7,832 matches
-
de ani În Orient. Dacă nu paradisul, biblioteca e totuși promisiunea lui: aparent infinită și austeră, ea este labirintul necesar al tuturor experiențelor, la care se adaugă și suveranitatea ambiguității. Circularitatea temelor e perfect motivată de dispariția cărților, după reîntoarcerea naratorului - care de acum știe - În strada S. Într-un anumit sens, biblioteca e asemănătoare acum Ïambhalei, căci resortul căutării ei, la Început, a fost referința livrescă la Honigberger. Ea trebuia să dispară, pentru narator, o dată cu Zerlendi. Dar există și alte
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
motivată de dispariția cărților, după reîntoarcerea naratorului - care de acum știe - În strada S. Într-un anumit sens, biblioteca e asemănătoare acum Ïambhalei, căci resortul căutării ei, la Început, a fost referința livrescă la Honigberger. Ea trebuia să dispară, pentru narator, o dată cu Zerlendi. Dar există și alte interpretări, și noile sensuri ale mistagogiei. Avem o sumedenie de indicii, după cum ar fi arătat cititorul ideal imaginat de Eliade prin chiar scrierea nuvelei. Nu numai cititorii obișnuiți, plurali și anonimi, ci și comentatorii
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
un răspuns clarificator pentru avansarea analizei: „șCheia enigmeiț poate fi evidentă pentru anumiți cititori. Pentru că personajul care povestește această Întâmplare declară că este Mircea Eliade, un om care a petrecut câțiva ani În India, scrie o carte despre yoga... - Este naratorul, deși el nu se numește Eliade? - Nu, dar doamna Zerlendi Îi scrie: «dumneavostră care ați petrecut mai mulți ani În India...». Or, la acea dată, care alt român a fost În India și a scris despre yoga? Naratorul este deci
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
yoga... - Este naratorul, deși el nu se numește Eliade? - Nu, dar doamna Zerlendi Îi scrie: «dumneavostră care ați petrecut mai mulți ani În India...». Or, la acea dată, care alt român a fost În India și a scris despre yoga? Naratorul este deci Eliade”. Categoric Eliade are dreptate. Dar cum În afara a ceea ce scrie el Însuși, autor și personaj: „Mă interesa viața acelor români care se lăsaseră cuprinși de admirația pentru Orient”?... În subtila transformare Într-un narator al propriilor experiențe
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
scris despre yoga? Naratorul este deci Eliade”. Categoric Eliade are dreptate. Dar cum În afara a ceea ce scrie el Însuși, autor și personaj: „Mă interesa viața acelor români care se lăsaseră cuprinși de admirația pentru Orient”?... În subtila transformare Într-un narator al propriilor experiențe până atunci nedezvăluite, Eliade operează o anumită deplasare a identității sale reale. Răspunsul e unul singur, complet absent din orice pagină a lui Eliade: unii „români” mai fuseseră În India, dar fără a scrie despre yoga1; alții
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
ar putea fi ușor identificată și s-ar găsi biblioteca și manuscrisele - În sfârșit, ca să dovedească că e vorba doar de o fantezie literară, Zerlendi Își transformă casa, face să dispară biblioteca, iar familia pretinde că nu-l recunoaște pe narator. Toate acestea pentru ca acel document pe care aveam de gând să-l rezum În nuvelă să nu fie considerat un document autentic.” Consecințe prime: Eliade a deturnat nuvela la un moment dat, sub o presiune narativă pe care o explică
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
ocol - infructuos altfel decât literar - al unei enigme pe care nu o va putea dezvălui niciodată? Aș opta pentru acest răspuns dacă nu aș fi conștient de impotența vădită a secretului originar, atotcoerent și non-mistificabil pe care Îl propune. Eșecul naratorului e În fond reușita greu comprehensibilă și plină de prestigiu a unui personaj (Zerlendi În fața unui Honigberger ficționalizat) asupra propriului său creator, care este barat și consumat de perspectiva unei revelații, În cele din urmă camuflată. Eliade e foarte deschis
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
mai Întoarce la familiile sau cunoscuții lor. Surpriza vindecării Îi transformă În nou-născuți, care migrează cu lenta exuberanță a unei Învieri de-a lungul apei, până spre Calcutta. Acum nu În chip de medic, ci cu un suflu inconfundabil de narator care a străbătut deja o treime din Asia, Honigberger Îi va reîntâlni acolo, În suburbiile mlăștinoase unde se stabilesc, unde treptat se vor Înrudi unii cu alții și unde rămân să trăiască În straniul oraș format de cei care au
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
incomplet 2. Ei i se datorează privirea extatică a lui Zerlendi, care trece din gravura lui Karl Malhknecht În tabloul lui Ștefan Emilian 3 și apoi În casa din strada S. a nuvelei lui Eliade- dacă poate fi acceptat că naratorul a cunoscut o reproducere, bunăoară cea a lui Bologa 4. Portretul lui Bauer Însă, care deschide ambele ediții, arată un bărbat matur, Îmbrăcat după moda europeană, cu haină, veston și lavalieră foarte asemănătoare cu cele din portretele lui Jacquemont și
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
cele două enunțuri componente: „Ah!... spuneți că-i omul o lumină/ Pe lumea asta plină de-amaruri și de chin?” și „zise unul” sunt unități sintactice autonome. Ele nu depind unul de altul sub aspect structural. Sub aspect semantic, enunțul „naratorului” dezvoltă o relație specială de „dependență” față de enunțul „personajului”, intrarea celor două enunțuri în alcătuirea aceluiași enunț complex este asigurată de unitatea enunțării. 3. Funcții sintacticetc "3. Func]ii sintactice" Indiferent de modul specific de interpretare lingvistică a lumii extraverbale
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
subiect: „Și însumi bine-vă-cuvânt, / Căci e nevoie pe pământ / Să vă-nmulțiți.” (T. Arghezi) Forma scurtă de dativ a pronumelui personal la persoanele I și a II-a este întrebuințată în stilul narativ popular ca expresie a atitudinii afective a naratorului enunțului față de „obiectul” comunicării sale; forma este cunoscută sub numele de dativ etic: „Și când colo, mă vede tologit cu pielea goală pe năsâp, cât mi ți-i gliganul...” (I. Creangă) „Toma-ncet mi se scula / Peste câmpuri se uita
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
I. Creangă, 153). Apartenența ambelor structuri la categoria enunțurilor complexe, întemeiate pe o relație de incidență este determinată de raportul semantic dintre cele două enunțuri înglobate; enunțul-dialog (enunțul personajului) reprezintă complinirea semantică a verbului zicerii, predicat al enunțului narativ (enunțul naratorului): „Dacă-i așa, hai și tu cu noi, zise Harap Alb, că doar n-am a te duce în spinare.” (I. Creangă, 214) „Harap Alb atunci se bate cu mâna peste gură și zice: - Doamne ferește de omul nebun, că tare
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
Argumentul cosmologic încearcă să găsească o ultimă justificare universului, să îi fundamenteze cumva prezența și manifestarea. La baza acțiunii justificate de existență a realității stă conceptul de cauză, de sursă creativă a ceva. Schematismul categorial, aproape clasic al personajelor, dispare, naratorul omniscient observă particularul, detaliul de viață, surprinzându-și eroii în evoluție, cu atât mai mult cu cât Creangă se oprește asupra trăirilor interioare, analizând efectele unei anumite situații sau relații interumane din perspectivă psihologică uneori: „Na! Dănilă, zise el in
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
UTC, Premiul Asociației Scriitorilor din București) și Sara (1987). Citite în serie, cărțile sale trădează o amprentă stilistică unică și o rețetă inconfundabilă. Așa cum Mircea Nedelciu inventează rețeta unui roman „împotriva memoriei”, A. brevetează formula „povestirii în pofida istoriei”. Deși pentru narator istoria există - și există chiar și o serie de istorisiri, fixate în scris, la care personajele nu contenesc să-și raporteze existențele -, autorul mizează pe posibilitatea unui „totuși”: al mișcării libere cu gândul, al închipuirii și al visului. Tache de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285200_a_286529]
-
românească, Cătălin Ghiță Demiurgul din Londra. Introducere în poetica lui William Blake, Cătălin Ghiță Ekphrasis. De la discursul critic la experimentul literar, Cristina Sărăcuț Fantasticul în literatură, George Bădărău Genul SF, Roger Bozzetto Introducere în studiile literare, Dumitru Tucan În căutarea naratorului perfect, Dragoș Varga Literatură și convertire, Adrian Vasile Sabău Marile curente ale criticii literare, Gérard Gengembre Marile teorii ale teatrului, Marie-Claude Hubert Monica Lovinescu. O voce a exilului românesc, MihaelaNicoleta Burlacu Naratologia. Introducere în teoria narațiunii, Mieke Bal Neomodernismul românesc
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
În psihologie, în studiile de gen, în educație, antropologie, sociologie, lingvistică, drept și istorie, studiile narative devin din ce în ce mai utile, deoarece deschid o poartă spre înțelegerea identității personale, a stilului de viață, a culturii și a mediului istoric în care trăiește naratorul. Acest lucru se poate vedea clar în figura 1.1,care demonstrează creșterea semnificativă a numărului de publicații dedicate narativității. Figura a fost reprodusă de pe site-ul „Resources for Narrative Psychology” (Hevern, 1997) și este fundamentată pe o bază de
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
susțin că povestirile autobiografice, atât prin formă, câtșiprin conținut, sunt de-a dreptul identitățile oamenilor. Conform acestei abordări, poveștile imită viața și prezintă lumii exterioare o realitate interioară; în același timp, ele pun bazele și dau o formă atât personalității naratorului, cât și realității în care acesta trăiește. Povestea este identitatea cuiva, o poveste creată, spusă, revizuită și respusă prin viață. Ne cunoaștem sau ne descoperim pe noi înșine și ne dezvăluim celorlați prin poveștile pe care le spunem 2. Nu
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
pentru angajare sau în vederea participării la un studiu), de natura „publicului” și de relația ce se formează între povestitor și ascultător (provin oare cei doi din aceeași cultură, sunt sau nu sunt de același sex?), de starea de moment a naratorului etc. Prin urmare, o anumită poveste a vieții reprezintă o singură ipostază (sau mai multe) a versiunilor polifonice ale construcțiilor sau ale prezentărilor de sine pe care oamenii le-au utilizat, în acord cu diverse influențe de moment. În ciuda dezbaterilor
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
prea tare de ambiguitate. Aceștia ar trebui să poată ajunge la niște concluzii interpretative- și să le modifice, dacă este cazul, la fiecare nouă lectură. Lucrul cu materialele narative presupune ascultarea dialogică (Bakhtin, 1981) a cel puțin trei voci: vocea naratorului, așa cum o reprezintă banda sau textul; cadrul teoretic care furnizează conceptele și instrumentele necesare interpretării; monitorizarea reflexivă a actului lecturii și interpretării, care înseamnă perfecta conștientizare a procesului decizional de inferare a concluziilor. Pe parcursul unui asemenea studiu, ascultătorul sau cititorul
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
Din perspectiva categorizării, așa cum apare ea în analiza de conținut clasică, povestea originală e disecată, urmând ca secțiunile sau cuvintele disparate care aparțin unei anumite categorii să fie selectate, fie din întreaga poveste, fie din mai multe povești aparținând unor naratori diferiți. Dimpotrivă, în abordarea holistă, povestea vieții unei persoane este luată ca întreg, secțiunile textului fiind interpretate numai în contextul celorlalte părți narative. Categorizarea poate fi utilizată atunci când cercetătorul este preocupat în principal de o problemă sau de un fenomen
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
referă la dihotomia tradițională ce apare în lectura literară a textelor. Unele lecturi se concentrează asupra conținutului explicit, și anume asupra a ceea ce s-a petrecut în poveste, a participanților la eveniment și așa mai departe, toate acestea vizând perspectiva naratorului. O altă abordare, orientată tot spre conținut, are ca deziderat facilitarea accesului la conținutul implicit al poveștii, punându-și problema înțelesului adânc al relatării sau al unui anumit fragment al său - ce transmite, ce trăsături sau motive personale apar în
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
accesului la conținutul implicit al poveștii, punându-și problema înțelesului adânc al relatării sau al unui anumit fragment al său - ce transmite, ce trăsături sau motive personale apar în fragmentul respectiv sau ce anume simbolizează o imagine pentru care optează naratorul. La cealaltă extremă a spectrului, anumite lecturi ignoră conținutul poveștii vieții, referindu-se în exclusivitate la forma sa: structura intrigii, secvențializarea evenimentelor, relația lor cu axa temporală, complexitatea și coerența lor, sentimentele evocate de povestea în cauză, stilul narării, alegerea
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
a cuvintelor (diateza pasivă versus diateza activă, de exemplu) și așa mai departe. Deși conținutul se impune ca evidență imediată, cercetătorii ar putea prefera studierea formei poveștii deoarece, se pare, ea păstrează legături ceva mai directe cu identitatea profundă a naratorului. Cu alte cuvinte, din moment ce aspectele formale ale poveștii sunt mai greu de influențat sau de manipulat prin comparație cu conținutul său, analiza formală ar putea prezenta avantaje nete în unele cazuri. Maniera în care cele două dimensiuni se intersectează, rezultând
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
găsește expresia cea mai clară în cadrul demersurilor de urmărire a intrigilor sau a structurilor unor narațiuni autobiografice complete. De pildă, povestea se desfășoară sub forma unei tragedii sau a unei comedii? Evoluează ascendent, apropiindu-se de momentul prezent din viața naratorului, sau coboară spre perioade ori situații anterioare, mai favorabile decât cele din prezent? Cercetătorul poate căuta punctul culminant sau cel nevralgic care aruncă o anumită lumină asupra întregii evoluții. Abordarea categoriilor de conținut este mai cunoscută sub numele de „analiză
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
categoriile subiectelor studiate, se extrag secvențe de relatare separate, se clasifică și apoi se încadrează în categoriile/grupurile definite. În aceste cazuri, analiza cantitativă a narațiunilor este destul de răspândită. Categoriile pot fi foarte restrânse - de pildă, toate fragmentele în care naratorul menționează un anumit eveniment politic - sau, dimpotrivă, mai largi, când vor fi selectate și supuse analizei toate secțiunile care se referă la evenimente politice. Abordarea categoriilor formei se referă la caracteristicile subtile, stilistice sau lingvistice, ale anumitor părți ale narațiunii
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]