21,072 matches
-
va aduce fericirea veșnic]” (Wilson, 1958, p. 467). Harpistul spunea c] mormintele piramidale ale divinilor faraoni și ale nobililor lor fuseser] profanate, si era ca și cum nici nu ar fi existat vreodat]. El preciza c] nimeni nu se întorsese vreodat] din mormânt pentru a-i asigura pe cei vii de existență nemuririi. Asemenea hangitei care îl sf]tuise pe Ghilgameș, harpistul îi sf]tuia pe cei care îl ascultau: Urmeaz]-ți dorințele în toat] viața ta, Capul s] ți-l împodobești cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și vrerile, Grijește-ți de nevoile lumești dup] cum inima îți poruncește, Pan] în ziua h]r]zit] morții. El mai adaug] c] nimeni nu-și ia bunurile cu sine, c] doliul și bocitul nu vor aduce pe nimeni din mormânt, de unde nu exist] cale de întoarcere. În lumea din afara granițelor Egiptului, se cunoșteau noțiunile pe care le aveau egiptenii cu privire la propria superioritate. Ei se considerau oameni diferiți de zei și superiori animalelor. Termenul „str]în” sugera o categorie inferioar] celei
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
egoiști prin simplul fapt c] sunt motivați de propria lor motivație și nu a altora; în acest sens, este de neconceput că motivația s] aparțin] altcuiva: vorbesc despre motivația mea și nu a surorii mele atunci cand aprind o lumânare la mormântul țâț]lui nostru numai pentru c] îmi cere ea acest lucru, pe care eu îl detest de altfel. iii. Egoismul că și cale spre binele comun Adam Smith, în lucrarea să intitulat] Avuția națiunilor (1776) aduce argumente în favoarea egoismului înțeles
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de capodopere, întregit cu alte piese celebre, aflate acum în lumea largă, a constituit, nu demult, nucleul celor două grandioase expoziții, la Paris și la Philadelphia. Ce să mai spui... Recul tîrziu la Ștefan Dimitrescu. Ieri, aducîndu-mi aminte de uitatul mormînt al marelui pictor, la Eternitatea, simt nevoia, compensator, să-i văd imediat o pînză. Intru în Muzeul de Artă. Stupoare! Mai tot spațiul galeriei de artă modernă, începînd chiar din marele hol de la intrarea în palat, e invadat de picturile
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Jacques Chirac a impus o comemorare sinceră a victimelor holocaustului francez, va sosi deci momentul cînd și un șef de stat român, și noi știm cine va fi acela, se va apleca pios, nespeculativ, alături de milioanele cu memorie lungă, peste mormintele știute și neștiute ale genocidului comunist. 4 decembrie Dej (dar și comitetul central, dar și ceilalți, în jos, pe scara șmecher-proletară) prefera, în "vizitele de lucru", tunica și șapca, dumnezeu știe de unde preluate, probabil din dubioase lumpen-mao-leninisto-troțkiste medii subversive. Perfida
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
dornici să se înscrie în tradiția ardeleană, sînt bineveniți în PNȚCD". Sînt vorbele venerabilului prim-vicepreșdinte Gabriel Țepelea care a simțit, după schimbările la vîrf din PUNR, o "intenție de normalizare". Cred că, la auzul perlei, Corneliu Coposu a tresărit în mormînt. Stație de-autobuz, în Cucu. Lume. Chefliul e cu harțag, se ia ba de unu', ba de altu', dă din mîini, spurcă, pișcă damele. Ca din pămînt, doi polițai tineri. Într-o secundă, ipochimenul e luat (fin) la braț de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
fost grafica aceea mobilizatoare? A genialului disponibil Picasso? A, nu, el fericise frontul internațional kominternist cu altceva, cu dolofanul porumbel al păcii. Găselnița trebuie să fi fost oferită de vreun sinistru (de stînga) frescagiu mexican, Rivera sau Siqueiros. De dincolo de mormînt, pentru urmașii lor revoluționari. Ducă-se pe pustii! Marele conducător al popoarelor avea, se știe, o mînă ciungă. O fi fost oare chiar mîna cu care indica viitorul de aur al omenirii? Nu știm. Pentru că în capodoperele artiștilor poporului de-
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
ei, printre care, iată, fortuit, mă aflu, nu trebuie să se instituie în criteriu draconic de evaluare. În așteptarea insului de excepție, care să tulbure liniștea reliefului, să avem puțintică răbdare. Chestiune de vocație națională. 27 iulie Despre eroi și morminte. Doar titlul, împrumutat o clipă din Ernesto Sábato, fabulosul, gravul. În rest bagatelele și dardanelele noastre de toate zilele, asumate de noi cu oarecare eroism... Întîlnire (jovială), pe trotuar, cu fostul demnitar C.C. și lector de socialism, de altfel figură
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
gîndindu-mă că, între timp, reciclatul lector știe prea bine asta). Ne strîngem mîna la fel de jovial. Sunîndu-mă Gheorghe Grigurcu, să mă întrebe ce mai fac (adică ce mai pictez), îi spun că tocmai m-am întors de la Eteritatea, unde-mi edific mormîntul. Pauza pe care o lasă replicii traduce, de fapt, stupefacția: mormînt?! Îi răspund textual: o fac în cea mai senină stare, ca oricare alta ținînd de cele zilnice, lumești. Cu gîndul că treaba trebuie făcută (pentru a nu-i obliga
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
strîngem mîna la fel de jovial. Sunîndu-mă Gheorghe Grigurcu, să mă întrebe ce mai fac (adică ce mai pictez), îi spun că tocmai m-am întors de la Eteritatea, unde-mi edific mormîntul. Pauza pe care o lasă replicii traduce, de fapt, stupefacția: mormînt?! Îi răspund textual: o fac în cea mai senină stare, ca oricare alta ținînd de cele zilnice, lumești. Cu gîndul că treaba trebuie făcută (pentru a nu-i obliga pe alții s-o facă atunci, în clipa evenimentului). Și urmează
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
cu sprijinul părții ignare a electoratului nu lasă țara să-și găsească drumul la care a sperat în anii terorii comuniste. Cîntînd în strună mafiotelor structuri activiste și securiste, dar și păturilor defavorizate, acest personaj vetust se vrea, pînă la mormînt, eroul urcat în însîngeratul scenariu decembrist al manipulării pe strapontina improvizată a Pieții, dînd din mîini și perorînd leninist. Resemnarea și răbdarea sfetnici nedemni în timpul dictaturilor roșii de după război se pare că nu mai au șanse acum. Cînd scenariul Europei
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
atras de atitudinea vizitatorului și luîndu-l drept nebun, îl întreabă cine este. Bătrîne, răspunde Schopenhauer cu aer solemn, dacă ai putea dumneata să-mi spui cine sînt, ți-aș rămîne foarte recunoscător... În drumurile (constructive) prin Eternitatea, citesc pe un mormînt ceva în genul: Nu vreau să fie îngropat aici și ginerele meu. Știe el de ce. Umor (involuntar?) post-mortem. 3 august Regina-mamă împlinește o sută de ani. O sărbătorește întreaga Anglie. Și nu numai. Întrupînd, de mult, regalitatea ca unică rațiunea
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
și, cu fața ușor patetică, își rosti înduioșarea: Bieții băieți, cum zac ei aici, departe de pămîntul lor! Am reacționat pe loc, necontrolat: Da? dar cei doi frați ai mei, morți în același război, în stepa rusă, și ale căror morminte au fost arate...? Atît. Dacă, incitat de moment, pornirea mea vindicativă își avusese oarecum justificarea, una emoțională, evident, din unghiul logicii istoriei (dacă o fi existînd așa ceva), fusese oricum irelevantă: și nefericiții flăcăi ruși și la fel de nefericiții mei frați rămîneau
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
mijloc, vine spre mine colegul O. Patetic și exaltat, comme d'habitude. Te felicit!... începe el sonor, să fie auzit. (M-aș mira să mă felicite, în public, pentru vreo expoziție, pentru vreo proză, ceva.) Te felicit!... repetă teatral... pentru mormîntul de la Eternitatea... e foarte frumos. Mulțumesc, zic eu cu modestie... funerară și ne strîngem mîna. În care timp, trecînd șontîc pe lîngă noi, fostul mare chirurg, melomanul octogenar, se-apropie o clipă și-l bate pe umăr pe amicul cu
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
al alegerilor din '96! În sacoșa cu vinete și castraveți, agitatorul îți strecura prin Trompa lui Eustachi și broșura cu ticăloșiile istorice ale țărăniștilor, cu "țapul" vînzător de țară etc. etc. Brusc, după alegerile (pierdute), la tarabe se instalase liniștea mormîntului. Resuscitarea agitatorică s-a ivit însă, și mai abitir, în preajma scrutinului din 2000, și asta cu atîta înverșunare sonoră, încît bruia pur și simplu negocierea prețurilor. Cînd credeam că agitatorii partidului unic (cu falangele lui extreme, "de dreapta", "de stînga
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
unele din acestea, hărăzitele, au ajuns în gînd, în cuvînt, în culoare, dăinuind. Așadar, și memorabilele, dar și anonimele, uitatele. De ieri, de azi. Despre care am citit, am auzit, dar la care am și fost de față. "Muzicantele" din mormîntul princiar teban au atîta grație în mișcare, încît rivalizează cu cea din pictura practicată în modernitate, trei milenii mai tîrziu. Deși imaginea trebuia, "canonic", să imite realitatea muzicienele să fie ca atare muziciene ce încîntau petrecerea faraonică "stilizarea" era cea
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
cunoscut tragic lungul interstițiu comunist. Probabil că, imediat după moartea originalului monarh, fiul său, încă foarte tînărul Rege Mihai, ar fi urgentat cu firescul și decentul procedeu al unei țări normale aducerea rămășițelor părintești și așezarea lor lîngă celelalte auguste morminte de la Curtea de Argeș. Cu o minimă/ maximă condiție: detașarea îndrituită a memoriei aventurosului tată de numele nu mai puțin aventuroasei sale companioane întru pasiune. Și asta, nu din ingerință în intimitatea vieții regelui tată, ci din motivul mult mai moral-plauzibil al
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
voi muri, va fi un naufragiu și cînd o navă mare se scufundă, oamenii din jur sînt aspirați de vîrtej". Așa s-a și întîmplat: Pablito, fratele și sufletarul Marinei, mort chiar în ziua în care Picasso era coborît în mormînt (se otrăvise cu o lună înainte), tatăl Marinei, "uriașul fragil", fiul fără personalitate al ilustrului tată, mort doi ani mai tîrziu, Marie Walter, muza neconsolată a demiurgului,spînzurată de tavanul garajului ei, consoarta ultimilor ani, Jacqueline, trăgîndu-și un glonț în
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
TIMIȘOARA Librăria Mihai Eminescu, str. Măceșilor nr. 1, tel. 0256/494123 Librăria Esotera, str. Lucian Blaga nr. 10, tel. 0256/431340 În colecția Memorii au mai apărut: 1. Gheorghe Barbul, Al treilea om al Axei. Memorial Antonescu 2. Nistor Chioreanu, Morminte vii 3. Helen Keller, Povestea vieții mele 4. Ion Sceastlivăi, Exilat în Komi 5. Stelian Tănase, Ora oficială de iarnă 6. Nicu Păun, Muntele suferinței 7. Marcel Petrișor, La capăt de drum 8. Costin Merișca, Tragedia Pitești 9. Al. Husar
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
cea mai pură tradiție ortodoxă cu epuizarea misterului prin căsătorie. Urmărită și în firidele vieții sale de taină, femeia este și aici prinsă în plasa ierarhiei sociale, reflex al atotstăpânitorului mod de gândire masculină din medievalitatea ortodoxă. De la casă la mormânt: un imaginar cronotopic Într-o poetică a spațiului, în interiorul căruia se mișcă lumea imaginară a medievalității românești, casa este ea însăși un reper antropologic, cu o "poveste" proprie. Simbol totalizant al matricei familiale (trupul matern, casa părintească, locul de origine
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
lumea imaginară a medievalității românești, casa este ea însăși un reper antropologic, cu o "poveste" proprie. Simbol totalizant al matricei familiale (trupul matern, casa părintească, locul de origine), dar și al peșterii protoistorice, al grotei christice, al Edenului și al mormântului, constituie locul primordial, centrul topografiei generale, precum și al sistemului de reprezentări colective. Dihotomia medievală natură−cultură devine aici și mai relevantă, pentru că reușește să pună mai bine în lumină opozițiile închidere−deschidere și feminin−masculin. În cazul de față, natura
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
și în lumea celestă sau în subteluric), temporalitatea diferențiază liturghia (ca ritual) de Evanghelie (în principal, viața și faptele lui Iisus) și de Apocalipsă (timpul negat). Ea nu anulează însă prin această delimitare opoziția închis-deschis (dintre chilie, catedrală sau grotă/mormânt și deșert); dimpotrivă, amplifică semnificațiile topografice ale spațiilor religiosului. Ceremonialul în biserică, deși are loc într-un spațiu închis, mediază comunicarea dintre om și divinitate prin călăuzele spirituale purificate (clerici), în timp ce modelul pustnicului permite un dialog direct cu divinitatea, într-
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
în terminologia lui Durand) include și motivul cupei, relevant în imaginarul puterii pentru că reprezintă regalitatea (alături de sceptru), dublând semnificația coroanei. Domus-ul, asimilat atât cu teritoriul politic, cât și cu creștinătatea, atât cu trupul matern, cât și cu casa sau cu mormântul, este și cel mai complex motiv spațial, dar și cel mai dificil de structurat, dată fiind relația lui atât cu istoria reală a locuirii, cât și cu imaginarul în ansamblu (masculin și feminin). Există o casă materială (laică) - trupul și
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
altă casă, religioasă - grota pustnicului, pădurea sau pustiul sfinților, templul sau biserica -, dar există și un adăpost spiritual - divinitatea, căreia i se subordonează întregul teritoriu al lumii terestre și al "lumii de dincolo". Aferent acestor incluziuni succesive (trup−casă/biserică−mormânt−divinitate), apar ipostaze specifice, care reprezintă starea de fi înăuntrul sau de a fi înafara habitatului. Agenții principali ai spațiului ocrotitor (prin prezență și acțiune) sunt, în mod evident, femeile, bătrânii și copiii, în opoziție cu cei migratori între interior
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
în urma unei drastice penitențe. De cu totul altă factură este itinerariul christic, marcat doar de câțiva topoï, ce jalonează însă întregul imaginar medieval: locul nașterii (ieslele), locul propovăduirii (pustiul, casa obișnuită, grădina și casa Domnului), locul morții (Golgota, crucea și mormântul). Multiplicarea centrilor locuirii terestre determină o posibilă reconsiderare a dihotomiei stabilite de Mircea Eliade, sacru−profan. Deși casa reface, prin ritualul întemeierii, Creația și (con)centrează lumea, devenind omphalos − echilibrând simbolic, ca o ancorare la distanță în plan orizontal, muntele
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]