2,340 matches
-
fuseseră inseparabile - și totuși trecuseră mai bine de zece ani de când nu se mai văzuseră. — Mi-e dor de mama ta mai mult decât pot spune în cuvinte, a continuat Lucille pe un ton melodramatic. Fruntea micuță i s-a încruntat ușor - dacă atașamentul ei față de Botox ar fi fost mai mic, atunci probabil că i-aș fi văzut sprâncenele îmbinându-se din cauza tristeții. — E păcat, Claire. știi cum trăiește ea acolo. Mi-e milă de ea. Mi-aș dori așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
că Randall, pasiunea noastră din facultate, e acum Randall, prietenul tău din realitate. E așa de... nu știu, așa de perfect! — și eu cred la fel, am zâmbit eu. Mama s-a uitat la ceasul de pe perete și s-a încruntat. — Ar trebui să vă pregătesc de plecare - mă tem că nu mai e mult până când va trebui să plecăm. Nu. Nu voiam să plec. Abia începusem să-mi amintesc ce însemna să poți să respiri, să te relaxezi, să mănânci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
inițială, apoi câteva unduiri ale apei... dar apoi iazul s-a liniștit și, foarte repede, apa a redevenit neclintită. Când Randall a dat buzna în cameră, venind de la sala de sport - m-a sărutat ușor pe creștet și s-a încruntat văzând ouăle și cârnații pe care îi îngurgitam fericită - s-a comportat de parcă nimic nu s-ar fi întâmplat cu o seară înainte. După două ore, eram din nou în avion, revenind la viața adevărată, la The Wall Street Journal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
sigur că e o idee așa de bună. — Cum? Nu e o idee așa de bună - Luke, îmi pare așa de rău. Ar fi trebuit să-ți spun mai demult. Te rog să nu fii... Vezi tu, a început Luke, încruntându-se. Apoi m-a luat de braț și m-a tras în afara trotuarului, împingându-mă în intrândul liniștit al unei mercerii. Eu am lăsat jos punga și mi-am frecat puțin brațele. Era o după-amiază caldă, de mai, dar, dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
spune cu un aer nehotărît. — Doar că ăsta nu e genul de acțiune pe care s o faci de capul tău, îi atrage atenția domnul Președinte, și n-o să treacă mult timp pînă am să-ți dovedesc că am dreptate, încruntă din sprîncene. — Așadar, îl întrerupe Monte Cristo, cel mai important e să ne supraveghem oamenii pe care fiecare îi vom avea în apropiere, să le dăm peste degete dacă fac pași în direcții greșite. — Aluatul e dospit, urmează ca noi
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
fiecare colțișor, spre fiecare celulă și țesut din corp, redând organismului vitalitatea generală. Persoanele preocupate de fizicul lor pot fi interesate să afle că meditația regulată face viața mai frumoasă. Mai mulți mușchi intră în joc schițând un zâmbet sau încruntând sprâncenele decât aruncând o minge de baseball sau făcând o salată. În starea de conștiență normală, mușchii faciali se contractă și se relaxează constant, într-un dans epuizant, intermitent, care oglindește neliniștea minții și intensitatea emoțiilor conflictuale. Chiar și în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
raionul „Foto”. Privirea sa se oprea tot mai des asupra unui Canon. Nu vă faceți griji, dom' profesor! Nu-l ia nimeni. Cine să facă la noi În cartier poze cu un aparat ca ăsta? Al dumneavoastră va fi! Se Încruntă. Nu era pic de ironie În vorbele șefei, dar el se săturase să intre acolo tot la două zile și să nu cumpere decât, cel mult, un pachet de hârtie fotografică sau un film, o dată pe lună. O tresărire de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
minte cuvinte pe care le folosise doar În copilărie, În casa notarului din Vinț, bunicul său dinspre mamă, domnul Inocențiu Șildan. Erau cuvinte pe care nimeni nu le asculta, nici atunci, nici acum, fără să se mire sau să se Încrunte. Tâșneau din el ca niște izvoare de ape sulfuroase pe care puțini le beau cu plăcere: chizeș, chirneșă, tindeu, merindare, năfrămuță, prigorii, meseleu, grumaz, mândule, vrâste, băbăludă, tiglăzău. Odată cu rostirea acestor cuvinte Însă i se Întâmpla să se gândească tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
mâncăruri pe care le așezaseră cu evlavie pe masa uriașă din mijlocul sufrageriei, În timp ce un gând pios Însoțit de cruci mai mult sau mai puțin discrete se Îndrepta spre cei patru pictori ascunși În spatele pânzelor colorate, de unde urmăreau amuzați sau Încruntați petrecerea, după care, unii dintre ei, dacă nu cumva toți, urmau să-și facă bagajele și să se mute te miri unde: Într-un muzeu, Într-o bancă sau Într-o altă casă. Regretau de pe acum plecarea căci duseseră o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
o scoatem de pe lista suspecților. Millard trecu la un ton calm, profesoral. Până când nu identificăm cadavrul, investigația va fi axată pe intersecția 39th cu Norton, iar următorul pas este reluarea cercetării pe teren. Se auzi un murmur colectiv. Millard se încruntă și continuă: — Centrul de comandă va fi la secția University, unde funcționarii vor dactilografia și vor colaționa rapoartele din teren ale polițiștilor. Vor fi întocmite rapoarte rezumative și indexuri cu probe. Acestea vor fi afișate la avizierul secției University și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
multe bagaje? - O să mă ia de nevastă, a zis Rahela direct, când și-a tras sufletul. Spune că eu sunt a lui și că o să mă ia de nevastă mâine, dacă poate. O să vină să mă ceară. Lea s-a încruntat auzind asta. - Să te ia de nevastă? a zis ea, încrucișându-și brațele și scoțând pieptul înainte. Tu nu te poți mărita mai devreme de un an, a zis ea, ca soră mai mare, ea, care, deși doar cu câțiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Uitați-vă la ea. Ați mai văzut-o așa roșie până acum? - Ce ți-a făcut, a întrebat-o Laban, mârâind ca un câine care simte un străin în apropiere de turma lui. Și-a încleștat pumnii și și-a încruntat sprâncenele și apoi s-a întors cu totul spre Rahela, fiica pe care n-o lovise niciodată, fiica pe care rareori o privise în ochi. Îl speriase încă de la naștere - o naștere sângeroasă, violentă, care o ucisese pe mamă. Când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ochii deschiși și l-a pus pe altar. A suspinat adânc în timp ce-l dezbrăca și l-a chemat pe Laban să-i țină strâns picioarele. În acel moment, Ruben a început să țipe. Iacob a luat cuțitul și s-a încruntat. - Avea ochii plini de lacrimi, spunea Zilpa. A luat sexul copilul în mână și a tras pielea ușurel în sus, apoi a prins-o între două degete de la mâna stângă. Cu mâna dreaptă a tăiat pielea cu o mișcare scurtă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
sau o străină și nu mama copiilor săi. Vin și te rog s-o tratezi tu mai bine decât a făcut-o el. Vin și te rog pe tine să te porți ca tatăl nostru al tuturor. Iacob s-a încruntat auzind asta, deși trebuie să fi fost atins de faptul că ea i se adresase nu doar ca unui soț, ci ca unui patriarh, ca adevăratului cap al familiei. A stat în fața ei, în timp ce ea era în continuare cu capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
recoltei. Mi-a zâmbit, deși nu vorbește nici cu mama, nici cu Ada și nici pe Oholibama n-o băga în seamă când trăia. Bunica spune lucruri foarte urâte despre mama și asta e ceva rău. Verișoara mea și-a încruntat sprâncenele și ochii i s-au umplut de lacrimi. Dar îmi place foarte mult cortul ei. E așa de frumos acolo înăuntru și ea însăși, deși e cea mai bătrână femeie pe care am văzut-o vreodată, e foarte frumoasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
larg, cu toți dinții, de parcă și-ar fi amintit o glumă bună. Bilha tremura la gândul că avea să fie interogată de Bunica și când a sosit momentul să se apropie de bătrână, se clătina pe picioare. Bunica s-a încruntat și a oftat în timp ce Bilha se uita la propriile mâini. Tăcera devenea de nesuportat și după câteva clipe Rebeca s-a întors și a ieșit, lăsând-o pe Bilha singură cu tapiseria care părea că își bate joc de ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Nevestele lui Levi și ale lui Simon n-au mai venit niciodată în cortul roșu, ci au stat în ale lor la venirea lunii noi și le-au ținut acolo și pe fiicele lor. Iar Iacob a început să privească încruntat spre cortul roșu. La fiecare lună nouă, mi-am luat locul în cortul roșu și am învățat de la mamele mele cum să fac să nu ating pământul cu picioarele goale și cum să stau confortabil pe o bucată de pânză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
luat pentru mine micuța zeiță. Era un hipopotam care stătea pe picioarele de dinapoi, cu o burtă enormă și o gură imensă, zâmbind. - Taweret, a zis ea, mângâind figurina de lut și apoi ducând mâna la pântecul meu. M-am încruntat. Ea s-a așezat pe vine, ca o femeie care naște, și-a pus figurina între picioare și făcând o pantomimă, mi-a arătat că Taweret mă va ajuta să nasc ușor. Doamna casei credea că mie mi-e frică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
prosoape parfumate delicat. Meryt îmi masa picioarele. Ochii lui Re-nefer luceau de lacrimi. Am plâns și am urlat. Mi-am pierdut orice speranță și m-am rugat. Am vomitat și mi s-au înmuiat genunchii. Dar deși sprâncenele li se încruntau ca răspuns la durerile mele, nici una nu părea îngrijorată sau neliniștită. Așa că luptam mai departe, încrezătoare din nou. Apoi am început să împing, pentru că nu era nimic altceva de făcut. Am împins iar și iar până când am crezut că leșin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
normală e cea mai scandaloasă; ea nu depinde de noi niciodată și uneori e ultimul număr de dresaj. Destinul ne urmărește ironic cum bâjbâim între scuze, cerșind o amânare, apoi alta, din ce în ce mai înfricoșați, până ce, brusc, se plictisește, devine nerăbdător, se încruntă și poruncește, „acum, salt!”, și cu un suspin intrăm în neant. Nu cred că l-am convins, dar eu mă înflăcărasem, poate fiindcă pe atunci îmi era mai simplu să vorbesc despre asemenea lucruri întrucât le înțelegeam mai puțin. Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
a mânjit hârtia. Victorios și mulțumit, portarul a deschis ferăstruica și mi-a făcut semn, binevoitor, că acum avea în sfârșit timp pentru mine. Când i-am explicat însă ce căutam acolo, a rămas pe gânduri. M-a privit bănuitor, încruntându-și sprâncenele. Nu-l anunțase nimeni că vin. Stai aici, zise, și a intrat în clădire, de unde, după o vreme, s-a întors și mai încurcat. N-am găsit-o pe Moașa, nu pot să-ți dau drumul. — Moașa? m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
am liniștit, repezindu-mă la el și îmbrățișându-l. — Ei nu, că ești nebun, băiete, mi-a zis gardianul, pregătindu-se să scoată cătușele și să mi le pună la mâini. Dar în clipa aceea a intrat directorul. — Ei? se încruntă el la mine. Ai găsit ceva? — Sigur că da, domnule director, am strigat fericit. Sigur că da. Și i-am explicat foarte mândru că o închisoare care se arăta lumii ca o cocotă nemachiată constituia o greșeală. Deținuții sufereau auzind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Nu înțelegeau. Domnul Andrei a plecat capul în pământ, presimțind pericolul care plutea în aer. Tăcerea lui era parcă un reproș mut: „Vedeți, domnule sculptor? Nu era mai bine să nu vă spun nimic?” Mopsul mi-a înfruntat privirea. Se încruntase, dar nici un mușchi nu-i tremura pe față. Se ținea tare, canalia. Dominic își încordase gâtul de taur ca să priceapă ce se întâmpla. Dodo își frământa mâinile, îmbătrânite dar încă frumoase, cu degetele lungi, Nelson își trecea dosul palmei peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
vârstă. Atunci îl așteptam să-și revină. Ca să nu ațipesc și eu, mă ciupeam. Din greșeală, la un moment dat, m-am ciupit prea tare și am scos un strigăt de durere. — Ce s-a întâmplat? întrebă Bătrânul, tresărind și încruntând sprâncenele. — Nimic, am răspuns încurcat. O măsea care mă supără din când în când. — A, înțeleg, mormăi el. Și eu am suferit de măsele. Avea o plăcere aproape copilăroasă să trișeze și să câștige. Cum făceam o gafă, care încheia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mult, nu crezi, domnule Daniel? Ei bine, nu, mi-am zis, înverșunându-mă la gândul că femeia din fața mea vroia să mă coboare ca să mă iubească. „Dar aviatorii tăi?” am întrebat-o. „Ce-i cu ei?” s-a mirat Laura, încruntându-și sprâncenele. „Ei nu sunt tot minciună?” A rămas pe gânduri. „Poate că ai dreptate, murmură într-un târziu. Hai să mergem”. Și am pornit, tăcuți, spre ieșire. La capătul coridorului l-am zărit pe Mopsul. Încerca să dispară ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]