1,107 matches
-
marchiză de Vintimille, a fost a doua dintre cele cinci faimoase surori "de Nesle", dintre care patru au devenit metrese ale regelui Ludovic al XV-lea al Franței. Pauline Félicité a fost a doua fiică a lui Louis de Mailly, marchiz de Nesle și de Mailly, Prinț de Orania (1689 - 1767) și a soției acestuia, Armande Félice de La Porte Mazarin (1691 - 1729). Părinții ei s-au căsătorit în 1709. Mama ei a fost fiica lui Paul Jules de La Porte, duce Mazarin
Pauline Félicité de Mailly () [Corola-website/Science/327964_a_329293]
-
corespunzător la curte, regele a aranjat ca ea să se căsătorească cu un nobil care era foarte încântat să lase cuplul în pace. La 28 septembrie 1739, Mademoiselle de Nesle s-a căsătorit cu Jean Baptiste Félix Hubert de Vintimille, marchiz de Vintimille, conte du Luc, care s-a retras la țară după nuntă. Curând noua marchiză a rămas însărcinată cu regele. Madame de Vintimille a fost descrisă ca fiind mai înaltă, mai puternică și mai spirituală decât sora ei mai
Pauline Félicité de Mailly () [Corola-website/Science/327964_a_329293]
-
aliaților să-și continue activitatea în Bavaria în 1704. Bătălia a durat ore și a făcut 13000 de victime. Distrugerea corpului lui Arco a semănat îndoieli profunde cu privire la capacitatea forțelor franco-bavareze de a se opune înaintării aliaților. Contele Arco și marchizul Maffei vor participa la bătălia de la Blenheim. Din cele 22000 de trupe aliate angajate în luptă, 5000 au devenit victime. Printre cei decedați au fost șase general-locotenent, patru generali, 28 de generali de brigadă, colonei și locotenent-colonei, ceea ce reflectă pozițiile
Bătălia de la Schellenberg () [Corola-website/Science/331802_a_333131]
-
brusc la viață. Artificiul din 31 octombrie 1793 a dus la reunirea în aceeași grupare a curentului moderat girondin întrupat de Pierre Victurnien Vergniaud, a celui brissotin (mai puțin Pétion, Clavières și Lebrun) și a unor orleaniști cum ar fi marchizul de Sillery, soțul doamnei de Genlis.
Girondini () [Corola-website/Science/322251_a_323580]
-
artă cu care vocaliza”. Rossini trece în neființă în 1868, iar Patti cântă la înmormântarea acestuia împreună cu Marietta Alboni una dintre ultimele opere ale compozitorului, „Stabat mater”. În primăvara aceluiași an Adelina se căsătorise cu Henri de Roger de Cauzac, marchiz de Caux, care răspundea de grajdurile împăratului Napoléon al III-lea. La Paris se zvonea că uniunea dintre cei doi este una de conveniență, Patti dorindu-și să obțină prin căsătorie acces la curtea împărătească, iar de Cauzac vrând să
Adelina Patti () [Corola-website/Science/322272_a_323601]
-
țarului.” Patti susține patru recitaluri la Teatrul Național din București între Crăciun și Anul Nou, iar la plecare îi lasă un bilet dirijorului George Stephănescu, în care laudă muzicienii români împreună cu care a cântat. Concomitent, obține divorțul de primul soț, marchizul de Caux, și se căsătorește cu Ernesto Nicolini. În 1886 interpreta se reîntoarce în Spania, unde își menține onorariile ridicate, însă cântă „trei recitaluri cu arii, în loc să cânte opere complete”. Reacția criticilor nu întârzie să apară, iar presa cataloghează prețurile
Adelina Patti () [Corola-website/Science/322272_a_323601]
-
14 octombrie 1536, Le Muy, Franța) a fost un poet și militar din „Secolul de aur” spaniol. Este considerat unul din cei mai mari scriitori de expresie spaniolă din istorie. era descendent, din partea tatălui, a lui Íñigo López de Mendoza, marchiz de Santillana, iar, din partea mamei, a lui Fernán Pérez de Guzmán. S-a născut probabil la Toledo, conform unora în 1501, și a altora în 1503. A rămas orfan de tată și a primit o educație riguroasă la Curte, unde
Garcilaso de la Vega () [Corola-website/Science/308002_a_309331]
-
reprezentate, cu o utilizare restrânsă a elementelor decorative. Pe aversul medaliei, este gravată efigia lui Francesco Sforza, în formă de bust spre stânga, purtând o beretă înaltă. Circular, pe marginea medaliei, putem citi înscrisul în latină (în română: „Francesco Sforza-Visconti, marchiz și conte al Cremonei”). În epoca respectivă, Sforza tocmai se căsătorise cu Bianca Maria Visconti și obținuse titlul de conte al Cremonei, presupunându-se, prin aceasta, că va fi moștenitor direct al dinastiei Visconti, reușind să domnească în Milano, din
Medalia lui Francesco Sforza () [Corola-website/Science/325474_a_326803]
-
ceea ce îl determină pe regele consort să se retragă la castelul El Pardo. Pentru salvarea aparențelor, Serrano este numit căpitan general al Granadei. Urmează noii favoriți: Valldemosa, maestru de muzică și alți câțiva. În octombrie 1848, Isabela îl alege pe marchizul de Bedmar, care ocupă un apartament mic sub camera reginei. În februarie 1850, primul ministru Narváez anunță în fața parlamentului că "regina este foarte probabil însărcinată în luna a cincea". Copilul se naște pe 12 iulie 1850, i se pune numele
Isabela a II–a a Spaniei () [Corola-website/Science/300855_a_302184]
-
perfecționat în științele iudaice cu Israel Zamosc (1700-1772). El a terminat în martie 1751 doctoratul în medicină la Universitatea din Frankfurt pe Oder cu teza "Ueber die Temperamente" ("Despre temperamente"). Aaron Gumperz a activat ulterior, între altele, ca secretar al marchizului d'Argens și, între 1751-1754, al președintelui Academiei Regale Prusiene de Științe și Litere Frumoase, Pierre Louis de Maupertuis, căruia i-a dedicat teza sa de doctorat. Gumperz era unul din puținii evrei din Berlin care, în acea vreme, avea
Aaron Salomon Gumperz () [Corola-website/Science/325684_a_327013]
-
flămânzi. În vara anului 1099,Ierusalimul este asediat de o armată de 1300 de călăreți cavaleri și 12 000 de infanteriști cruciați englezi, francezi și germani conduși de cavalerii nobili ca Raimond al IV-lea de Toulouse (Conte de Toulouse, marchiz de Provența și conte de Tripoli),Tancred de Taranto( cavaler normand,Principe de Galileea și regent al Antiohiei) , Robert al II-lea de Flandra, Robert Curthose și Godefroy de Bouillon( Senior de Bouillon, Duce al Lotharingiei Inferioare și viitor suveran
Istoria lumii () [Corola-website/Science/314038_a_315367]
-
germanilor se datora în mare parte neutralității nipone și că ar fi fost în avantajul ambelor părți ca URSS să sprijine poziția guvernului de la Tokyo, de vreme ce Statele Unite era, cel puțin pentru viitor, un inamic comun. Pe 9 iunie, apropiatul împăratului, marchizul Kido Kōichi, a făcut analiză a situației prin care avertiza în legătură cu incapacitatea Japoniei de a mai duce un război modern și cu improbabilitatea ca guvernul să poată controla revoltele interne. Kido a i-a propus împăratului să preia inițiativa și
Capitularea Japoniei () [Corola-website/Science/308930_a_310259]
-
se alătură și regatul Angliei. Liga a fost prima de acest gen; nu mai existase nici un precedent medieval pentru astfel de state europene divergente unite împotriva unui inamic comun. Liga a adunat o armată sub Francesco al II-lea Gonzaga, marchiz de Mantua. Carol, care nu vroia să fie prins în Napoli, a mărșăluit spre nord până în Lombardia. Acolo a întâlnit forțele Ligii în bătălia de Fornovo pe 6 iulie 1495. Carol s-a retras cu succes cu cea mai mare
Războiul italian din 1494-1498 () [Corola-website/Science/329236_a_330565]
-
S-au construit edificii somptuoase la Neuilly, la Muette, la Bagatelle... La 21 noiembrie 1783, din parcul vechiului castel La Muette, situat în Bois de Boulogne, s-a înălțat, avându-i la bord pe fizicianul Pilâtre de Rozier și ofițerul Marchiz d'Arlandes un montgolfier. După un zbor de 25 de minute, montgolfierul care atinsese altitudinea maximă de 1.000 de metri și parcursese o distanță de 9 kilometri, trecând pe deasupra Parisului, s-a așezat pe "Butte aux Cailles", azi "Place
Bois de Boulogne () [Corola-website/Science/309628_a_310957]
-
Prințesa Maria Theresa de Savoia, fiica regelui Victor Amadeus al III-lea al Sardiniei și a Mariei Antonietta a Spaniei. Din 1780 până în 1789, Louis Antoine și fratele său mai mic, Charles Ferdinand, Duce de Berry, au fost educați de marchizul de Sérent, guvernantul lor, la "château de Beauregard", situat la câțiva kilometri de Versailles. La izbucnirea Revoluției franceze în 1789 cei doi tineri prinți și-au urmat tatăl în exil, prima dată la Torino, apoi în Germania și în cele
Louis-Antoine, Duce de Angoulême () [Corola-website/Science/314109_a_315438]
-
o reuniune a Consiliului din 13 iulie în Turnul Londrei, Richard l-a acuzat pe Hastins și pe alți aliați ai săi că au uneltit împotriva lui, împreună cu Woodville, cu Jane Shore, iubita lui Hasting și lui Thomas Grey, primul Marchiz de Dorset, care acționase ca intermediar între ei. Hasting a fost executat sumar, în timp ce restul au fost arestați. John Morton, Episcopul de Ely, unul dintre cei arestați, a fost eliberat și predat în custodia lui Buckingham înainte de revolta ce avea
Richard al III-lea al Angliei () [Corola-website/Science/312654_a_313983]
-
este un castel francez în stil baroc, situat în Maincy, în apropiere de Melun, la 55 de km sud-est de Paris. Construit între 1658-1661 pentru Nicolas Fouquet, marchiz de Belle Île, viconte de Melun și Vaux, superintendent al finanțelor regelui Ludovic al XIV-lea, castelul a fost o lucrare de arhitectură influentă de la mijlocul secolului al XVII-lea în Europa. La Vaux-le-Vicomte, arhitectul Louis Le Vau, arhitectul de
Castelul Vaux-le-Vicomte () [Corola-website/Science/334831_a_336160]
-
, marchiz de Belle-Île, viconte de Melun și Vaux (27 ianuarie 1615 - 23 martie 1680) a fost ministru de finanțe al Franței din 1653 până în 1661 sub regele Ludovic al XIV-lea. A căzut în dizgrația tânărului rege probabil din cauza afișărilor extravagante
Nicolas Fouquet () [Corola-website/Science/334833_a_336162]
-
mâinile administratorului și o rețea de spioni și informatori îi permit lui Fouquet să-și consolideze poziția. Cei mai mari nobili devin prietenii săi. Fouquet se folosește de ascensiunea socială pentru a-și căsători fiica Marie cu Armand de Béthune, marchiz de Charost, nepotul lui Sully. Își înzestrează fiica regește: 600.000 de livre în aur și argint. După moartea lui Servien în 1659, Fouquet este confirmat singur pe post, poziție pe care o ocupă până în 1661. Îl convinge pe Mazarin
Nicolas Fouquet () [Corola-website/Science/334833_a_336162]
-
Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat, marchiz de Condorcet, (n. 17 septembrie 1743, la Ribemont - d. 29 martie 1794 la Bourg-la-Reine), a fost un filosof, pedagog, matematician, politolog, economist și om politic francez. "Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat", marchiz de Condorcet este unul dintre descendenții familiei
Nicolas de Condorcet () [Corola-website/Science/311919_a_313248]
-
Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat, marchiz de Condorcet, (n. 17 septembrie 1743, la Ribemont - d. 29 martie 1794 la Bourg-la-Reine), a fost un filosof, pedagog, matematician, politolog, economist și om politic francez. "Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat", marchiz de Condorcet este unul dintre descendenții familiei "Caritat". Familia Caritat era originară din localitatea Condorcet din "Dauphiné" Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat, marchiz de Condorcet s-a născut la 17 septembrie 1743, la Ribemont, în Picardie. Tatăl său a
Nicolas de Condorcet () [Corola-website/Science/311919_a_313248]
-
un filosof, pedagog, matematician, politolog, economist și om politic francez. "Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat", marchiz de Condorcet este unul dintre descendenții familiei "Caritat". Familia Caritat era originară din localitatea Condorcet din "Dauphiné" Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat, marchiz de Condorcet s-a născut la 17 septembrie 1743, la Ribemont, în Picardie. Tatăl său a murit pe când era foarte tânăr. Mama sa, o femeie foarte credincioasă, l-a încredințat, pentru a fi educat, colegiului iezuit din Reims, apoi colegiului
Nicolas de Condorcet () [Corola-website/Science/311919_a_313248]
-
Condorcet" - care dovedește imposibilitatea, în sistemul său, de a degaja cu certitudine o voință generală pornind de la suma voințelor individuale. Kenneth Arrow va dovedi, drept urmare, că această imposibilitate este inerentă oricărui sistem de vot: "Teorema imposibilității lui Arrow." În 1786, Marchizul de Condorcet a lucrat din nou în domeniul matematicilor (calcul integral și ecuații diferențiale), arătând un nou mod de tratarea calculelor infinitezimale. Aceste lucrări nu au fost, însă, niciodată publicate. În 1789, a publicat "Viața lui Voltaire", în care s-
Nicolas de Condorcet () [Corola-website/Science/311919_a_313248]
-
a fost găsit mort, în celula sa. Circumstanțele morții sale au rămas enigmatice ("sinucidere, crimă, boală"). Cu prilejul sărbătorilor bicentenarului Revoluției Franceze, în prezența lui François Mitterrand, președintele Republicii Franceze, rămășițele pământești ale lui "Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat, marchiz de Condorcet" au fost transferate, "în mod simbolic", la Panteonul din Paris, odată cu cele ale abatelui Grégoire și cele ale lui Gaspard Monge, la 12 decembrie 1989. În fapt, sicriul care ar fi trebuit să conțină rămășițele pământești ale lui
Nicolas de Condorcet () [Corola-website/Science/311919_a_313248]
-
au opus pe "mareșalul de Broglie" contelui "de Lippe de Buckburg", în cursul Războiului de Șapte Ani, când a trebuit să conducă, în lipsa ofițerilor valizi, o retragere, considerată exemplară ,la Cassel (Nord). Devine "locotenent-colonel" al "regimentului din Sarre" (infanterie), proprietatea "marchizului de Stainville". La 2 august 1767, este ridicat la gradul de "colonel", iar la 22 ianuarie 1769, devine "brigadier de infanterie". Este numit "mareșal de tabără" la 1 martie 1780, iar în aceeași zi primește o pensie de "2.800
Charles Viénot de Vaublanc () [Corola-website/Science/315122_a_316451]