681 matches
-
mulți alții. Cel mai apropiat de Al. Busuioceanu mi s-a părut, în intervalul ultimilor ani, 1952-1961, D. N. Ciotori, jurist, membru al Comitetului de Rezistență Română de la Paris. O relație epistolară interesantă este întreținută cu poeta Antoaneta Bodisco. Se lamentează unul altuia despre dramatismul trecerii de la limba română la limba spaniolă, despre incertitudinile creației, ajungând și la complicități sentimentale (,Dacă vrei să vezi de cine mă îndrăgostesc a patra oară, ia oglinda ta de mână și uită-te în oglindă
Un român la Madrid by Ion Simuț () [Corola-journal/Memoirs/10515_a_11840]
-
între regele Kuru și , sfătuitorul și cel care îi conducea carul de luptă. Sanjaya povestește toate întâmplările războiului Kurukshetra, ce a ținut 18 zile, cum și unde s-a intamplat. Dhritarashtra uneori pune întrebări și se arată neincrezător, alteori se lamentează, cunoscând distrugerile cauzate de război fiilor săi, prietenilor și rudelor sale. Se simte deasemenea vinovat, având rolul său în escaladarea războiului, distructiv pentru întregul subcontinent indian. La inceput Sanjaya dă o descriere a diferitelor continente ale Pământului, ale altor planete
Războiul Kurukshetra () [Corola-website/Science/327137_a_328466]
-
identifice poemul cu poetul, poreclindu-l pe Poe, „Corbul”. La scurt timp, poemul a fost retipărit, parodiat și ilustrat. Cu toate că l-a făcut cunoscut pe Poe, poemul nu i-a adus acestuia un câștig financiar semnificativ. Poetul avea să se lamenteze el-însuși: „Nu am niciun ban. Sunt la fel de sărac acum precum am fost toată viața - cu excepția speranței, care nu foate fi acceptată de bănci”. Ziarul "New World" titra: „Toată lumea citește poemul și-l laudă... just, credem noi, pentru că ne pare plin
Corbul () [Corola-website/Science/298053_a_299382]
-
suspectat că a fost otrăvit de socrul său Ferdinand al II-lea. Ioana era însărcinată cu cel de-al șaselea lor copil, Caterina. Aici a început tragedia Ioanei de Castilia: tatăl ei, ca regent, a scris la toate curțile Europei, lamentându-se de nebunia fiicei sale, cauzată de moartea bruscă a iubitului soț. Astfel a apărut legenda, sporită și răspândită, despre comportamentul ciudat al Ioanei, văduvă inconsolabilă, asupra sicriului soțului său. Ioana decisese să mute trupul lui Filip de la Burgos unde
Ioana de Castilia () [Corola-website/Science/313714_a_315043]
-
cuc. Nu am înțeles prea bine expresia, dar simt că mi se potrivește mănușă, chiar dacă nici măcar ecou acum nu am. Nimeni, evident, un alt fel de nimeni, mai pământean, nu mă ascultă, nimeni nu-mi răspunde. Întrebi guvernanții... Bălmăjeli! Se lamentează la televizor cu tot felul de... Vai de mamă de om! Apropo, parcă ți-am mai spus, televizorul color nu mai e o problemă! Mâine, poimâine, o să-l vândă producătorii și la chioșcul de ziare. Asta dacă mai vor să
Editura Destine Literare by Nicolae Bălașa () [Corola-journal/Journalistic/95_a_372]
-
filmul său face parte dintr-un proiect provocator, și anume încercarea de a anima tablouri celebre conferindu- le în același timp și o interpretare, refăcând fictiv background-ul lor spiritual, de tensiuni și imaginar. Figura din Țipătul lui Munch se lamentează pe fondul unei discuții între un tânăr și un bătrân care străbat podul din tablou vorbind despre moarte. Bătrânul relevă lipsa de îngrijoare, iar aerul sceptic devine un fel de contrapunct al dramatismului pe care peisajul îl conferă oricărei prezențe
„Filmul de Piatra“, ediția 3.0 by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4990_a_6315]
-
într-o ofensivă prin surprindere împotriva armatei din Echizen. Clanul Oda luă peste opt sute de capete. Forțară înaintarea asupra inamicilor, care fugeau acum din Yanagase, urmărindu-i și înnegrind cu sânge frunzele uscate de la începutul toamnei. Războinicii din Echizen se lamentau cu slăbiciunea propriei lor armate. Dar aprigii generali și luptătorii curajoși care se întorceau să lupte erau doborâți în bătălie. De ce erau atât de slabi? Și de ce nu puteau lovi clanul Oda? Pentru căderea oricui, contribuie un cumul de factori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
asta, spuse el, zâmbind forțat. Le-arăt eu cum moare Asai Nagamasa! Nagamasa coborî scara întunecoasă a turnului de pază. Servitorilor care-l urmau li se părea că-și însoțeau seniorul sub suprafața pământului, adânc. — Ce... ce se întâmplă? se lamentă unul dintre generali, la jumătatea scării. — Onogi Tosa, Asai Genba și Mitamura Uemon au trecut la inamic, răspunse alt general. Un altul adăugă, cu amărăciune: — Deși erau vasali superiori, au trădat încrederea ce li se acordase când au fost însărcinați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și spuse: — Stăpâne... mor... Cu palmele lipite de țărână, în semn de supunere, capul îi căzu la pământ. Purtase și câștigase o bătălie mult mai amarnică decât aceea de pe câmpul de luptă. — Încă un suflet viteaz s-a pierdut, se lamentă cineva în spatele lui Nagamasa, intonând apoi încet o rugăciune. Clinchetul rozariului răsună în tăcerea ce se lăsase. Când se întoarse, Nagamasa văzu că era preotul șef, Yuzan - alt refugiat din război. — Cu părere de rău am auzit că Seniorul Hanamasa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și stindardele inamicului apăreau peste toți munții, văile și râurile. Un castel cu asemenea mjiloace defensive naturale putea fi apărat, dar prin însăși natura poziției lui întăririlor le era foarte dificil să ajungă până la el. — Nu putem face nimic, se lamentă Hideyoshi. Parcă ar fi recunoscut că, în calitate de general, nu avea nici cea mai vagă idee a unei strategii. În sfârșit, la căderea nopții, le ordonă oamenilor lui să aprindă focuri. Focuri cât mai mari. Curând, începură să se vadă flăcări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
tradițiile fostului lor senior; comandanții și soldații se poartă virtuos, urmând Calea Samurailor. Cei câțiva soldați pe care i-am luat prizonieri sunt de o duritate impresionantă și ard de ostilitate. Când văd toate acestea, nu pot să nu mă lamentez că această invazie va fi atât de dife... — Hideyoshi, Hideyoshi, îl întrerupse Nobunaga, cu o expresie nemulțumită. Ce-mi poți spune despre Castelul Miki? Într-acolo se îndreaptă Nobutada. — Mă îndoiesc că va cădea cu ușurință, chiar ținând seama de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de copaci unde erau priponiți vreo zece cai. Shikanosuke nu-i observă. Luntrea care-i ducea familia ajunsese cam pe la jumătatea râului. Vântul din luncă îi umfla pieptul și toată priveliștea îi lua ochii plini de lacrimi. Ce jalnic, se lamenta el. Ca tată și ca soț, i se frângea inima la gândul destinului familiei lui rătăcitoare. Chiar și cel mai viteaz luptător are sentimente și se spunea că Shikanosuke era mai sentimental decât majoritatea oamenilor. Curajul și spiritul său cavaleresc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în lacrimi. Dacă tot ne-a fost scris să ajungem aici, mai bine am fi rămas în castelul cel nou de la Nirasaki. Ce jalnic. Așa se cade să arate soția seniorului casei Takeda? Lăsate în voia lor, femeile plângeau nenorocite, lamentându-se la nesfârșit una alteia. Katsuyori se duse la soția lui, pentru a o îndemna să plece: — Tocmai i-am ordonat ajutorului meu să-ți aducă un cal. Chiar dacă am putea sta mai mult timp aici, regretele noastre nu s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și se înapoiară la castel, vasalii lui Muneharu își urmară stăpânul în moarte. Când ajunse la Templul Jihoin, Mosuke raportă actul de seppuku al lui Muneharu și-i prezentă capul în fața scaunului de campanie al lui Hideyoshi. — Ce păcat, se lamentă Hideyoshi. Muneharu era un samurai excelent. Niciodată nu păruse mai mișcat ca atunci. Dar, nu peste mult, îl chemă pe Ekei. Când călugărul sosi, Hideyoshi îi arătă imediat un document. — Tot ce mai rămâne acum de făcut e schimbul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
gândească oare ce intenții avusese Hideyoshi. Katsuie mai avea un viu vitreg, pe Katsutoshi, un băiat care urma să împlinească cincisprezece ani în același an. Acei membri ai clanului Shibata care aveau cât de cât sentimente în acest sens se lamentau că, relația dintre Katsuie și Katsutoyo era atât de rece, nu puteau decât să se teamă pentru viitorul clanului. — Katsutoyo e atât de nehotărât, se plângea Katsuie. Niciodată nu face nimic cu adevărată limpezime și hotărâre. Nici măcar nu are dispoziția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un timp, fusese cuprinsă de bucurie. Dar ordinul de retragere rapidă nu fusese dus la începlinire. De fapt, Genba îi alungase pe toți trimișii, cu refuzul de a asculta și un rânjet disprețuitor. — Of, nepotu-meu ăsta o să-miscurteze zilele, se lamenta Katsuie, abia putându-se stăpâni. Când se află despre zâzania internă din statul major - faptul că îndărătnicia lui Genba era criticată de Katsuie - spiritul marțial din tabără își cam pierdu voia bună. — Alt trimis a părăsit tabăra. — Cum? Încă unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Maeda fusese ca o pădure solitară stând liniștită în mijlocul norilor haosului. Care erau condițiile în tabăra lui Katsuie, începând din noaptea trecută? Katsuie trimisese cinci mesageri diferiți la Genba, și fiecare se întorsese cu un eșec total. Apoi, Katsuie se lamentase că nu mai era nimic de făcut, și se culcase resemnat amarnic. De fapt, nici n-ar fi trebuit să poată dormi: ce semănase, aia culegea - favoritismele sale față de Genba ascunseseră otrava iubirii oarbe. Făcuse o gravă greșeală, lăsându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lamentărilor, nu se va mai apropia de acel timp de odinioară, singurul în care ne puteam refugia și iubi, ci, dimpotrivă, se va îndepărta tot mai mult și de acel timp și de mine. Da, după, va putea să se lamenteze în voie, mai gândii și începui s-o mângâi pe chipul ei în care privirea îi juca rătăcită, ca și când ar fi fost surprinsă, uluită, că după atâția ani și după ce eu însumi trecusem prin atâtea, n-o uitasem și mai
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
vestigii, și remarcă, În Languedoc, că treierarea grânelor se face cu ajutorul boilor sau catârilor, care le calcă În copite. Atenția i-a mai fost atrasă În această regiune și de o Înmormântare, la care asistența dădea strigăte mari și se lamenta zgomotos, În vreme ce Într-un sat din apropiere fetele dansau În mijlocul ulițelor, cu gesturi uimitoare. Își amintește că a văzut la Châtres (astăzi Arpajon) bărbați și femei care alergau la lumina torțelor, dansând și tropăind pentru a sărbători culesul viilor. Nu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
inclusiv nevastă-sa, Aleișa Petrovici, se regrupaseră după ce fuseseră, la rîndul lor, eliberați din arest. Vandalii, inclusiv domnul Petrovici, au fost rearestați, iar judecătorul a refuzat să Îi mai elibereze a doua oară. În pagina de opinii, un comentator se lamentează „Cum pot niște cetățeni americani, indiferent de locul nașterii lor, să se poarte așa?“ De ce nu au deprins toleranța? Chestiunile reale, locale ar trebui să treacă Înaintea imperativelor din lumea vechea legate de sînge și răzbunare. Avem nevoie de sisteme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
te hrănești pe tine și bebelușul, peste șase luni te întorci la serviciu, ai un copil pe care trebuie să-l îngrijești. Dă-i ceva timp lui James și până la urmă o să ajungeți la o înțelegere. —Dar, Judy, m-am lamentat eu, James vrea să divorțeze. Deși James părea să uite o chestie foarte importantă. În Irlanda nu există divorțuri. Eu și James ne căsătoriserăm în Irlanda. Mariajul nostru fusese binecuvântat de părinții bisericii Sfânta Maria, Ajutorul Nostru Dintotdeauna. Cu toate că iată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
își cumpărau case, erau fetele lui.) Toată noaptea beau, după care toată ziua stau în pat! Și se presupune că eu trebuie să strâng toată mizeria din bucătărie? Era clar că tata descoperise urmele micii noastre „petreceri“. Mama s-a lamentat: —Oooof! Iar au găsit băutura. N-am crezut c-o s-o mai dibuie și sub containerul cu păcură. Acum va trebui să găsesc alt loc unde s-o ascund. După o vreme, toată agitația s-a stins. Când speram și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
prima noapte după ce ajunsesem acasă. Și tu unde te duci? am întrebat-o pe un ton imperios pe Helen. —Sus, să-mi iau adidașii. Când, după multă vreme, Helen s-a întors de la magazin, udă leoarcă, picurând peste tot și lamentându-se în gura mare, mi-a întins sticla de un litru de vodcă, care era băgată într-o pungă udă. Restul de la cele cincisprezece lire nu a fost cerut. Și nici nu a fost oferit. Până când am ajuns să descopăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
O cunoșteam mult prea bine pe mama. Se poate să-l fi întrebat, mi-a răspuns ea făcând pe misterioasa și netrădându-și metodele. Așa că vezi tu, a continuat ea, nu e deloc prea tânăr pentru tine. —Mamă, m-am lamentat eu nefericită. Ce tot spui tu acolo? Eu am aproape treizeci de ani, iar el abia douăzeci și patru. Tot e mult prea tânăr pentru mine. Pe naiba! a exclamat mama plină de însuflețire. Toți fac așa. Uită-te la Britt Ekland
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
facă apariția armate întregi de chiloți murdari, șosete înnegrite, căni, farfurii, reviste cu mașini, pulovere hidoase, costume jegoase de fotbal, pahare de bere, calendare sexiste, cărți de Stephen King, prosoape umede, borcane de Wintergreen, toate astea dându-și coate, vociferând, lamentându-se cu voce tare din cauza perioadei de timp pe care au fost nevoite s-o petreacă în ascunzătoare, întinzându-se și scuturându-se de praf, apoi drapându-se artistic pe covorul din dormitor, încântate să revină la locurile lor. Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]