433 matches
-
din perspectivă stilistică ("...stilul său excesiv impresionist, ornat înadins, decorativ, deci răsucit, cârlionțat și deloc epic, e oricum un stil dificil." Ă, Gib Mihăescu este scrutat din perspectiva universului moral și tematic. Multe scene și pasaje au "factură și forță dostoievskiană", autorul sugerând o evoluție viitoare ce-l poate arăta drept "cel mai înzestrat dintre romancierii noștri de școală rusească." Într-un emoționant Necrolog, Vladimir Streinu vede în Anton Holban "un intelectual purtat în fiece moment când de setea cunoașterii de
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92912]
-
trecere în revistă a topos-ului, cf. Sullivan, 1986: 168-170. 82 Pentru informații complete, cf. Ogden, 2002: 146-178. 83 Preluând o formulă a lui Octav Șuluțiu, "așteptarea transformată în elan", acest element epic devine, pentru Al. Protopopescu, "poate cea mai dostoievskiană trăsătură a literaturii lui Gib Mihăescu" (2002: 175), care așteaptă "realitatea în toată plenitudinea ei" (2002: 175). 84 Dintre nuvelele cu substrat similar din opera prozatoarei, amintesc aici The Cold Embrace, Eveline's Visitant sau The Scene-Painter's Wife. 85
Deimografia : scenarii ale terorii în proza românească by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1392_a_2634]
-
spus fără înconjur, ceea ce bănuiam: în orbecăire, lumină deodată"6. Aceste cuvinte sunt cu referire directă la un paragraf din Idiotul, în care e pusă în discuție viziunea lui Holbein în tabloul Iisus mort. Steinhardt găsește,,textul exact", împărtășind impresia dostoievskiană asupra tabloului. Se știe că Dostoievski văzuse tabloul în realitate într-un muzeu din Basel și își transpune artistic impresiile în romanul Idiotul prin următoarele cuvinte: ,,Și oamenii aceștia care au stat în jurul mortului, au resimțit desigur în seara aceea
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
dreptul, pe Steinhardt: "E derutat și într-o oarecare măsură, de-a dreptul scrântit". Ceea ce-l determină pe Caraion să-l catalogheze astfel pe Steinhardt e atitudinea acestuia, pe care atât T. Paleologu, cât și G. Ardeleanu o cataloghează ca dostoievskiană, de a-și cere tot el iertare celor cărora le dăduse manuscrisul, pentru problemele create: "Îți cer iertare. Le cer iertare la toți". Dacă avem însă în vedere o notă a informatorului Adrian Cozmescu, din 13 mai 1982, nepublicată în
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
notă a informatorului Adrian Cozmescu, din 13 mai 1982, nepublicată în Nicu Steinhardt în dosarele Securității: 1959-1989, pe care am descoperit-o publicată în Caietele de la Rohia II. N. Steinhardt în amintirea contemporanilor, atunci s-ar putea ca perspectiva aceasta dostoievskiană asupra conținutului notei lui Artur să fie reconsiderată. Printre alte informații pe care Cozmescu le dă Securității în această notă el precizează "cu privire la motivul care l-ar fi putut determina pe Caraion să relateze atât de amănunțit biografiile unor persoane
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
la Securitate, în 1972. Confiscarea Jurnalului fericirii și toată drama care a urmat îl au ca responsabil pe agentul Artur, Ion Caraion. Mai mult decât atât, există o notă dată de Caraion după confiscarea Jurnalului, care-i de-a dreptul dostoievskiană. Caraion povestește cum Steinhardt încearcă să-și ceară el iertare pentru faptul că i-a pus într-o situație neplăcută, dându-le un exemplar din Jurnalul fericirii. Ultima propoziție a lui Artur spune că Steinhardt "este derutat și, într-o
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
un rând, Sbilț e tipul ratatului cinic, care trăiește ca un parazit. Neputându-se acomoda lumii acesteia și nereușind să o părăsească, el o sfidează cufundându-se și mai adânc în noroi, înrăindu-se și mai mult. Asemenea unui personaj dostoievskian, Sbilț cade într-o mizantropie absolută și crede că ticăloșia e inerentă naturii umane: „Suntem toți bolnavi... Tot pământul ăsta e un spital, dacă nu cumva un uriaș așezământ de... sănătate!”, iar soluția sună astfel: „Trebuie să plecăm în lume
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289795_a_291124]
-
problematizare aparține lui Xenofon în dialogul minor Hieron și care a făcut, ulterior, obiectul reflecției lui Leo Strauss 2. Dacă biografia semnată de Johnson concretizează afirmațiile generale făcute de Xenofon-Seneca asupra tiranului, în egală măsură, aceasta poate fi citită și dostoievskian, ca replicare a lui Dmitri Karamazov, personaj literar, în Iosif Visarionovici Stalin, personaj istoric. Chiar dacă Johnson nu își asumă nici explicit, nici tacit această echivalentă Ivan Karamazov - Stalin, n-ar fi un abuz de interpretare să considerăm că afirmația principiala
[Corola-publishinghouse/Science/84980_a_85765]
-
Spiritul care gîndește nu înțelege sufletul care suferă. Oricît de intensă, biografia e irelevantă. Pentru a fi filosof e nevoie de-o idee care să-ți guverneze întreaga viață, de la altitudinea căreia să poți privi meprizant lumea "cu colcăiala ei dostoievskiană": "ŤCare vă este ideea?ť Era întrebarea cu care Noica îi făcea pe discipolii săi să tremure. Pentru că fără Ťideeť ce te făceai? Rămîneai condamnat la lumea sublunară a suflețelului, ceea ce însemna a literaturii, a artelor sau, și mai rău
Pe marginea unui jurnal by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/9772_a_11097]
-
îi iese lui Ioan T. Morar acțiunea desprinderii de identitatea nocivă și îmbrățișarea copilăriei contrafăcute (livresc). Când e înghițit de Istorie, eroul lui Morar scapă aparent de anatema stendhaliană și trăiește diferit fragilitățile biografice. Nu Napoleon, ci Mareșalul Antonescu orientează (dostoievskian) imaginarul spre un tată freudian ce desăvârșește, în primă fază, o autoritate râvnită. De aceea, el renunță la compasiune - simplă „capcană” existențială, cum spune, și la iubire (episodul Djinga). Cultivă în schimb disprețul și alimentează trufia - polii de altădată ai
Antidot pentru înfrângeri by Marius Miheț () [Corola-journal/Journalistic/3138_a_4463]
-
evitat tot acest grund senzaționalist. Filmul său este departe de a fi o punere în dezbatere a unor practici religioase sau a unei chestiuni de credință precum Insula (2006) lui Pavel Lungin. După dealuri nu este un film de factură dostoievskiană, de încercare a limitelor umanului în raport cu sacrul. Nu avem mistici iluminați, nu avem păcătoși abisali, nu avem vinovății calculabile la scară metafizică, nu avem niciun dialog despre natura credinței și a divinității sau despre rațiunea de a fi a răului
„Un fapt divers atroce“ by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4173_a_5498]
-
realitate platoniciană, transcendentă (o esență numinoasă care nu poate fi privită față către față, cum nici Dumnezeu, ci numai în vis), însă nu are superbia romantică a potenței geniului de revelare a ei prin verb. În același fel, el crede, dostoievskian, în frumusețea (poezia) care va salva lumea, dar este nevoit să constate neputința acesteia în fața morții: „și-am văzut cât de neputincioasă, de inutilă/ cade lumina unei minți poetice/ pe un pat rece care a fost cândva cald.“ (ajunge acest
Nostalgia Euridicei by Gabriela Gheorghișor () [Corola-journal/Journalistic/2731_a_4056]
-
înseamnă accesul la identitatea interzisă. Paradisul însuși capătă sens în pădurea securizantă, în care instituțiile omului animal, cum spune Cezar, nu pot ajunge. Terapia debutează într-o atmosferă din care lipsesc, finalmente, interdicțiile și presiunea prejudecăților. Predomină, în carte, teoria dostoievskiană a omului animal, înțeles ca o ființă ce întreține gratuit o captivitate a libertății: prejudecățile legate de nebunul sanatoriului și homosexuali. Anormalitatea capătă sens în afara „savanei” umane, la fel misterul obsesiei își pierde temeiul. În Captivul, eliberarea de constrângerile sociale
Terapia captivității by Marius Miheț () [Corola-journal/Journalistic/3513_a_4838]
-
săi an viața?) rezultă și din acest paragraf "global" an care se reflectă o epocă, ăn care se regăsesc câțiva din protagoniștii ei. ămpletindu-se cu criteriul politic, cel al valorizării intelectuale funcționează ca un bici: "Legionarii, niște posedați, ăn sens dostoievskian (cf. 833). Nu cred. Nu-i simt demonici. (Demonic a fost Nae Ionescu, dar legionar numai din oportunism.) E ceva mai sărac: s-au lăsat fanatizați, cu bună credință, de idei simpliste. De aceea, spre deosebire de Mircea Eliade, Cioran n-a
Cioran pe fată si pe verso (II) by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/17424_a_18749]
-
în epocă. Anișoara Odeanu, cu cărțile sale Întrun cămin de domnișoare și Călător din noaptea de Ajun, este „o minimalistă avant la lettre”, cu presimțiri și de „nou roman”. În Steaua Robilor, de Henriette Yvonne Stahl, sunt de aflat filoane dostoievskiene. La Lucia Demetrius, în Tinerețe, este de văzut „autenticismul unei fete cuminți” și tot la ea, în Marea fugă, sunt de observat intuiri ale prozei minimaliste, azi „în mare vogă”. Dar acestea sunt evoluții, sunt căutări și tendințe ce pot
Literatura scriitoarelor by Gabriel Dimisianu () [Corola-journal/Journalistic/4842_a_6167]
-
scriitor rus se stinge. Oare ? Formal, frunzărind arborele genealogic, așa o fi - expresia rămâne însă urâtă, inexactă și prea pesimistă. Dostoievski nu are neamuri - ca prăvăliașii din Obor -, nu are nici rude de sânge, ca aristocrații de pe Loara. Pentru ca rasa dostoievskiană să dispară, ar trebui să se stingă lumea. Or, lumea nu se stinge." Peste încă zece pagini și vreo trei săptămâni de însemnări, la 14 decembrie, un alt personaj intră în galeria supraviețuitorilor. Dacă e om sau e abstracție, dacă
Pururi tânăr by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/9048_a_10373]
-
a fi izbăviți prin moarte. Cu ei intrăm într-o altă poveste de tipul Stăpânul inelelor, heroic phantasy-ul lui Tolkien, care, în filmul lui Aronofsky realizează un mixaj bizar cu psihologismul abisal dezvoltat într-o adaptare hollywoodiană după un scenariu dostoievskian. Regizorul schimbă foaia blockbuster-ului dorind să facă din el o dramă psihologică, acolo unde Noe problematizează abisal, obsesiv și difuz natura răului din om, indiferent de rasă. Dincolo de a așeza pe teren ferm întreaga grădină zoologică din pântecele arcei, omul
Noe și noema by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/2658_a_3983]
-
care își ratează unica șansă la fericire, Harry, muncitorul ce descoperă în timpul unei greve adevăruri de neconceput despre sine, Georgette, travestitul condamnat la iubiri sordide, Vinnie, bătăușul fără scrupule pentru care suferința celorlalți este singurul divertisment. O carte de intensitate dostoievskiană, populată de efigiile unei umanități pentru care alcoolul, drogurile și violența sunt singurele soluții și perspective, Ultima ieșire spre Brooklyn reprezintă, alături de romanele lui Burroughs și Kerouac, actul de naștere al unei noi literaturi. Hubert Selby Jr. s-a născut
Hubert Selby Jr. - Ultima ieșire spre Brooklyn by Adrian Buz () [Corola-journal/Journalistic/6114_a_7439]
-
la aneantizare și disoluție, transformându-l într-o non-persoană și într-un non-individ, număr în serie, component al unei orânduiri universale a fericirii pântecului. Iată o cheie de lectură posibilă pentru celebra povestire care, confirmând o dată în plus harul profetic dostoievskian, ne face să ne întrebăm împreună cu autorul povestirii, Ivan Karamazov, și cu autorul autorului, Dostoievski: oare cât de aproape ne aflăm de acea orânduire planetară, care îi va spune, cu siguranță, lui Hristos, după învățătura Marelui Inchizitor: „«Du-te și
O profeție dostoievskiană by Nicoleta-Ginevra Baciu () [Corola-journal/Journalistic/2909_a_4234]
-
îi va spune, cu siguranță, lui Hristos, după învățătura Marelui Inchizitor: „«Du-te și să nu mai vii... să nu mai vii... niciodată, niciodată!»” 6 În toată această dezlănțuire a întunericului, singura replică a lui Iisus este, și în textul dostoievskian ca și în lumea contemporană, tăcerea. Iisus tace mereu în „poemul” lui Ivan Karamazov, Iisus tace și astăzi, în fața mareei de non-spiritual și a-sacralitate care inundă și dizolvă Chipul lui Hristos din om. 1 Nikolai Berdiaev, Filosofia lui Dostoievski
O profeție dostoievskiană by Nicoleta-Ginevra Baciu () [Corola-journal/Journalistic/2909_a_4234]
-
tact în roluri care-i vin mînușă, precum cel al finului aristocrat bizantin, Lai Cantacuzino, din Noiembrie, ultimul bal (1989) al lui Dan Pița, după romanul lui Mihail Sadoveanu, Locul unde nu s-a întîmplat nimic sau în cel al dostoievskianului cartofor decavat, Ion Teodorescu, din Glissando (1982) al lui Mircea Daneliuc din vremurile sale bune, film realizat după nuvela lui Cezar Petrescu Omul din vis sau în rolul filozofului amar Victor Petrini din Cel mai iubit dintre pămînteni (1993) al
Ieșirea din scenă a lui Ștefan Iordache... by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/8039_a_9364]
-
semnificativ din perspectiva concepției vitaliste a Ilenei Mălăncioiu în privința tragicului, dar și pentru frumusețea în sine a acestor rînduri în care se simte vocația poetei, de astă dată, de a înregistra "plusul de suferință din lume." Între Iov și eroii dostoievskieni, pe de o parte, între aceștia și personajele tragediei antice, pe de altă parte, între prințul Danemarcei și Joseph K., sînt trasate necontenit paralele, demersul comparatist se desfășoară pe mai multe planuri, miturile Antichității sînt redimensionate prin prisma tragicului contemporan
Subversivitatea tragicului by Catrinel Popa () [Corola-journal/Journalistic/15984_a_17309]
-
acelor structuri, teme și motive în culturile din această parte de lume. Iată chiar prima pagină a cărții, unde autoarea își dezvăluie proiectul cît se poate de explicit: Putem să declarăm răspicat: Ťromanul dostoievskianť nu există în realitate. Nu sînt dostoievskiene, în pofida paralelismelor certe, în pofida similitudinilor depistate, nici romanele lui Gide, nici cele ale lui Bernanos sau Papini. Există însă romanul postdostoievskian, roman creat de acei scriitori ai secolului al XX-lea care, chinuiți de Ťproblemele blestemateť ale condiției umane, au
Noi și scriitorii ruși by Ioan Holban () [Corola-journal/Journalistic/10193_a_11518]
-
care este atestată prin dorința declarată a autorului de a-l urma pe scriitorul rus sau de a polemiza cu el chiar în textul operei sale". Cîteva pagini mai departe, Elena Loghinovschi restrînge încă mai mult sfera semantică a cuvîntului "dostoievskian", folosit, adesea, impropriu: în fapt, autoarea are în vedere două modele romanești (,romanul în care filiația dostoievskiană marchează, într-un fel sau altul, unele dintre elementele fundamentale ale artei scriitorului și acela în care apare Ťumbrať lui Dostoievski"), pe care
Noi și scriitorii ruși by Ioan Holban () [Corola-journal/Journalistic/10193_a_11518]
-
a polemiza cu el chiar în textul operei sale". Cîteva pagini mai departe, Elena Loghinovschi restrînge încă mai mult sfera semantică a cuvîntului "dostoievskian", folosit, adesea, impropriu: în fapt, autoarea are în vedere două modele romanești (,romanul în care filiația dostoievskiană marchează, într-un fel sau altul, unele dintre elementele fundamentale ale artei scriitorului și acela în care apare Ťumbrať lui Dostoievski"), pe care le identifică și analizează în opera lui Liviu Rebreanu (Ciuleandra), Gib I. Mihăescu (Rusoaica) și Marin Preda
Noi și scriitorii ruși by Ioan Holban () [Corola-journal/Journalistic/10193_a_11518]