2,172 matches
-
toți că doar nu era să refuz și să-l recomand pe unul cu cașul la gură care mi-a și pus eticheta de anchilozat oportunist și terminat ce să aștept să ajungă el la vîrsta mea și să mă consolez cu asta nu lasă-l să se frece În sudorile lui să dea din coate să găsească soluții de supraviețuire călcîndu-și creierul În picioare umplîndu-și de rahat toate autoportretele ideale la diferite vîrste și urcînd tot mai sus deasupra propriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
Au existat și acestea, dar până la urmă s-au dovedit inutile. De pildă, un stat a declarat război unei forme de dizenterie pitică, dar a fost silit apoi să ceară armistițiu și câteva milioane de olițe. Încet-Încet, lumea s-a consolat cu gândul Înfrângerii și din ce În ce mai mulți cetățeni au Început să poarte petice de pânză peste gură sau măști chirurgicale, Încât aveai impresia că străzile erau pline de medici așteptând să intre În operație. Un tip ingenios inventase scannerul pentru microbi
Câteva sfârşituri de lume by Georgescu Adrian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1315_a_2385]
-
care-l trăgea afund, l-am găsit lîngă cireș. - Va trebui să-l tai, zise el cu gîndul la copac. Îi strică și pe ceilalți. Într adevăr, de bătrînețe, cireșul se usca. - Și-a făcut datoria, am încercat să-l consolez pe pictor. Ar trebui lăsat în loc altul mai tînăr. - E adevărat și e și drept! murmură melancolic conu Alecu. Cei mai mulți dintre pomi au fost sădiți de mama. Eram, pe vremea aceea, copil; acest cireș a crescut odată cu mine, acum se
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
trebuie să se prezinte la post. Ocazii se vor ivi destule mai pe urmă. Fiind al unei autorități, punctul acesta de vedere a cîștigat-o pe bătrîna puțin dezamăgită. Mie, în schimb, mi-a produs o senzație de leșin. M-am consolat cu ideea că, după cum spunea Popescu, aveam acum prilejul să cunosc îndeaproape realitatea socialistă. * Pentru repartiție ne-au cărat în capitală. Toți cei din vagonul trenului hodorogit alcătuiam corpul eroic a cărui menire era să colonizeze școlile rurale. Nostalgică și
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
mai mari. Văzîndu-se nevoită să treacă înapoi la grădiniță, apariția mea a înfuriat-o, înfricoșînd-o. Ca să-și disimuleze descumpănirea, îndată ce m-a cunoscut, dînsa exclamă cu satisfacție: „Bine că a venit un profesor să am și eu cu cine mă consola.” Credea că spusese „consulta”. * Era sezonul nucilor verzi și, după ce vămuiau în pauză pe elevi, dăscălițele își cronțăiau cu deliciu prada. Într-atât se dedaseră acestui viciu încît, dacă se întîmpla ca directoarea să lipsească, uitau să mai intre la
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
unul care a crezut că‑i la el acasă și poate să spurce tot, când, de fapt, călătorește într‑un mijloc de transport în comun, care aparține tuturor. Faptul că îi aparține și ei o bucată de tramvai n‑o consolează deloc pe Anna. Doar mai aparține și altora. Unii se cred peste tot la ei acasă. Cu siguranță ăsta face și la el acasă același lucru, ptiu drace, ce oameni. Băiețelul Rainer mușcă icnind din coaja de brânză și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
plânge. Asta o impresionează foarte tare pe doamna Witkowski, fiindcă nu știe de ce și crede, fără să aibă dreptate, că plânge din cauza ei. Bietul de tine, las’ c‑o să treacă, șoptește ea cuvinte de consolare, care pe el nu‑l consolează deloc. Plânge în hohote bărbatul greoi care a scos‑o la capăt cu atâtea lucruri, i‑a terminat pe mulți, iar acum el însuși n‑o mai scoate la capăt. Ce ghinion! Plâng, nu mă pot abține și sper că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
în religie, potirul cu fiere trece pe lângă Domnul nostru Iisus Hristos. Fără un sărut de noapte bună nu poți să te duci la culcare, dar nici fără un cuvânt de salut, fiindcă așa cere politețea, zice tata printre dinți. Se consolează cu o ceșcuță de Mocca Gold, consumată la Café Museum, în apropiere, la care se adaugă o chiflă și un bacșiș consistent. Golit de orice gânduri și sentimente, Rainer se prăbușește în sine și arată ca un colet uman neînsuflețit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
totuși prea multe parale ca literatură. Nu mai putea fi sigur de ceea ce scrisese, maculatoarele lui se pierduseră, Însă dincolo de improbabila lor calitate stilistică rămânea experimentul pe care-l făcuse În sat. Așa ceva chiar nu mai făcuse nimeni. Asta Îl consola, Îi mai diminua jena. CAPITOLUL IV. ÎN CARE NE ÎNVINGEM JENA ȘI TRECEM LA FAPTE Desigur că repovestirile din Cătă și Leac pot susține ipoteza că noi, ăștia care ne-am adunat În Celebrul animal, eram muiați În literatură. Că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
În oraș. Ieșeam des cu ei În ultima vreme fiindcă, rămânând cât mai mult timp alături de Andreea, aveam ocazia s-o văd des pe Cristina, iar la braț cu Leac aveam șanse mari să Întâlnesc o femeie care să mă consoleze. Nu sufeream cine știe ce, lovitura fusese atât de năucitoare că mă vindecase aproape În Întregime de amoru-mi secret. Mă ajutase s-o scot la capăt și reacția lui Cătă. Pe ăsta-l durea În paișpe. Divorț? Mi-e lene să divorțez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
vreo două ore la priveghi, apoi m-am retras cu ea în dormitor. Prin ușa de lemn masiv răzbătea ciocnitul paharelor și farfuriilor, câte un râs înfundat sau vreun un sforăit. Sabina plângea lângă mine, încetișor. Am încercat s-o consolez luând-o în brațe! I-am strâns în palme sânii umflați. Plânsul i s-a schimbat în icnete, apoi în gemete... Miercuri la prânz, sicriul descoperit a fost urcat pe platforma unui camion. În jur fuseseră clădite coroanele funerare, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
lui nu se simțeau bine. Am plecat încurajat de remarca Mariei: Leo o fi el cu capul în nori, dar ai văzut cum și-a călcat pantalonii de la costum? Stăteau singuri în picioare, nu altceva! Dibăciile mele casnice o mai consolează că fiică-sa a început să semene prea mult cu mine. Chiar și la față. Asta e ciudat! Într-adevăr, oamenii care se iubesc și stau împreună ajung să semene. După ce nu se mai iubesc și nu mai conviețuiesc, revin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
apoi am chemat un taxi și am venit acasă. Cum să mă simt? Slăbită, fragilă, am pierdut mult sânge. Îmi dau seama că e golită, că a trebuit să renunțe la tot ce își dorea mai mult. Încerc să o consolez cum pot. Adelina mi se pare chiar respingătoare acum. Peste încă o săptămână am sunat-o de la Biblioteca Pedagogică. Spăla rufe, timbrul vocii îi era sec. Îi simțeam deja lipsa. În disperare de cauză, am cerut-o în căsătorie. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
iubire! Între timp mașina poliției era deja lângă noi. Era în acel loc o trecere subterană pentru urgențe. Le explic despre ce e vorba și cât de urgentă era situația. Unul telefonează imediat după cea mai apropiată salvare, celălalt o consolează pe N. - Ușor, ușor, tânără doamnă, nu vă fie frică, salvarea sosește imediat! Extraordinar! La noi m-ar fi amendat întâi pe mine, apoi ar fi cerut ceva documente etc., etc. Nici vorbă de așa ceva. Au stat cu noi și
Povestea unei reîntrupări by LEOCADIA GEORGETA CARP () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1268_a_1896]
-
a refuzat, explicîndu-i: "Ar trebui să vând boii din jug și nu pot. Cu ce să mai lucrez? Eu te-am ajutat cât m-au ținut puterile. Mai mult de atât, n-am cum". După asta, "unchiul George" s-a consolat cu postul de "inspector general pe țară". S-a însurat, la Cluj, cu o fată căreia multă vreme i s-a zis în sat "unguroaica", apoi a început să se iscălească "George Șerban", în loc de "Gheorghe Șerban", pentru a-și lustrui
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
invariabil, mă întorc la bănuiala că impulsurile mele negative au ca punct de plecare și ca punct final pasiunea de a trăi. Nici o oboseală sufletească nu se compară, probabil, cu una care provine dintr-o iubire ce nu se poate consola. 28. Trebuia să-l sun pe profesor zilele trecute și n-am făcut-o. Va trebui, totuși, să-i spun că aproape m-am decis să plec. Încerc să mă duc, cum m-a sfătuit el, la o clinică din
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
foarte mândru de bocancii mei soldățești. Tata se urcă în mașină și el, să meargă până în capătul din jos al satului unde e vila "unchiului George". Mama a ieșit în curte și, încrucișîndu-și brațele, se uită lung la mașină. Se consolează, poate, cu gândul că, într-o zi, voi intra pe poartă ca preot. Închizând portierele, șoferul ambalează motorul și pornește mașina. Se aud țipete de gâște și rațe intrate în panică. Mă uit pe geamul din spate, să mai văd
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
se țină de mânerele agățate de plafon și m-am pomenit brusc cu nasul în subsuoara lui umedă, cu păr roșcat. Mi-am dus cât mai discret degetele la nări și am început să respir pe gură. Dar m-am consolat cu gândul că nu mergeam decât până la Victoria, o singură stație, atâta tot, și că o să scap în câteva minute. Dar metroul încetinea deja și când în sfârșit s-a oprit în bezna tunelului, nu cred că parcursese mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
se îngăduia să-și invite prietenii să stea cu ea și să-și ia liber din când în când în weekend. Îi lipsea respectul de sine și sentimentul că este utilă din perioada cât lucrase ca asistentă medicală, dar se consola cu gândul că se va întoarce curând la meseria ei. Nu intenționa să-l părăsească pe Mortimer, care era tot mai dependent de ea. Dar devenise evident că următoarea lui boală gravă va fi și ultima. Din câte știa, Roddy
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
a întors spre mine și eu am ieșit pe ușă fără să scot un sunet. 3 — Uite ce brațe am! spuse ea, uitându-se chiorâș la ele, enervată și ciupind pielea palidă până se înroși. Brațe de țărancă italiancă! Mă consolez spunându-mi că e o chestie genetică și n-am ce face. Întinse un strat gros de gem de zmeură pe o felie de pâine și mușcă din ea, apoi se șterse la gură cu un șervețel. Crezi că sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
noapte după noapte pe patul Fionei, uneori într-o bluză, alteori doar în cămașa de noapte, atingându-i brațele goale, luându-i firimituri de pe corp, pipăindu-i gâtul în căutarea unor umflături, introducându-i și scoțându-i termometrul din gură, consolând-o cu îmbrățișări și sărutând-o pe obraz înainte de culcare. Cum putea atâta atenție să fie nevinovată, cum să nu conțină ea doza ei de priviri furișe și excitare înfrânată? Sigur că-mi trecuse prin cap. Exista între noiși amândoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
de liniștită și contemplativă, era animată, chiar gălăgioasă, și poate din cauza acestei amintiri - și a amintirii albului fabulos pe care ne puteam bizui că va acoperi peluza noastră din față - par încă ireale Crăciunurile cenușii, tăcute cu care m-am consolat în ultimii ani. Dar azi va fi altfel. Nici unul din noi nu putea accepta ideea de a se uita opt ore la televizor de Crăciun și pe la jumătatea dimineții eram într-o mașină închiriată și ne îndreptam spre South Coast
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ei venit de secretară a unui negustor de vinuri american, cu sediul la Londra. Într-o bună zi, își anunță intenția de a lichida afacerea și de a se întoarce în Florida și tocmai era pe punctul de a se consola cu perspectiva câtorva săptămâni triste de umblat prin agențiile de șomaj, când acesta o o uimi întrebând-o dacă nu vrea să vină cu el în America, nu în calitate de secretară, ci în calitate de soție. I-au trebuit trei zile să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
vrut să mă mai vezi. Are legătură cu ce s-a întâmplat în Sheffield, nu-i așa? Dar asta s-a întâmplat acum un secol, Michael. Putem să uităm amândoi acum. Îmi dădeam seama că Joan voia doar să mă consoleze și să mă încurajeze și nu era vina ei că prezența ei în spital avea efectul opus: confruntat cu această perspectivă imposibilă, de coșmar, mă simțeam mai dezorientat ca oricând. Nu îmbătrânise deloc în cei opt ani care se scurseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
necunoscut, cu mâna pe trăgaci. „Oare Toader și Trestie sunt pe urmele lor? Vor acționa la timp? - se întreba sergentul, în timp ce zgomotul pașilor patrulei se apropia din ce în ce mai mult. Îl chinuia întrebarea: „Oare ceilalți sunt unde trebuie?” Și singur s-a consolat: „Altfel nu se poate!” Cele două umbre călcau la doi pași în urma patrulei, așteptând să audă somația. Stai! Cine-i! - a răsunat glasul unui soldat din patrulă. În același timp, s-a auzit și mișcarea armelor. 46 Sergentul a pornit
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]