627 matches
-
-lea continuă să îngrijoreze statele europene. Franța, ale cărei teritorii sînt încercuite, este mai neîncrezătoare decît niciodată, iar Anglia protestantă îl consideră pe Filip drept dușmanul său firesc. Îngrijorate pentru independența lor, tinerele state naționale europene încearcă să zdrobească pretențiile hegemonice ale Spaniei. Rînd pe rînd, Țările de Jos, Anglia sau Franța scapă de sub dominația ei. Revolta din Țările de Jos Chiar dacă împăratul Carol Quintul considera cele "șaptesprezece provincii" ale Țărilor de Jos drept inima însăși a Imperiului său, din simpatie
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
Pentru a scăpa de urmăritori, "Armada", fără hărți și piloți, intră în Marea Nordului unde este împrășiată de scoțieni, irlandezi, de furtuni și uragane. Numai jumătate din "Armada" se întoarce în Spania. Odată cu puterea navală a Spaniei se păbușesc și pretențiile hegemonice ale lui Filip al II-lea. El supraviețuiește zece ani dezastrului Armadei și vede afirmîndi-se puterea engleză, căreia a vrut să-i dea lovitura de grație. În ciuda acestui eșec, el crede încă posibilă realizarea ambiției lui Carol Quintul: alipirea posesiunilor
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
în Pomerania și primește ajutorul Electorilor protestanți de Saxa și de Brandenburg. Aceste evenimente marchează o nouă etapă în războiul indirect care se duce între Richelieu, reprezentant al statelor naționale din Europa, și Ferdinand al II-lea, moștenitor al concepțiilor hegemonice ale familiei de Habsburg. Bazele alianței dintre Richelieu și Gustav-Adolf sînt totuși nesigure: pentru Richelieu, Gustav-Adolf nu este decît un "con-dottiere", a cărui armată o cumpără și căruia îi permite să dispună de ținuturile cucerite cu condiția să respecte pe
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
nouă tentativă de unificare europeană. Tratatele de la Westfalia și Pirinei Încheiate după un secol și jumătate de războaie duse de națiunile Europei împotriva imperialismului habsburgic, tratatele de la Westfalia (1648) și Pirinei (1659) consfințesc din punct de vedere juridic eșecul tentativei hegemonice a lui Carol Quintul și a urmașilor săi. Habsburgii sînt loviți chiar în inima acestui imperiu din care au vrut să facă instrumentul dominației lor. Ferdinand al II-lea voise să instaureze autoritatea absolută a împăratului asupra Germaniei. Urmașii săi
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
asupra Germaniei. Urmașii săi învinși trebuie să recunoască "libertățile" prinților germani, care continuă fărî-mițarea politică a Imperiului și condamnă pe împărat la neputință, "Împăratul iezuiților" a vrut, ca și Carol Quintul și Filip al II-lea, să-și bazeze tentativa hegemonică pe o recucerire catolică a Germaniei. Tratatele de la Westfalia condamnă Sfîn-tul Imperiu să nu mai fie romanic decît cu numele: în statul lui, fiecare prinț poate să aleagă și să impună poporului său religia pe care o dorește. Tratatele de la
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
Încheiată sub auspiciile lui Maza-rin, în 1660, pacea de la Oliva pune capăt acestui război din nord și asigură, în schimbul alipirii teritoriului Suediei, împăcarea polonezilor cu suedezii. După un secol de războaie, Habsburgii trebuie să constate eșecul ambițiilor lor. Tentativele lor hegemonice bazate pe cucerirea catolică au sfîrșit printr-un fiasco în Europa statelor naționale. Rînd pe rînd, Filip al ll-lea al Spaniei, apoi Habsburgii din Viena au fost înfrînți în încercarea de a realiza aceste proiecte ambițioase. Noul echilibru european, așa cum
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
de un mijloc de a acționa în fața unei aristocrații care, la flecare scrutin, obligă pe noul suveran să mai renunțe la ofărîmă de putere. La vest: criza monarhiilor naționale Tratatele din Westfalia (1648) și din Pirinei (1659) pun capăt tentativelor hegemonice ale Habsburgilor asupra Europei și lasă cale liberă statelor naționale constituite în jurul monarhiilor din Europa occidentală. Decăderea puterii spaniole face ca Franța, ieșită în final victorioasă din lupta interminabilă dusă împotriva Habsburgilor, să apară ca prima putere a continentului. Devenite
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
a-1 ajuta pe urmașul lui Carol al II-lea, Jacob al II-lea (1685), militant neîndemînatic pentru catolicism, care încearcă să convertească Anglia prin teroare. Aceste zvonuri sînt desigur exagerate, dar, de pe vremea Habsburgilor, Europa este sensibilizată de tendințele hegemonice. Dacă aceste zvonuri sînt uneori crezute, acest lucru se datorează faptului că sînt răspîndite de emigranții protestanți. Fugind de persecuție, ei sosesc în număr mare în Anglia, în Provinciile Unite și în Prusia, unde conducerea și populația îi primesc cu
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
-lea: prinții protestanți conduc o cruciadă împotriva celor ce persecută pe coreligionarii lor, Wilhelm de Orania îl atacă pe cuceritorul care amenință fragilul echilibru european, în timp ce Habsburgii caută să-și ia revanșa împotriva puterii care a pus capăt viselor lor hegemonice. Izolată, Franța dă dovadă de vitalitate. Dinamismul său demografic joacă desigur un rol important. În lipsa unei surse sigure de informație, populația sa este estimată la aproximativ douăzeci de milioane de locuitori, ceea ce face să fie considerat statul cel mai populat
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
atlantice" (J. Godechot). Dar, spre deosebire de celelalte, înfrînte de trupele suveranilor, Revoluția franceză reușește și elaborează o ideologie al cărei caracter universal îi explică succesul. Chiar dacă Revoluția își trădează repede idealurile, chiar dacă cruciada pentru libertatea popoarelor se transformă într-o tentativă hegemonică, este totuși adevărat că principiile sale sînt răspîndite în întreaga Europă prin intermediul armatelor franceze ale Revoluției și ale Imperiului și că această ideologie va supraviețui încercării de instaurare a unei dominații căreia i-a servit de pretext. Europa contemporană se
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
ideii de națiune. Napoleon se poticnește mai întîi de caracterul pregnant al sentimentului religios, căruia nu i-a evaluat în mod real influența asupra spiritelor europene rămase foarte credincioase, în ciuda discuțiilor filosofice din secolul al XVIII-lea. În politica sa hegemonică, el nu face deosebire între papă și suverani, pe care intenționează să-i supună voinței sale. Exasperat de refuzul papei de a adera la sistemul blocadei continentale, el ocupă porturile statului pontifical în 1807, apoi, în anul următor, Roma. Neavînd
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
pe care 1-a întrevăzut pentru un moment. Mai ales principiul liberal și mișcările naționale acționează ca niște fermenți împotriva dorinței principilor de a reconstitui Europa echilibrului și a monarhiilor absolute. Concluzie Tentativa napoleoniană apare astfel ca ultima mare acțiune hegemonică din Europa modernă. Rezultată din naștera statelor naționale care își exercită noua lor putere, la început împotriva vecinilor apropiați, dorința acestora de dominare înlocuiește vechea dorință de a unifica lumea creștină, prezentă în Evul Mediu. Dacă în secolul al XV
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
o Europă a negustorilor, a ordinelor religioase, a intelectualilor. Artiștii Renașterii, savanții din secolul al XVII-lea, filosofii din secolul al XVIII-lea formează comunități cosmopolite, care, dincolo de frontiere, își pun probleme, găsesc soluții asemănătoare, comunică, polemizează. De altfel, tentativele hegemonice s-au bazat pe dorința de a transforma aria civilizației europene într-o entitate politică, realizînd fără voia lor, într-un mod confuz, țelul urmărit de multă vreme de apărătorii visului imperial. Nimic nu ilustrează mai bine această evoluție decît
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
Quintul................................................... 164 Capitolul 8 Epoca frămîntărilor (1560-1660)....................................................................... 169 Răsturnarea complexului de împrejurări........................... 170 Sărăcie și revolte............................................................... 173 Criza umanismului............................................................ 175 Barocul.............................................................................. 177 Răspîndirea barocului....................................................... 179 Afirmarea spiritului științific............................................ 183 Europa savanților la mijlocul secolului al XVII-lea..................................................... 186 Capitolul 9 Tentativele hegemonice ale Habsburgilor.............................................................. 189 Puterea și ambițiile lui Filip al II-lea al Spaniei...................................................................... 191 Revolta din Țările de Jos................................................... 195 Creșterea puterii engleze................................................... 197 Regatul Franței îi scapă lui Filip al II-lea..........................200 Dificultățile Habsburgilor din Viena.................................205 Ambițiile
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
Sarcină extrem de dificilă, în sine. Aceasta, datorită împrejurării că decizia și vocația țării de a se achita de obligațiile decurgând din calitatea de membru al O.N.U. erau grevate de apartenența la Organizația Tratatului de la Varșovia, aflat sub dominația hegemonică a fostei Uniuni Sovietice. Se evidențiază, în această lumină, semnificația și importanța istorică a "Declarației de independență", cum a fost denumit și a intrat în conștiința națiunii documentul adoptat de Plenara C.C. al P.C.R. din 15-23 aprilie 19643. Fără a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1540_a_2838]
-
adecvate pentru realizarea obiectivelor urmărite; c) respectarea principiilor suveranității, independenței și egalității în drepturi în relațiile dintre statele socialiste, precum și în relațiile dintre partidele comuniste și muncitorești. Concluzia era cât se poate de clară: contestarea lipsită de echivoc a rolului hegemonic al U.R.S.S. în cadrul lagărului socialist și al P.C.U.S. în mișcarea comunistă și muncitorească internațională. Breșa astfel creată în "unitatea de monolit" a blocului dominat până atunci de supremația necontestată a Moscovei avea să se lărgească în continuare în mod
[Corola-publishinghouse/Administrative/1540_a_2838]
-
și mereu mai complexelor probleme care confruntă omenirea în diferitele stadii ale evoluției sale. Multilateralismul flexibil, creator și deschis dialogului continuu între parteneri care se respectă reciproc și se supun acelorași reguli ale jocului. În contrast evident cu unilateralismul rigid, hegemonic și vetust, generator cum s-a relevat deja de neîncredere, dezordine și instabilitate, de riscuri care subminează înseși bazele politice și juridice ale sistemului internațional. (2) Prin însăși natura și vocația lor, organizațiile internaționale dispun de un potențial imens pentru
[Corola-publishinghouse/Administrative/1540_a_2838]
-
în concordanță cu exigențele de raționalitate, moralitate și responsabilitate. În strânsă corelație și complementară cu aceasta, este funcția de democratizare a sistemului internațional pe care instituțiile multilaterale sunt chemate să o îndeplinească, implicând repudierea diverselor concepte și doctrine de extracție hegemonică vizând limitarea drepturilor și prerogativelor suverane ale statelor mici și mijlocii. Elaborarea de reguli și norme noi în domeniile de activitate ce le sunt proprii, spre a răspunde nevoilor și cerințelor impuse de evoluții și circumstanțe noi, reprezintă o altă
[Corola-publishinghouse/Administrative/1540_a_2838]
-
de a se pune bazele unei "uniuni politice" vest-europene, prin planurile Fouchet 1961 și Fouchet 1962 (Christian Fouchet a fost om politic și diplomat francez), eșuaseră, ca urmare a divergențelor apărute între Franța, pe de o parte, bănuită de tendințe hegemonice, și țările mai mici din cadrul C.E.E., pe de altă parte. Raportul Davignon reia ideile "unificării politice" și "pregătirii căilor pentru a se da formă voinței de uniune politică", cuprinse în preambulul tratatelor de la Roma (1957) și Paris (1967). Obiectivul său
[Corola-publishinghouse/Administrative/1540_a_2838]
-
literatura de exil», drept urmare a dispariției cenzurii și deschiderii frontierelor n-a fost atât de frățeasca pe cat au proclamat-o ceremoniile organizate pentru a o sărbători. Această «reunificare» rămâne simbolică și nu poate emite pretenții pentru restaurarea unei puteri literare hegemonice ale «marilor» autori asupra celor «mici». Dimpotrivă, face să apară un fenomen de descentralizare, cu o mare eterogenitate a autorilor de limbă română, dispersați Între mai numeroase state și culturi: de la scriitorii romanofoni cu alte naționalități (cazurile moldovenilor și al
[Corola-publishinghouse/Science/2325_a_3650]
-
membri de partid. Cf., de exemplu, aceasta observație a lui Jens Reich (1992, p. 24), fost președinte al Akademie der Künste (Academia Artelor) din Berlin: „Contradicția dintre intelighenția și birocrația politică este În realitate cea dintre clasa dominantă și ordinea hegemonica. Ea este analoga contradicției dintre curtea absolutista și mică nobilime sârmana” (Der Widerspruch zwischen Intelligenz und Politbürokratie war în Wahrheit der zwischen der herrschenden Klasse und ihrem hegemonialen Stând. Er ist analog dem Widerspruch zwischen absolutistischem Hof und dem armen
[Corola-publishinghouse/Science/2325_a_3650]
-
invadat, în perioada 1947-1989, de factorul ideologic, în condițiile instaurării, dezvoltării și consolidării regimului comunist. Reunim, în paginile volumului de față, trei perspective de analiză. Prima este cea istorică, scopul fiind configurarea cadrului de evoluție a raporturilor dintre manifestarea tendințelor hegemonice ale aparatului ideologic și creația literară, ceea ce implică încercarea de identificare a etapelor acestui proces, a expresiilor de manifestare a ideologicului în spațiul cultural, precum și a diferitelor forme de rezistență intelectuală față de intruziunea politicului. Cea de a doua dimensiune este
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
de putere pentru aflarea adevărului, ci viziunea lor pesimistă despre lumea socială. Potrivit gândirii lor, nici o afirmație nu poate fi validă, nimic nu se poate evalua corect în susținerile normative și epistemice și că știința este unul din cele mai hegemonice discursuri. Constructivismul critic în relațiile internaționale rezultă din combinarea hermeneuticii obiective (Habermas) cu interesele emancipatoare ale cunoașterii. Constructiviștii critici (Andrew Linklater, 1998; Robert Cox, 1986) merg pe emanciparea societății și accentuează demersul lor teoretic pe o înțelegere mai bună a
Euroarmata şi apărarea României. Analiză de epistemologie constructivistă privind politica de securitate şi apărare comună a Uniunii Europene by Constantin Manolache [Corola-publishinghouse/Administrative/1432_a_2674]
-
și a cunoștințelor. În esență, în cadrul acestei ipoteze, subiectul cunoscător ține la independența experienței sale cognitive asupra fenomenelor care le percepe. Accentuând pe capacitățile materiale și interacționând cu dimensiunile intersubiective ale puterii, relațiile internaționale se concretizează în acte vorbite, discursuri hegemonice, interpretări normative dominante, autoritate morală. Impunerea de semnificații lumii materiale este una din principalele forme de putere, în joc fiind interesele grupurilor puternice în raport cu grupurile mai slabe, încorporând interesele acestora din urmă în cele dintâi. Ipoteza deterministă postulează ideea potrivit
Euroarmata şi apărarea României. Analiză de epistemologie constructivistă privind politica de securitate şi apărare comună a Uniunii Europene by Constantin Manolache [Corola-publishinghouse/Administrative/1432_a_2674]
-
securitatea colectivă pentru toți înseamnă încorporarea celei mai mari părți a statelor, obligatoriu cu includerea unei mari puteri. Alianța este un instrument necesar de echilibru, atunci când resursele proprii ale statelor sunt insuficente pentru a crea o contrapondere potrivită la opțiunile hegemonice ale unui stat sau a unui grup de state. Alianțele sunt instrumente inevitabile de conveniență, dacă alternativele de risc față de o mare putere sunt clare și imediate. Cea mai elaborată parte despre teoria securității, în cadrul paradigmei realiste, este teoria alianțelor
Euroarmata şi apărarea României. Analiză de epistemologie constructivistă privind politica de securitate şi apărare comună a Uniunii Europene by Constantin Manolache [Corola-publishinghouse/Administrative/1432_a_2674]