269 matches
-
prin instituirea unui control asupra puterii SUA (Mearsheimer, 1990; Layne, 1993; Waltz, 1993; Mearsheimer, 2001). Instituționaliștii afirmă, ca reacție, că prezența unor tipare bine dezvoltate ale interdependenței economice și instituționale între state într-un context vest-european înseamnă că neorealismul și instituționalismul dezvoltă ipoteze divergente privind schimbarea internațională (Keohane, 1993, pp. 272-273). Astfel, Europa Occidentală prezintă cel mai potrivit context pentru testarea teoriilor raționaliste concurente. Prin contrast, în Asia de Est există candidați la un statut de poli, în timp ce tiparele interdependenței economice
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și socializării statului, legată de concepția sa asupra consecințelor generative ale anarhiei, în loc să fie înțeles ca prezumând raționalitatea actorilor. Din această perspectivă, neorealismul adoptă o logică reflexivă și este mai apropiat de liberalism decât de cadrul alegerii raționale avansat de instituționalism. În loc să ne imaginăm relația dintre neorealism, instituționalism și liberalism în termenii unei axe liniare, putem conceptualiza relația printr-un triunghi. Într-o astfel de conceptualizare, dezbaterile dintre neorealiști și instituționaliști alcătuiesc partea raționalistă a triunghiului pentru că devotamentul neorealismului față de un
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
asupra consecințelor generative ale anarhiei, în loc să fie înțeles ca prezumând raționalitatea actorilor. Din această perspectivă, neorealismul adoptă o logică reflexivă și este mai apropiat de liberalism decât de cadrul alegerii raționale avansat de instituționalism. În loc să ne imaginăm relația dintre neorealism, instituționalism și liberalism în termenii unei axe liniare, putem conceptualiza relația printr-un triunghi. Într-o astfel de conceptualizare, dezbaterile dintre neorealiști și instituționaliști alcătuiesc partea raționalistă a triunghiului pentru că devotamentul neorealismului față de un model pozițional al structurii faforizează o interpretare
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
socializării în sistemul internațional alcătuiesc partea reflectivistă a triunghiului. Modelul triunghiular al relației dintre teoria neorealistă, teoria instituționalistă și cea liberală este ilustrat în Figura 2.2. O asemenea conceptualizare pune sub semnul întrebării validitatea enunțului lui Keohane, potrivit căruia instituționalismul reprezintă baza cea mai puternică pentru subsumarea programelor de cercetare ale abordărilor concurente. Ea sugerează că, probabil, axarea liberalismului asupra consecințelor generative ale anarhiei și asupra traiectoriei generale a socializării în sistemul internațional va duce la mai multe rezultate, în
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în interiorul sistemului are loc schimbarea culturală. Presupunând că socializarea și competiția încurajează schimbarea culturală într-un ritm constant în timp, densitatea instituțională va crește gradual în sistem. Este posibilă o modificare a modelului liberal de bază, care să încorporeze intuițiile instituționalismului. În acest scenariu, se consideră că anumite niveluri ale cooperării funcționale sunt condiții necesare pentru apariția unui nucleu relativ stabil, de state democratice liberale. Odată atins acest punct, efectele de socializare generate de pacea democratică pot începe să funcționeze, iar
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în spirală" al dezvoltării, în care rata schimbării culturale din sistem este accelerată foarte mult dincolo de o anumită etapă a maturității. Încorporarea succesivă a intuițiilor instituționaliste în descrierea dezvoltării istorice a sistemului internațional scoate în evidență latura triunghiului care conectează instituționalismul și liberalismul. Așa cum observă Sterling- Folker, separarea explicațiilor funcționale de cele culturale, pe motiv că primele sunt raționaliste, iar celelalte reflectiviste, generează între ele o falie ontologică, abruptă și, în cele din urmă, inutilă. Argumentele despre eficiența funcțională a instituțiilor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
state dintr-un sector exterior al societății internaționale li se permite să se alăture sectorului interior numai după ce statele din sectorul exterior au acceptat normele culturale ale celorlalte (Buzan, 1993; Little, 1995). În general, concepția triunghiulară asupra relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism oferă un cadru posibil pentru integrarea diferitelor explicații într-o singură descriere coerentă a dezvoltării istorice generale a sistemului internațional. Scenariul modificat oferă o completare utilă la descrierea schimbării structurale elaborate de Wendt. Wendt a identificat patru "variabile-dominante
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
reprezenta un moment de semnificație majoră pentru cursul general al schimbării istorice din politica mondială. Mai întâi, modelul liberal ar putea să pretindă în mod plauzibil că oferă o explicație endogenă a colapsului Uniunii Sovietice. Reprezentanți ai neorealismului și ai instituționalismului afirmă că sfârșitul brusc și neașteptat al Războiului Rece este cel mai bine privit ca un șoc exogen asupra sistemului internațional. Potrivit lui Waltz, colapsul sovietic a fost o evoluție la nivelul unității, care a produs efecte structurale, iar astfel explicarea
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
unei structuri pașnice a relațiilor dintre marile puteri în politica mondială. El afirmă că liberalismul anticipează că între principalele state va apărea o formă de comportament de "aliniere". Aceasta contrastează cu configurația balanței de putere anticipată de neorealism, și, spre deosebire de instituționalism, nu se bazează doar pe inerția instituțională pentru a anticipa un viitor alternativ (Huntley, 1996, pp. 70-71). La Huntley, metafora alinierii sugerează un tipar al dezvoltării izbitor de asemănător cu ideea că se poate ca pacea democratică să fi început
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
se poate ca pacea democratică să fi început să genereze efecte puternice de socializare, care îi încurajează răspândirea la scară mondială. Există două trăsături care fac o distincție empirică între un astfel de tipar și tendințele prevăzute de neorealism și instituționalism. Prima este legată de sfera geografică a răspândirii relațiilor pașnice dintre principalele puteri. Liberalismul prezice că o structură pașnică a relațiilor dintre marile puteri va apărea la nivel global, chiar în regiuni precum Asia de Est, unde există candidați la
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
astfel, sfârșitul Războiului Rece a deschis un context istoric unic pentru evaluarea comparativă a predicțiilor diferitelor modele teoretice ale politicii internaționale (Huntley, 1996, p. 72). Pe scurt, se poate ca instituționaliști proeminenți să fi conceput greșit natura relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism, iar astfel să fi subestimat posibilitățile de realizare a unei sinteze generale între intuițiile lor. Keohane a propus o conceptualizare liniară a relației dintre cele trei școli. Înțelese astfel, încercările de rafinare a modelelor raționaliste reprezintă cea mai
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
greșit. O abordare mai sofisticată ar consta în recunoașterea faptului că Keohane și instituționaliștii ce i-au urmat se bazează pe o înțelegere necritică a relației dintre școlile de gândire. Ei au adoptat un model liniar al relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism, în care se consideră că instituționalismul reprezintă punctul de sinteză pe o axă între neorealism și liberalism. Ca atare, el este considerat modelul cel mai capabil să reconcilieze enunțurile concurente ale pozițiilor alternative. Deși plauzibilă la un nivel
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
recunoașterea faptului că Keohane și instituționaliștii ce i-au urmat se bazează pe o înțelegere necritică a relației dintre școlile de gândire. Ei au adoptat un model liniar al relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism, în care se consideră că instituționalismul reprezintă punctul de sinteză pe o axă între neorealism și liberalism. Ca atare, el este considerat modelul cel mai capabil să reconcilieze enunțurile concurente ale pozițiilor alternative. Deși plauzibilă la un nivel superficial, o astfel de perspectivă asupra relației dintre
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
cel mai capabil să reconcilieze enunțurile concurente ale pozițiilor alternative. Deși plauzibilă la un nivel superficial, o astfel de perspectivă asupra relației dintre școlile de gândire subestimează semnificația asemănărilor dintre neorealism și liberalism. Într-adevăr se poate că tocmai angajamentul instituționalismului față de raționalism a blocat activ dezvoltarea unui model al sistemului internațional compatibil cu intuițiile liberale. O abordare mai nuanțată propune o înțelegere triunghiulară a relației dintre cele trei modele, în care dezbaterile dintre neorealiști și instituționaliști alcătuiesc partea raționalistă, iar
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
o apreciere mai amplă a conexiunilor complexe dintre cele trei școli. Mai mult, ea evidențiază modul în care concentrarea liberalismului asupra consecințelor generative ale anarhiei îi permite să subsumeze atât programul de cercetare al neorealismului, cât și pe cel al instituționalismului. În cele din urmă, aceste considerații teoretice au implicații importante pentru conținutul programelor de cercetare din cadrul disciplinei în perioada post-Război Rece. Susținătorii neorealismului, instituționalismului și liberalismului afirmă că prăbușirea Uniunii Sovietice prezintă o oportunitate istorică pentru testarea enunțurilor lor teoretice
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
anarhiei îi permite să subsumeze atât programul de cercetare al neorealismului, cât și pe cel al instituționalismului. În cele din urmă, aceste considerații teoretice au implicații importante pentru conținutul programelor de cercetare din cadrul disciplinei în perioada post-Război Rece. Susținătorii neorealismului, instituționalismului și liberalismului afirmă că prăbușirea Uniunii Sovietice prezintă o oportunitate istorică pentru testarea enunțurilor lor teoretice concurente. Neorealiștii au elaborat o analiză pesimistă asupra naturii schimbării sistemice după Războiul Rece, prezicând o revenire la multipolaritatea conflictuală la scară globală. Reacțiile
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și liberalismului afirmă că prăbușirea Uniunii Sovietice prezintă o oportunitate istorică pentru testarea enunțurilor lor teoretice concurente. Neorealiștii au elaborat o analiză pesimistă asupra naturii schimbării sistemice după Războiul Rece, prezicând o revenire la multipolaritatea conflictuală la scară globală. Reacțiile instituționalismului și liberalismului variază în mod considerabil. Pe baza preferinței lor pentru rafinarea modelelor raționaliste, instituționaliștii sugerează că disciplina trebuie să se concentreze asupra testării unei serii relativ limitate de afirmații despre condiționalitatea urmăririi câștigurilor relative, în primul rând într-un
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
MRS, precum și chestiunea influenței germane asupra Europei de Est. Toate acestea pot sugera divizări în cadrul Alianței Atlantice, sau începuturile hegemoniei germane în Europa. Prin urmare, aceste evoluții validează analiza neorealistă a rolului Germaniei unificate în sistemul internațional după Războiul Rece. Instituționalismul Se poate afirma că Germania se încadrează într-un tipar complex de relații interdependente cu celelalte democrații industriale avansate, precum și că participă într-o rețea de cadre multilaterale stabilite în perioada postbelică. Instituționalismul prezice că, în aceste condiții, instituțiile internaționale
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
unificate în sistemul internațional după Războiul Rece. Instituționalismul Se poate afirma că Germania se încadrează într-un tipar complex de relații interdependente cu celelalte democrații industriale avansate, precum și că participă într-o rețea de cadre multilaterale stabilite în perioada postbelică. Instituționalismul prezice că, în aceste condiții, instituțiile internaționale pot dobândi o valoare fundamentală pentru statele ce-și urmăresc interesele naționale. Acolo unde cooperarea internațională aduce beneficii nete pentru state în termenii creșterii securității sau bunăstării lor în sistemul internațional, statele vor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Maull afirmă că Germania unificată va rămâne o "putere civilă", manifestând un angajament puternic față de multilateralism și "concentrarea de mijloace non-militare, în primul rând economice, pentru asigurarea obiectivelor naționale" (Maull, 1991, p. 92). Analiza lui Maull este compatibilă cu predicția instituționalismului potrivit căreia cadrele multilaterale în care a participat Germania începând cu anii 1950 își vor menține valoarea pentru această țară după Războiul Rece. Potrivit lui Maull, comportamentul Germaniei în timpul crizelor din Bosnia și Kosovo vine în sprijinul opiniei lui, potrivit căreia
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și GATT, cât și pe o bază bilaterală (Zhurkin, 1996, pp. 212-216). Din nou, instituționaliștii pot să interpreteze acest fapt ca reflectând o logică funcțională. Astfel, aspecte importante ale strategiilor economice germane la nivel global pot fi compatibile cu predicția instituționalismului potrivit căreia Germania, ca stat cu stimulente puternice pentru a se folosi de instituțiile economice internaționale, va tinde să depindă foarte mult de ele. Unele aspecte ale sprijinului Germaniei pentru integrarea europeană pot favoriza și o interpretare instituționalistă a strategiilor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de asistență ale Germaniei în regiunea europeană centrală și de est au un caracter puternic multilateral pentru că ele se derulează în cadrul UE (Katzenstein, 1997, p. 22). Totuși, rămân anumite aspecte ale strategiilor germane care sunt dificil de corelat cu predicțiile instituționalismului. În timp ce Germania are, într-adevăr, stimulente puternice fie pentru a lărgi, fie pentru a adânci Uniunea Europeană, este mai puțin clar dacă urmărirea ambelor obiective simultan îi servește interesele. Contradicțiile implicate de urmărirea unei astfel de politici devin tot mai vizibile
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
obiective simultan îi servește interesele. Contradicțiile implicate de urmărirea unei astfel de politici devin tot mai vizibile din cauza măririi bugetului UE, ce ar rezulta dacă PAC și fondurile structurale ar fi extinse la nivelul noilor membri (Tewes, 1998, p. 123). Instituționalismul evidențiază valoarea fundamentală a instituțiilor. Acolo unde angajamentul față de instituții creează costuri semnificative pentru state, ele vor respinge opțiunile instituționale. Astfel, tipul de comportament prezis de instituționalism ar fi susținerea din partea Germaniei fie a unei forme de "Europă-nucleu", fie, alternativ
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
fondurile structurale ar fi extinse la nivelul noilor membri (Tewes, 1998, p. 123). Instituționalismul evidențiază valoarea fundamentală a instituțiilor. Acolo unde angajamentul față de instituții creează costuri semnificative pentru state, ele vor respinge opțiunile instituționale. Astfel, tipul de comportament prezis de instituționalism ar fi susținerea din partea Germaniei fie a unei forme de "Europă-nucleu", fie, alternativ, a unei "Europe mai vaste" (Gutjahr, 1994; Hellmann, 1996). Europa-nucleu se referă la un grup de state vest-europene care susțin progresul către uniunea monetară și politică, așa cum
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
acestea se numără aspecte ale procesului de unificare, angajamentul Germaniei față de instituțiile de securitate atlantice, aparentul refuz de a-și lua angajamente militare în afara granițelor, participarea în sistemul economic internațional global, precum și dimensiuni ale strategiilor Germaniei cu privire la integrarea europeană. În timp ce instituționalismul sugerează că Germania începe să se confrunte cu opțiuni importante în strategiile sale de integrare, există dovezi că ea continuă să se folosească foarte mult de instituțiile internaționale în perioada post-Război Rece. Liberalism 1: variația internă Liberalismul prevede că variația
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]