6,028 matches
-
tuturor invitaților postați împrejurul fântânii țășnitoare"2714. La finalul festivităților au rostit discursuri primarul orașului Constanța, domnul Cristea Georgescu, prefectul județului Constanța, domnul Scarlat Vârnav și primul ministru Dimitrie A. Sturdza. În încheierea discursului său, domnul Dimitrie A. Sturdza a exclamat: "Trăiască Constanța! Trăiască prefectul său, domnul Scarlat Vârnav! Trăiască administrația sa comunală! Trăiască locuitorii Constanței!"2715. După încheierea festivităților, la orele 12, a fost organizat la hotelul Carol un banchet în onoarea participanților. În cadrul acestuia au rostit discursuri domnul prim-
Dobrogea. Evoluţia administrativă (1878-1913) by Dumitru-Valentin Pătraşcu [Corola-publishinghouse/Administrative/1412_a_2654]
-
Rezon !...” Țesându-se astfel, pe rând apăreau Chiriac cu „Las’ pe mine, jupâne !...”, Veta strigând disperată „Chiriac ! Chiriac !”, Zița „Monșerul meu !” și, în final, Spiridon, care scotea capul prin deschizătura cortinei ca să rotească o pereche de ochi albi și să exclame: „Auliu !...” Vivacitatea mișcării și a replicilor transpuneau publicul în atmosfera spectacolului. Interpreții s-au confruntat cu autorii Naționalului ieșean care veniseră cu același spectacol în turneu la Fălticeni. Comparația a fost net în favoarea amatorilor. Nu numai înclinații artistice dovedeau școlarii
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
geometrică, apoi repetă enunțul. Amintindu-și că, la Fălticeni, era as la matematică, Labiș, prezent la oră, se înfățișă pe podium. Pe figura schițată de profesor, desemnă o construcție ajutătoare și începu a calcula. Rămas cu gura căscată, imprudent, Țâmpoc exclamă: - Bravo ! Pe loc, întreaga clasă începu să zbiere: - Zece anuală ! Ca să dreagă busuiocul, Țâmpoc încercă să protesteze: - Mă, mă, nu se poate, n-am voie... Clasa era însă categorică: - Dom’ profesor, ați promis !... - Mă, mă, înțeleg, e poet, are fantezie
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
nu de tot felul de terchea-berchea care îi poartă numele”. Aluzia era la matematicianul Ion Creangă, rector în acel moment al Universității din Iași. Nici cu studenții nu era mai puțin răutăcios. O fată care nu se descurcase la examen exclamă, ducându-și palmele la obraji: - Domnule profesor, vă rog să mă scuzați, mă simt cam prost. - Bine că nu te simți cam proastă, căzu replica lui Agavriloaie. La primul seminar pe care l-a avut cu grupa noastră, profesorul avea
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
întâlneam cu el pe stradă, distinsul mă lua peste picior pe motiv că lucrez la „pepiniera de comuniști”, cum îi spunea el Casei pionierilor. Glumea probabil, așa că tot în glumă i-am amintit gestul din poarta institutului. - Ești prost ! a exclamat el, lăsând la o parte gluma. Când am făcut eu așa ceva ?!... Și, furios, a plecat dintr-o dată de lângă mine. Cu o subtilitate ce nu putea trece nebăgată în seamă, Gruia se ocupase într-un studiu de ritul inițiatic al basmului
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
S-a cetit mult în taină. Micul Mihai n-a plâns de loc; a fost foarte bun. În apă i-a plăcut. Puțin a fost surprins de cufundare. Înainte de cufundare, ridicându-l în sus, l-am arătat publicului distins prezent, exclamând: „Botează-se robul lui Dumnezeu, prințul Mihai”. Apoi l-am dat preotului Negulescu, de la Biserica Braniște, să-l cufunde, punând eu mâna pe capul băiatului. Negulescu are bună deprindere. Când l-am „miruit”, era așa atent, că se uita cu
Jurnalul regelui Mihai I de România : Reconstituit după acte şi documente contemporane Vol. 1. : 1921-1940 by Traian D. LAZĂR () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101020_a_102312]
-
Apoi l-am dat preotului Negulescu, de la Biserica Braniște, să-l cufunde, punând eu mâna pe capul băiatului. Negulescu are bună deprindere. Când l-am „miruit”, era așa atent, că se uita cu ochișorii după mâna mea. După otpust, am exclamat: „Trăiască prințișorul nostru Mihai !”. Toată asistența aclama. Corul cânta „Mulți ani trăiască” !». Așa cum e firesc, evenimentul nu putea lipsi din memoriile Reginei Maria: „Cel mai cumplit viscol și un frig îngrozitor. Mihai va deveni astăzi creștin <...>. Am dejunat cu Carol
Jurnalul regelui Mihai I de România : Reconstituit după acte şi documente contemporane Vol. 1. : 1921-1940 by Traian D. LAZĂR () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101020_a_102312]
-
E prima localitate pe care o Întâlnim purtând numele generosului general francez La Fayette, care a luptat alături de Washington pentru independența americanilor. Când generalul Pershing, comandantul armatei americane din primul război mondial a debarcat cu diviziile sale În Franța, a exclamat: „La Fayette, nous voilấ” (La Fayette, iată-ne). Era un omagiu postum adus acestui brav general. Tot În amintirea sa, În 1916, un grup de 5 aviatori americani au format escadrila La Fayette, rămasă legendară. Corpurile acestor aviatori odihnesc azi
30.000 km prin SUA (1935-1936) by Nicolae Cornăţeanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/820_a_1717]
-
cei cu adevărat înstăriți și foarte bine poziționați, își permiteau să consume, adică să fumeze moneda și dacă intrai într-o încăpere, chiar mai spațioasă, în care cineva aprindea o țigară Kent, îți dădeai seama imediat. Aici se fumează Kent!", exclamau aprinzându-se toate beculețele sistemului nervos propriu. Moneda țigară era făcută să circule, să evalueze, să stingă obligații sau să creeze obligații. Uneori circula până când ambalajul său ajungea să se uzeze. Cei care știau asta se uitau cu grijă la
Feţele monedei: o dezbatere despre universalitatea banului by Dorel Dumitru Chiriţescu [Corola-publishinghouse/Administrative/1442_a_2684]
-
reacționeze conform modelului sovietic, un element recrutat dintre băștinași dar instruit în Uniunea Sovietică pentru a deveni factor activ al procesului de sovietizare, indiferent de domeniul de activitate. Un soldat devotat al Moscovei care, în orice moment ar fi putut exclama, fără mustrări de conștiință: servesc Uniunea Sovietică. Același lucru se petrecea și cu studenții ori aspiranții din Lumea a Treia, veniți la studii în U.R.S.S., de regulă, recomandați de partidele comuniste ori alte grupări pro-sovietice din țările lor. Pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85070_a_85857]
-
pereți, populat de o mamă singură cu șase copii. Seara, la capătul celor aproape trei kilometri străbătuți prin atmosfera rece, cu fulguiri hibernale, după o zi de muncă epuizantă, mama, intrând în casă cu sacoșa cu mâncare pentru noi, a exclamat într-o admirație pierdută: Doamne, ce frumos ați făcut, copii! Ce frumos! Vă mulțumesc! Vă mulțumesc, dragii mei! Sunteți minunați... Și s-a așezat plângând pe taburetul de lângă sobă, în care ardea focul dăruit de Prometeu oamenilor. Iar alături, lampa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]
-
cu îndemânare un volum frumos legat în coperți groase de culoare maro. Cu cartea în mână, reveni lângă tânărul nerăbdător, cu ochi iscoditori, plini de o uimire abia perceptibilă. Simțea totuși dorința nedisimulată de-a auzi confirmarea lui...Asta e! exclamă, bucuros, necunoscutul, în timp ce răsfoi cartea și fața îi surâdea adolescentin. Vă rog s-o păstrați până ne întoarcem adăugă convingător. Spuse încă un "mulțumesc" plin de recunoștință și ieși, grăbit, să-i ajungă pe colegii săi. Tânăra puse cu grijă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
casă... Da' n-avem bani, cu ce s-o cumpărăm, spune? Cu ce bani? Cu banii noștri! Numai că tu îi bei. N-am băut, n-am băut... Misitul mi-a făcut cinste. De când lucrăm împreună, ne-am împrietenit... Sigur! exclamă mătușa. Bețivul la bețiv trage. Și el e ca tine... Cu voi n-ajung eu în oraș niciodată! Niciodată!... Tot eu o să rezolv, spuse el, tot eu. Tu n-ai relații, nu știi cum să te porți cu oamenii. Bine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
să ne sprijine ș.a.m.d. Noi ne-am uitat unii la alții, nu știam ce să credem. Chiar dacă nu eram atât de informați, știam de acasă că nu e bine cu rușii. Un camarad ieșean, Eduard Ciubotaru, chiar a exclamat nervos: "Băi, rușii ăștia dacă vin uită să plece!". Panait se uita să vadă reacția noastră. Apoi, s-a ridicat de pe scaun și-a spus: "Așa este. Bravo, băi! Așa să gândiți!" S-a ridicat și a plecat. M. M.
Aşa neam petrecut Revoluţia by Sorin Bocancea, Mircea Mureşan [Corola-publishinghouse/Memoirs/893_a_2401]
-
mulțime de jucării. Acum am cu ce să mă joc! Se bucură brăduțul. Copiii năvăliră în cameră și începură să zburde în jurul brăduțului, cântând și bucurându-se de darurile primite. -E cel mai frumos brad pe care l-am văzut! Exclamară ei în cor. Brăduțul nu mai putu de bucurie, simțind că și-a găsit în sfârșit rostul! Colorează brăduțul și împodobește-l. Desenează sub el ce dorești să-ți aducă Moș Crăciun. CE-NTÂMPLARE! Soarele cât e de soare, n-
CREANGĂ ŞI COPIII by POPA M. RODICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/631_a_1267]
-
am predat la clasa I, am gasit de cuviință că, după istorisirea poveștii „Scufița Roșie”, să le arăt copiilor lupul real, aflat însă la grădina zoologică. La vederea animalului, care se plimbă încolo, încoace, în cușcă strâmta, câțiva copii au exclamat: „Acesta nu este lupul nostru, că e mic, slab și captiv. Lupul din poveste este mult mai puternic, mai mare și mai sălbatic". Imaginea lupului, trăită lăuntric de copii, este mai adevărată decât realitatea de la grădina zoologică. Ar putea oare
CREANGĂ ŞI COPIII by POPA M. RODICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/631_a_1267]
-
pe care nu aveau intenția să o aplice În formele ei rigide apusene. Privită cu severitate, România putea să pară neserioasă. S-au reținut vorbele indignate ale lui Raymond Poincaré, un domn foarte serios, viitor președinte al Franței: „Domnilor — a exclamat el, exasperat —, aici suntem la porțile Orientului, unde lucrurile sunt luate cu ușurință!“ Eroii lui Caragiale sunt din specia celor care Îl scoteau din sărite pe Poincaré. Scriitorul este un colecționar sârguincios al slăbiciunilor omenești, prezente pretutindeni, dar apărând cu
România ţară de frontieră a Europei - ediţia a IV-a by Lucian Boia () [Corola-publishinghouse/Memoirs/587_a_1291]
-
debutat la "Junimea" în 1973. Iat-o împlinind... (bip!) ani; a publicat romane, cărți de eseuri, de critică literară, a îngrijit prestigioase ediții. Cum este percepută scriitoarea în lumea literelor? Gh. Gricurcu își iese din prezumata rezervă prudentă, spre a exclama: "Mărturisesc că nu prea multe pagini ale publicisticii noastre actuale mi se par atât de atracțioase prin aerul lor inteligent-justițiar, prin neobosita lor vervă personalizată, precum cele ale autoarei ieșene". Ion Rotaru crede că eseistica Magdei U. "transgresează de fiecare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
viitoarea vedetă a Naționalului ieșean... Tot pe tema Eminescu-teatru, o relatare întristătoare. Începe spectacolul. Instalat în rândul I, poetul nu dă nici o importanță reprezentației. Răsfoiește agitat o carte. Ceva îl enerva, drept pentru care începe să rupă filă după filă, exclamând în gura mare: "Dobitoc! Dobitoc!" Șuțu comentează: Nimeni n-a înțeles nimic din actul I al dramei "Venețiana" ce se reprezenta în seara ceia, fiindcă drama ce se petrecea în stal cu una dintre cele mai mari minți pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
habar (A. Patrogenet, m. 1871, semnatar al volumului de poezie "Frumusețile Iașului" -??), matematicieni care publică studii eminesciene (Dan Petrovanu, m. 1988), apoi sumedenia de "personalități accentuate" care pur și simplu s-au furișat în prea mare liniște către Eternitate, așa că exclami cu uimire: iată, nici ăsta nu mai e!... Cartea e redactată cu infinită trudă, de-a lungul multor ani de cercetare. Și Olga Rusu, și regretatul ei soț, muzeograful Liviu Rusu mi-au fost, la Facultate, colegi de grupă. Ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
filele / rumpă-i-se dzilele. Dar nu cei ce au rumtu din greșală, cene ci-au rumtu într-adinsu, de-au fost cu minte puțină. Și am scris eu, la veleat 7261 (1753), dechemvrie 15 zile, Lupul R." I * ată femeia" exclami, citind "Jurnalul unei fete greu de mulțumit" (titlu cu prea multe înțelesuri...). Autoarea, Jeni Acterian, pare a fi întruchipat idealul feminin cel puțin din punctul de vedere al inteligenței. I s-ar potrivi mănușă mărturisirea lui Caragiale "simț enorm și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
-n celălalt), pentru încadrarea profitabilă între atitudinile contestatare. Cei de vârsta mea cunosc personajele, știu să citească printre rânduri, decelează eschivele, amneziile voite, salturile peste momente azi condamnabile, întru construirea unor biografii contrafăcute. E penibil. Mai cinstit ar fi să exclamăm "ăștia am fost" (sub vremi) și "ăștia suntem" (în libertate). Seneca spunea: "caracteristica vinovaților este neliniștea". D acă tot ne-am "dezinhibat" și politicalele au rămas la ordinea zilei, hai să încercăm o altfel de incursiune în subteranele politicii: nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
discontinuitate flagrantă, ceilalți nu se împacă deloc la gândul că atributul "cetate a culturii", eșuat în banal și clișeizare, n-ar mai fi propriu Iașului marilor uniri (și, de ce nu, marilor iubiri). "O, nefericit loc, bătut de Dumnezeu și soartă!" exclamă, într-un text amar, Nichita Danilov. Spre a continua: "e aici și o anarhie slavă, transplantată de peste Nistru și Prut, împotmolită pentru totdeauna în Bahlui..." La festivitatea lansării, autorul a mărturisit că-i vorba de trăiri încercate la cumpăna dintre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
stârnească pretutindeni repulsie și dispreț. Până și criticul Mihai Cimpoi, președintele Uniunii Scriitorilor, bine cunoscut ca un om deosebit de echilibrat, care nu practică violența de limbaj, rămânând decent și urban în orice împrejurare, nu s-a putut abține și a exclamat: "Așa numitul Dicționar moldovenesc-român al lui Vasile Stati, renumit criminal al culturii noastre, plastograf și plagiator de cea mai josnică speță, este o monstruozitatea care nu ar merita nici o atenție dacă n-ar ține de moldovenismul primitiv și nu ar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
membrul CPEX i-a încredințat Jurnalul. Spre simplă păstrare, sau spre publicare? Tipărirea acestui text sunt sigur c-ar echivala cu un cutremur în lumea literelor române!... Când treci și de ultima filă a cărții lui Mareș îți vine să exclami: ce ne-grabă temeinică impune tradiția ardeleană, cât de serioși pe meserie pot fi autorii acelui spațiu, cât de solid știu a construi o carte prin contrast cu spumegarea superficială a Dâmboviței, mereu în fierbere și etern ne-limpede în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]