În Centrul de cardiologie și chirurgie cardiovasculară din Iași condusă de prof. dr. Marius Ionel George Georgescu. Cu toate că-l cunosc pe domnul profesor și pe mulți colaboratori ai domniei sale de o viață, am rămas uimită de ce-am găsit acolo. La fiecare pas auzeam numai imnuri de laudă la adresa medicilor și a Întregului personal. M-am convins În timp foarte scurt că toate se bazează pe realitate. Am Întrebat, de curiozitate, cum este retribuit personalul
Când îngerii votează demonii sau România răstingnită by Leocadia Georgeta Carp () [Corola-publishinghouse/Administrative/1182_a_1887]