20,821 matches
-
următoarele aspecte: - stare de epuizare emoțional-afectivă, - sentiment de culpabilitate, - sentiment de rușine și regret, - dorința de a ascunde actul comis. Separat însă de aceste aspecte post-suicidare, în cazul în care „pulsiunea suicidară” nu s-a descărcat, sau individul care a comis actul suicidar este în continuare „încărcat afectiv”, în faza post-suicidară notăm urătoarele aspecte: - regretul nereușitei actului de suicid, - culpabilizarea celor care l-au salvat de la moarte, - dorința de a repeta gestul suicidar pentru a muri. Aspectele descrise mai sus privind
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a trei tipuri speciale, veritabile „imagini clinico-sociale”: regicidul (justițiarul tiraniei), anarhistul (distrugătorul ordinii sociale) și utopistul (cel care încearcă să edifice o nouă ordine socială). Să-i analizăm mai pe larg pe fiecare dintre aceștia. Regicizii sunt persoane fanatice care comit atentate asupra unor personaje importante din societate (regi, miniștri, înalți demnitari), în scopul combaterii și anulării injustiției sociale, fiind absolut lipsiți de orice fel de interese personale. Anarhiștii sunt destul de dificil de separat de regicizi. Anarhistul este militantul care acționează
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
manifestă prin scrupule. Dar dacă realizez actul dorit sau propus? Din nou conștiința morală va interveni ca factor de evaluare: am făcut bine?, am greșit?, trebuia să mă abțin?, am prejudiciat pe altul?, m-am dezonorat pe mine prin actele comise?. Dacă am greșit, voit sau involuntar, conștiința morală mă va sancționa prin remușcări. Abținerea ca și comiterea actelor sunt urmate de consecințe morale pentru Eul personal. Trebuie ca tot ceea ce fac, să fie conform cu conștiința morală. Dar acest lucru este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
-mă de la trecerea la acțiune. Ele îmi arată că ceea ce fac este nepermis, în contradicție cu legea morală și mă obligă la reținere sau la renunțarea completă. Cenzura consecințelor este dată de remușcări ale conștiinței. De regretul de a fi comis acte nepermise moral, imorale, reprobabile. Dacă scrupulele mă avertizează, remușcările mă condamnă, mă culpabilizează, mă fac să sufăr. Orice remușcare este însoțită de o durere morală, pe când scrupulele determină o rușine morală. În primul caz îmi pun întrebarea: cum de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sine, stabilitatea, încrederea și curajul. Anormalitatea psiho-morală este caracterizată tocmai prin aceste trăsături. Anormalitatea psiho-morală este condiția și terenul pe care se dezvoltă suferințele psiho-morale. Devianțele individuale care fac ca Eul personal să devină iresponsabil de actele sale și să comită fapte reprobabile, care să ducă la suferințe sufletești și morale. Anomaliile psiho-morale, prin natura lor, se diferențiază de anomaliile care constituie tulburările psihice pure. Ele sunt, în primul rând suferințe psiho-morale, pe când celelalte sunt boli psihice. De primele se ocupă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
va încadra în sfera „periculozității sociale” a actelor „antisociale”, iar bolnavul psihic va fi considerat ca un potențial sau activ „violator” al ordinii și legilor sociale. Ceea ce reprezintă însă o notă particulară, este faptul că „absența discernământului”, a „conștiinței faptelor comise” fac ca aceste persoane să nu răspundă penal de consecințele actelor comise. Iresponsabilitatea sau responsabilitatea parțială față de actele comise, îi scot pe aceștia în afara legii, dar nu modifică întru nimic raporturile lor cu statul. Atitudinea statului față de bolnavii psihici Atitudinea
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
politice. Trebuie să delimităm însă, în mod precis, structura și funcțiile acestei instituții psihiatrice represive. Avem de-a face cu două tipuri de structuri: Spitalele de psihiatrie închise, supravegheate, în care sunt internați pe termen lung, bolnavi psihici care au comis acte antisociale de o extremă gravitate, recidiviști incurabili, de regulă criminali patologici, fără discernământ și, în consecință, iresponsabili din punct de vedere legal și cu un potențial crescut de periculozitate antisocială. Spitalele de psihiatrie în care sunt internate persoane care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sistemului de valori moral-spirituale și cultural-religioase. Nebunia ca „posesiune demoniacă” este abaterea de la normă, de la lege. Ea este impurificare și păcat. Nebunul este „un alt fel de om”. Un damnat. În cazul acesta „nebunia” apare ca o pedeapsă pentru păcatele comise de individ, pentru abaterea acestuia de la legea morală și divină, iar terapeutica sa este exorcismul. Epistemologia psihiatrică privește nebunia ca pe o tulburare a vieții psihice, ca expresie a „fenomenelor psihice morbide” care înlocuiesc „fenomenele psihice normale”. Ea este înțeleasă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
parțială de diferite grade sau niveluri, a vieții afective și intelectuale cu consecințe variate asupra activității conduitei, comunicării și adaptării sociale. Impulsiune: nevoia imperioasă și irezistibilă, apărută brusc, căreia bolnavul nu i se poate opune și care-l determină să comită acte iraționale, brutale sau periculoase. Incest: întreținerea de relații sexuale între rude apropiate (ascendenți și descendenți) prohibită de legile biologice, morale, culturale, religioase și social-juridice. Incoerență: tulburare psihică caracterizată prin lipsă de coeziune de legătură logică între idei, acte și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
îi convine ceva, deranjează colegii în timpul lucrului și nu termină nicio lucrare începută. Vorbește neîntrebat mai tot timpul, manifestă nerăbdare, întrerupându-și colegii. Răspunsurile sale sunt eliptice, pripite, întrerupând și învățătoarea. Deseori nu reușește să fie atent la detalii sau comite erori din neglijență, având deseori dificultăți de concentrare a atenției. De multe ori B.D. refuză, ezită sau manifestă neplăcere în angajarea unor sarcini de lucru care presupun efort mental susținut cum ar fi, de pildă, realizarea unei evaluări scrise. Dacă
Managementul problemelor de disciplină la şcolarii mici by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/1651_a_3071]
-
element de dramă în această comedie politică a lui Caragiale. Cine iubește cu adevărat comite cu ușurință imprudențe de tot felul. Șerban Cioculescu (Caragialiana, Editura Albatros, București, 2003) remarcă finețea psihologică a autorului de a o face pe Veta să comită o seamă de imprudențe, care într-o dramă propriu-zisă i-ar fi fost fatale. Zița, sora mai tânără a Vetei, este copilul teribil al familiei, frumoasă, modistă și învățată și trei ani la pension; ea frecventează localul Union și-și
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
convins este Trahanache, care insistă că este o plastografie. Când Trahanache le comunică Zoei și lui Tipătescu marea lui descoperire, acesta „sărută repede pe Zoe“, care, speriată de imprudența amantului ei, exclamă: Fănică! Observăm, așadar, că Tipătescu este cel care comite mici imprudențe specifice îndrăgostiților, în timp ce soția „venerabilului“ se controlează, mereu atentă la considerația socială. Panica ei atinge punctul culminant în cele două zile ale alegerii: „Dar aste două zile cum am trăit eu?... Ce strângere continuă de inimă! Ce frică
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
atunci când îl vedem la picioarele Joițicăi sau când ciocnește paharul de șampanie cu Tipătescu. Ralea are dreptate și atunci când spune că: „Ceea ce surprinde iarăși la acești eroi e superficialitatea lor. Pasiunile sau poftele nu le sunt adânci. Ei n-ar comite nelegiuri ori crime ca să le satisfacă.“ Eroii lui Caragiale, continuă Ralea, nu sunt răutăcioși. Iată și argumentul său: „Ei rezumă psihologia, momentul istoric de atunci: mentalitatea în fond bucolică, caracteristică regimurilor cvasi-feudale, și apoi psihologia etnică a românului, lipsită de
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
clare." Altă reacție: "E rîndul nostru să-i demonstrăm că avem dreptate." Fiecare jurat e invitat să-și explice hotărîrea de a vota vinovat, ca să-l convingă pe juratul recalcitrant. O femeie care locuiește în fața apartamentului în care s-a comis crima a asistat la omor. Ea a văzut, printre ultimele două vagoane ale trenului care tocmai trecea, cum băiatul și-a lovit tatăl (cele două apartamente sunt situate de o parte și de alta a unei linii de metro). Vecinul
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
ar fi fost fiul unui intelectual din clasa de mijloc, trăind într-un pavilion dintr-o periferie curățică și liniștită? Unsprezece persoane judecă în termenii "evenimente probabile", "evenimente improbabile": este improbabil (o șansă dintr-un milion) ca cineva să fi comis crima cu același tip de cuțit ca al băiatului, un șiș presupus rar. Un om le propune o viziune în termenii "evenimente posibile" și "evenimente imposibile" (acest lucru e posibil). Un eveniment posibil nu este un eveniment probabil. Un eveniment
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
la psiholog. Numai că Jack nu se resemnează să creadă în sinuciderea fratelui său. Împreună cu cei doi polițiști, trebuie să-i ducă vestea cumnatei sale: "Plonjam în cădere liberă în tăcerea din mașină. Greutatea gestului pe care, după ei, îl comisese Sean mă făcea să mă simt înghețat și murdar, ca zăpada de pe marginea drumului." Jack află în timpul călătoriei că lîngă mort a fost găsit un bilețel: "În afara spațiului. În afara timpului." Prima reacție a soției este, de asemenea, să refuze ideea
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
impulsive sau ca factor dezinhibitor al unor tendințe agresive potențiale: factor important in stimularea actelor infracționale - tentative de omor și crime 50%, răpiri si violuri 52%, jafuri 48%, precum si al sinuciderilor cunoscându-se faptul că 25,4% pacienți alcoolici au comis acte autolitice, accidentelor rutiere etc. Mecanismul prin care alcoolul duce la creșterea agresivității este susținut de influența alcoolului asupra serotoninei și a acidului gama aminobutiric-GABA, principalii neurotransmițători cu acțiune inhibitorie la nivel cerebral. Un alt aspect mult semnalat și recunoscut
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by Ioana Sadâca, Mihai Tatu () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1469]
-
istorii, pentru că nu a fost încă scris, dar, din câte am aflat, tânărul supervizor a devenit director de fabrică. Majoritatea managerilor care spun: „Bravo, așa mai zic și eu”, “își bat pe spate subalternul” și folosesc alte „tehnici manageriale pozitive” comit câteva dintre - sau chiar toate - greșelile de întărire menționate în acest capitol. Ei sunt, de obicei, persoane bine intenționate, dar care nu conștientizează precizia cerută de aplicarea întăririi pozitive. Din această cauză, sunt de obicei ineficienți în obținerea rezultatelor maxime
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
este sărbătorit, motivația de a face mai mult data viitoare crește. 2. dacă obiectivele devin antecedente pentru întărirea pozitivă, atunci, cu cât aveți mai multe obiective, cu atât veți avea mai multe ocazii de întărire pozitivă. Greșeala cel mai des comisă în stabilirea obiectivelor este asociată cuvântului provocare. Conceptul de obiective provocatoare îi determină de obicei pe manageri să stabilească mai puține obiective, dar mai înalte. Mai puține obiective greu de atins înseamnă oportunități mai reduse de întărire pozitivă și recompensă
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
timp departe de activitatea de supraveghere a producției, încât dacă ar fi să meargă în sala de producție și să motiveze un operator pentru că face un lucru exact cum voia el să fie făcut pe vremea când era supervizor, ar comite foarte ușor o greșeală majoră. Din cauza schimbărilor intervenite în procedurile adoptate și pe care el nu le cunoaște, ar putea motiva neadecvat vreun comportament pe care supervizorul actual încearcă să-l schimbe. Am întrebat mulți supervizori: „A venit vreodată cineva
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
menținută de moștenirea imperialismului japonez, mai ales în China și în cele două Corei (Buzan și Segal, 1994, p. 4). Se poate spune că aceasta stă la baza unei chestiuni delicate: Japonia nu și-a cerut oficial scuze pentru atrocitățile comise în timpul conducerii imperiale. Numărul și complexitatea istorică și geopolitică a tensiunilor emergente între Japonia și alți jucători regionali pot fi citate de neorealiști drept dovezi ale problemelor rezultate din modificarea distribuției de putere în sistemul internațional. De asemenea, de la începutul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
efecte puternice asupra evoluțiilor din sistemul de partide japonez și din sistemul administrării economice. Totuși, probabil că cea mai clară expresie a crizei tranziției prin care trece Japonia este reprezentată de dificultățile mari întâmpinate în procesul de împăcare cu atrocitățile comise în trecutul imperialist. Acest fapt generează probleme grave sub aspectul modului în care guvernul japonez a abordat chestiuni cum ar fi capacitățile de apărare sau scuzele înaintate victimelor agresiunilor comise în vreme de război. Berger identifică originile împotrivirii extreme a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de dificultățile mari întâmpinate în procesul de împăcare cu atrocitățile comise în trecutul imperialist. Acest fapt generează probleme grave sub aspectul modului în care guvernul japonez a abordat chestiuni cum ar fi capacitățile de apărare sau scuzele înaintate victimelor agresiunilor comise în vreme de război. Berger identifică originile împotrivirii extreme a Japoniei de a se remilitariza după 1989 în politica sa internă, mai ales în "cultura anti-militară" (Berger, 1993, p. 131). Refuzul Japoniei de a-și confrunta istoria recentă afectează până
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
autorului, criza persistă, chiar și atunci când acest fapt înseamnă că Japonia însăși plătește cel mai mare preț pentru că nu reușește să abordeze problemele apărute. De exemplu, în loc să exprime dificultățile actuale, faptul că Japonia nu și-a cerut scuze pentru atrocitățile comise pe timp de război, prin Hotărârea Dietei la a cincizecea aniversare a Războiului din Pacific, "ar fi putut fi o ocazie rară pentru ... a se folosi de criză. ... În acest sens, guvernul japonez a dezamăgit nu numai alte națiuni, ci
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
încetarea ajutorului sovietic pentru Vietnam, fapt care a dus la retragerea vietnamezilor din Cambogia (Tow 1994, p. 151; Yahuda, 1996a, p. 214). Mai mult, China a respins sugestia de a-i aduce în fața unui tribunal internațional pe cei care au comis genocidul cambodgian, pentru a nu crea un precedent juridic neconvenabil (Seymour, 1998, p. 229). În prima jumătate a anilor 1990, China a susținut principiul suveranității cu privire la intervenție și s-a opus constant aspectelor non-tradiționale ale menținerii păcii. Poziția Chinei reflectă
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]