21,072 matches
-
Lăzărescu (sic!), de pe urma căreia se pare că s-a născut acel copil Gheorghe Lăzărescu" (sic!!)74. Să reluăm acum firul evenimentelor petrecute, după înmormîntarea Casandrei, la 20 ianuarie 1864. Copleșit de o foarte mare durere mai ales că cimitirul cu mormîntul fetei era vecin cu casa părintească, poetul a căutat să se îndepărteze de Ipotești, ca să se poată liniști cumva, dar chipul Casandrei îl însoțea peste tot, după ce se des părțise de ea atît de dureros, pentru totdeauna. Ea a murit
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
valea pierdută-n flori, Unde ades de brațu-i în noaptea înstelată Ședea pe stînca stearpă, spuindu-i ghicitori"81 ........................................................................... Ce s-a-ntîmplat de-atuncea eu nu-mi aduc aminte Adesea însă noaptea, cînd mai nebun veghez, Eu văd ca și aevea, biserică, morminte, Iar printre ele unul, c-o cruce neagră văz."81 În toamna aceea a anului 1865 județele Botoșani, Dorohoi, Suceava, Neamț, Bacău și Iași au cunoscut o foamete cumplită. La 3 noiembrie 1865, G. Ivașcu, subprefectul plășii Tîrgului, scria cître
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
vremea aceea, Mihai, ca privatist la Cernăuți, a suferit o grea pierdere, prin moartea profesorului Aron Pumnul. Fiind iubit de elevii săi, ca un adevărat părinte, aceștia i-au dedicat o broșură comemorativă, intitulată Lăcrămioarele învățăceilor gimnaziști din Cernăuți, la mormîntul prea iubitului lor profesor, Arune Pumnul repaosat într-a 12/24 ianuarie 1866. Broșura începe cu o poezie funebră, semnată de "M. Eminoviciu privatist". Pentru poet, pierderea acestui om a fost deosebit de mare. Ștefanelli l-a văzut "vărsînd lacrimi de
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
că mamă-sa i-a strecurat în buzunar cîțiva lei de cheltuială, ca să nu plece de-acasă tot așa cum venise, mai promițînd pe deasupra și alți bani, poate mai tîrziu, cînd părinții vor primi adresa lui din Blaj. Trecerea discretă pe la mormîntul Casandrei, pe care crescuse iarba, i-a inspirat cîteva versuri de pios omagiu: "Colo-n cimitiru cu cruci risipite Te plimbă adesea cu gînduri uimite Alege-ți o cruce, alege-un mormînt Și zi: aici doarme amorul meu sfînt; Și
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
primi adresa lui din Blaj. Trecerea discretă pe la mormîntul Casandrei, pe care crescuse iarba, i-a inspirat cîteva versuri de pios omagiu: "Colo-n cimitiru cu cruci risipite Te plimbă adesea cu gînduri uimite Alege-ți o cruce, alege-un mormînt Și zi: aici doarme amorul meu sfînt; Și cîntă la capu-i și cîntă mereu: Dormi dulce și dusă, tu, sufletul meu!"93 Apoi cum însuși arată, într-un fragment din Geniu pustiu: "Într-o zi frumoasă de vară, îmi
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
versiunea a II-a, nici nu mai este vorba de vreo Ondină, ci doar de Casandra, moarta de la Ipotești: "Eu cu moartea cea adîncă Am schimbat al vieții gînd, Am fost vultur pe o stîncă, Sunt o cruce pe-un mormînt (...) Dar atunci cînd albe zîne S-or privi-n sufletul meu A! gîndiți, gîndiți la mine, Că am fost în lume eu." La a treia prelucrare, făcută în vara anului 1872, această poemă va fi supusă la mari modificări, în
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
manuscrisele sale din acea vreme, e vorba de ea. De exemplu, în versurile Din lyra spartă, cu data pusă de poet "67": "Din lira spartă, a mea cîntare Zboară amorțită, un glas de vînt, Să se oprească tînguitoare Pe un mormînt!"110 Sau în versurile cu titlul Care-i amorul meu în astă lume?, scrise în aceeași vreme: "Încoardă-ți lira scumpă, iară mirul, al vorbelor iubirei tu îl varsă Pe-acel mormînt ce-l înverzește pirul Și zi: Dormi dusă, inima
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
glas de vînt, Să se oprească tînguitoare Pe un mormînt!"110 Sau în versurile cu titlul Care-i amorul meu în astă lume?, scrise în aceeași vreme: "Încoardă-ți lira scumpă, iară mirul, al vorbelor iubirei tu îl varsă Pe-acel mormînt ce-l înverzește pirul Și zi: Dormi dusă, inima mea arsă!"111 Fiindcă din trupa lui Iorgu Caragiale, cînd a ajuns, în turneu, la Giurgiu, lipsea sufleorul, a fost angajat Eminescu, ca sufleor și copist, cu 60 de bani pe
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
ca părinte, care, oricum, și-a recunoscut și partea lui de vină, cu aceasta relațiile dintre ei s-au îmblînzit și poetul a venit acasă fără frică. Astfel, poetul s-a aflat din nou la Ipotești, și mai ales lîngă mormîntul Casandrei, pe care îl purtase în gînd tot timpul. În manuscrisele sale se găsesc versuri cu data pusă de el, "Iul. 1869", deci tocmai din timpul cînd el revenise la Ipotești: "Prin nopți tăcute Prin lunce mute, Prin vîntul iute
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
de mîhnire Și venin, Ai cunoaște-atuncea bine Traiul meu: Suflet mort, zîmbiri senine, Iată eu."122 Și strofa, pe care Perpessicius a lăsat-o la capitolul Exerciții & Moloz. Fără îndoială că poetul a compus-o cînd s-a dus la mormîntul Casandrei, cu o cununiță, din flori de cîmp, și cu o lumînare: "Mi-ncunun cu flori iubita, Dar de secoli adormit-a. Sub a morții mele faclă, Doarme dragostea în raclă."123 Din acea vreme se mai cere amintită și activitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
Eminescu, Din lyra spartă (1867), "ceea ce continua Galdi ne permite să presupunem că și liedul pe care-l analizăm a izvorît dintr-o profundă criză sentimentală" (pag. 51). Văzînd apoi că și aici e vorba de o cruce pe-un mormînt, Galdi continua: "Poate nu ne înșelăm presupunînd că cuvîntul cruce evocă, simbolic, tot ce mai leagă pe poet de atmosfera fericită din Ipotești și "de fata morarului, cîntată cu extaz atît de adînc și în Mortua est!" (pag. 54). Iată
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
situația din 1872. Vocativele din ea amintesc, cu tristețe, acele mo mente fericite, pierdute pentru totdeauna. Triste țea lui atinge paroxismul, la presimțirea foarte lucidă că se apropie, cu pași mari, două nenorociri inevitabile: vînzarea Ipoteștiului și înstrăinarea cimitirului, cu tot cu mormîntul Casandrei. Aici se simte nevoia unei paranteze. La 5 ianuarie 1871, Gh. Eminovici a făcut cu ginerele său, Ion Drogli, o tranzacție dotală, cum că el îi dă Aglaiei 2.000 de galbeni o zestre enormă și imposibilă față de situația
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
1872, înainte de scrisoarea prin care poetul, aflat la Viena, solicita un post pe la Iași. În aceeași vreme, trebuie pusă și altă scrisoare, trimisă de poet, probabil aceluiași prie ten, căruia i-a destăinuit teama că se vor înstrăina Ipoteștiul, cu tot cu mormîntul Casandrei: Nu am prejudiții și cu toate astea mi-ar părea rău, dacă țărina aceea, unde zace ce-am avut mai scump în lume, or încăpe(a) în mîini străine. Iartă că devin sentimental e o nerozie, dar n-am
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
-mi se strînse și viața-mi sta în gît... "194 S-a gîndît și la moartea lui și, în legătură cu aceasta, s-a gîndit și la Veronica. Dar tocmai atunci privirea-i tulburată și rătăcită prin cimitir s-a oprit pe mormîntul Casandrei. Crucea ei strîmbă stăruia ca o mustrare tîrzie, din partea primei lui iubite, căreia îi jurase credință pe toți vecii. Pe dosul unei petiții, pe care numai o începuse către Prezidentul Tribunalului din Iași, cu data de 16 august 1876188
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
buzele abea; Și-mi răspundeai cu dor: "Tu nu mă vei căta; În veci rămîn a ta Căci drag îmi ești, de mor..." Uitași al tău cuvînt: Nu m-ai chemat să viu Alăturea-n sicriu, La stînga ta-n mormînt! Dar azi, cînd se părea Că-n veci eu te-am uitat, Tu iar te-ai arătat, Ca-n tinerețea mea; Suflarea ta ușor Zburat-au răcorind. Și reîntinerind Întăiul meu amor..." Astfel, toate amintirele legate de Ipotești i-au
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
și intră cu Arald într-un templu de marmoră neagră, care se află în inima muntelui. Acolo, magul începe a face vrăji, cu o vargă fermecată. După aceste vrăji, Arald vede cum zidul piere, biserica creștină este fulgerată, piatra de pe mormîntul Mariei crapă în două și sare în lături, iar moarta se-nalță din mormînt o fantasmă, o dulce întrupare de omăt. Trecînd prin vînt, prin neguri și fulgere, ea se îndreaptă către Arald. Cînd Arald își simte gîtul cuprins de
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
inima muntelui. Acolo, magul începe a face vrăji, cu o vargă fermecată. După aceste vrăji, Arald vede cum zidul piere, biserica creștină este fulgerată, piatra de pe mormîntul Mariei crapă în două și sare în lături, iar moarta se-nalță din mormînt o fantasmă, o dulce întrupare de omăt. Trecînd prin vînt, prin neguri și fulgere, ea se îndreaptă către Arald. Cînd Arald își simte gîtul cuprins de brațele ei, " Pe pieptul gol el simte un lung sărut de gheață/ Părea un
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
armele-n ea. Să le-atîrn la capul meu, Unde mi-oi așterne eu Sub cel tei bătut de vînt, Cu floarea pîn-la pămînt, Să mă culc cu fața-n sus Și să dorm, dormire-aș dus..."211 Nici locul de mormînt nu mai spera să-l capete la Ipotești. De aceea, în cele patruzeci de variante, din acea vreme, scrise la Mai am un singur dor, el spunea că, după ce va muri, nu-i mai rămîne decît să fie pus pe
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
în cele patruzeci de variante, din acea vreme, scrise la Mai am un singur dor, el spunea că, după ce va muri, nu-i mai rămîne decît să fie pus pe năsălie de ramuri și dus tocmai la marginea mării, dar mormîntul să-i fie înconjurat cu toate elementele reprezentative din peisajul ipoteștean, în care el a copilărit și s-a născut ca poet: Să-i fie codrul aproape, ca să audă cum stejarii își scutură creanga, la adierea vîntului; sub cer senin
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
de străin, atît de bătrîn și atît de singur! O dată cu vînzarea Ipoteștiului, fusese și el jefuit! Pierduse tot! Unde ești copilărie, cu pădurea ta cu tot?..." Pierdut e totul în zarea tinereții Și mută-i gura dulce a-altor vremuri." Mormîntul Casandrei, pentru el, devenise definitiv pierdut, dar chipul ei încă îi era viu, în minte. Iat-o, pe Casandra, apărîndu-i Din valurile vremii, în toate cele zece versiuni, lucrate după vînzarea Ipoteștiului: "Din valurile de aduceri aminte îmi răsai Cu
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
îl ruga pe Hyperion să coboare la ea, ca să-i lumineze viața, Eminescu s-a gîndit la Casandra și a rugat-o să se ridice "din noaptea veșnicii uitări", ca să-i dea un semn că l-a dorit și dincolo de mormînt. Poezia Din noaptea, dimpreună cu altele, i-a dat-o lui Iosif Vulcan și a apărut în "Familia", la 22/24 februarie 1886232. Pentru a preciza iubitei moarte cînd să se ridice "din noaptea veșnicei uitări" și unde anume să
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
față ca această piesă de adolescență, prima sa lucrare publicată să surprindă deja gestul de a se întinde prea departe: spiritul uman aspirând către lucruri mărețe în ceruri! Poemul Icar și-a dat sfârșitul la tipar prăvălindu-se spre propriul mormânt tot atât Tatăl meu s-a oferit să plătească pentru publicarea poemului meu Icar drept cadou de Crăciun și m-a întrebat dacă preferam să-l public sub pseudonim. Am răspuns: Da, desigur... Așa că am început să căutăm un nume
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
propria-i moarte. Apoi, când aceeași durere îl readuce totuși la viață, gândul lui „e numai măcel și sânge și vaier de moarte”: „Iar dacă eu am să intru-n ??179 pământ pentru tine, Patrocle, N-o să te pun în mormânt pînă nu-ți voi aduce-nainte Capul și armele aceluia, care-ndrăzni să te-omoare, Șase perechi de troieni, toți oameni aleși, înaintea Rugului am să-i înjunghii ca eu să răzbun a ta moarte”. Spre deosebire de orgoliosul Achille, care se
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
ale Ființei poetice este, așadar, mai mult decât orice, un lucid aventurier al neantului. Pe care nu îl aproximează, ci îl circumscrie ca pe un dat imanent propriei făpturi: "Născutu-te-a pur Neantul fii mereu acela!". Căci neantul e leagănul și mormântul poetului, e partea de veșnicie care îi este dată, spațiul matrice în care își află rostul noile interogații aruncate Creatorului. O frază a lui Sartre despre figurile fantomatice din opera unui artist suprarealist ("O figură de Giacometti este însuși Giacometti
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
nicio rezervă în a-și mărturisi obsesiile și aprehensiunile: "Te-am ales să fii singurul/ în fața căruia să pot vorbi/ toate limbile pământului,/ tu uită-le,/ doar așa nu mă vei lăsa să fiu botezat,/ ci doar scăldat în cristelniță.// Mormântul e prima bâlbâială a vieții,/ eu mă hrănesc pe ascuns cu insecte". La nivel metatextual, se identifică aceeași obsesie a rupturii ca depășire dureroasă a limitei poetice analogon al voinței sau măcar dorinței arzătoare de a descoperi nelimitatul, acel apeiron
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]