22,286 matches
-
neo-literatura, una care a terminat cu fioriturile, cu supremația textului asupra lumii heideggerian vorbind -, una care poate să-și asume mai mult decît divertismentul inocent și dezvrăjirea sprințară, una cam patetică mă repet, dar nu degeaba: este defectul cel mai vizibil al romanului dar profetică. E foarte ușor să fii profet În satul tău, e aproape imposibil să fii crezut de occidentalul critic, ddezvrăjit, super-alfabetizat și extra-suspicios. A-ți asuma rolul de profet, aici, nu e o dovadă de aroganță, nici
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
dar, desigur, și fragmente mai mult sau mai puțin cunoscute din cea medievală și antică, pot fi considerate autoficțiuni. Motivul este simplu: textul literar (recunoascut ca atare) se sprijină pe convenții din ce În ce mai bine stăpînite și diversificate de autori tot mai vizibili pe scena socială, iar romanul pe o retorică a persuasiunii, politicoasă odată, tot mai perversă În vremea din urmă cu intenția vădită, azi, de a-și scoate cititorul din țîțÎni. Mi se pare de aceea absurd să separăm fără rest
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
mici. În măsura În care se vrea autentică, oscilograf de viață, cartea nu trebuie să exceadă noile reguli ale „buneicuviințe”: nu se cade ca un monolog să fie prea lung. Dar nu numai atît: nu În mărime fizică se măsoară vitalitatea, În parametri vizibili și cuantificabili, ci În intensitate. Minimalsmul formal este o provocare mai mare decît romanul istoric de sute de pagini, pentru scriitor cît și pentru cititor. Enunțare, exces și minimalism sînt cele trei coordonate ale literaturii lui Emmanuel Adely, una profund
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
percepe incertitudinea provocată de diferența de nivel informativ dintre ele. Să vezi dispozitivul de supraveghere implică vizibilitatea tuturor personajelor participante la o structură în general binară. Într-un teatru care face eforturi tot mai mari pentru a da o expresie vizibilă invizibilului, ei bine, tot așa cum fantomele au încetat să mai fie evanescente sau insesizabile, tot astfel supraveghetorii au început să apară alături de supravegheați. Iar dacă mi-au plăcut atât de mult Britannicus, pus în scenă de Alain Bézu, ori Mama
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
și în cazul supravegherii, unde „concretizarea” coprezenței devine esențială. Supravegherea, se înțelege de la sine, reclamă existența a doi termeni cu grade diferite de vizibilitate. Diferențierea poate atinge un maximum în situația paradigmatică în care una dintre persoanele implicate este perfect vizibilă, iar cealaltă pândește ascunsă undeva, nu se știe unde. Acesta este prealabilul oricărei relații supraveghetor/supravegheat și ecuația pe care trebuie să o rezolve orice regizor. În fond, regizorii sunt puși în fața aceleiași dileme cu care se confruntă atunci când au
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
soților ultragiați și îngroziți de cele auzite. Spectatorul ar putea astfel asista la prăbușirea finală a lui Adolf, care „a auzit totul. Și a văzut totul. Iar cel ce și-a văzut destinul trebuie să moară” (p. 366). A face vizibilă sau a oculta prezența supraveghetorului este o întrebare importantă. Efectul de coprezență are multe avantaje și aduce un real câștig pentru teatru: de la locul său, spectatorul vede ceea ce un personaj nu vede, iar asta îi procură o plăcere suplimentară, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
menținerii unei ordini disciplinare, grație controlului permanent exercitat asupra corpului social. Este firesc, așadar, ca factorii de decizie să ocupe poziții ierarhic superioare, iar dacă astăzi ei sunt din ce în ce mai puțin cunoscuți, mai învăluiți în anonimat, în schimb, în teatru, rămân vizibili, își afirmă statutul și, în numele lui, instalează dispozitivele de supraveghere. O supraveghere instrumentalizată de mai-marii acestei lumi, prinți și regi, lideri politici sau prim-miniștri, atâția Hamlet și atâția Polonius! Ei sunt cei ce se află la originea acestor inițiative
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
când culisele nu mai reprezintă o barieră, rezistența este silită să se refugieze înlăuntrul propriei ființe: spațiul înconjurător nu o mai ocrotește, nu o mai sprijină. Orice spectacol care pune în scenă supravegherea trebuie să inventeze soluții pentru a face vizibilă spaima provocată de această încercuire a unui centru lipsit de acum încolo de orice împrejmuire, de orice apărare. Supravegherea a discreditat pragurile, le-a infectat, le-a slăbit imunitatea, le-a făcut să devină poroase, permeabile, suspecte. Cum am putea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
care, altminteri, în planul scriiturii, nu diferă prea mult de aceea în care se află Britannicus și Iunia: femeia vorbește și aici știindu-se ascultată, cu deosebirea că, în exemplul dat, ea caută să întrețină iluzia unei căsătorii ireproșabile, în ciuda vizibilei absențe a iubirii (dovada fiind amantul supraveghetor). Răsturnarea totală a situației tragice a personajului racinian stârnește râsul. Și aceasta cu atât mai mult cu cât, în teatrul de bulevard, pasiunea nu pare a fi nici unică, nici eternă, ci doar
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
intervine o problemă de scenografie esențială: supraveghetorul trebuie să se vadă sau nu? Scenografia trebuie să arate concret actul supravegherii? Conceperea acestui spațiu, scenografic vorbind, ca un spațiu-capcană, poate fi, într-adevăr, esențială, căci i-ar accentua natura, făcându-i vizibili, simultan, atât pe partenerii ce dialoghează, cât și pe individul din afară, sub „comanda” căruia aceștia se află: protagonistul este, de fiecare dată, răzbunătorul Gustav. Nu e de ajuns să știm că el îi aude și să-i „auzim” propriile
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
în acest mod. Nu poți să nu fii surprins cînd problema este redusă la o reprezentare localizată în spațiu, exterioară obiectului pe care ea îl reprezintă, rațională (sîntem oare întotdeauna raționali, chiar aproximativ?) și liniară. Totul ar fi atunci transparent, vizibil și lizibil, fără nici o opacitate. Viziune mecanică pură, pe care omul a produs-o (este deci capabil de asta), dar care nu privește decît o slabă parte a activității sale. Problemă bine cunoscută teoreticienilor moderni ai deciziei. Este adevărat că
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
figurilor în decalaj, obiectul se pierde într-o adevărată ceață, pînă la inexistență. Într-adevăr, de obiectul real nici nu este nevoie. Numele lucrului se joacă cu o imagine care nu-i seamănă, și care chiar nu are vreun raport "vizibil" cu numele. Se pregătește aici, cu etapa a treia a publicității, intrarea în tautism, totala de-realizare pe care o produce. 3. Publicitatea este nominalistă, sau tautistă 129 A) Publicitatea confirmă societatea de comunicare. Va fi vorba mai puțin despre
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
mod de a prezenta compoziția într-un tratat despre acest subiect este de a reduce imaginea reală a unei opere doar la forme și direcții privite drept osatură constitutivă, pătrate sau triunghiuri ce scot în evidență părțile concrete ale materiei vizibile. Săgețile indică direcții. De obicei, diagramele care rezultă din acest procedeu practic ilustrează schema unei anumite opere sau, în cel mai bun caz, pe aceea a unei categorii de opere create de un singur artist sau de cei ce practică
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
centrului de atracție cu un elastic. Cu cât este mai îndepărtat de centru, cu atât are de învins o rezistență mai mare, această capacitate de a rezista fiindu-i conferită ca pondere suplimentară. B. (2) Distanța micșorează atracția. În lumea vizibilă, greutatea nu este numai un efect al atracției externe. Ponderea vizuală este sporită de mărimea, forma, structura și alte calități ale unui obiect dat. Prin urmare, chiar dacă banda elastică din exemplul anterior s-ar rupe, dinamica nemaifiind ancorată la baza
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
al investigației noastre ne conduce către un al doilea centru - o forță excentrică la fel de universală, care totuși nu își poate afla un corespondent în lumea fizică. Este nevoie de ochi și de sisteme nervoase pentru a face lumea să fie vizibilă, dar, într-un sens pur fizic, noi, deținătorii acestor instrumente de percepție, suntem doar un fel de obiecte printre celelalte. Existența fizică a unei sculpturi nu cere ca persoana să fie prezentă în vecinătatea sa, așa cum persoana și opera nu
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
cu picioare. Dar cunoașterea vizuală că o figură umană se continuă și mai jos de genunchi echivalează cu deplasarea centrului de greutate al figurii din tablou în afara ramei. Centrul se va situa mai jos decât ar fi doar pentru partea vizibilă a figurii autonome. Efectul compozițional al obiectelor incomplete vizual poate fi formulat în sfârșit: echilibrarea ponderilor în cadrul picturii nu depinde doar de întinderea pur cantitativă a suprafețelor aflate în interiorul ramei, ci mai degrabă de greutatea și localizarea centrilor furnizați de
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
o încredințează interacțiunii vectorilor și l investește pe privitor cu organizarea celor văzute, trimițându-l către centrul indirect sugerat. Acest tip mai dinamic de compoziție suscită o percepere mai sofisticată decât o operă construită sigur și stabil în jurul unui centru vizibil. Tensiunea prin deviere Suntem conduși spre descoperirea faptului că devierea față de centru îmbogățește dinamica formei vizuale. Aceasta se vede, de exemplu, în practica frecventă a jocului formelor din jurul centrului, comparabil cu felul în care un compozitor își urzește variațiunile înainte
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
toiagul lui, care acționează ca o graniță vizuală între figuri. Amintiți-vă acum că povestea din Evanghelia după Ioan se bazează pe ambiguitatea figurii lui Hristos, ieșit din existența muritoare prin moarte - el este o apariție -, dar având încă prezența vizibilă a unui om viu. El este încă tangibil, dar nu mai trebuie atins, pentru că, așa cum îi explică Magdalenei, care vrea să verifice realitatea lui cu propria mână: „Încă nu am urcat la Tatăl meu”. Personajul lui Hristos răspunde înaintării femeii
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
Barlach (vezi figura 107) își revelează structura dacă o privim organizată în jurul unui centru de echilibru din golul interior al figurii. Același lucru este valabil pentru o altă figură ghemuită, Noaptea lui Maillol. Și în acest caz compoziția operei devine vizibilă iarăși atunci când este corelată cu centrul din golul format de brațe, tors și picioarele îndoite. Perceperea celei de-a treia dimensiuni Ambele exemple de sculpturi au fost selecționate astfel încât să facă vizibilă localizarea centrului de echilibru. Nu există aceeași cale
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
Maillol. Și în acest caz compoziția operei devine vizibilă iarăși atunci când este corelată cu centrul din golul format de brațe, tors și picioarele îndoite. Perceperea celei de-a treia dimensiuni Ambele exemple de sculpturi au fost selecționate astfel încât să facă vizibilă localizarea centrului de echilibru. Nu există aceeași cale de abordare a altor sculpturi, de pildă, la personajele reprezentate în picioare. Pentru astfel de opere, Victoria lui Michelangelo (vezi figura 75), să spunem, locul centrului este dedus perceptiv, din felul în
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
mesajelor luminoase pe retina ochilor noștri. Sarcina vitală a compensării acestor deplasări și deformări necesită trei tipuri de transformări, și anume: translație laterală, dilatare și contracție, precum și rotație. Conform celor afirmate de Hoffman și Dodwell, modelele de bază care fac vizibile aceste mecanisme se compun din seturi 198 | Forța centrului vizual de paralele orizontale și verticale și forme concentrice (figura 138). Experimentele realizate de Dodwell cu sugari și pui de pisică au sugerat o sensibilitate nativă evidentă față de acele modele. Remarcabila
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
orice loc al spațiului pictural. PERSPECTIVĂ INVERSĂ - Părerea eronată că tehnica de a face părțile laterale ale obiectelor convergente, și nu divergente, spre partea din față este o variație a principiului perspectivei centrale. În realitate, acest procedeu de a face vizibile părțile laterale este cel mai mult folosit de artiștii care nu cunosc perspectiva centrală. PREZENȚĂ RETINIANĂ - O sintagmă aplicată obiectelor vizuale care sunt reprezentate în câmpul vizual prin stimuli concreți de formă, culoare sau mișcare, pentru a le distinge de
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
caz insuficientă, prin adoptarea conceptului de generație numai într-unul din sensurile sale. Există un transfer de elemente de la o generație la alta, sub forma unor relații obscure, transfer care stabilește o serie de continuități. Pe de altă parte este vizibilă totuși o anumită fizionomie către care tinde fiecare dintre generațiile menționate de Al. Piru în lucrarea sa. În acest moment apare necesitatea deplasării studiului generației actuale pe două coordonate distincte. Una din aceste coordonate, ce se identifică până Ia un
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de mit și de fabulos. Universul liric național își va reintegra o componentă esențială a sa, exprimată în revitalizarea, prin numeroși poeți, a tematicii și a modalităților artistice proprii poeziei pătrunse de spiritul tradiției. Va patrona o direcționare a poeziei, vizibilă prin orientarea unui întreg grup de tineri poeți care își vor asuma și-și vor stimula personalitatea poetică în spiritul tradiției. Concomitent, discuțiile în jurul avangardei, în sensul descoperirii în epoca postbelică și a recunoașterii importanței sale, atât în atitudine, cât
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
mai crâncenă beție/ Mărire, ție Doamne, Mărire ție". Ion Gheorghe înscrie o experiență interesantă în contextul poeziei actuale. Nu justifică decât spiritual căutările lui, pentru că estetic transformările multiple de limbă, mituri, legende nu se topesc într-o unitate, ci rămân vizibile schimbările, substituirile, rezultat al unei conștiințe poetice simple, nerafinate de trecerea prin marea poezie. Intenția poetului a fost să reînvie folclorul, tradiția, dar ceea ce lipsește poemelor sale este misterul. Contribuția poetului rămâne exterioară; talentul, atât cât este, nu constituie o
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]