4,325 matches
-
de înțelegere față de micile drame, la fel ca femeia din fereastră, cu disprețul lor față de viața intimă în momente tragice, televiziunile au transformat România într-un fel de spital de alienați și isterici. Spațiul public s-a comprimat într-un țipăt strident, într-un lătrat ruginit, obositor. Scuipați apa de mort din care se adapă ratingul televiziunilor și coborâți între vii. Și veți vedea că acolo, între vii, sunteți și voi. Numai astăzi încercați o clipă să vă gândiți: eu cum
BULVERSAREA VALORILOR by Dan Tãpãlagã () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1337_a_2737]
-
și ei vor fi poporul Lui, și Dumnezeu însuși va fi cu ei. El va fi Dumnezeul lor. 4. El va șterge orice lacrimă din ochii lor. Și moartea nu va mai fi. Nu vor mai fi nici tînguire, nici țipăt, nici durere, pentru că lucrurile dintîi au trecut." 5. Cel ce ședea pe scaunul de domnie a zis: "Iată, Eu fac toate lucrurile noi" și a adăugat: "Scrie, fiindcă aceste cuvinte sunt vrednice de crezut și adevărate." 6. Apoi mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85065_a_85852]
-
bruscă și de efortul extenuant depus pentru a ajunge acasă. Nu înțelegea ce i se întâmplă și se abandona sfârșită îmbrățișării aerului cald din locuința Zoiei. Doar agitația și dragostea necondiționată a Verei, care se se îndrepta spre ea cu țipete de bucurie, reuși să o scoată din toropeală, copleșind-o. Nu se credea vrednică de o asemenea dragoste, simțea că nu o merită, însă acest sentiment de vinovăție îi fu repede spulberat de inocența aprigă a Verei cu care aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
în suflet. Nu avea însă niciun chef să-l descose pe Salitov despre sursa mizantropiei sale. ă Ai făcut o treabă bună, Ilia Petrovici, spuse el în schimb, acoperind gălăgia petrecăreților. Dealul de săniuș rămăsese acum în spatelel lor, dar țipetele de plăcere și frică puteau fi încă auzite. Salitov nu-i răspunse, iar fața sa dezgustată îi scăpă lui Porfiri. ă Găsirea locuinței lui Govorov a fost un progres. ă Nu mi-am făcut decât datoria de polițist. Tot trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
repetam singur toate cuvintele astea și că mă mustram destul de des. Uneori mi‑l Închipuiam Înfășurat În giulgiu, zăcând lângă tatăl lui pe care‑l urâse. Ravelstein obișnuia să spună: - Istericul ăla care mă bătea la fundul gol și scotea țipete bălmăjite, - și mai târziu, oricâte succese aș fi avut, Îmi reproșa că nu intrasem la Phi Beta Kappa. - Va să zică publicaseși o carte bine primită, dar nu erai Phi Beta Kappa? Rosamund Îmi spunea uneori: - Dacă ai scrie o schiță numai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
pasăre de noapte. Pentru câteva momente le era teamă și să respire. Femeia se repezi la bărbatul ei și strigă cu un sunet ascuțit parcă neomenesc: -Octave nu muri mă, lasă să se facă ziuă, mergem la spital, acum mergem... Țipătul ei îl scoase iar din amorțire pe ciudatul de pe scaun care strigă spre geamul șiroind de apă „Trebuie să răspunzi cu biologicul unei lumi care ține atât de mult la biologic, incapabilă săși sacrifice o parte din concret pentru o
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
de ploaie pe care-l avea întotdeauna în camera de serviciu. O buturugă lungă și negricioasă veni adusă de apă chiar lângă picioarele sale și pentru o clipă i se păru că recunoaște silueta femeii de abia plecate. Scoase un țipăt de groază, se clătină aproape să cadă, apoi fugi cu pași grei spre cantonul ce o aștepta cu ușa deschisă, conturând un dreptunghi de lumină, asemenea unui liman plin de viață. Urcă treptele vijelios și intră precipitat în camera de
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
de beton ale căii ferate. Curând apăru și silueta mare a unui om, o siluetă care de jos părea înaltă cât turla bisericii, în mână cu o unealtă ciudată asemănătoare unei lănci arhaice. Îi veni să strige după ajutor, dar țipătul nu reuși să iasă, se zbătea undeva în gât până ce matahala ceea se aplecă asupra lui. De abia atunci irumpse din adâncul inimii și răscoli până departe pădurea, sau cel puțin așa i se păruse lui. O pasăre adormită fâlfâi
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
cu steag negru înfipt într-o latură, sicriul greu și plumbuit în care cică se afla un mort, despre care omul acela cu privirea îndurerată spunea că ar fi fost bărbatul ei, dar ea nu putea spune nimic, numai un țipăt interior neterminat, îngrozitor de nelogic, neauzit decât de ea, o inunda încet, încet ca o apă neagră. Rămăsese cu cei cinci copii mici, neștiutori de ce li se întâmplase, care-l așteptau în continuare pe tăticul, pe acel nene bun care se
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
știe de unde, se lipesc de ceva, de cineva, ca apoi să dispară fără urme cu gândurile și visele lor cu tot, fără să lase nici un fel de urme, exact ca frunza asta, nu am auzit decât foșnetul ei ca un țipăt imediat potolit, ca apoi să dispară privirilor noastre, amestecată cu lutul de pe talpă, ca să fie până la urmă lepădată undeva în noroiul greu al drumurilor, putrezind neștiută, îngroșând pământul acesta nesimțitor la asemenea lucruri, de parcă menirea lui este aceea de a
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
de o slujbă „adevărată“ când o lăsă pe Darcey cu cartea ei și, zece minute mai târziu, opri în fața minunatului conac în care locuise în ultimele câteva luni. Înăuntru era o liniște ciudată. În mod normal, s-ar fi auzit țipetele copiilor la piscină sau clămpănitul lor pe pardoseală, dar de îndată ce intră, Nieve simți că nu erau acolo. Se încruntă. Știa că trebuiau să fie acolo. Nu era seara ei liberă. Lipăitul ușor al șlapilor ei suna înăbușit, îndreptându-se spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
din buză. Mirosul fripturii și al mirodeniilor avea ceva excitant care-ți trezea simțurile. Reuși să nu se mai gândească la Minette cum tăia morcovii și ceapa pe blat, pentru că ceea ce avea să se întâmple chiar acum acolo... Scoase un țipăt scurt și ascuțit, călcând pe o bucățică de ciob de la castron pe care nu o măturase mai devreme. La dracu’! exclamă țopăind prin bucătărie. Ce s-a întâmplat? Aidan o privi mirat și apoi văzu sângele curgându-i din picior
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
față; treceau printr-o perdea de nori întunecați și turbulenți. Femeia dădu din cap și se uită înspre culoar. Un preot de vizavi, din scaunul de la geam, își făcu cruce atunci când avionul se clătină, iar femeia din spatele ei scoase un țipăt necontrolat. Nu-mi place deloc, observă Neil încordat. Știu că nu se întâmplă nimic, dar mă deranjează că nu am nici un control asupra situației. —Que sera sera, spuse Darcey. —Cât de filosofic! Bărbatul se agăță mai tare de scaun. —N-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
-l ridice, atunci a cuprins-o în brațe și a culcat-o la pământ, și primul meu impuls de a curma cât mai repede această oribilă scenă s-a spulberat instantaneu când mi-am dat seama că nu auzeam nici un țipăt, că nu vedeam nici o zvârcolire, că totul se petrecea atât de firesc încât, și probabil intensitatea privirii mele era atât de puternică încât, simțindu-se privit, el s-a întors, și-n acea clipă ochii mei au întâlnit o altă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
apăsat pe cine, important e cine pictează și credința acelui pictor, vei picta ca și Theo, asta o înțeleg, doar el te-a învățat, dar vei picta cu credință! Liniștea mea de dinainte n-a fost decât liniștea ce precedă țipătul, Nu! Nu! mă ridic livid de pe scaun, urechile mele au auzit destul, sare și el în picioare și încearcă să mă oprească, Mai gândește-te, Daniel! dar eu am sărit deja trei trepte deodată în iarbă și mă îndepărtez grăbit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
maică-sa, gâfâind, ducându-și mâna la gură. Furia lui Chikuami spori. Faci pe deșteptul, târâie-brâu! Îl azvârli pe Hiyoshi În magazie și-i ordonă Onakăi să nu-i dea nimic la cină. Din acel moment și până la lăsarea Întunericului, țipetele lui Hiyoshi se auziră necontenit. Dă-mi drumul! Nebunule! Cap-pătrat! Ați asurzit toți? Dacă nu mă scoateți de-aici, dau foc! Și continuă să plângă, urlând ca un câine, dar, pe la miezul nopții, adormi În sfârșit. Apoi, auzi o voce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de ureche: — Hai, zi odată. Vorbește. — Îmi pare rău. — ăsta devine un obicei. Descoperim noi ce se ascunde aici. Ia vino-ncoace, să stăm de vorbă cu tatăl meu. — Vă rog, iertați-mă. Glasul lui Hiyoshi suna Întocmai ca un țipăt de maimuță. Ofuku nu slăbi strânsoarea. Porni În jurul casei. Cărarea care ducea de la magazie spre intrarea În grădina casei era mărginită cu un desiș de bambuși chinezești Înalți. Deodată, Hiyoshi se opri În loc. — Ascultă, spuse el, privindu-l crunt pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
el capul. Nu-i prea plăceau pisicile dar, În ziua aceea, micul pisoi fusese singura făptură vie care-i arătase afecțiune. Dintr-o dată, Hiyoshi ciuli urechile. Pisoiul făcu și el ochii mari, surprins. Dintr-o cameră de lângă verandă, se auzise țipătul ascuțit al unui bărbat În suferință. Imediat, Oetsu intră În bucătărie. Avea ochii umflați de plâns și se șterse cu mâneca, În timp ce amesteca o fiertură medicinală pe plită. — Mătușică, Începu prudent Hiyoshi, În timp ce mângâia pisica, pisicuța asta are burta goală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pentru că-l făceam să sufere așa. În cele din urmă, unul dintre ei l-a dezlegat și s-a dus cu el și cu celălalt paznic, ca să se poată ușura la umbra copacilor de-acolo. — Și? — Apoi, am auzit un țipăt. I-a ucis pe amândoi, iar eu am alergat spre casă să vă spun ce s-a Întâmplat. — Încotro a luat-o? — Ultima oară când l-am văzut, se ținea cu mâinile de creasta zidului, așa că bănuiesc că a sărit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
armatei noastre vine din altă parte. Garnizoana Tange se alătură armatei lui Nobunaga și porniră cu toții, grăbiți, fără zăbavă, spre fortăreața Zenshoji. De cum Înțeleseră că sosea Nobunaga, cei din garnizoană scoaseră un strigăt. Dar nu erau urale; păreau mai degrabă țipete și tânguieli jalnice. — A venit! — Seniorul Nobunaga! Nobunaga era stăpânul lor, dar nu toți știau ce fel de general era. Nu se așteptaseră ca Nobunaga Însuși să vină, pe neașteptate, la acel avanpost izolat, unde cu toții tocmai se Împăcaseră cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Își rodea buzele cu dinții săi negri incapabil să creadă ceea ce se Întâmpla chiar sub ochii lui. Generalii stăteau În jur, cu chipuri Înverșunate, răcnind Încoace și-ncolo: — Ce-i asta, o revoltă? — ăștia sunt rebeli? Nu le răspundeau decât țipetele și, În pofida strigătelor alarmate care se auzeau din toată tabăra, nu puteau crede că Îi ataca inamicul. Dar nu se mai putură Îndoi mult timp de ceea ce le auzeau urechile. Războinicii Oda apăreau chiar În fața lor, cu strigătele aspre de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
văzând chipul omului și tot cerul cu fundul În sus, țipă și el În sfârșit. Fujikage Mikawa Îl lăsase pe Hideyoshi singur În ceainărie și mergea pe cărarea din grădină. Fu primul care auzi plânsetele lui Chacha În timp ce fugea și țipetele lui Manju. Alarmat, alergă să vadă ce se Întâmpla. — Cum! Mișelule! răcni el Îngrozit, apucând, instinctiv, mânerul săbiei. Stând cu picioarele de-o parte și de alta a lui Manju, Hideyoshi Îi strigă poruncitor bătrânului să se oprească. Era un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
tot trupul de furie și regret. Când vasalii care-l Însoțiseră Înțeleseră ce se Întâmpla, zbierară din toți bojocii, dând din mâini și anunțând pe toată lumea de situația ivită. Gărzile de la poarta centrală și din citaldela interioară auziseră, de asemenea, țipetele lui Chacha și se grăbeau spre locul faptei. Samuraii formară un cerc de armuri din oțel În jurul acelui bizar inamic, care-i privea Încruntat, ținând sabia la gâtul lui Manju. Rămaseră la distanță, poate speriați de ceea ce vedeau În ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cerului. — Mă bizui pe tine. — Am să-mi dau toată silința, iar restul Îl voi lăsa În seama providenței. Călătoria mea acolo e pur și simplu ultima șansă. Dacă nu mă Întorc viu, știi ce urmează. — Doar forța. Se ridicară. Țipătul ascuțit al unei păsări se auzea de peste vale, dinspre apus. Frunzele roșii din direcția aceea erau orbitoare. Cei doi coborâră, În tăcere, colina, Îndreptându-se către tabără. Spectrul morții - și al despărțirii iminente - umplea atmosfera după-amiezei pașnice, plutind, tăcut, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
crede atât În om, cât și În lume, și trece prin portalurile morții cu grație și cu sufletul Împăcat. Sozo se Îndreptă de spate și merse spre soția sa, care era Împreună cu doamnele ei de onoare. Dintr-o dată, se auzi țipătul sfâșietor al unui copil, iar Katsuyori răcni Înnebunit: — Sozo! Ce-ai făcut? Sozo Își Înjunghiase propriul fiu de patru ani, care muri chiar sub ochii soției sale, iar acum femeia suspina. Fără ca măcar să lase deoparte sabia Însângerată, Sozo se prosternă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]