2,753 matches
-
cea rece, Cu-aghiasima cea dulce a lumei frunte-atinge, Păcatele i-adoarme, invidia i-o stinge, Ce ochi veghează umed?... Ce sânge se frămîntă?... {EminescuOpVIII 259} Ce suflet țipă-n doliu?... Ce liră jalnic cîntă?... Sunt eu!... Privesc trecutul, o marmură barbară, Pe ea-i gravată aspru ursita-ne amară, Și când văd viitorul cu norii roși de sânge Atunci sufletu-mi geme și inima-mi se frânge. Decis-ai oare, Doamne, ca în etern să fie Romînu-n lanțuri crude... și searbăda
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
vise aripa ei cea rece, Cu aghiazima-ndulcită a lumii frunte-atinge, Păcatele-i i-adoarme, voința ei o stinge, Ce ochi veghează umed? Ce piept ce se frământă, Ce suflet lampă de-oliu se mișcă tremurîndă?... 2257 Privesc trecutul ș-icoana lui barbară: E zugrăvită aspru d-ursita-ne amară - Și când văd viitorul cu sânge și ruine Nu cred nimic. 2254 Sunt eu!... Privesc trecutul ș-icoana lui barbară E zugrăvită aspru d-ursita-ne amară. Cum gândul meu nu poate să rup-acea perdea Ce-
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
se frământă, Ce suflet lampă de-oliu se mișcă tremurîndă?... 2257 Privesc trecutul ș-icoana lui barbară: E zugrăvită aspru d-ursita-ne amară - Și când văd viitorul cu sânge și ruine Nu cred nimic. 2254 Sunt eu!... Privesc trecutul ș-icoana lui barbară E zugrăvită aspru d-ursita-ne amară. Cum gândul meu nu poate să rup-acea perdea Ce-ascunde viitorul teribil după ea? Dar umbre alburie abia prin ea transpar, Mă împle cu-ndoială, martiriu și amar. Cîntarea?... Cea mai naltă și cea
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
cât vor crește brazii pe-ntunecatul munte Stânca va cloci vulturi pe-ncremenita-i frunte. Pîn-atunci sufletul mândru din vechiul meu popor Va crește gânduri regii pline de viitor. În van conspiră neamuri în oarba lor turbare, În van dumică câmpul copitele barbare. 2257 În van învinuirea de ceru-n nori s-anină, Nu el - adânc seninul - ci noi suntem de vină. {EminescuOpVIII 272} 2291 În van învinuirea-i de ceru-n nori s-anină, Nu el, întunecatul, ci noi suntem de vină
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
pieirea-ți. Eu cred că tot ce este menit de a fi mare Să-și înnăsprească trebui superba rădăcină Prin viscole turbate, prin arșiță și-ngheț. Mai tare e-acea stâncă ce a trecut martiră Prin vijelii mai multe. Popoarele barbare {EminescuOpVIII 274} Ce-au cotropit românii sunt vijelii mărețe, Turbate, mândre, aspre ca orce vijelie, Dară și trecătoare ca ele. Iar s'ejarul Poporului meu tare ridică ș-azi în vânturi Întunecata-i frunte și proaspăta lui frunză. În lume
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
indistincții. Dacă lucrurile pe care le fac acum s-ar petrece la ei acasă n-ar fi chiar așa îngrijorător. Ei au această dezinvoltură casnică într-un spațiu care îți impune unele constrângeri. Putem compara situația cu invazia unor popoare barbare. Am mai spus, dar nu contează. Să vă intre bine în cap. Ornitologul englez E. Howard specialist în viața socială a pitulicilor a emis primul ipoteza că ființele umane au prin natura lor tendința de a-și însuși teritorii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
vorbit Costăchel. Cine mai ține astăzi măcar o mică prăvălie, nu un han? Ce s-a întâmplat, de târgul arată ca după huni? a întrebat Petrache. Drept îi că târgul arată ca după huni. Numai că hunii erau un popor barbar... pe ei îi mai poți ierta... dar aiștia nu au nici o scuză. Îs de-ai noștri, numai că au îmbrăcat haina satanei. Își zic legionari. Și când au făcut asemenea prăpăd? a întrebat Costăchel. În urmă cu două zile. Au
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
ești mai puternic... - Eu, puternic, mai puternic?! Mai curând victima unui mic scenariu cabotin, cu vorbe deșarte și lingușitoare. Gestul meu de surpriză și lehamite nu l-a descurajat Însă deloc. - Da, ești mai puternic, ai vocația prozei. Poezia e barbară... Te rog să nu mori! Orice părea posibil În mica Încăpere care plutea acum În stratosferă. Poetul ar fi putut Îngenunchea dintr-o clipă În alta sau să dispară sau să scoată flăcări pe nas sau șerpi din buzunare. - Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
patetică, deznădejdea, bufoneria? În drumul spre casă, tristețea acestor Întrebări nu și-a slăbit nici o clipă strânsoarea umilitoare. După nici un an de la pitoreasca Întâmplare, Nichita a dovedit că, Într-adevăr, nu mai rezista. „Să nu mori, să reziști”... repeta surdina barbară. Umflat și absent, pe catafalc, vinețiu, fardat, zeul frumos din urmă cu douăzeci de ani Încheia prin moartea sa o Întreagă epocă din care, marginal, la marginea mlaștinii, făcusem, totuși, și eu parte. Mi-l aminteam Îngenunchind În fața unui metru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
comunitate care trebuia aliniată, disciplinată, transformată Într-o simplă unitate În subordine. Un vitalism primar mobiliza simboluri „ancestrale” sau universalismul vag și naiv al „viitorului luminos”, pervertite de sistematica mașinărie propagandistică. Isteria nazistă și fascistă afișa deja embleme tenebroase, sloganuri barbare. Invectivele se Îndreptau nu numai Împotriva așa-ziselor „rase inferioare”, ci Împotriva omului de oricând și oriunde care nu voia să devină „supra-om” sau „om nou”, ci să rămână om, pur și simplu. Batjocura se Îndrepta, desigur, mai ales Împotriva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
candoare. Este o lume În care o floarea-soarelui suferă de elefantiazis, liniștea vorbește, clevetind, răutăcioasă, incapabilă să-și domine monologul maniacal, tapetele „se pierd În elucubrații riscante”, mobila este „rarefiată, degradată și supusă tuturor ispitelor vicioase”, iar Întunericul naște Întuneric, barbara sa fermentare „inaugurează consfătuirile negre ale oalelor... gâlgâitul buteliilor și damigenelor”, pregătind asaltul orașului. Sufletul bătrânei Maryska „mergea singur prin odaie”; adolescenta cretină, izbind cu pieptul cărnos În tulpina care Începe să scârțâie „sub insistențele trupului ei desfrânat”, apare ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
biologice, relațiile de familie, de confrerie, identitatea... Ceea ce nu Înseamnă că distanța spirituală și distanța propriu-zisă n-ar trebui depășite. Trebuiesc depășite, bineînțeles, precum distanțele dintre doi indivizi. Idolatrizarea frontierei, În numele căreia s-au impus atâtea stupide și sângeroase sacrificii, este barbară. Un microșovinism provincial, periculos și prostesc: dacă nașterea În Gorizia, să zicem, la 10 km de Trieste, ar nega dragostea pentru Trieste și lumea triestină. Autentică, tocmai pentru că vede locul ca teatru al lumii Întregi. Trăim acum Într-o situație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
vindecări totale. Mark se îndrăgosti de ea în câteva zile, iar Karin îi călcă pe urme, la scurt timp. Trăia pentru dialogurile ei cu infirmiera, inventând mici probleme în care să-i ceară părerea. În visele lui Karin, ea și Barbara Gillespie erau apropiate ca niște surori și se consolau reciproc pentru boala lui Mark, de parcă amândouă l-ar fi cunoscut din copilărie. În viața reală, Barbara oferea aproape la fel de multă consolare, pregătind-o pe Karin pentru obstacolele ce mai erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
cilindru strălucitor din oțel inoxidabil, mare cât o casă. O văzu ieșită pe fereastră, pe locul din dreapta al unui coupé albastru condus de Karin Schluter, ținând în bătaia vântului un ursuleț de pluș. Se văzu pe el însuși, stând cu Barbara umăr la umăr într-o sală de tribunal dintr-un oraș gen Kabul, încercând să obțină tutela legală asupra fraților Schluter, dar incapabili să-și exprime dorința într-o limbă în care să se facă înțeleși. Îi trecu prin cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
doamna soprană care a ieșit la pensie, scrieți pe o ușă cu creta: Ura! Fioroasa Godzila!, și-l opriți Între etaje, la Opărică, pe factorul poștal. Știți voi o șmecherie cu butonul de la lift. Cu timpul, sătul de asemenea fapte barbare și de instructivul joc de-a hoții și vardiștii, te duci cu prietenul tău Portocală să mâncați dude din curtea bisericii Mătăsari. În acest timp, procesul bandei de sabotori și diversioniști de la Canalul Dunăre-Marea Neagră continuă cu rechizitoriul procurorului militar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
înspăimânta cel mai mult la tata nu era violența trecătoare pe care mă așteptam s-o reverse el asupra mea, ci violența pe care, în fiecare seară, la cină, îmi doream eu s-o comit asupra stârvului său ignorant și barbar. Tare-mi venea să-l trimit urlând pe lumea cealaltă când lua cu furculița mâncare direct din castron sau când leorbăia supa din lingură în loc să aștepte, ca tot omul bine crescut, să se răcească sau când, Doamne ferește, încerca să exprime
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
în jos! Dacă e de rău, de vină-s goimii, dacă-i de bine, e meritul evreilor! Nu pricepeți, dragii mei părinți, din al căror pântec s-ar zice că am răsărit, că o astfel de gândire e un pic barbară? Că, de fapt, nu dați glas decât spaimei voastre? Sunt convins că prima deosebire pe care am învățat-o de la voi n-a fost aceea dintre noapte și zi sau cald și rece, ci dintre goișe și evreiesc! Acum însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
în favoarea lui Stevenson, în anul doi de colegiu. Dând piept cu cea mai cumplită meschinărie republicană, cu o micime și o obtuzitate spirituală menite parcă să-ți înfrângă rațiunea, Dovlecel a rămas de fiecare dată o doamnă. Eu, unul, eram barbar. Oricât de ponderat aș fi fost la început (sau condescendent, căci așa apăream în ochii altora), până al urmă ajungeam să fac spume, să iau la mișto, să insult și să ocărăsc, să mă iau în hâră cu acești oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
eram : zei. Ne prindeau diminețile la cenaclu. Cel puțin eu aproape încetasem să dorm și să mănânc. Eram în al nouălea cer de fericire că întâlnisem în sfârșit oameni ca mine, care țineau muza mai presus de toate. Era ceva barbar și sălbatic în adunarea noastră, iar eu, în blugii mei evazați rupți (fuseseră ai soră-mii) și în ia mea românească, cu poeziile mele tăioase și obraznice, puteam trece cu ușurință drept un băiețoi. Mi se părea de neconceput că
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
din jur, pentru că atunci când iubești ai inima deschisă. De asta dragostea poate ucide. O energie foarte puternică angrenează forțe imposibil de controlat. De aceea e nevoie de al treilea element, care să stabilizeze ecuația. Iubirea mea pentru Ștefan fusese una barbară, păgână, închinată zeului Eros. Fusese o iubire oarbă și egoistă, care nu își găsise făgașul spre lumină. Nu era vina nimănui - nici a mea, nici a lui, ci pur și simplu nu avusese condițiile necesare, întocmai ca o sămânță pe
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
luam bătaia de rigoare de la ai mei, uimiți cât eram de stricător), mă apucam să demontez carcasa 43 de tablă "ca să văd ce e-n ea". Bănuiala mea este că, de fapt, aici vroisem să ajung de la bun început. Procedam barbar, prin încercare și eroare. Sigur, vedeam micile agrafe de tablă prin care cele două jumătăți erau îmbinate, dar nu mă ducea capul să le desfac câte una, și nici n-aveam răbdare. Luam ciocanul și-i trăgeam broaștei la cap
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
renumiți însă prin totala nepăsare pe care le-o arătăm, atunci când nu le sîntem de-a dreptul ostili. De două sute de ani oamenii minunați ai științei și literelor românești au apărut nu spre mândria, ci în pofida tuturor, sfîrșind-o "în cerc barbar și fără sentiment". Nimeni nu dorește la noi ivirea unui nou mare poet, unui nou mare romancier, unui nou mare critic. Două mituri naționale, ambele la fel de cornute străjuiesc, ca două animale heraldice, stema vrajbei noastre: capra vecinului și diavolul care
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
fim circumspecți în privința afirmării dreptului nostru de întîi născuți întru marea cultură. Dacă filozoful grec citat de Diogenes Laertios putea spune cu trufie: "Sînt fericit că m-am născut om și nu animal, bărbat și nu femeie, grec și nu barbar", 206 astăzi aceste discriminări par ele însele un atribut al barbariei. Căci, în definitiv, Europa e departe de a fi o insulă izolată a spiritului, asemeni Laputei lui Swift sau Provinciei Pedagogice a lui Goethe, în care cultura înaltă, "tot
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
Europa nu era mai mult decât o nimfă răpită de Zeus pe spinarea eternului taur cretan (poate cel mai durabil simbol al vechiului continent)? A existat strania lume a lui Arthur și-a lui Lancelot, plină de arabi și miracole, barbară și strident colorată ca un joc de strategie pentru computer? Libertina lume a lui Fragonard? Eroica lume a lui Napoleon, populată parcă numai de soldați de plumb? Lumea de peliculă alb-negru, înecată și plină de pete, a lui 1900, cu
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
romînul de serviciu", invitat stereotip să-și reprezinte țara la colocvii și simpozioane. Nu am nimic de reprezentat în afară de mine însumi, de patria scrierilor mele. Aș putea fi portughez, eston sau elvețian. Aș putea fi bărbat sau femeie, grec sau barbar. Textura scrierilor mele ar fi, firește, alta mereu, dar spiritul lor ar rămâne mereu neschimbat. Căci Valery nu greșea cu totul când afirma că toate poemele scrise 210 vreodată ar putea fi atribuite unui singur poet atemporal, nimeni altul decât
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]