696 matches
-
am decât un singur plan pe care am putea miza totul. — Căderea Castelului Takamatsu nu reprezintă doar cucerirea unui singur castel inamic, îi aminti Hideyoshi. Dacă îl ocupăm, în curând va fi al nostru și Castelul Yoshida. Dar dacă e poticnim aici, această unică înfrângere ne va costa cinci ani de muncă. Avem nevoie de un plan, Kanbei. Le-am cerut oamenilor din camera alăturată să se retragă, ca să poți vorbi fără rețineri. Vreau să știu la ce te gândești. — E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Sakuma își începu retragerea generală, în jumătatea a doua din Ora Mistrețului. Luna încă nu răsărise, când porniră. Timp de vreo jumătate de oră, nu aprinseră nici o torță, pentru a împiedica inamicul să descopere unde se aflau. În schimb, se poticneau pe potecile înguste, la lumina fitilelor și a stelelor. Comparându-le mișcările în timp, Genba trebuia să fi început ridicarea taberei tocmai când Hideyoshi urcase pe Muntele Chausu, din satul Kuroda, și se întinsese să se odihnească. În acel loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
vorbise pe neașteptate din șa. Neluând în seamă expresiile șocate ale generalilor, Își mână imediat calul înainte, în buiestru, spre poarta principală a castelului. — Un moment! Stați doar un moment, ca să v-o pot lua înainte! Un samurai se grăbi poticnit după el, dar când ajunsese abia la zece metri în fața lui Hideyoshi, purtând stindardul de comandant așa cum i se ordonase, răsunară câteva împușcături, țintind spre tidvele aurii. — Opriți focul! Opriți focul! Răcnind cu glas puternic, Hideyoshi galopă în direcția focului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fortăreața lui Hideyoshi de la Osaka, existau oameni fără număr aflați în cârdășie cu clanul Tokugawa. Și nu s-ar fi putut spune nici că la curte nu era nimeni care să-l sprijine pe Ieyasu, așteptând ca Hideyoshi să se poticnească. Chiar și printre clanurile de samurai se găseau tați și mame în slujba seniorilor provinciali din Osaka și Kyoto ai căror copii îi serveau pe generalii armatei răsăritene. Frații luptau în tabere separate. Astfel se pregătea tragica scenă pentru conflictele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
unde el și cei mai de încredere vasali ai săi au salutat victoria cu numeroase cești de sake. Peste câteva ore, Hideyoshi s-a ridicat clătinându-se în picioare și le-a urat musafirilor noapte bună. Încet, s-a îndepărtat poticnit pe culoar, un om scund și cu față de maimuță, înconjurat de doamnele sale de onoare, aproape ascuns între mătăsurile colorate și foșnitoare ale kimonourilor lor cu multe straturi. Râsul femeilor a continuat să se audă de-a lungul coridoarelor aurite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
În loc de cucerire au scos-o în lume, când mult mai bine ar fi fost să se fi mulțumit cu Austria și regiunea sudetă și să fi cucerit lumea prin expansiunea economică și științifică și nu prin..."' Și Petrică Nicolau se poticni de indignare și o ploaie de înjurături de care nu-l credeam în stare se abătu asupra lui Hitler și a idioților de nemți care îl urmaseră. Se răcori însă și după o tăcere reluă: Am cea mai mare admirație
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
amnezia... Și cum urcase scările uitând că trebuie să vin și eu și închisese bine ușa în urma ei? Explică, Matilda, curaj, încearcă imposibilul. "Bine, zise ea, Petea e un nesimțit, dar în cazul de azi nu vroia decât să..." Se poticni singură. Ei, ei, de ce te-ai oprit? Lasă-l pe Petea, mai e până acolo! "De la început, reluă ea, ai intrat cu o figură de înmormîntare, m-am mirat și eu, n-ai dat mâna cu nimeni..." Trece la atac
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
gândesc la nimic." " Din pricina femeii, mă Gică, strigă Vintilă, ea strică tot, ea e capul la toate rolele de pe această lume..." "Și vrei să spui gă în India nu mai sânt femei?" zise grasul, și la această replică Vintilă se poticni, deși rîdea: "Nu vreau să spun, dar poate n-or fi așa de rele ca în alte părți..." Trei șobolani care țâșniră rapid unul după altul și se îndreptară în goană în trei direcții diferite, ca și când ar fi meditat înăuntru
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
să mor... Revenind la firul acelor zile când lucram în uzină, trebuie să spun că pentru a mă muta iar din casa părintească aveam nevoie de bani. Da, și eu ași fi putut câștiga patru mii de lei, dar mă poticnisem de enigma stocurilor supranormative și apoi căzuse peste mine simpatia maistrului care mă punea să execut peste normă, dar fără plată, tot felul de drăcovenii necesare cine știe căror secții sau comenzi din afară. Naiv, mă simțeam măgulit, până mă
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
merge în adâncime, dar îmi dădui seama că instinctele mi se trezeau din amorțeala fericirii. Iubita mea era în impas. Înaintam toți trei în tăcere, la distanță mare unii de alții, singuri acum pe povârnișurile pline de zăpadă. Ea se poticnea și își smulgea cu greu picioarele din micile gropi, dar avea mișcări chibzuite și aplicate și înainta cu o anume siguranță a desorientării, care mă înduioșa. Când ajunserăm la cota 1 400, unde era cabina, înserarea se terminase. Ea trase
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
utilă în elucidarea acestor chestiuni: Iuțindu-și caii către sat Un țăran venea întârziat. Vânduse, pesemne, Niște lemne. Tam-nisam, din goană, Se ivi o cucoană. Cucoană cu pălărie, Pe-nnoptate, pe câmpie, Ce putea să fie? Arătare, stafie. Ea șchiopăta, se poticnea stângace, Ca o răgace. Avea pantofi și fuste veștejite Și parcă-ar fi avut și copite. Parcă avea un beteșug, Parcă ieșise-atunci dintr-un coșgiug Și, mai abitir, Venea din cimitir, Ca o momâie. I se strâmbase ceva Și parcă
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
secolul al XVIII-lea, protopopul lor, Avacuum, un strămoș spiritual al bătrînului cu oile, fusese condamnat, ca și noi, pentru delicte de conștiință și exilat în Siberia. Înaintau prin viscol, el și preoteasa lui, se înfundau în nămeți, femeia se poticnea din ce în ce mai des și cădea în zăpadă. La un moment dat, l-a întrebat deznădăjduită: "Cît o să mai țină, părinte, suferința asta?" "Pînă la moarte, Markovna", a răspuns Avacuum. Atunci, a oftat preoteasa, să nu ne abatem de la drumul nostru." Acum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
-o afirma cel mult prin cuvânt. Numai cel ce s-a vindecat de boală, fără mijloace materiale, arată că a crezut cu putere. (n.s. 95, p. 83) footnote>. Dacă deci ai crezut și te-ai vindecat, umblă și nu te poticni. Te-ai vindecat, nu șchiopăta. Arată că ți s-a oprit curgerea sângelui. Și de-ai ajuns, omule, la acestea, te-ai apropiat de starea când auzi pe Mântuitorul care zice către sufletul deplin curățit și înfrumusețat: Întreagă ești frumoasă
Despre credinţa ortodoxă şi despre erezii by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/129_a_440]
-
de Aur a fost conceput încă înainte de hotărârea luată, erau deja scrise primele capitole. Trebuie însă să spun că au fost nejust concepute. Și tocmai în acel timp, ca și cum ar fi știut că în Kuban e un scriitor care se poticnește, C.C. al Partidului dă această hotărâre". într-atât s-a dizolvat Babaevski în împerecherea mitologică dintre partid și literatură, încât pentru el toate îndoielile care au frământat prima generație de scriitori realiști-socialiști sunt excluse. El nu și-a înăbușit "propriul
Două eseuri de Viktor Erofeev by Tamara Tinu () [Corola-journal/Journalistic/11639_a_12964]
-
auzit de Baronu’? - De cine? - De Baronu’. - Nu. Am deschis o fereastră prin fața căreia tocmai trecea un copil. - Puștiule, tu știi cine-i Baronu’? l-am întrebat. Copilul albi la față și o luă la goană ca mușcat de șarpe, poticnindu-se și căzând la fiecare cincisprezece pași. - Vezi, i-am zis maestrului, orice copil știe cine e. Să-ți spun o povestioară: eu când eram mic m-am bătut cu Baronu’ cu piese de Lego și l-am învins. Atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
satului. Deodată, funiile se ridicară și caii, Împiedicați, se prăbușiră cu călăreți cu tot. Asupra lor fură aruncate gălețile cu ulei și făcliile aprinse. Goana năvălitorilor se opri Într-o Învălmășeală de foc și cai răsturnați. Rândurile din spate se poticniră și ele, căci caii se speriaseră de pocnetele porumbului Încins și de focul izbucnit În fața lor, refuzând să continue drumul. Din spatele caselor, arcașii lansară cu repeziciune săgețile pe care le aveau. Unele Îi atinseră pe tătari, altele nu. Dar efectul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
poet cu un gest hotărât, ca și când i-ar fi simțit prezența prin vălul stacojiu care Îi răpea vederea. Înainta către centrul Baptisteriului. Dante Îl urmări cu privirea, paralizat de emoție. Îl văzu apropiindu-se de cristelnițele pline cu apă și poticnindu-se pe marginea uneia dintre ele. Se legănă o clipă, căutând sprijin În gol, după care se prăbuși cu capul În jos În bazinul rotund, scufundându-se până la genunchi. Apa clocotea din pricina eforturilor pe care bătrânul le făcea ca să iasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
era sugrumată de spaimă. Ne-am ținut de mâini și am rămas tăcute, privind la șarpe, cu răsuflarea tăiată. A stat câteva clipe nemișcat, de parcă se simțea epuizat, și apoi a început iar să se miște. A traversat piatra, parcă poticnindu-se, și s-a târât, încet, spre iriși. — Dă târcoale prin grădină încă de dimineață, am zis eu cu voce stinsă. Mama a oftat adânc și s-a prăbușit în scaun. — Asta-i! Sunt sigură... își caută ouăle. Biata de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
pe Seymour jucând ping-pong cu cineva în living-room. În realitate, cred că leagănul împletit care i-a rămas în minte era un pătuț pe rotile, vechi și jerpelit, în care sora ei Boo Boo o plimba împingându-l prin casă, poticnindu-se peste praguri, până când ajungea în centrul activității. Dar e foarte posibil să-l fi urmărit, în fragedă pruncie, pe Seymour jucând ping-pong, iar adversarul său aparent incolor, de care nu-și mai amintește, să fi fost eu însumi. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
unei mari firme. Acum e în Mexic de aproape un an. Locuiește aici, în Coatzacoalcos, chiar la hotelul "Margon" și lucrează la "Impex", o mare rafinărie de petrol unde vom merge și noi mâine dimineață. Vorbește o limbă ușor învechită, poticnindu-se uneori. A avut rareori prilejul să discute românește. Asta îmi aduce aminte de o femeie din satul meu plecată în America pe la începutul veacului și revenită într-o vacanță, după cincizeci de ani. Folosea cuvinte pe care oamenii din
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
te-au dezumanizat? Chiar și cu Doina, pe care ai urît-o, te-ai complăcut în minciuna ta, fericită că poți sta comod la umbra numelui Săteanu. În cursa vieții tale, pornită confortabil în copilărie, sub acoperișul numelui Bujoreanu, te-ai poticnit o dată, la nouăsprezece-douăzeci de ani, apoi ți-ai continuat drumul sub acoperișul Săteanu... Acum, eu am impresia că întreaga ta evoluție ulterioară stă sub semnul petrecerii de deseară. De-acord cu ea, Maria! Da, dacă ora asta a solstițiului, preconizată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
dormitoare, topeau ce mai rămăsese prin geamantane. Salut! face Lazăr un gest și se întoarce spre centru. Felicitări doamnei! îi strigă Mihai, pornind înainte, spre autogară. *** Greoaie, abia mișcîndu-se, cursa rapidă trage la peronul central, oprind printr-o frînă bruscă, poticnindu-se, asemeni unui animal rănit. Șoferul coboară și deschide obloanele de la bagaje. În urma lui, coboară Ovidiu și Pavel, care au stat pe culoar, apoi se întorc și-și ajută soțiile: Sultana, numai în capot, cu haina bărbatului între umeri, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
mașina... oprește! — Drace, drace, drace...! George răsuci volanul, întorcând violent mașina în direcția canalului. Smucea de volan de parc-ar fi fost o buruiană otrăvitoare pe care se străduia s-o smulgă din rădăcina. Mașina se înclină într-o parte, poticnindu-se și derapând pe pietrele denivelate, iar luminile celui mai apropiat felinar țâșniră în parbriz, brăzdându-l cu dâre înstelate, în timp ce ploaia sălta în jur și împroșca totul, de parcă mașina ar fi fost un câine ud care se scutură. George
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
stăm aici toată viața! Gabriel începu să coboare stâncile, prinzându-se cu mâinile de colțuri și ieșituri. La un moment dat alunecă, își rupse ciorapul și își zgârie rău pielea piciorului, dar aproape că nu observă și își continuă coborâșul poticnindu-se. — Ah, aici erai! strigă Brian, care se întorsese de pe plajă. Ah, Brian, scumpule! Gabriel se lăsă să lunece pe nisip, suflecându-și fusta. Dă-mi două lire, repede, te rog! Două lire? strigă Brian a cărui ușurare, din momentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
George. Părintelul Bernard îi veni ideea că poate George o fi căutat refugiu pe islaz și, dacă era așa, avea să-l găsească în preajma Inelului. Ajuns acolo, preotul se împletici prin ierburile înalte, gata să plângă de oboseală și deznădejde, poticnindu-se de perechile de îndrăgostiți ascunși prin iarba netăiată. Începu să se îndoiască de intuiția lui și îl cuprinse teama că George, oriunde s-o fi aflând, nu mai era în viață. Când, în cele din urmă, în marea verde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]