634 matches
-
concentră, controlându-și respirația și copleșitoarea teamă că se va sufoca. Inhala întunericul care-i umpluse întreaga ființă. Mai târziu, trezindu-se dintr-o stare care nu fusese somn, își adună toate forțele ca să strige din nou, și scoase un răcnet extrem de puternic, care se reverberă în spațiul închis și făcu să vibreze și să clincăne strident întreaga rețea de metal invizibilă. Pe dată luminile se reaprinseră, un paznic furios deschise ușile de sus și coborî în goană pe scări. Când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
de bombe, care se hotărăște rapid să treacă în defensivă și să arunce cu ceva. Negăsind nimic la-ndemână, acesta bagă caraba în buzunar, încarcă o provizie substanțială de anafură și țintește mașinal primejdia. De-abia atinsă, Coco sloboade un răcnet gâlgâit și jalnic, disproporționat, un schelălăit de hienă sau de civetă rănită de moarte și se retrage pas cu pas, în spatele mizanscenei, în penumbră. Unde dispare, la un moment dat, ca și cum n-ar fi fost! Concomitent, din străfundul șandramalei izbucnesc
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
adaugă acesta, grav. Mă tem că vom asista la finalul poveștii. Che sera, sera! Peste încă un minut, pe sticla ușilor alipite, se preling razele oblice ale unei lanterne, răsună câteva ciocănituri puternice, apoi erupe un glas gros, răgușit de la răcnete, de la țigări proaste, tebeciste și de la tărie. Glasul șmirgheluit aparține, cu certitudine, lui nenea Sandu Chituc, șeful veșnic interimar de la celebra Secție de Sud-Est (cu aceasta, în sine, este o altă întreagă tărășenie...). Nenea Sandu Kojak își lipește chelia umedă
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
alipit, cum s-au și-nțeles, din ochi, să plece, ca să și-o tragă. Eu, cu Dan și cu Viermișoru', ce să-i facem? Ne-am luat iar de băut și de jucat cărți. La un moment dat, auzim țipete, răcnete și fugim, care cum apucăm, în curte, unde dăm peste Nae leșinat, după fellatio, cu jumătate de jucărie tăiată, la Coco, în mânuță! Boss aruncă în ea cu niște anafură și aia dispare imediat. Parcă se topește în noapte! Jur
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
pocnească, Pișatu' să-i curgă, Să se facă gârlă! Șobolanul se zbate, se zbate, se zbate! De-o fi de femeie, Numele să-i steie, Țâța să-i plezneasă, Laptele să-i curgă, Să se facă gârlă! Șobo dă un răcnet sugrumat, neomenesc! ... De-o fi de moroi Ori de berevoi, Ducă-se din noi! urzește baba. Descântatul șuieră și clănțănește în gol, accelerat! ... În loc luminat, Binecuvântat, Mănăstire albă, Cu altare salbă! Mănăstire mare, Cu șapte altare! Șobolanul nu se mai
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
învins de răpăitul tobelor din exterior, cele 5 piese de Webern au pălit în fața rafalelor trase de chitarele bas, orga și sintetizatoarele au alterat poezia variațiunilor opusului 127 al lui Beethoven, bubuitul de pedală a contrapunctat Maestoso, iar șirul de răcnete fioroase a anihilat orice vibrato sau tremolo al coardelor din Ateneu. Totul, bine amplificat prin coloane uriașe de difuzoare de sute, poate chiar mii de watti. N-a lipsit (cum altfel?) un Deșteaptă-te române cu potențiometrele date la maxim
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
Vlad să luăm gustarea și trecem pe lîngă biutele acoperite cu plasă de camuflaj În care sînt adăpostite rachetele sau tunurile de calibru mare. E locul de instrucție al celorlalte baterii. De dincolo de un pîlc strategic de mesteceni se aud răcnete și icnete, se pare că alții nu sînt la fel de norocoși ca noi. Ne furișăm și tragem cu ochiul: un veteran zelos face judo cu un răcan, pe care spaima l-a transformat Într-o păpușă neînsuflețită. Se vede că antrenamentul
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
casă fără uși. În casă știu foarte bine cine se află, așa că fug de el. Fug de el și reușesc să găsesc o ușă, și nu doar că mi-l imaginez, dar Îl și văd după niște coloane și un răcnet mi se zbate În gîtul inert, nu pot să strig și de la un anumit moment nu pot nici să mă mai mișc. Și el vine, e din ce În ce mai aproape. E ceva monstruos, e hidos. Iar eu sînt paralizat, incapabil să mă
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
slăbește, Îl umflă rîsul. Bănuiesc că mai mult de atît nu am ce să aud de la el, așa că nu-l mai sîcÎi cu Întrebări al căror răspuns Îl știu. Parcurgem cei doi kilometri În aproape două ore, În gemetele și răcnetele pe care el le scoate ocazional - Întrebîndu-mă ce m-aș face cu el dacă ar Începe să-i curgă nasul... sau, mai rău, l-ar apuca o diarie. CÎnd plecăm spre poligon, inimile ne bubuie În piept. Ne bubuie e
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
niște gîturi fragile de girafă, sub ceruri vineții din care ningea rar și congelat, spre sfîrșitul ei, dansează elastic sub același cer, de un albastru care te umple de speranță (adunînd uneori În colțurile lui Îndepărtate furtuni de primăvară), În răcnetele noastre războinice. Cumva, am ajuns la jumătatea lui martie. E bine. Cireșul din fața dormitorului dă semne că ar vrea să ne spună și el ceva, i-au ieșit trei stropi verzi. Cred că Înțelege ce se Întîmplă cu noi. Au
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
drepte În căușul palmei stîngi. MÎine e acest tren care se deplasează Înșelător și din a cărui inimă se ridică două dîre de fum aurii, În lumina amiezii de aprilie, două dîre de fum pline cu muzică populară și cu răcnete vesele: Hai liberareee! The Future is... De alegeri În concediu, la oraș Reușesc, cumva, să nu ajung fruntaș, așa cum Îmi dorea comandantul de baterie. Cum ar fi fost? Cum ar fi fost să ajung un fel de Portocală-Porcescu, zbierînd comenzi
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Nu. În nici un caz! În timp ce Butoiaș continua să Împungă și să Împingă, Ruby lăsă deoparte jocul ei cu speculumul pentru o clipă ca să-și mute gândul la cât de ciudat era că, În ciuda reputației Spitalului St Luke ca fiind ultimul răcnet În materie de maternități private și Încă unul din cele cu practici nonconformiste la culme, interesat de bunăstarea pacientelor lui, bărbații doctori - sau măcar acesta - erau la fel de distanți cum ar fi fost Într-un spital obișnuit. Nu putea să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
de ziar, cele aproximativ cinsprezece femei care au venit la Întrunirea cu Ruby erau exact așa cum se așteptase. Erau sfrijite, Pilatate 1 și yogacizate, membre ale cercului de bogătașe ale căror burtici aspectuoase erau perfect asortate cu șuvițe Fulham ultimul răcnet, genți Fendi și cizmele Ugg. Erau un grup vorbăreț, destul de prietenos totusi, și, ca să fie obiectivă, se gândi Ruby, nu erau mai puțin nerăbdătoare decât alte viitoare proaspete mămici. Nu se mai puteau sătura de sfaturile lui Ruby cu privire la sutienele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
mare pentru ea? —Din două motive. În primul rând, bebelușii sunt În vogă la Hollywood. Un portbebe e cel mai tare accesoriu al sezonului. N-ai văzut articolele alea mârșave din Vogue, În care au spus că bebelușii sunt ultimul răcnet? Și, În al doilea rând, să pozezi ca mamă perfectă este o reclamă genială. Nu numai că este o vedetă de cinema, dar este și un model demn de urmat pentru fane. Dacă ar știi, zise Ronnie, clătinând din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
de cârligele sudate pe bara de protecție din față. Puține dintre camioane izbuteau să urce singure coasta dinspre Dunăre a satului. Celelalte erau așteptate de două tractoare care le agățau și le târau la deal, cu Încetineală de melc și răcnete de demoni În agonie. Când munca se Înțețea, adică atunci când grânele culese deveneau prea multe față de numărul mic de mașini, lucrau În echipe de câte trei pe un camion și Își Împărțeau timpul ca atunci când erau de gardă: trei ore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
tun de artilerie ușoară. Țeava se zbătea aiurea, Încoace și-ncolo, În sus sau În jos, după cum roțile intrau și ieșeau din gropi. Soldatul urla Întruna și vocea lui acoperea zdrăngănelile tunului: «Vaina caput! Vaina caput!». Era atâta fericire În răcnetele acelui sol de pace, că toți se ridicaseră de prin adăposturi și aveau În suflete așa, o credință că nimeni n-avea să tragă asupra lor.” Băieții erau mișcați - se vede treaba că, totuși, până la urmă soldatul sovietic avea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
de guzgan pe care o purta pe umeri, Își mângâie mustățile lungi și lucioase, Își umezi râtul rozaliu: „Ești șmecher, da’ nu mă duci tu pe mine!”. Mai târziu, printre bocănituri de copite și scârțâit de roți, se auzi iar răcnetul: „Vaina caput! Vaina caput!”. Prin șanțul de peste drum, lui Mihai Enin i se păru că vede și aude strecurându-se și fojgăind prin buruieni pe Balaurul de pe Valea Puțului. Toamnă fiind, solzii cât țigla de pe casă Începuseră să bată În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
bine că cei doi clienți se uitau, Îi mângâie cu o mișcare largă și posesivă desăvârșita alcătuire a șoldului drept și Își lipi prohabul de arcuirea celui stâng. După ce ușa batantă se Închisese În urma lor, se auzi mai Întâi un răcnet Înfundat, urmat de un plesnet greu de palmă pe obraz. Fără să-și spună vreo vorbă, Foiște și Repetentu Îi doriră În gând turcului să sfârșească În burțile nesătule ale unei turme de porci și plecară din cofetărie, cu sufletele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
RĂCNETUL CARPAȚILOR, revistă apărută la București, lunar, din martie 1990 până în iulie 1992, cu subtitlul „Organ al Partidului Liber Schimbist”, sub conducerea unui colegiu de redacție. În articolul-program Caragiale e cu noi, semnat de Ștefan Cazimir, se menționează că R.C. își
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289081_a_290410]
-
umeri pe cântăreață, care șocată tresare, mai înainte să revină în față) Deci, nu vă place, imaginea supraviețuitoare și ascunsă a unei cântărețe golite. COMPOZITORUL: Nici o teamă, suntem totuși în vara voastră, cu verdele ațâțâtor al pustiirii în spate, cu răcnetul sticlelor goale înlăuntru. Ne reflectăm cel mult ca imaginea micșorată și sfântă a voastră și vă bem mai departe fără să ne speriem, până când puteți să încetați și trebuie să încetați. PIANISTA (se adresează din nou compozitorului): Gata acum, hai
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
spună: „Dăm titluri precum am da gumă de mestecat”. Oricum, economiștii ne aduc aminte că, atunci când se produc mai multe unități dintr-un bun, valoarea fiecărei unități tinde să scadă. Cuvintele se supun și ele acestei reguli. Reputație internațională, ultimul răcnet, certificat ISO900, calitate superioară, raport cost - beneficiu, dedicați performanței, pro-activ: nimeni nu mai crede în ele. Toată lumea cunoaște câteva companii care susțineau că sunt performante la nivel mondial până în dimineața în care avocații lor au fost trimiși la tribunal pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1896_a_3221]
-
tot mai tare. 124. Julius Zimberlan a devenit un om fericit Julius Zimberlan avea o mașină veche, dar care-și făcea onorabil datoria. (Datoria de mașină.) Da, dar vecinul Remus B. Papadopol se plimba țanțoș cu un maserati sport ultimul răcnet. Și Remus nu era cu nimic mai deștept, mai harnic sau mai talentat decât Julius! Ceea ce l-a făcut pe Julius să sufere. Julius Zimberlan locuia în casa bătrânească, unde au locuit și părinții săi, și bunicii și cine știe câte generații
[Corola-publishinghouse/Science/1517_a_2815]
-
chiar pentru atentat la integritatea lui fizică și morală? Ai tu, individ de rând, dreptul să știrbești imaginea de onorabilitate a hoțului sau a turnătorului? Defazat și derutat de ceea ce-i În jur - de zgomote care provoacă aproape durere, de răcnete guturale, gesturi obscene, violente și intervenții publice ce frizează patologicul - pe mine acest lamento m-a atins. Am trimis prezentarea și altora, fără să sper Însă la coagularea unui reacții publice. Cei ce ar putea-o iniția nu au cuvânt
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
Îmi vine rândul, văd venind din stânga, impetuos, un autobuz amenințător. Desigur, e un șofer experimentat, dar mă intrigă faptul că nu Încetinește, știu eu dacă are frâne bune? Ezit să intru până nu mă lămuresc. Și aud, deodată, din spate, „răcnetul” celui care-mi urmează. Un claxon monstruos, modificat desigur, apeluri repetate, nervoase, spasmodice, Într-o succesiune neobișnuită, probabil Îndelung exersată. Un personaj care nu suportă așteptarea, ezitanții, nehotărâții, nevolnicii, diferiții, politicoșii. Apoi mă depășește prin dreapta, ignorându-i pe ceilalți
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
la evenimentele politice contemporane și fascinat de cuvântul scris. Citește mai totdeauna gazetele, uneori scrie la câte un ziar (ca Rică Venturiano, publicist, «colaboratore la Vocea Patriotului Naționale») și, mai rar, conduce vreo publicație (cum e Cațavencu, «director-proprietar al ziarului Răcnetul Carpaților»), neapărat politică. Pristanda Îi declară confidențial lui Cațavencu: „eu gazeta d-voastră o citesc ca Evanghelia totdauna”. După un ritual prestabilit, Jupân Dumitrache și Ipingescu citesc și interpretează gazeta; Ipingescu e lectorul și tălmaciul adâncimilor de limbaj ale semnatarului
Personajul feminin din opera comică a lui I. L. Caragiale by Iulia Murariu Hînțești () [Corola-publishinghouse/Science/91904_a_92327]