2,647 matches
-
dorințele locuitorilor Principatelor. Măsura evidentă era intrarea armatei otomane pe teritoriul lor, o alternativă pe care majoritatea statelor refuzau să o ia în discuție. Era nevoie de acordul tuturor puterilor protectoare pentru o intervenție otomană. Nici armata rusă, nici cea habsburgică nu puteau fi folosite pe post de polițai din cauza neînțelegerilor dintre cele două guverne și a neîncrederii generale relativ la caracterul deschis al motivațiilor lor. Criza care a izbucnit în acest moment s-a atenuat în iunie, cînd Austria a fost
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
în care era implicată țărănimea avea să provoace un conflict îndîrjit. Trebuia evident să fie luate unele măsuri pentru reglementarea statutului celei mai mari părți a populației. Statutul țăranului constituise o problemă majoră în timpul revoluției de la 1848 pe teritoriul monarhiei habsburgice; în deceniul al șaptelea, Rusia vecină a trecut printr-o perioadă de reforme radicale în agricultură. Aici, șerbii au fost eliberați și au primit pămînt. Țăranul român nu era șerb, adică nu era legal legat de moșia pe care muncea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
dispoziția lui. Această modificare a instituțiilor politice aprobate de marile puteri era o provocare clară la adresa autorității asupra țării. Reacția acestora a fost slabă. Ca de obicei, Franța a sprijinit decizia luată de români. Principala opoziție a venit din partea Imperiului Habsburgic, susținut de Rusia, care nu agrea metodele la care se apelase. Dezbinarea dintre puterile protectoare și recunoașterea faptului că ele nu aveau practic nici un mijloc de a impune o măsură negativă le-a făcut din nou să accepte un fapt
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
alt candidat, care să accepte postul. Principatele se aflau într-o situație potențial periculoasă. Conform tratatelor, Moldova și Valahia ar fi trebuit să fie separate odată cu sfîrșitul domniei lui Cuza. Deși Franța era în continuare în favoarea unei Românii unite, Imperiul Habsburgic, Imperiul Otoman și Marea Britanie preferau revenirea la situația dinainte. Europa se afla însă în ajunul izbucnirii războiului dintre Prusia și Austria, care avea să decidă asupra chestiunii supremației în Germania; atenția principală era deci îndreptată asupra acestei zone. În Principate
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
asigurat o perioadă liniștea pe plan intern. Înfrîngerea Franței și unificarea Germaniei, care a urmat imediat după evenimentele similare din Italia, au dus la crearea unui nou echilibru diplomatic pe continent. La începutul deceniului al optulea, Rusia, Germania și Imperiul Habsburgic s-au unit oficial în așa-numita Alianță a Celor Trei Impărați, o combinație ce urma să domine diplomația europeană în anii următori. Nici una dintre aceste puteri nu dorea o nouă criză orientală. În ciuda faptului că situația internațională nu era
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
aceasta la toate nivelurile nu era echitabilă, ea frînînd serios capacitatea otomanilor de a-și administra imperiul și devenind un factor important al relațiilor conducătorului din fiecare țară cu politicienii din opoziție și cu Poarta. 6 Problema națională în Imperiul Habsburgic IMPERIUL HABSBURGIC DUPĂ 1815: PROBLEMA MAGHIARĂ După Congresul de la Viena, guvernul habsburgic deținea din nou o poziție favorabilă în relațiile internaționale, dar multe dintre problemele lui interne rămăseseră nerezolvate. Așa cum am văzut, în secolul al optsprezecelea, principala opoziție atît față de
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
toate nivelurile nu era echitabilă, ea frînînd serios capacitatea otomanilor de a-și administra imperiul și devenind un factor important al relațiilor conducătorului din fiecare țară cu politicienii din opoziție și cu Poarta. 6 Problema națională în Imperiul Habsburgic IMPERIUL HABSBURGIC DUPĂ 1815: PROBLEMA MAGHIARĂ După Congresul de la Viena, guvernul habsburgic deținea din nou o poziție favorabilă în relațiile internaționale, dar multe dintre problemele lui interne rămăseseră nerezolvate. Așa cum am văzut, în secolul al optsprezecelea, principala opoziție atît față de instituirea unei
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
de a-și administra imperiul și devenind un factor important al relațiilor conducătorului din fiecare țară cu politicienii din opoziție și cu Poarta. 6 Problema națională în Imperiul Habsburgic IMPERIUL HABSBURGIC DUPĂ 1815: PROBLEMA MAGHIARĂ După Congresul de la Viena, guvernul habsburgic deținea din nou o poziție favorabilă în relațiile internaționale, dar multe dintre problemele lui interne rămăseseră nerezolvate. Așa cum am văzut, în secolul al optsprezecelea, principala opoziție atît față de instituirea unei monarhii autocrate puternice, cît și față de reforme, de orice natură
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
În timpul lungii perioade de conflicte războinice, el se arătase mai dispus să coopereze cu curtea imperială și să accepte o conducere centrală, dar odată cu reinstaurarea păcii a fost adoptată iar vechea atitudine critică și de rezistență. Principala provocare la adresa autorității habsburgice avea să vină însă din altă direcție. Doctrinele Revoluției Franceze continuau să influențeze anumite sectoare ale populației, cum erau membrii claselor profesionale, mica nobilime, capii bisericilor necatolice și o parte a negustorilor, meșteșugarilor și studenților. Oamenii aceștia erau educați și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
care cereau introducerea instituțiilor reprezentative și garantarea drepturilor civile. Aceștia vor îmbrățișa cu entuziasm și programele naționale. Cu alte cuvinte, țelurile și activitățile lor semănau foarte mult cu cele ale contemporanilor lor din statele balcanice. Pe tot parcursul secolului, guvernul habsburgic va rămîne permanent în defensivă în problemele interne și externe. Ca să înțelegem repetatele retrageri din perioada aceasta, este important să rememorăm natura fundamentală a acestui stat. Ca și în secolul al optsprezecelea, monarhia era în continuare un amalgam de ținuturi
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
fundamentală a acestui stat. Ca și în secolul al optsprezecelea, monarhia era în continuare un amalgam de ținuturi unite printr-o dinastie care avea controlul asupra armatei și a birocrației și se putea alia cu diverse alte elemente politice. Guvernul habsburgic era încă dependent în mare măsură de provincii și de dietele acestora pentru sprijin financiar și pentru recrutările în armata imperială. Pentru a-și menține controlul, conducătorii habsburgi trebuiau să recurgă la o adevărată jonglerie între diferitele interese naționale și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
clasele provinciale și opoziția națională fuseseră întotdeauna prea puternice pentru repurtarea unui mare succes. S-au putut face unii pași înainte, dar autoritățile locale nu au putut fi niciodată complet supuse administrației centrale. În cadrul acestei lupte cu elementele disidente, guvernul habsburgic era dezavantajat de faptul că nu putea apela la sloganurile și la cuvintele de ordine ale timpului în domeniul educației și în scopuri propagandistice. Loialitatea față de monarh și biserică era într-o măsură tot mai mică un principiu director care
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
discuție, principala primejdie pentru habsburgi avea să fie puterea crescîndă a Prusiei și a statelor germane și liberalismul german de pe teritoriul imperiului. Dacă mișcarea liberală și națională germană și-ar fi atins obiectivul logic, aceasta ar fi însemnat sfîrșitul dominației habsburgice și poate destrămarea statului. Nu putea desigur exista nici un naționalism "habsburgic", așa cum nici despre unul "otoman", în adevăratul sens al cuvîntului, nu putea fi vorba. Soluția adoptată de guvern în tratarea acestor probleme era pur și simplu încercarea de menținere
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Prusiei și a statelor germane și liberalismul german de pe teritoriul imperiului. Dacă mișcarea liberală și națională germană și-ar fi atins obiectivul logic, aceasta ar fi însemnat sfîrșitul dominației habsburgice și poate destrămarea statului. Nu putea desigur exista nici un naționalism "habsburgic", așa cum nici despre unul "otoman", în adevăratul sens al cuvîntului, nu putea fi vorba. Soluția adoptată de guvern în tratarea acestor probleme era pur și simplu încercarea de menținere a statu-quo-ului cît mai mult posibil. Atunci cînd rezultatul acestui efort
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
monarhia s-a confruntat cu permanente provocări externe. Multe dintre acestea implicau mișcările naționale din statele învecinate și au avut repercusiuni pe teritoriul monarhiei. După Congresul de la Viena, ca și în perioada anterioară acestui eveniment, arhitectul șef al politicii externe habsburgice era tot Clemens von Metternich. El nu era în favoarea aplicării centralismului în politica internă, considerînd imperiul ca o federație de provincii istorice, fiecare din ele cu propriile ei obiceiuri și tradiții ce trebuiau păstrate. Un om al secolului al optsprezecelea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
fiecare din ele cu propriile ei obiceiuri și tradiții ce trebuiau păstrate. Un om al secolului al optsprezecelea în esență, Metternich respecta drepturile istorice, dar respingea principiile revoluționare ale egalității dintre indivizi și națiuni. Chiar dacă influența lui asupra politicii interne habsburgice nu a fost niciodată la fel de mare ca aceea din relațiile internaționale, el își dădea seama de legăturile strînse dintre afacerile interne și cele externe ale oricărui stat, astfel că a depus eforturi energice pentru a împiedica venirea la putere a
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
din relațiile internaționale, el își dădea seama de legăturile strînse dintre afacerile interne și cele externe ale oricărui stat, astfel că a depus eforturi energice pentru a împiedica venirea la putere a guvernelor revoluționare în regiunile importante pentru interesele Imperiului Habsburgic. Metternich sprijinea ideea unei strînse cooperări între puterile europene, mai ales între Austria, Rusia și Prusia, care făceau parte din Sfînta Alianță, și a intervenției lor în afacerile interne ale altor state atunci cînd autoritățile legitime erau amenințate de activitatea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Prusia, care făceau parte din Sfînta Alianță, și a intervenției lor în afacerile interne ale altor state atunci cînd autoritățile legitime erau amenințate de activitatea revoluționară. Ca și Alexandru I și Nicolae I, el era oricînd gata să trimită armata habsburgică pentru repunerea în drepturi sau apărarea unui conducător de stat a cărui poziție era periclitată de revoționari, recurgînd la forță și la violență. Pînă în 1870, principala preocupare a habsburgilor era concentrată asupra evenimentelor din teritoriile germane și italice. Protejarea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
repunerea în drepturi sau apărarea unui conducător de stat a cărui poziție era periclitată de revoționari, recurgînd la forță și la violență. Pînă în 1870, principala preocupare a habsburgilor era concentrată asupra evenimentelor din teritoriile germane și italice. Protejarea intereselor habsburgice în aceste regiuni constituia obiectivul esențial al politicii externe, problemele Balcanilor și ale Orientului avînd clar o importanță secundară. Atitudinea în general negativă a habsburgilor față de Chestiunea Orientală și dorința lor de a nu fi implicați în controversele balcanice reflectau
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
mai mare dintre fiii săi, dar monarhul acesta nu poseda capacitatea mintală de a guverna. Statul, al cărui principal element unificator era dinastia, avea deci în frunte un împărat incompetent, autoritatea efectivă fiind transferată miniștrilor și altor membri ai familiei habsburgice. Problemele de bază care trebuiau puse la punct în momentul acesta erau înmulțirea cererilor de rezolvare a chestiunii pămîntului și pericolul tot mai mare pe care îl prezenta naționalismul maghiar. Problema socială majoră a monarhiei era constituită de nemulțumirile țărănimii
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
a țăranilor aveau ori să constituie o prioritate secundară, ori să fie menționate doar în programele revoluționare, aceasta în caz că erau cît de cît incluse în ele. Cea mai puternică opoziție de natură națională cu care s-a confruntat acum guvernul habsburgic era cea a ungurilor. Viena își dădea seama că poziția Austriei în teritoriile germane și italice nu putea fi menținută avînd în spate o Ungarie militantă și nemulțumită. Pe lîngă aceasta, imperiul avea nevoie de sprijinul financiar și de soldații
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
funciari sau din nobili provinciali și burghezi, avea să joace în secolul al nouăsprezecelea un rol tot mai important în viața națională. Puternic influențați de ideologia Revoluției Franceze, noii lideri foloseau limbajul acestei mișcări în atacurile lor împotriva guvernului aristocratic habsburgic. În relațiile lor cu naționalitățile nemaghiare, atitudinea lor era destul de diferită. Este important să scoatem în evidență că ungurii înșiși erau divizați în moderați, ca István Széchenyi, care era în favoarea cooperării cu Viena și a unui program limitat de reforme
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
ca acesta să învețe limba maghiară și să adopte cultura și obiceiurile legate de aceasta. Unii dintre revoluționari aveau să considere drept trădare faptul că o persoană își susținea doar interesele naționale într-o controversă cu autoritățile maghiare. În ținuturile habsburgice se juca deci un joc foarte complicat. În lupta lor împotriva eforturilor Vienei vizînd centralizarea, radicalii unguri vorbeau doar despre drepturile lor naționale, dar acționau în favoarea dominației maghiare în propriile lor ținuturi. Oamenii de stat habsburgi, cu o bază națională
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
mod înțelept. Așa cum vom vedea, în majoritatea controverselor, conducerea maghiară a fost cea care a reușit să controleze situația și, adoptînd o atitudine realistă și inteligentă, să-și atingă obiectivele majore. CROAȚIA ȘI SLAVONIA: MIȘCAREA ILIRĂ După 1815, dintre teritoriile habsburgice de care ne ocupăm în mod special, Viena avea sub jurisdicția ei ținuturile Sloveniei, Dalmației, Transilvaniei și zonele Frontierei Militare. Croația și Slavonia, care dețineau anumite instituții provinciale autonome, făceau parte din posesiunile coroanei ungare. Populațiile românească și sîrbă din
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
parte Karadžić. Nu exista nici un echivalent al limbii literare "slavo-sîrbe", deoarece biserica catolică folosea limba latină. Mișcarea Iliră a fost de departe cel mai puternic curent intelectual croat înainte de 1848. Întrucît era în interesul Vienei să contracareze activitățile ungurilor, autoritățile habsburgice nu au luat la început nici o măsură de împiedicare a acțiunilor susținătorilor acestei idei. Gaj a primit în 1835 permisiunea de a publica două reviste, "Novine Horwatzke" (Știri din Croația), care apărea de două ori pe săptămînă, și "Danica" (Luceafărul
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]