7,087 matches
-
pentru că el a fost cel care a trebuit să adune cioburile și să lipească o pungă de plastic peste spărtură până când a venit un geamgiu, adică peste aproximativ șase luni. (Am impresia că mama și Helen trăiesc într-o lume imaginară, închipuindu-și că va apărea cineva care le va imortaliza viețile într-un serial de televiziune de mare succes. În care, se înțelege de la sine, își vor juca propriile roluri.) — Da, l-am prins. Ding-dong! Bun, mă duc să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
era limpede că nu eram prea interesată de lumea reală. De ce ar fi cineva, mă întrebam, pentru că nu mi s-a părut niciodată un loc prea plăcut. Profitam de orice ocazie de a evada - lectura, somnul, îndrăgostirea, proiectarea unor case imaginare unde aveam propriul meu dormitor și nu trebuia să-l împart cu Helen- așadar, nu eram cea mai practică persoană pe care ai putea-o întâlni. Și apoi, desigur, mai erau și fustițele cu franjuri. E dureros s-o recunosc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Scena 2 era mult mai scurtă. Iată ce conținea. Scena 2: Apartamentul fetei dispărute. Tânăra atrăgătoare și bătrâna îl cercetează. În hol, mama și Helen, cu brațele întinse la nivelul urechii și cu degetele arătătoare unite în forma unor pistoale imaginare, au dat încet ocol apartamentului imaginar, cu genunchii îndoiți și fundurile împinse în afară. — Stai! a zbierat mama, trăgând un șut zdravăn în ușa de la bucătărie. S-a deschis cu o violență neașteptată și s-a izbit cu putere de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Iată ce conținea. Scena 2: Apartamentul fetei dispărute. Tânăra atrăgătoare și bătrâna îl cercetează. În hol, mama și Helen, cu brațele întinse la nivelul urechii și cu degetele arătătoare unite în forma unor pistoale imaginare, au dat încet ocol apartamentului imaginar, cu genunchii îndoiți și fundurile împinse în afară. — Stai! a zbierat mama, trăgând un șut zdravăn în ușa de la bucătărie. S-a deschis cu o violență neașteptată și s-a izbit cu putere de ceva care s-a dovedit a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
fată din lume. O să-l sun acușica. Apoi iar intram eu, jucându-l pe Joey, care se trezea mahmur și se uita agitat la telefon în timp ce Jacqui spunea „Țâr, țâr, țâr“. — Alo, spuneam pe un ton ciufut, răspunzând la telefonul imaginar. —Joey! chițăia Jacqui. Eu sunt. Am primit mesajul de la tine. Știam că o să te răzgândești. În cât timp ne căsătorrhim? Nu știu de ce în aceste scenete pronunța întotdeauna „căsătorrhim“ în loc de „căsătorim“, de parcă am fi fost într-un film de epocă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Am primit mesajul de la tine. Știam că o să te răzgândești. În cât timp ne căsătorrhim? Nu știu de ce în aceste scenete pronunța întotdeauna „căsătorrhim“ în loc de „căsătorim“, de parcă am fi fost într-un film de epocă. Eu aruncam cât colo telefonul imaginar, o luam la fugă și strigam: —Vreau să intru în programul de protecție a martorilor. Apoi izbucneam amândouă în râs. Dar la cursul pentru Nașterea Perfectă, Jacqui nu râdea. Părea că nu se simțea deloc în largul ei și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
de prea mult îndesat. Nu miroase a naftalină, dar a un pic de nostalgie - da. Gen „mai întoarce, Doamne, roata vieții“. Cuplurile se fac, se desfac și se refac. Angelo a ascultat stoic, nopți întregi, cum îmi reglam eu conturile imaginare cu iubitul scriitor. Avea interes. Era singur. Înger, îngerașul meu. Și, în plus, de cinci ani eram o amintire iubită a lui. El e lent, dar așază lucrurile frumos în sertare. Iubirea lui cu mine mirosea un pic a dezamăgire
Poveşti cu scriitoare şi copii by Viviana Mușa Augusto () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1776]
-
ultima discuție cu un muribund hipersurescitat, sau hiperdeprimat. Nu erai nici măcar sigur că Belbo Îți telefonase de la Paris, poate vorbea de la câțiva kilometri depărtare de Milano, poate de la cabina din colț. De ce trebuia să te vâri Într-o istorie, poate imaginară, care nu te privește? Însă asta mă Întrebam În periscop, În timp ce picioarele mi se Îngreunau, și lumina scădea, și Încercam teama nefirească și totuși foarte firească pe care orice ființă omenească o Încearcă probabil noaptea când e singură Într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
la munte, când Îmi reproșa că am făcut un joc urât: „Lumea e ahtiată după planuri, dacă-i oferi unul, se aruncă asupra lui ca o haită de lupi. Tu inventezi, și ei cred. Nu trebuie să stârnești mai mult imaginar decât există“. În fond, Întotdeauna se Întâmplă așa. Un tânăr Erostrat se dă de ceasul morții pentru că nu știe cum să devină faimos. Apoi vede un film În care un băiat firav trage În vedeta de country music și creează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
cam prostuț. —Mai ales dacă e să luăm în considerare uriașa piață a celor care urmăresc trenurile, a spus el ca și cum ar fi fost ceva lipsit de importanță. —Piața celor care urmăresc trenurile? —Exact. Hugo și-a scuturat un fulg imaginar de pe mânecă. — Dac-o renovați puțin, n-o să aveți nici o problemă s-o închiriați tot timpul anului. Omul l-a privit încercând să-l citească. O lumină - mică, dar clară - i se aprinsese în ochi. —Piața celor care urmăresc trenurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pe fund polistiren expandat În formă de păstăi, iar pe deasupra venea o bucată de catifea - poliester bej, oribil! Și așa am ajuns eu să fiu expusă În amfiteatrul muzeului, Într-un imens coșciug negru lăcuit, pe care erau sculptate animale imaginare și numele ocupantului său de drept care mă va căuta negreșit, cu o notificare de evacuare tremurându-i În mână. Dacă m-aș fi pregătit cu adevărat pentru o moarte prematură, atunci aș fi cerut să fiu incinerată precum călugării budiști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
roșiatic de pe cămașa lui albă și apretată. — Și autocarul a plecat: vrrrruuuum! Stătu apoi Într-un picior ca și cum ar fi Încercat să oprească un taxi. —Așteptați-mă, hei, așteptați-mă, stop, stop. Își puse mâna streașină la ochi urmărind autocarul imaginar cum dispare În beznă, lăsându-l În această Încurcătură groaznică. Și-au plecat. Pa-pa, cretinilor. —Cretini? spuse cel mai tânăr și Începu să râdă. Îi mormăi ceva partenerului lui și amândoi izbucniră În râs ca nebunii. Harry se prinse imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
oamenii au atâtea idei preconcepute când vine vorba de crize, de parcă toți cei care sufereau de așa ceva trebuiau neapărat să cadă la pământ cuprinși de convulsii. Majoritatea crizelor sale se prezentau sub forma unor mici distorsionări ale realității: simțea mirosul imaginar al unui șoarece În putrefacție sau vedea o ploaie de lumină În cameră sau simțea cum se Învârte camera ca un disc de pick-up și simțea o Înălțare spirituală. Acestea erau doar crize parțiale și nici nu se puneau, Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
că speranțele noastre s-au spulberat, copleșite de o dezamăgire totală. Intelectualii din Ramallah și Gaza au dovedit că erau incapabili să se desprindă, fie și numai temporar, de preocupările cotidiene aservite exclusiv condamnărilor obsesive ale calamităților ocupației, reale sau imaginare. În loc de a se asocia eforturilor comune în vederea elaborării unei formule a stabilizării viitoare, care să răspundă năzuințelor proclamate de programul întâlnirii, aceștia s-au angajat într-o campanie menită să atragă colegii israelieni să militeze împotriva ocupației. Însă cele trei
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
semestru, am reușit să mă fac admis în grupa restrânsă a studenților remarcabili din an și să stimulez în felul acesta "mândria tribală" a clujenilor. Viața de student la București se desfășura în perimetrul unui triunghi topografic format din liniile imaginare care legau între ele cele trei instituții vitale desfășurării vieții stereotip care erau facultatea, cantina și căminul. Distanțele dintre aceste instituții erau mari și numai o singură linie de tramvai ducea de la facultate la cantină. Căminul instalat într-un fost
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
alta, de două ori pe săptămână și de fiecare dată te întrebai cui îi venise rândul să fie victimizat și exclus de astă dată din organizație. Trebuia să vezi ca să crezi cum "execuția" celor excluși, copleșiți de avalanșa de păcate imaginare invocată împotriva lor, provoca schimbarea la față a majorității prezente în sala timorată de spectacolul de groază desfășurat în prezența lor. Și te întrebai când îți va veni rândul să fii ferecat la stâlpul infamiei... Niciodată nu am reușit să
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
în această zonă secetoasă de la marginea Bărăganului, în zilele mistuite de un soare nemilos în plină vară din luna iulie anul 1952. Dormeam în barăci, mărșăluiam zilnic kilometri de la cazarmă la câmpul de instrucție și înapoi, exersam luări de redute imaginare cu asalt și exerciții de tir pe viu împotriva unor panouri instalate la distanțe diferite. Colegii mei se minunau că un tânăr evreu ca mine, vândut cu trup și suflet unor preocupări intelectuale, poate să se distingă într-un domeniu
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
sa, în raport cu intenția celui de la care vine. Astfel, fantezia noastră crease, pentru un anumit colț de pagină, o mică piesă în versuri, pe care o intitulasem Medalioane. Fiecare din medalioanele aceste cuprindea un portret de femee, de femee reală sau imaginară, sau și de una și de alta, adică de femee reală idealizată. Ei bine, rar veneam cu medalioanele noastre de acasă; cele mai de multe ori acestea se nășteau în chiar biroul redacției, într-o fugară însemnare cu creionul pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
iau în cugetul meu valoarea unei solemne și pioase mărturii de credință... NOTE pentru explicațiunea imaginilor cuprinse în acest volum Pag. 3. Bolta de intrare a turnului din fața bisericii Bărboi. Aleasă ca frontispiciu al acestei cărți, ea ar forma intrarea imaginară în Orașul amintirilor și umbrelor pe care paginile următoare îl evocă. (Foto-Regal, Iași) Pag. 15. Dealul Cetățuei, cu delicata siluetă a bisericii. Vedere luată dincolo de raza orașului. (Foto-Regal, Iași) Pag. 17. Mitropolia veche. Înălțată prin grija mitropolitului Gavriil Calimah, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
mele, textura delicată a pânzei înlocuia materialul fin al privirii, înlănțuindu-l pe Bismarck departe de mine și de pasiunea pe care i-o dedicasem. Eram gelos? Da, poate la fel de mult ca iubita mea; din jocul chinuitor al despărțirilor noastre imaginare sau reale, desfășurate pe nesfârșitele câmpuri electrice ale creierului sau în perimetrul exact al așternutului, se năștea o nouă dorință, o altă căutare, o voluptate proaspătă. Numai că, oriunde încercam să descopăr ceva curat, neatins și, găsindu-l, să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
controlam mijlocul cărnos, devorând creierul întâmplărilor și alimentându-i rețeaua de povești, îl modelam după bunul meu plac, amestecând jumătăți de adevăruri cu jumătăți de minciună, și ieșea o pastă moale și alunecoasă, ca mintea miilor de autori reali sau imaginari, vii sau morți, pe care o simțeai pulsând, înainte să ți se prelingă printre degete. „Geometrie variabilă!“, le ziceam studenților, „Literatura e-un spațiu cu geometrie variabilă!“. Mândru de găselnița mea, peroram de zor, agitând niște poze cu fractali de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
În același an, în noiembrie, Maiorescu îi propunea lui Macedonski să scrie un pamflet în care să-l atace pe Eminescu; urma să iasă scandal (primele două pagini din Convorbiri literare erau deja pregătite cu descrierea conflictului și cu scrisori imaginare ale publicului indignat) și ediția în trei volume ce aștepta cuminte în tiparniță s-ar fi vândut ca pâinea caldă, îmbogățind deopotrivă literatura română și pe mentorul „Junimii“. În schimbul hârtiei, Macedonski ar fi primit zece la sută din încasări. Din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
înspăimânta și pe mine. Pe ei i-aș fi împușcat întâi cu mitraliera mea virtuală, nu pe Ceaușescu; i-aș fi stârpit creștinește, cu milă și fără patimă, împreună cu toate neamurile lor zgomotoase. Aș fi trecut cu propriul meu buldozer, imaginar, dar incasabil, prin pasta de carne, motorină și prefabricate, strivind femeile rujate violent și îndesându-le cocurile înălțate tovărășește, fugărind bărbații neghiobi, obosiți, râgâind de spaimă și beție, terminându-le plozii pișăcioși care scuipau pe holuri și-aruncau câte-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și câtă minciună se adunase printre straturile prăfuite ale vieții și paginilor. Mă luptam deci cu mine însumi, cu întinderea bolnavă și nesfârșită a creierului, care îmi croia din nimic hărți colosale, pregătit să miște armate și să poarte bătălii imaginare cu oricine ar fi îndrăznit să-l contrarieze. Distrugeam continente, nu țări. Îmi colonizam memoria cu răutăți și bucurii, rescriam povestea altora așa cum aș fi dorit eu să aibă loc, apoi mi-o însușeam, devenind vedeta simpatică sau antieroul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
virtual, prin tunelele encefalului sau în catifeaua roz a meningelui. Găsisem o scuză, mai știam câțiva ca mine. Nici unul nu ajunsese la doctor. La urma-urmei, exact ca și Mihnea, Cezar sau Cătălin, mă răfuiam cu propriile nemulțumiri, aveam șurubelnița mea imaginară pe care o răsuceam în carnea patriei ori de câte ori mă simțeam nedreptățit sau îndepărtat. Căutam un țap ispășitor, sacul de box de consistență și dimensiuni naționale pe care să-mi încerc loviturile, ca și cum aș fi privit în oglindă. Mă înlocuiam singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]