20,716 matches
-
au debutat În anul 1945, În urma restructurărilor majore, teritoriale și demografice, aduse de conflagrație și ca o consecință a participării directe a SUA la rezolvarea problemei internaționale a persoanelor strămutate În anii războiului (The Displaced Persons)”. Instaurarea prin forță a comunismului, după ocuparea României de armata rusă, a transformat-o Într-o țară predispusă la un adevărat flux emigraționist, care avea În vedere, În mod deosebit, America de Nord. Același autor observa că, „spre deosebire de marea emigrare est-europeană de la sfîrșitul secolului trecut și pînă
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
nu va influența decizia Washingtonului. Iar dorința emigrării dincolo de Ocean nu poate fi anulată prin măsuri coercitive și presiune morală, atît timp cît un român american declară că „fac parte dintr-un popor care dorește să emigreze și acum, cînd comunismul a fost alungat din România, dar nu au fost alungați comuniștii”. Între timp, furia emigrației transoceanice s-a mai calmat, Însă dorința de a se stabili În America o nutresc Încă numeroși români. Cum acest nou val de emigrație se
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Începutul anului 1945 pot fi regăsite În numeroase povești de viață ale etnicilor germani care au trăit În România În perioada celui de-al Doilea Război Mondial. Deși complet ignorate de istoricii agreați de stat În perioada comunistă, o dată cu căderea comunismului aceste povești au ajuns În centrul atenției a numeroși oameni de cultură, În special istorici și antropologi. De exemplu, istoricul român Doru Radosav oferă o importantă perspectivă asupra experienței și condițiilor de viață ale etnicilor germani deportați În Donbas În
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
privind identitatea etnică și națională au rămas aparent constante, nefiind menționate nici ca moștenire etnică, nici națională. Deși au clasificat deportarea pe baza etniei ca fiind injustă, se pare că principalul responsabil pentru aceasta a fost identificat cu sistemul politic - comunismul - și puterea care l-a impus - Rusia -, și nu cu românii În general. În mod constant, persoanele intervievate au vorbit mai mult despre relațiile cu și atitudinea față de Rusia și poporul rus decît despre români. Cu toate acestea, chiar și
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
alți deportați, Cocîrlă era conștientă de faptul că orice mențiune cu privire la acest subiect era tabu În perioada comunistă. Oamenii știau, dar nu vorbeau despre nedreptăți sau persecuții. Această conspirație a tăcerii din jurul deportărilor din România va dura pînă la căderea comunismului. Ceea ce atrage atenția În poveștile lui Cocîrlă, Magyari, Hrușcă, Șimon și Stoinescu este aparenta ușurință cu care s-au adaptat și s-au reintegrat În societatea românească. Deși toate respondentele au oferit detalii despre sosirea În gară, reîntîlnirea cu familia
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
etnicii germani erau o parte a națiunii române - și deci nu ar trebui să emigreze -, statul a profitat de pe urma emigrării germanilor, vînzînd În jur de 10.000 (de germani) pe an guvernului Germaniei de Vest În anii ’80. După căderea comunismului, statul a Început să ofere despăgubiri foștilor deportați prin decretul din 1990, dar, avînd În vedere situația economică generală a României, acest ajutor material era mai mult simbolic. 5. Concluzii Deși tragică, soarta etnicilor germani din România de după cel de-
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Institutului de limbi orientale din Paris. Parcursul său diplomatic a cuprins Varșovia, Moscova, Paris, Washington și, la data apariției cărții, New York, unde se afla În calitate de consilier cultural al ambasadorului Franței În SUA. Buhler expune, cinematografic, „creșterea și descreșterea” personajului ales, comunismul, cu ajutorul unor decupaje cronologice previzibile, delimitate de schimbarea deținătorilor vizibili ai puterii. Periodizarea pare ușor deductibilă din orice istorie a comunismului est-central-european: al Doilea Război Mondial, cucerirea puterii, stalinismul, comunismul național, modernizarea, implozia. SÎnt secvențe ce ar putea fi regăsite
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
unde se afla În calitate de consilier cultural al ambasadorului Franței În SUA. Buhler expune, cinematografic, „creșterea și descreșterea” personajului ales, comunismul, cu ajutorul unor decupaje cronologice previzibile, delimitate de schimbarea deținătorilor vizibili ai puterii. Periodizarea pare ușor deductibilă din orice istorie a comunismului est-central-european: al Doilea Război Mondial, cucerirea puterii, stalinismul, comunismul național, modernizarea, implozia. SÎnt secvențe ce ar putea fi regăsite oriunde În fostul „lagăr socialist” dacă nu ar fi Însoțite de nominalizările poloneze: Gomulka, Gierek, Jaruzelski. Astfel de personalizări ale regimului
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
În SUA. Buhler expune, cinematografic, „creșterea și descreșterea” personajului ales, comunismul, cu ajutorul unor decupaje cronologice previzibile, delimitate de schimbarea deținătorilor vizibili ai puterii. Periodizarea pare ușor deductibilă din orice istorie a comunismului est-central-european: al Doilea Război Mondial, cucerirea puterii, stalinismul, comunismul național, modernizarea, implozia. SÎnt secvențe ce ar putea fi regăsite oriunde În fostul „lagăr socialist” dacă nu ar fi Însoțite de nominalizările poloneze: Gomulka, Gierek, Jaruzelski. Astfel de personalizări ale regimului trimit la un cunoscut reflex al istoriei politice, acela
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Astfel de personalizări ale regimului trimit la un cunoscut reflex al istoriei politice, acela de a se Încredința șirului de biografii la „nivel Înalt”. Titlurile celor 8 capitole ale cărții se grupează În jurul cîtorva poli explicativi: tragedia (războiul), mitul (indigenizarea comunismului În anii ’50-’60), iluzia (prosperitatea anilor ’70), utopia (drepturile obținute de Solidaritatea) și agonia (anii ’80). Se confirmă, astfel, tradiția demascării regimurilor comuniste est-europene ca fază incipientă a investigării lor. Autorul se aliniază deci, necondiționat, axiomei potrivit căreia irealismul
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
de altfel, ideea centrală a impresionantei bibliografii consultate de Buhler, care se asociază intelectualității est-europene opozante: Adam Michnik, François Fejtö, Czeslaw Milosz, Bronislaw Geremek ș.a. Ceea ce studiul său aduce În plus față de informația vehiculată În lucrările generale de istorie a comunismului este utilizarea masivă a surselor de limbă poloneză. Recunoaștem aici studii de caz asupra unor subiecte cu miză politică explicită, cum ar fi masacrul de la Katyn ori insurecția din Varșovia, sau analizele unor istorici disidenți, precum Jacek Kuron. Buhler urmează
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
de la Pologne, traduit par l’anglais par Denise Meunier, Editions Fayard, Paris, 1990, 524 p.), Teresa Toranska (O.N.I., Des Staliniens polonais s’expliquent, traduit du polonais par Laurence Dyevre, Editions Flammarion, Paris, 1986, 380 p.) și Jakub Karpinski (Istoria comunismului polonez și mondial. Din „victorie” În „victorie” pînă la catastrofa finală, traducere de Tinu PÎrvulescu, Ioana Ploeșteanu, Sorin Tomuță, Editura de Vest, Timișoara, 1993, 310 p.). Cartea lui Pierre Buhler nu e o simplă luare În evidență a unor puncte
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
lumi structural diferite, cronica istoricului autohton, militant, dar și interviurile-anchetă cu o mare forță probatorie pentru o Întreagă epocă. Dar autorul se interesează mai Întîi de Polonia și abia apoi de unul dintre cele mai nefericite momente ale istoriei sale, comunismul. Este o opțiune care confirmă, involuntar, concepțiile uzuale Încă, național-etatiste, asupra istoriei moderne. În plus, autorul preia acuzele aduse inițial comunismului doar din perspectivă națională. În bătăliile simbolice care au populat revoltele și represiunile epocii, emblemele naționale cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
se interesează mai Întîi de Polonia și abia apoi de unul dintre cele mai nefericite momente ale istoriei sale, comunismul. Este o opțiune care confirmă, involuntar, concepțiile uzuale Încă, național-etatiste, asupra istoriei moderne. În plus, autorul preia acuzele aduse inițial comunismului doar din perspectivă națională. În bătăliile simbolice care au populat revoltele și represiunile epocii, emblemele naționale cum ar fi imnul, steagul, „clasicii” polonezi, monumentele istorice, manualele, funeraliile sau pelerinajele au avut mereu un rol central, captînd aproape necondiționat solidarități și
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
observa Karpinski dintr-o perspectivă organicistă. Dacă Buhler tinde mai mult spre o viziune diacronică, spre surprinderea unei evoluții, a unui scenariu cu Început, cuprins și Încheiere, Karpinski optează pentru o perspectivă simptomatologică, spre evenimente cu valoare de simbol. Analizînd comunismul polonez ca „produs finit”, sincronic, se preocupă de Înregistrarea tuturor spasmelor regimului. Deși optează chiar din titlu pentru o metaforă medicală, autopsia, Buhler se repliază mai mult În observațiile de tip seismografic, alimentate, cu certitudine, și de ticurile diplomatului profesionist
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
argumente sînt confirmate, din punctul de vedere al autorului, de istoria postcomunistă a relațiilor interconfesionale: Biserica Romano-Catolică organizează o expoziție dedicată vechimii creștinismului românesc, iar papa Ioan Paul al II-lea vizitează România În 1999. Revenind la istoria BOR sub comunism, Mihai Ungheanu spune că „instituția creștină” a fost o „miză politică de prim ordin pentru cei care voiau să asigure stabilitatea și siguranța RPR” (p. 26), iar patriarhul Justinian Marina „un organizator al rezistenței În cadrul BOR” (p. 27). De aceea
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
la luptă un adversar inexistent. Biserica se prezintă constant amenințată, Încercînd cu disperare să le demonstreze și celorlalți cît este de nedreptățită. Statul, aliatul ei tradițonal, nu o mai apără de celelalte culte și confesiuni, așa cum s-a Întîmplat În comunism. Statul, bunul prieten al BOR, nu mai controlează viața morală a societății cenzurînd „subcultura occidentală”, forțîndu-l pe credincios să devină un ascet, obligîndu-l să se mîntuiască. BOR a rămas pe cont propriu. De acum nu va mai Împărți cu nimeni
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
ortodocși arestați; autorii Dicționarului personalului ecleziastic Încarcerat au apelat inclusiv la sprijinul Eparhiilor ortodoxe pentru completarea unor eventuale lacune documentare. Apoi, o simplă consultare a bibliografiei istorice a României, a bibliografiilor specializate, precum și lectura lucrărilor științifice dedicate suferințelor Bisericii sub comunism contrazic ultima frază a autoarei. Fraze de genul „sîntem români și creștini de 2000 de ani” au devenit o modă după 1989 și nici memorialista nu este ocolită de această tentație: „iar cei care emit concluzii ce nu au nimic
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
sovietică și adoptarea Constituției RPR după modelul Constituției staliniste din 1936. „Impunerea modelului totalitar și persecuția religioasă” este cel de-al cincilea capitol al lucrării și atinge o chestiune (Încă) sensibilă pentru o Însemnată parte a populației României. Concurentă a comunismului, religia nu putea scăpa de confruntarea cu regimul. În general toate confesiunile au avut de suferit, Însă În perioada avută În vedere cele mai afectate au fost Bisericile care ascultau de Vatican, Îndeosebi cea greco-catolică, desființată În toamna anului 1948
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
de muncă” au apărut Îndeosebi În zona Canalului Dunăre-Marea Neagră (construcția acestuia a Început În 1949) și În bălțile Dunării. La Canal au fost utilizați pe scară largă, pe lîngă deținuți, și muncitori civili voluntari, precum și militari În termen (În timpul comunismului aceștia au fost utilizați la lucrări cu caracter economic, o practică inițiată tocmai În timpul lui Dej și generalizată sub Ceaușescu). La Începutul anilor ’50 nevoile Canalului au ajuns chiar să determine numeroase arestări, după cum avea să se constate oficial, dar
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
existat și În alte regiuni, cu preponderență În cele montane sau Împădurite: Bucovina, Neamț, Vrancea, Dobrogea, Oltenia, Banat, Maramureș ș.a. Capitolul 12 este intitulat „De la supunerea față de Uniunea Sovietică la autonomie, 1957-1965” și atinge relațiile tîrzii cu puterea care impusese comunismul În România. În planul raporturilor cu Moscova, Dej avea să facă pasul spre o distanțare treptată, aceasta și În condițiile răcelii față de Hrușciov. La Începutul anilor ’60, relațiile cu URSS s-au răcit, dar România a continuat să urmeze modelul
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
a continuat să urmeze modelul sovietic. Însă ruptura nu era profundă, ea nu afecta decît În mică măsură legăturile de sistem. Divergențele cu URSS i-au adus o oarecare popularitate lui Dej, mai ales că românii manifestau, În pofida anilor de comunism, un pronunțat naționalism antirusesc. Cartea aceasta avea să fie jucată și de succesorul lui Dej, Ceaușescu. Național-comunismul - simbioză Între cele două ideologii, comunismul și naționalismul, pînă atunci aparent opuse - era un suport util pentru menținerea partidului la putere. Gheorghe Gheorghiu-Dej
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
URSS i-au adus o oarecare popularitate lui Dej, mai ales că românii manifestau, În pofida anilor de comunism, un pronunțat naționalism antirusesc. Cartea aceasta avea să fie jucată și de succesorul lui Dej, Ceaușescu. Național-comunismul - simbioză Între cele două ideologii, comunismul și naționalismul, pînă atunci aparent opuse - era un suport util pentru menținerea partidului la putere. Gheorghe Gheorghiu-Dej a murit la 19 martie 1965, succesorul său În fruntea partidului fiind Nicolae Ceaușescu, ajuns În această poziție printr-un concurs de Împrejurări
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
n-aveau simț politic prea dezvoltat/ cîrÎiau În surdină și Închideau ochii la tot ce se-ntîmplă”. Cu mai bine de un secol În urmă Caragiale observa că nu guvernul era ridicol, ci opoziția, unii speculînd după 1990 că și În comunism erau provocate false Împotriviri, pentru a justifica represiunea. Frica (definită și explicată convingător de istoricul francez Delumeau) nu a fost un fenomen doar românesc, Însă la noi epocile de spaimă predominau În istorie, Încît Emil Cioran se Întreba dacă „viața
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
al oamenilor simpli, transformat, din păcate de prea puține ori, Într-unul colectiv etc. Unele dintre lucrări suferă de un deficit interpretativ, importantă este Însă recuperarea documentară, fiindcă nu avem Încă o credibilă și cît mai completă istorie factologică a comunismului, la fel cum nu cunoaștem multe aspecte legate de perioade mai vechi ale istoriei noastre. Ceva totuși lipsește: știm foarte puține lucruri referitoare la instituția care coordona represiunea. Wittgenstein spunea, pe la Începutul secolului XX, că „despre ce nu știm nu
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]