21,072 matches
-
fel de sărbătoare sugrumată/ Ce vrea să-și rupă lațul de pe beregată." Încă prunc fiind, poetul s-a-ncins cu brâul Pustiei, drumul fără întoarcere, un drum cu pete de lumină și întuneric, cu sublim și suferință: "Pustia, ah, Pustia mormântul meu curat/ Sărutul de pe urmă în care-am înghețat." Poetul se definește ca un căutător, el face parte dintre cei aleși: Cine sunteți voi cutremurați/ Pe vârfurile limită sub corturile-nchipuite/ Iubitorul tunetului și adormitul/ Și fratele deosebit de față/ la
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
La un pol uman și la celălalt, slăbiciuni și porniri umane, nefaste și ridicole. De aici concentrarea și supraaglomerarea generală de civilizație ce stăruie în gânduri stranii: morții sunt presați cu compresorul, prin cimitire circulă țevi de canalizare, se sparg mormintele ("Concentrare"). În ciclul "Trunchiate" e reluată ideea artei poetice: facerea universului este un pretext de a vorbi despre creație: "Acum trebuie să faci o nouă frază/ Tot universul". Poemele se concentrează în trei-patru versuri, uneori se încearcă o sensibilizare a
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
dar noi ne-mbolnăvim de tine,/ nefericit frig de la începutul iernii." Adrian Păunescu trăiește un acut sentiment al morții. ("Bocet "): Că n-are lumea noastră milă,/ în strâmtul ei calvar trecând,/ și ziua de-și lucrează pomii,/ noaptea lucrează la mormânt." În poemele artă poetică, raportat la condiția poetului și a poezie, Adrian Păunescu descinde din Macedonski și din Eminescu. Atacând tema libertății spiritului, problema devine gravă: "Și bucură-te că nu găsești/ Această bărbie, ocupată/ De un ștreang." Un întreg
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
genunchi/ în timp ce sta cu capul, plecat pe acel trunchi." Poezia devine expresia unei voci întunecate, pentru că moartea însăși este leacul bolilor("Perechi") Ne dăruim morții, pentru că, așa ca altădată, viața este o împerechere de trăire și somn; respirăm pe buza mormântului, buzele învăpăiate mușcă din pâine deasupra mormântului. Un univers straniu se cuprinde în ciclul "Nostalgii". lată-l eminescian și poate și vlahuțian: Dreptate cu cei ce nu au dreptate/ de-a pururea în veacuri de vecie/ Așa a fost, așa
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
acel trunchi." Poezia devine expresia unei voci întunecate, pentru că moartea însăși este leacul bolilor("Perechi") Ne dăruim morții, pentru că, așa ca altădată, viața este o împerechere de trăire și somn; respirăm pe buza mormântului, buzele învăpăiate mușcă din pâine deasupra mormântului. Un univers straniu se cuprinde în ciclul "Nostalgii". lată-l eminescian și poate și vlahuțian: Dreptate cu cei ce nu au dreptate/ de-a pururea în veacuri de vecie/ Așa a fost, așa o să mai fie/ Ne-nveselește fața cea
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Nostalgii". lată-l eminescian și poate și vlahuțian: Dreptate cu cei ce nu au dreptate/ de-a pururea în veacuri de vecie/ Așa a fost, așa o să mai fie/ Ne-nveselește fața cea mai sumbră/ Nu e pământ câte visăm, morminte,/ și nu minciuna, adevărul minte;/ citim dovada soarelui în umbră". Poezia, în această realitate care descinde din aventură, ca și la Rilke sau ca în poemul "Somnul" lui Lucian Blaga, constituie o stare de iluminare, poezia înseamnă sinteză și selecție
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
negație, le conferă o aură legendară. Avram Iancu este evocat în poemul "A trecut azi noaptea" drept "tristul, simplul domn". Trecerea acestui spirit tutelar al Ardealului este tulburătoare. "Ca un dulce tropot o stafie de cal,/ Stă a înșeuare la mormânt de domn,/ A trecut azi noapte Iancu prin Ardeal/ Și-a trezit gravidele din somn". "Noi", "Țara", "Domnii de-a pururi" sunt titluri asimilabile acestei a doua categorii. Dar cele mal numeroase și mai interesante sunt poemele în care Adrian
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
din risipa pe care-o provoacă sentimentul infinității existenței proprii. Tinerețea are față de moarte doar abordări teoretice, odată cu vârsta acestea căpătând tot mai multă realitate. * Chirurgia contemporană poate să facă din moarte un moment de întregire: îți vei regăsi în mormânt organele ce au ajuns acolo cu mult înaintea ta. * Omul contemporan este prins într-un continuu prezent: cantitatea mare de informații pe care este ținut să le absoarbă îl captează în acum-aici, fără a-i lăsa rezervele necesare pentru
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
singur eșec: un cuplu gay care făcuse jurăminte solemne că se lasă de fumat; de fapt el-el continua să fumeze pe ascuns, iar el-ea îl prinsese în baie cu țigara aprinsă și se simțise trădat(ă)... Revin la tăcerea de mormânt lăsată în cafenea atunci când l-am cunoscut pe numărul zece; după câteva minute de comunicare intensă și exclusiv vizuală, ne-am ridicat de la masă ca vrăjiți, nu mai știu care dintre noi i-a spus pețitoarei: „Venim imediat“, am lăsat
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
privind etapele pregătirii pentru moarte ale lui G. D. și actul final. 3 septembrie, 1982: „Cât despre limita de 80 de ani, este simplu și logic: nu doresc să asist Împreună cu ceilalți la propria mea decadență. Nu va fi nici mormânt, nici slujbă, placa mea comemorativă este așezată la picioarele lespezii. Zeii știu ceea ce fac și pentru ce o fac. Cel puțin așa sper. ll faut savoir préparer sa mort, spunea Cocteau, cu drept cuvânt”. 20 septembrie, 1982: „După cum știi, refuz
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
se face un flaut): „Dar a-nceput un plop/ Să cînte, și toți plopii/ Cîntau duios în vînt,/ Și m-am trezit dodată/ Că plîng și eu și cînt!” (G. Coșbuc) Plopii „se cutremur” (Eminescu), se „zbat („Și-atunci, lîngă mormînt,/ Plopi cu frunza rară/ S-au zbătut ușor în vînt,/ Zile lungi de vară” - Topîrceanu), vuiesc („Plopii începură să se clatine cu vuiet”- Vasile Demetrius), în rezumat, sînt imagini plastice ale sensibilității neliniștite; tulbură 8). Din cauza foșnetului său permanent, - spune
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Vine întunericul...”, „negru profund, noian de negru”, care îl va cuprinde ca furtuna pe Romulus Rege, definitiv! Vremea urîtă a alternat cu cea senină pînă în ziua funeraliilor: „Vreme rece, cu cer mai mult noros... ploi intermitente... vînt moderat...” La mormînt, Miron Radu Paraschivescu a spus, uzînd de retorică: „A murit pe acestă vreme de primăvară ploioasă ce pare un omagiu al naturii care îl plînge cu ploile ei odată cu lacrimile noastre”.5 ) însă lacrimile după Bacovia n-au fost prea
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Vianu, Eugen Jebeleanu, Constanța Crăciun („în numele C. C. al PMR și al Consililui de Miniștri”), iar după ceremonia funebră I. M. Sadoveanu. La cel al lui Bacovia au fost trei vorbitori: profesorul universitar Ion Vitner, Mihail Petroveanu, Ion Brad, iar la mormînt a luat cuvîntul (cum am spus) Miron Radu Paraschivescu. Vorbitorii lui Camil erau contemporani de-ai săi și chiar mai în vîrstă. în schimb, cei ai lui Bacovia - lucru demn de remarcat -erau tineri: Vitner, 43 de ani, Mihail Petroveanu
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
vers de-al celei plecate, ci unul de-al lui Ștefan Petică, autor pe care Bacovia (aceasta nu-i singura dovadă) îl cunoștea par coeur: „Florile roșii muriră/ Flori de gherghine în vînt;/ Vise în stoluri răsfiră/ Pale tristeți pe mormînt”8). Despre plumb Plumb e un titlu norocos, care a contribuit la individualizarea unei cariere literare. Exagerînd doar puțin, aș spune: a și salvat-o. Mă îndoiesc că situația lui Bacovia în cadrul poeziei romînești ar fi fost aceeași dacă își
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
și nici cel mai pasionat dintre scriitorii romîni care o frecventează. „Plumb de iarnă” a fost publicată în 1914. Cu doi ani înainte Topîrceanu, cinefil împătimit, scrisese sonetul „La cinematograful mut” și făcea, într-un catren, această mărturisire excesivă: „Pe mormînt aș vrea să-mi scrie/ Următorul epitaf:/ «Ăsta-și întîlnea iubita/ Doar la cinematograf!»”. Deși, cu o anumită distanță critică, în același interval de timp, Ion Trivale evoca „mirajul magic al cinematografului”, care dă iluzia înălțării sufletului „la înălțimea morală
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
sub dantele, în nopți de baluri,/ Și-n ale valsului leneșe valuri/ Veți rîde prin săli, - potop de lumină.// Pe trist catafalc, cu tristă regină,/ Veți sta în piciorul de gheață, și sfînt,/ Și-n trecerea vremii veți arde-n mormînt,/ Pantofi de aur, expuși în vitrină...” Tema versurilor e „arderea”, putrezirea, moartea. După Jean Chevalier și Alain Gheebrandt (Dicționar de simboluri), pantofii chiar „ar avea o semnificație funerară”. Dar, vrînd să trec și de astă dată dincolo de text, mă întreb
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
scăpa decît plecînd. De altminteri după un vers poemul se termină. însă frigul din „Plumb” trece în întreaga lirică bacoviană. în „Moină” amintirea răcorii cavoului e încă persistentă. „Și-s umezi păreții,/ Și un frig mă cuprinde -/ Cu cei din morminte/ Un gînd mă cuprinde...” Umezeala are un efect paralizant. L-a simțit și Tudor Arghezi: „Mie frig din creștet la călcîie./ E umed fiecare gînd/ Și orb!” Irită și descurajează: „Mai sus, mai sus! Spre ce? Spre unde?/ în loc de-
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
dată, în aprilie 1909, prin grija lui Teodor Goilav, fiul lui Grigore Goilav. Acesta l-a luat, cu trăsura, pe fotograful Jean Bielig din Botoșani, l-a dus la Ipotești și a fotografiat casa părintească, apoi biserica cea veche, cu mormintele Eminovicilor și, în sfîrșit, clopotnița, cu doi tei de lîngă gard prea tineri teii, ca să-i putem admite din vremea copilăriei lui Eminescu. În fiecare din aceste fotografii, Teodor Goilav apare mai în față, cu pălăria pe cap și cu
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
cu doi tei de lîngă gard prea tineri teii, ca să-i putem admite din vremea copilăriei lui Eminescu. În fiecare din aceste fotografii, Teodor Goilav apare mai în față, cu pălăria pe cap și cu mîinile pe șolduri. Numai lîngă morminte, el se află cu capul descoperit. Aceste trei fotografii sunt reproduse prin diferite cărți și reviste, fără a se menționa prin grija cui au fost făcute, prima dată. Precizarea o facem după informația venerabilului profesor N. N. Răutu din Botoșani, care
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
s-o public și eu, pe această pagină. Dimensiunile inscripției sunt de 97 cm. lungime și 52 cm. lățime. Inscripția are următorul text: "Sau născut la anul 1785/ și la anul 1834 dekemb./ 27 sau săvîrșit. Paraschiva/ să numește în mormînt acope/rită. Trecătoriule/ citești că au fost maică pre iubită/ soție pre lăudată a unui băr/batu cinstitu unită în bună/ faptă stolnicului Iu/rașk numitu. Pe copii și/ pe bărbatu cu întristate cău/tări înspăimîntați iau lă/satu aici
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
mii de ori/ D-neavaastră cetitori/ că toți suntem muritori". Acest tragic eveniment a fost însemnat de Vasile Iurașcu și pe Mărgăritarele sale, chiar la începutul cărții, cu singura deosebire că din grabă, în loc de "decembrie" cum se precizează pe piatra de la mormînt, el a scris aici "noiembrie": "În anul 1834: noembri în 27: marț la 7 ceasuri din zi sau prăvălit trăsura și din acea struncinare: la 9 ciasuri din ziua aceea șau dat și sufletul soție me Paraschiva: cu care am
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
îngropată la biserica Vovidenia, din Botoșani ctitorită de neamul său de mari negustori, Manole și a obligat epitropia bisericii ca "tot la Vovidenia să fie aduse și osemintele soțului ei și ale copiilor ei, de la moșia Bănești"72. Piatra de pe mormîntul Paraschivei Iurașcu, încă din anul 1890, a fost dusă de locuitorii satului Bănești la cimitirul lor, cel nou, ca să folosească acolo drept masă la împărțirea pomenilor, cînd se fac panahizi pe la morminte. Întrucît piatra aceasta are, oricum, valoare documentară, fiind
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
copiilor ei, de la moșia Bănești"72. Piatra de pe mormîntul Paraschivei Iurașcu, încă din anul 1890, a fost dusă de locuitorii satului Bănești la cimitirul lor, cel nou, ca să folosească acolo drept masă la împărțirea pomenilor, cînd se fac panahizi pe la morminte. Întrucît piatra aceasta are, oricum, valoare documentară, fiind vorba de bunica lui Eminescu, credem că ar trebui dusă într-un muzeu, pentru o păstrare corespunzătoare. După moartea Paraschivei, Vasile Iurașcu, rămas văduv, a trecut în slujba boierilor Cananău, de la Bănești
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
seculari, unde stătea el, la așa adînci bîtrînețe, încît era în mintea copiilor și că tot zicea, măi Mihai, măi, vin' la moșu, măi, pe cînd Mihai se juca prin grădină și care era botezat de bătrîn"66. Am căutat mormîntul lui Vasile Iurașcu la Ipotești, dar nu i l-am găsit. La Botoșani nu putea fi, mai ales că ginerele său, Mihalache Mavrodin, murise, încă de la 7 aprilie 1856, fiind ban, nu "spătar", cum pretinde Augustin Z. N. Pop67. Soția
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
mai mare plăcere a copilăriei care nu l-a părăsit toată viața. Orișiunde, cînd, mai tîrziu, s-a aflat prin țară, în vreme de vară, el a căutat odihna sub tei înfloriți. Încă din copilărie va fi dorit ca la mormîntul său să aibă tot un tei, care să-l troienească cu florile și cu aducerile aminte... Despre șederea la izvor, sub teiul înflorit, însuși poetul ne-a lăsat o mărturie: Fiind băiet, păduri cutreieram Și mă culcam ades lîngă izvor
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]