4,917 matches
-
am primit trei ani temniță grea, și am stat trei ani și două luni. Cea mai mare pedeapsă a primit... Vă inchipuiți cine a primit cea mai mare pedeapsă? Nu Drohobeczky, ci Leiz György. Mai întâi 20 de ani de pușcărie și pe urma recursului s-a redus la 15 ani. Un lucru foarte-foarte ingrozitor... Dar i-a executat pe toți? N-a fost eliberat? După cinci ani a primit grațiere specială. Și în arhivă am găsit cererile ce a inaintat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
avut... D.O. Cum v-ați refăcut viața după ce ați ieșit din închisoare? Nici nu m-am gândit să mă prezint la universitate. Inchipuiți-vă, eram în ’53, înainte de moartea lui Stalin cu o lună. Pot să vă spun că din pușcărie direct am intrat in Teologie, că peste o săptămână m-am inscris in Teologie... Și n-am regretat. Intr-adevăr, n-am simțit o chemare mai înainte, și pot să vă spun că nici atuncea, dar când am terminat anul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
i-o scris pretinu’, că să recruteze cât mai mulți în organizație, și cum o să se înarmeze... Mi-o spus tot, tot, tot detailat. Și zic către el: Auzi mă, tu să nu umbli cu prostii, că ți-s ușile pușcăriei deschise în orice moment. Pe cuvânt vă spun că așa i-am zâs... Și am mai discutat cu el ce am mai discutat, și mai vine unul și încă unul, dar nu s-o mai vorbit despre ce am vorbit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
tineri în Gherla, care au avut liceul, și au avut interesul să învețe. Și după ce au scăpat afară, că o avut condamnare mai mică, o dat la facultate, și cu 10 o intrat, doar cu ceea ce-o învățat din pușcărie. Că acolo o fost toată crema țării: profesori din trecut, doctori universitari, care au avut la bază ceva... Că să vă spun ceva. Când m-am liberat, în ’64, am venit din Gherla... Ne-o dus vreo 40 de kilometri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
când l-ai scuturat rămâne pe săpun, și așa scrii exact cum ai scrie pe hârtie. Și ăștia, fiind tineri, o riscat. Că o’ fost dintr-ăștia care cum o’ terminat liceul i-o înhățat și i-o băgat în pușcărie. Cât ați stat în Gherla nu ați fost scos la lucru? Nu, că să vă spun... Gardianul ăla bun mi-o zis: Să nu te ceri la lucru că acolo-ți rămâne pielea. Să știi de la mine, nu cumva să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
le-o mai mișcat. Zicea: Degeaba am sâcăit eu pe pistoalele lor, că nu l-am știut arma nicicum, că altfel și eu trăgem. Și o venit NKVD-ul ne-o prins și ne-o băgat în ceva celule, în pușcărie la Constanța. ăștia doi cu care eram, noaptea s-o dus. I-o cătat rușii dimineața că unde-s. Prinde orbul scoate-i ochii. Acuma ca să faci armata la marină și să nu știi toate dichisele cum se mișcă, înseamnă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
că ăia venea cu noi cu tineta, o goleam tineta, mergeam în celulă... Și deschide ușa, și zice: Care ești tu ăla Pop Ioan? Eu. Data nașterii? Spun data nașterii... Zice către mine: Da’ cine te-o băgat aici? În pușcărie? Nu, aici în celulă. Ce cauți dumneata în celulă? Nu știu. Îl întreabă pe Orban Petre și ăla ăi spune. Cine v-o băgat la politici? Că voi n-ați putut face parte din partidele istorice nicicum, nici țărăniști, nici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
mă. Da’ poate că și-o fi găsit o femeie care l-o înțeles. Cum v-ați reintegrat după eliberare? Păi o dat Dumnezeu că am lucrat în colectiv ca toată lumea, că n-am avut ce face. Da’ io în pușcărie am făcut cursuri de calificare, și cu hârtia ce mi-o’ dat de acolo am putut să mă angajez la orice întreprindere ca zidar. Și de mă punea la practică citeam și schița, cum era făcută de la 1 la 5
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
rău tare Costin ăsta... Mă obliga... Și-apoi pân-la urmă am zis: Scrie ce vrei și-apoi semnez și bună ziua! Ce mai încoace, încolo? D-apoi după șase luni... pot să zic că o fost mai gre’ Securitatea decât toată pușcăria... Securitatea o fost foarte grea... Și Costin aiesta, dom’le, se zice că o fost de-aici din Satu Mare, adică se trage din Pișcari... Se zice că acuma-i aici în Satu Mare, da’ io nu m-am mai interesat. Mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Io n-am avut amețeli, da’ mulți dintre ei o’ avut. No, după ce și-o’ revenit, o’ urcat și ne-o’ dus. Când am ajuns în Gherla, n-am știut că unde suntem... Am intrat pe po’rtă... La Gherla pușcăria-i în față, și mai este o clădire care-o fost a feudalului cândva, că Gherla era cetate. Și pe patru inși, pe cumnatu’, pe frate-mieu, pă Bujor și pe Andraș i-o luat și i-o băgat în pavilionul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
apoi pân’ la urmă o venit Goiciu cu-n batalion de gardieni și cu Istrate, că ăsta era cu regimu’ și paza. Și-apo’ o blocat ușa... ăștia din-năuntru or strigat: Gherla! Și o ieșit lume din oraș către pușcărie, s-o făcut mare scandal atunci... Pă noi pe toți ne-o pus pe burtă în paturi, și-apoi chiar prin camera noastră o băgat pompierii furtunu’... Că ce-o făcut ăștia? O făcut foc din cârpe, să mirosă, că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
pe partea de către curte, și de partea de către strada, că acolo o fost camere mari, și tătă lumea o cântat „Cristos a-nviat!” Și-apăi, de la o cameră la alta se striga... Apăi și din Mintiul Gherlei, care-i acolea imediat după pușcărie, de la șoseauă, am văzut pe geam cum o ieșit lumea afară din Mintiu, și femei în cămașă de noapte, să vadă... O fost o mare cântare... O fost foarte interesant atunci. Vă mai amintiți când v-ați eliberat din închisoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
și bem câte-un vin la ei când umblam cu cotele. Și apoi ei vorbeau ungurește, că ei nu prea știu germană, pe partea asta, vorbesc ungurește. Și-apoi înțelegeam și eu ceva... Și le-am spus că viu din pușcărie, că se și vedea, că eram cu-o pălărie-n cap, aveam și o haină... cum am fost când m-o arestat în februarie. Și n-am mai vorbit cu nimeni până am ajuns în capătul Moftinului. Și acolo, la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
o prins deloc. Așa am fost de... crispat, extraordinar. Puteți gândi că timp de șepte ani și două luni io n-am călcat pe iarbă? Cum v-ați refăcut viața după ce ați ieșit din închisoare? După ce-am venit din pușcărie m-am căsătorit cu fosta soție, am avut doi copii cu ea, și-apoi după 17 ani o divorțat de mine pentr-un ofițer de Securitate... Unu’ Ili, era maior atunci. Acuma cred că o fo’ locotenent colonel, c-o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
fost chelner, care a devenit după aceea șefu’ Securității. Acesta a fost de față când am urcat în tren, și ne-a spus că o să aflăm noi despre ce este vorba... La Gherla am debarcat și-am fost duși la pușcăria de acolo, unde mai erau încă vreo patru-cinci sute dă arestați, dân toate județele dân țară... Dar n-ați avut proces? Fără judecată, fără proces, fără să știm nimic... Am bănuit că suntem considerați dușmani ai regimului care s-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
a făcut la inițiativa lui Manole Georgescu, un avocat renumit pe vremea aceea, care a motivat în felul următor acțiunea sa: Măi, oameni buni, io nu-mi pot permite luxul să fiu om de caracter, fiindcă eu nu pot suporta pușcăria! Mai departe a ajuns profesor de leninism și de stalinism pe la Craiova... După ce m-au dat afară am încercat apoi să mă angajez în mai multe locuri și nu eram primit nicăieri. Am găsit până la urmă pe un fost coleg
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
judecată susținut de către gardieni. A implorat instanța să-i dea cât a făcut, fiindcă e bolnav și nu poate suporta. Deși a implorat instanța să fie indulgentă... i s-au dat opt ani, și peste două luni a murit în pușcărie... De altfel, toți avocații noștri, printre care unul Șpilu Tomescu, care fuseseră numiți din oficiu să ne apere, au solicitat indulgență, dar niciunul n-a mers la fondul problemei. Era pur și simplu o formalitate serviciul pă care îl făceau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
problemei. Era pur și simplu o formalitate serviciul pă care îl făceau avocații atunci față de noi... Și am aflat după aceea că am fost condamnat la 15 ani închisoare... Unde ați executat sentința? De la Securitate am fost transferat imediat la pușcăria din Pitești, într-o celulă unde mai fusesem. Avea 8 metri patrați și erau șase paturi, iar noi, la un moment dat, eram 17 persoane. Era un adevărat infern. Dormeam pă jos. Vara era foarte cald, iar iarna foarte frig
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
ridica și l-au dus pă targă afară și și nu știu unde l-au dus, că nu l-am mai văzut de atunci... În Balta Brăilei a fost una din perioadele cele mai grele din timpul celor aproape opt ani de pușcărie pe care i-am făcut eu... Era o goană teribilă, și n-aveai voie să te ridici deloc. Toate se făceau la repezeală... Eram împinși permanent de la spate și n-aveai timp să te odihnești nici o clipă... Ni se spunea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Îi scoteau și acolo, în fața noastră, în fața lagărului întreg, îi batjocoreau, îi înjurau, și le adresau fel de fel de cuvinte urâte... Nici unul dintre acești prelați nu scotea o vorbă. Știu că unii dintre ei au murit după aceea în pușcărie. Îi mai scotea și îi bătea iarăși pă adventiștii, care nu voiau să lucreze sâmbăta, pentru că așa era religia lor... Aceștia erau foarte încăpățânați motiv pentru care acțiunea lor era socotită sabotaj... Umilințele acestea se întâmplau mai ales datorită comandantului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
deținuți a murit în celulă... Adică s-a cerut asistență medicală, da’ n-a venit nimeni să-l îngrijească... Abia după aceea au început să ne dea niște medicamente, niște pastile. Și ca să aveți o idee despre asistența medicală din pușcăriile comuniste, cel puțin în ce-i privea pe deținuții politici, vă spun că medicul venea întotdeauna însoțit de ofițerul de Securitate, ca să nu stea de vorbă cu deținuții. Iar când venea, îți punea mâna la ceafă și punea să-ți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
să să schimbe odată și-o dată... Că asta ne-a ținut în viață... Să știți că era o atmosferă bună în rândul nostru, al deținuților politici. Nu existau litigii, bătăi, lucruri din acestea cum aud că se petrec acum în pușcării... Seara, când mai aveam timp, până ne culcam, că stingerea era la ora 9, în ultima perioadă de pușcărie ne-a dat să citim cărți... Iar ca să își bată joc de noi, mai ales de preoți, era pus câte un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
bună în rândul nostru, al deținuților politici. Nu existau litigii, bătăi, lucruri din acestea cum aud că se petrec acum în pușcării... Seara, când mai aveam timp, până ne culcam, că stingerea era la ora 9, în ultima perioadă de pușcărie ne-a dat să citim cărți... Iar ca să își bată joc de noi, mai ales de preoți, era pus câte un preot să citească Biblia Hazlie... care lua în derâdere toată Biblia. Era scrisă de un scriitor francez prin o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
C.E.C. de aici din Râmnicu Vâlcea, unde am găsit un mediu bun, întreținut de un director cumsecade, care mi-a mărit salariul și m-a scos la pensie la 64 de ani pentru a-mi putea recupera anii pierduți cu pușcăria... Ați mai fost chemat la Securitate? Am mai fost chemat și la Securitate în câteva rânduri, amenințat, dar n-au mai putut să facă nimic cu mine. După ’89 cum s-a schimbat viața dumneavoastră? După ’89 m-am întâlnit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Pitești, ducând lunar alimente și medicamente pentru cei din Râmnicu Vâlcea internați acolo. Lucrul era legal. Datorită și prietenului meu Vasiliu și unui cârciumar care avea o cârciumă lângă penitenciar, am putut să contactăm pă unu’ din brigadierii dă la pușcăria din Pitești pentru acest lucru. Făcând aceste drumuri de mai multe ori, la un moment dat am fost surprins în gara Râmnicu Vâlcea dă polițiști, care rămăseseră tot ăia dă pă timpu’ nostru, și arestat. La Râmnicu Vâlcea, șefu’ Siguranței
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]