1,248 matches
-
preoții salieni, Frates Arvales - ocrotitori ai ogoarelor, Lupercii (lupa = lupoaică) desemnau sexualitatea dezlănțuită. Este zeul luminii și al fenomenelor cerești: vântul, ploaia, tunetul, al furtunii și al fulgerului. Este de proveniență indo-europeană, din Dyaus Pitar sau Părintele zilei la triburile indo-europene (care nu erau altceva decât traci emigrati). La ei DYAUS(ZIUA) era zeul cerului. Il are drept corespondent în mitologia greacă pe Zeus. Este soția credincioasă a lui Jupiter, simbolizând zeița Lunii. Ca zeiță a Lunii, ea s-a contopit
Roma Antică () [Corola-website/Science/299887_a_301216]
-
partea de sus a hărților reprezintă marginea nordică a zonei reprezentate. Atributele „boreal”, „septentrional” și „arctic” se referă la direcția sau zona nordică (pe Pământ). Direcția opusă nordului se numește „sud”. „” poate însemna: Cuvântul „nord” își are originea în particula indo-europeană „ner”. El se regăsește și în limbile franceză și germană. Declinația magnetică este diferența (unghiulară) dintre nordul magnetic (așa cum este el indicat de o busolă necorectată) și nordul geografic; de obicei această diferență poate fi ignorată (este destul de mică); dacă
Nord () [Corola-website/Science/300149_a_301478]
-
făcută în jurul anului 960. Nicolae Drăganu afirmă că la locul în cauză trebuie citit Ardebhíl, si este vorba de orașul Ardebil din Armenia. Varianta "Ardeliu" este atestata abia din anul 1432. Alți cercetători au adus în discuție termeni de origine indo-europeană derivați din tema "*er(a)dh", din care ar proveni, printre altele, si celticul "Arduenna" („pădure”). În sprijinul acestei ipoteze ar pleda prezenta radicalului "ard" (cu sensul de „înălțime”) în toponimia europeană ("Ardă, Ardal, Ardistan, Ardiche, Ardennes, Ardelt, Ardilla" etc.
Etimologia numelui Transilvaniei () [Corola-website/Science/324921_a_326250]
-
sunt împăduriți). Totodată s-a constatat și fenomenul lingvistic potrivit căruia, pentru cuvintele românești preluate de maghiari, "ea" se transformă în "é", iar „a” inițial tinde să fie transcris „e”, potrivit sistemului fonetic maghiar. Limba maghiară nu aparține grupului limbilor indo-europene iar cuvântul “Ardeal” este de origine Indo-Europeană. Până în prezent, nici un lingvist nu a reușit să dea o lămurire etimologica plauzibilă numelui "Erdély" decât prin "erdő" "pădure" cu adaosul sufixal "-ély", acesta din urmă interpretat că distorsionare a cuvântului "elve". Totuși
Etimologia numelui Transilvaniei () [Corola-website/Science/324921_a_326250]
-
fenomenul lingvistic potrivit căruia, pentru cuvintele românești preluate de maghiari, "ea" se transformă în "é", iar „a” inițial tinde să fie transcris „e”, potrivit sistemului fonetic maghiar. Limba maghiară nu aparține grupului limbilor indo-europene iar cuvântul “Ardeal” este de origine Indo-Europeană. Până în prezent, nici un lingvist nu a reușit să dea o lămurire etimologica plauzibilă numelui "Erdély" decât prin "erdő" "pădure" cu adaosul sufixal "-ély", acesta din urmă interpretat că distorsionare a cuvântului "elve". Totuși, etimoanele nu sunt atestate altundeva în limba
Etimologia numelui Transilvaniei () [Corola-website/Science/324921_a_326250]
-
părțile de vorbire flexibile pentru că are grade de comparație asemeni adjectivului. Adverbele, așa cum sunt prezente în limbile europene moderne, sunt o preluare din limba-mamă a acestora, limba latină. Modul specific în care adverbele au "supraviețuit" până astăzi în aceste limbi indo-europene variază de la caz la caz, trebuind a fi studiate independent. Gradele de comparație sunt forme care precizează nuanța graduală a adverbului. Adverbul poate determina: Adverbul poate îndeplini în cadrul propoziției următoarele funcții sintactice:
Adverb () [Corola-website/Science/305756_a_307085]
-
("crnogorski jezik", "црногорски језик ") este o limbă indo-europeană din ramură limbilor slave, grupul limbilor slave de sud, subgrupul occidental al acestora, vorbită de muntenegreni. Din punctul de vedere al sociolingvisticii, este in acelasi timp una din variantele limbii "abstand" comune sârbilor, croaților, bosniacilor și muntenegrenilor, denumită tradițional prin
Limba muntenegreană () [Corola-website/Science/305074_a_306403]
-
devenind cea de-a treia limbă oficială a Africii de Sud. Neerlandeza a rămas limbă oficială până în 1961, an în care constituția țării a stipulat limpede că "limbile oficiale ale Africii de Sud sunt afrikaans și engleza". Per ansamblu, limba afrikaans este singura limbă indo-europeană care a cunoscut o dezvoltare semnificativă pe continentul african.
Limba afrikaans () [Corola-website/Science/304635_a_305964]
-
a celei mai mari civilizații regionale și a celei dintâi etape istorice: sumerienii au apărut în sudul Mesopotamiei pe la începutul mileniului al IV-lea î.e.n. venind posibil din zona stepelor siberiene.) În orice caz nu erau autohtoni. Erau o populatie indo-europeană vorbind o limbă aglutinanta asemănătoare limbii turce vechi. Practicau agricultură și creșteau suine, oine și bovine (oaia, vacă, porcul). Cunoșteau țesutul și olăritul, făceau vase de lut colorate și ornamentate cu figuri umane de animale și păsări. În curând vor
Sumer () [Corola-website/Science/303985_a_305314]
-
diferiți lingviști este definit prin trăsături morfologice specifice și/sau prin funcții mai mult sau mai putin specifice, ori este ignorat ca mod din lipsa unor trăsături morfologice specifice, funcțiile sale fiind îndeplinite de alt mod definit morfologic. Toate limbile indo-europene au modul conjunctiv, desi sistemul acestuia este dezvoltat în grade diferite de la limba la limba. În limba engleză, de exemplu, este foarte redus față de limbi precum germană sau franceză. În limba română conjunctivul are o folosire relativ extinsă, nu numai
Conjunctiv () [Corola-website/Science/304894_a_306223]
-
de a "scrie despre prostituate", fiind la rândul său compus din πόρνη /"pórnê", cu înțelesul de prostituată și γράφω /"gráfô", cu înțelesul de " a picta", "a scrie", "a descrie". Cuvântul grec πόρνη /"pórnê" la rândul său provine dintr-un cuvânt Indo-European cu înțelesul "a vinde", făcând referire directă la faptul că prostituatele pun în vânzare trupul lor. S-ar putea spune ca pornografia e la fel de veche precum pământul. În timpuri preistorice se desenau sau se făceau statui cu caracteristice sexuale exagerate
Pornografie () [Corola-website/Science/305696_a_307025]
-
de sabini, conduși de Appus Claudius. Sabinii au ocupat regiunea etruscizată de pe valea mijlocie a Tibrului, blocând accesul Romei spre Campania. În 393 î.Hr., Romă se baza pe 152 000 de cetățeni mobilizabili. Celții au fost ultimul val de populație indo-europeană ce au coborât în Italia, dinspre nordul peninsulei. Prima migrare a fost în timpul domniei primului rege etrusc, la sfârșitul secolului al VI-lea, iar cea de-a doua a fost între secolele V-IV î.Hr. Migrația celților a stopat expansiunea
Republica Romană () [Corola-website/Science/299366_a_300695]
-
occitan" a intrat prin intermediul limbii franceze. „Limba òc”, „occitana” și prin extindere a sensului „provensala” sunt sinonime din punctul de vedere al lingvisticii. Occitana aparține limbilor romanice și face parte din familia limbilor italice, care sunt o ramură a limbilor indo-europene. În cadrul grupului romanic, clasificările variază după autor. Lingvistul Pierre Bec a asumat că occitana formează un grup propriu cu catalana și că grupul acesta, numit occitano-romanic, face o tranziție între grupuri mai periferice, galoromanic și iberoromanic, prezentând caracteristici tipice pentru
Limba occitană () [Corola-website/Science/296959_a_298288]
-
mii de exemplare, în 2006. Aceste specii fac parte din fauna Mării Negre. Prin aceste imagini vă puteți da seama că Marea Neagră este un „paradis acvatic natural”. Cei mai dintâi menționați locuitori ai țărmurilor mării Negre, anume Cimerienii și Sciții (popoare indo-europene), o denumeau „Axaina”, adică "albastru închis". În vremea colonizării grecești marea se numea „Pontos Euxeinos”, adică "marea primitoare", poate prin preluare fonetică a denumirii „Axaina”. Romanii au transcris denumirea sub forma „Pontus Euxinus”, folosind însă și „Mare Scythicum”, iar ulterior
Marea Neagră () [Corola-website/Science/296856_a_298185]
-
plăteau astfel pentru neglijența lor de a nu fi lătrat când Capitoliul era amenințat. Semnificația originală ale acestui ritual surprinzător a fost pusă în legătură cu simbolismul respectiv al celor două specii animale implicate. În lumea romană și, în general, în lumea indo-europeană, câinele simbolizează ghinionul, eșecul, neglijența și moartea. Pe de altă parte, gâsca sălbatică reprezintă revenirea anuală a Soarelui. Ritualul ar fi o reinterpretare a unei sărbători de sfârșit de seceriș pentru obținerea unei recolte bogate în care simbolul vieții și
Gâștele Capitoliului () [Corola-website/Science/327226_a_328555]
-
este perioada de început a stăpânirii arienilor și perioada de început a civilizației indiene , care a început în anul 1500 î.Hr . Acum vreo 3500 de ani , arienii , un popor războinic de origine indo-europeană , au părăsit ținuturile lor natale din Podișul Iran , trecând munții Hindukush și ajungând în Valea Indului . Ei erau organizați în triburi și locuiau în case din lemn , spre deosebire de populația din Valea Indului care înălțase orașe din cărămizi . Arienii își socoteau
India Ariană () [Corola-website/Science/329571_a_330900]
-
o consistență spirituală superioară și foarte caracteristică, pe care literatura antică a însemnat-o cu mirare și admirație, făcând din geți aproape un popor fabulos, prin vitejia, înțelepciunea și spiritul lui de dreptate. Dacii și geții, ramură a marelui popor indo-european al tracilor, erau unul și același popor (fapt recunoscut de autorii antici) și vorbind aceeași limbă. Dintre cele peste 100 de formațiuni tribale și gentilice ale tracilor, triburile dacilor și geților erau cele mai mari și cele mai puternice. Ocupau
Cultura și civilizația dacică () [Corola-website/Science/305004_a_306333]
-
Nu se poate cunoaște data la care aceste ramuri tracice au ocupat ținuturile carpato-dunărene, locuite încă din epoca paleolitică; cert este însă că cei dintâi autori antici care îi menționează îi consideră autohtoni, deci instalați aici din timpul primelor migrații indo-europene, tracice. Geto-dacii s-au desprins din masa triburilor trace, începând să-și contureze un profil de civilizație distinctă, pe la începutul mileniului I î.e.n. Câteva secole mai târziu, numele lor apare la autorii greci, alături de cel al sciților. Sciții, popor de
Cultura și civilizația dacică () [Corola-website/Science/305004_a_306333]
-
întruni mulțimi și triburi diferite, dar și aici formele de organizare colectivă dispăreau odată încheiate festivitățile. După Herodot, societatea dacilor era împărțită în trei categorii care se regăsesc sub diferite forme și denumiri la alte popoare de limbi și origini indo-europene : "Poliștii", regi-preoți, intermediari între lumea divină și lumea pământeană ; "Taraboștii", nobili care luptau călare, aducând la luptă propriile arme și proprii cai ; și Comații, țărani care luptau pe jos, cu arme aduse de Poliști și Taraboști. Poliștii și Taraboștii purtau
Cultura și civilizația dacică () [Corola-website/Science/305004_a_306333]
-
suprem din panteonul geto-dacic, de unde concluzia unora cu privire la monoteismul geto-dacilor care ar fi facilitat convertirea acestora la creștinism, idee ce se află în opoziție cu opinia conform căreia religia geților ar fi fost una politeistă, precum erau religiile celorlalte popoare indo-europene. Alți istorici îl consideră doar patronul lumii subpămîntene, al împărăției morților, având, astfel, caracter htonic, dar a fost identificat și cu Gebeleizis, zeu geto-dac al furtunii, trăsnetelor și al fulgerelor. Mitul lui Zamolxis este redat diferit în numeroasele relatări antice
Cultura și civilizația dacică () [Corola-website/Science/305004_a_306333]
-
73), Porphyrius din Tyros (Viața lui Pythagoras, 14), Suidas (Lexicon, 500). Principalele forme folosite ale numelui în izvoarele străvechi sunt Zalmoxis, Zamolxis sau Salmoxis. Originea numelui este incertă, dar mulți cercetători fac apropierea cu cuvântul zemel (pământ), termen de origine indo-europeană. Pe această bază, Ioan I. Russu consideră că Zalmoxis era o zeitate a pământului. Herodot (Istorii, V, 4), Valerius Maximus ("Facta et dicta memorabila", II, 6, 12) și Pomponius Mela ("Descrierea pământului", II, 16) relatează că tracii erau întristați la
Cultura și civilizația dacică () [Corola-website/Science/305004_a_306333]
-
Era o reprezentare primitivă de luptă între lumină și întuneric, între viață și moarte, trăsătură care caracteriza religia indo-iraniană și care zoroastrismul va conserva. Cultura bactro-margiană pare să fi fost indo-ariană. De-asemenea avea un substrat cultural care nu era indo-european foarte dificil de a fi definit, cum demonstrează construcția templelor, adevărații indo-iranieni au preferat mult timp sanctuarele în aer liber. După unificarea imperiilor Persan și Mediu în 550 î.Hr., Cir II și mai târziu fiul lui Cambies II au redus
Zoroastrism () [Corola-website/Science/304336_a_305665]
-
Greaca (Ελληνικά, citit simplificat /elini'ka/) este o limbă indo-europeană, vorbită în Grecia începând cel puțin cu secolul XVII î.Hr.. Încă din primele timpuri de când s-au păstrat documente scrise, adică începând cu epopeile lui Homer, limba greacă apare împărțită în mai multe dialecte. Iliada și Odiseea, deși este alcătuită
Limba greacă () [Corola-website/Science/296850_a_298179]
-
din Phaistos, împinge cronologia înaltă a proto-ionienilor până spre Cicladicul Vechi, Troia II, Troia I și în orice caz cu mult înainte de thalassocrația minoică. Se pune astfel problema raportului dintre alfabetele vechi europene, scrierile fonetice în general și contribuția limbilor indo-europene (mai ales proto-hitite, din faza pre-anatoliană) la etimologiile pre-grecești din limba greacă (după indoeuropeniștii Frisk și Beekes). Atica (dialect al grupului ionian-atic), limbă vorbită la Atena, constituie limba în care s-a scris cea mai mare parte a literaturii grecești
Limba greacă () [Corola-website/Science/296850_a_298179]
-
fost extrem de răspândită. Faptul că Vechiul Testament a fost tradus în versiunea Septuagintei iar Noul Testament a fost redactat în limba greacă, a făcut din aceasta o limbă de cult, dar și de cultură pan-europeană. Greaca, ca și multe alte limbi indo-europene, este o limbă flexionară "neaglutinantă" și "ne-ergativă". De exemplu, substantivele au cinci cazuri, trei genuri și trei numere, verbele au trei voci, trei persoane și trei numere ca și multe alte forme. Mai jos se află declinarea articolului hotărât în
Limba greacă () [Corola-website/Science/296850_a_298179]