2,482 matches
-
a revenit cu picioarele pe pământ. Deschide portiera lui și coboară. În timp ce mă chinui cu încuietoarea, el dă ocol mașinii și-mi deschide galant portiera de pe partea mea. — Uitasem că ești un cavaler! Mulțumesc! —Te simți bine? Poftim? îl întreb mirată. Îmi închipui că nu e prea plăcut să iei cina în restaurantul în care veneai cu fostul prieten. Îți trezește tot felul de amintiri dureroase. Ai dreptate, îl aprob cu calm, dar mă pregătisem deja pentru partea asta. Am făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
neascultătoare, neîndemânatice, dirijate de Ea. Zi sau noapte, după cum voia Ea. Christian Dior, Jean-Paul Gaultiere i-au spus: "Modelează păpușa Miorița, contureaz-o, asorteaz-o, estimeaz-o, tortureaz-o". A îmbrăcat-o în mireasă. A mângâiat-o, a legănat-o. N-a mai plâns. Mirată, se uita la Mama ei cât e de mare, până în tavan, mâini cu degete groase, usturătoare, mâini făcute special pentru torturarea păpușilor mici cum era ea, care învățase limba plânsului de când se zbătea în lichidul amniotic, speriată de tunetele oceanice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
tinere de ce, nu știa! în salturi de ciută, cele bătrâne ieșeau cu împăcare pe ușa uitării, altele înțepate, înțelept sau împiedicate, dar cel mai mult îi plăceau picioarele care plecau întrebând, împinse se pare din întrebare în întrebare apoi, picioare mirate, picioare nelămurite, unele tăcute, altele zornăitoare ca mărunțișul căzut pe asfalt și mărturisitoare, nemulțumite, lașe, părtinitoare, înțelegătoare și, ciudat, picioare care renunțau. Blestematele! Păpușa avea picioare șleampete, scurte, înduioșător de durdulii. Încrâncenate în adversitatea lor pentru mers, știau doar să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
lăsa un violoncel uriaș să coboare. Nu se știe de la ce liceu erau puii de căprioară. Traversau strada peste lotcile încărcate cu pești, înaintând cu greu prin apa asfaltului către casă. Se mai împotmoleau în toamnă poeții ieșiți din pagini, mirați că lumea e mai frumoasă decât scrierile lor. Un actor bătrân de la teatrul din oraș era purtat pe brațe de zecile de personaje, femei, bărbați, lei dansatori, plase de circ, leagăne pentru copii, trambuline. Cele jucate. În urma lor, placente uriașe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
mânze cu coame zburate a chemări la dragoste, pulpe vânjoase care despică aerul, gâturi încordate, urechi aplecate cu gura spre zare, în urma lor căruța cu trupurile ciopârțite ale copacilor în care zace ideea de flacără și în spatele atelajului spectrul calului mirat că aleargă după un șir de spectre de cai și căruțe, cu spectre de oameni, de lemne, pe când Luna se rostogolește ca un bulgăre uriaș de gheață cu obrajii roșii, paralel cu drumul uneori înainte, uneori în urmă dar tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
nu vorbele acestuia, pentru că buzele nu i se mișcau. De ce m-ai pus să fac ceea ce am făcut? am întrebat pe un ton pe care l-am vrut iritat, dar nimic nu se auzi în acea peșteră goală. Am rămas mirat, dar nu total stupefiat, de parcă m-aș fi așteptat la așa ceva. Privește! spuse bătrânul calm și puțin încruntat. Credeam că am îngenuncheat, că îmi cedaseră genunchii din cauza hranei, al cărei gust nu-l mai simțisem de mai bine de patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
cât două săli de clasă. În fața ușii duble era un singur scaun gol ce se afla la capătul unei mese ovale de culoare albă. De jur împrejurul ei se aflau scaune, de asemenea de culoare albă. Cam treizeci, patruzeci de elevi stăteau mirați și tăcuți în jurul mesei. Pe unii îi cunoșteam, pe alții nu. Aveam o vagă certitudine în ceea ce privea scopul acestei întruniri. Pe măsură ce înaintam spre scaunul din fața mea, pașii mei creau ecouri din ce în ce mai îndrăznețe printre oamenii încremeniți. În urma mea venea Velail
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
doar cu un salut scurt din cap, Sergiu Sergheiov, care se duse și se așeză la un scaun distanță de Perir, după ce scăpă câteva cuvinte colorate la adresa scaunului care nu era potrivit pentru a se așeza pe el. Nu părea mirat că a fost chemat. Nici nu aveam de ce să sper că aveam să-i văd mirarea pe chip. Își manifesta mereu controlul asupra trăsăturilor feței, nelăsând nici o emoție să scape de sub masca zâmbitoare a indiferenței. Îl urmară Mara Severiuc, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
care pentru noi însemna un mare lucru. Abia acum mi-am amintit! Ce prostuță sunt! M-am uitat contrariat la ea. Trebuie să plec, spuse când ajunsesem în dreptul ușilor cantinei. Sunt așteptată de Sarah la noua infirmerie. Noua infirmerie? făcui mirat. Unde e asta? Unde ați stabilit voi ieri. Să treci pe acolo dacă o să vrei să mă găsești. Așa ne despărțirăm și ea se pierdu din ochii mei prin mulțimea de elevi, chiar dacă eu o simțeam încă aproape, la pieptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
va avea chef, va desface una și va vedea și el ce e înăuntru. Du alea, zisei cuiva ce se afla în fața unor cutii pe care scria "monitoare, component hard, sisteme", lui Velail! Se întoarse spre mine și zise foarte mirat: Și el unde e? Laboratorul de informatică. Mai ia pe cineva cu tine! Oare unde putea să fie Velail? Elevul, ce părea puțin mai mic decât mine, mai chemă pe câțiva din colegii săi și, în câteva clipe, spațiul inițial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
mei. Soarele nu mai exista! În întunericul podului, se auzea doar zarva făcută de Soliteraj. În drum spre el, în acel întuneric, mi-am amintit de un altul. De ce unii își pun lumânări la geamuri noaptea? Nu știi? făcu el mirat. Ciudat. Ei sunt cei care au încredere în Împărat și cred că va reveni. În primii ani ai Guvernului, acestea erau foarte multe, dar, cu timpul, unele flăcări ale credinței s-au stins. Altele au fost ascunse de teama represiunii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
ochi! Ăștia fac parte din Rombul Elitelor! Puștile s-au ridicat la nivelul ochilor, fiind gata să tragă în cazul cel mai nefericit. În spatele Ministrului, călăuza mea a zâmbit timid. De ce ai venit, Allston? l-am întrebat simplu. A părut mirat că-i știu numele. Am încercat să-i sondez mintea, dar m-am lovit nu de o prăpastie, ci de un munte ce îi proteja mintea. Prea mult de muncă! Probleme personale, zise aruncând o privire Anei, care se refugiase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
sunt începutul și sfârșitul. Începutul revoluției și sfârșitul tău! I-am coborât încet mâna dreaptă și am ridicat-o pe a mea în acest timp, apropiindu-mă mai mult de el. Stăteam față în față și priveam în ochii săi mirați, încercând să citesc în mintea sa paralizată și lipsită de gânduri. O minte care pe vremuri era atât de plină de gânduri malițioase și grotești. Cum... Cum? Uite așa! Pistolul lui Helur i se lipi de tâmplă ca într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
nevoie, fusta se ridicase până la coapse, sânii îmi tresăreau. Trebuia să mă văd toată: delicată, fragilă, neajutorată. O tânără femeie care avea nevoie de el. M-a ascultat atent, vedeam cu coada ochiului că mă privea din când în când mirat, ca și cum nu m-ar fi văzut până atunci, ce-o fi gândit el când i-am spus că îl iubesc?, te iubesc de-atâta timp, bărbate!, eu vorbeam și el își strecurase mâna dreaptă sub fusta mea, are niște mâini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
tată-tău ăsta. Și nu mai crede tot, nu mai fi așa de pătruns, să știi că nici un zeu din cartea aia n-a supraviețuit, și ei mor, nimeni nu e nemuritor, nici stelele, nici orașele. Nici orașele?, întreba băiatul mirat. Păi, nu, mor și ele, orașele mor ca noi, oamenii. Visezi la oraș, vrei să cucerești orașul? Visez la Teatrul din oraș, orice artist cucerește orașul, vorbesc de un artist genial ca mine, mustăcea băiatul (glumea, dar timpul a arătat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
am mozolit-o cu puța care începea să crească misterios, a tot schimbat pozițiile, de-am înnebunit acolo, între verzituri, după un timp mi-a băgat capul între picioarele ei albe, de blondă trecută de 17 ani, am lins-o mirat, era bună și caldă, gemea, mi s-a părut că se transformase într-o femeie verde-argintie și că eu sug la țâța pădurii. Dacă auzeam vreun strigăt subțire, de căpriță, și încercam să ridic capul, ea mă apăsa înapoi înjurându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
vreme în care n-o să am timp pentru tine. Jignirile, insultele ne conduc viața. Au și ele o ierarhie a lor. Dacă-ți spune cineva: idiotule!, te poate umfla râsul, poți chiar să nu te simți jignit, te și uiți mirat, cum să fiu eu un idiot?, e-un tâmpit, el e un tâmpit! Dar, dacă-ți spune o femeie: eu plec la Ion, mă satisface mai bine și mărimea contează!, vorbele astea te pot distruge, te pot pune la pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
pământul și acoperea seninul cer. Stolul se opri într-o poieniță. În timp ce păsările obosite făcură un popas să se odihnească, un puișor zglobiu și obraznic cerceta locurile. Prin iarba umedă zări un ghiocel plăpând. Sări în jurul lui și îl întrebă mirat: Ce ești tu ? Ce cauți aici ? Ce vrei ? Eu sunt un ghiocel. Aici, în poieniță, m-a lasat cea mai mare fiică, a anului, iarna și vreau să vestesc venirea primăverii, cel mai tânăr dintre toate anotimpurile. Puișorul sărea într-
Încercări literare by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1222_a_1927]
-
din ziare și extrag o mingiuță veche, cu elastic. Asta sigur e de dat la gunoi. — E mingiuța lui Jim. Bunicul Îmi ia mingiuța din mână, și privirea i se Îmblânzește. Un băiat foarte bun, Jim. Cine era Jim ? zic mirată. N-am auzit În viața mea de nici un Jim. E vreun prieten de-al tău ? — Ne-am Întâlnit la bâlci. Am petrecut toată după masa Împreună. Aveam nouă ani. Bunicul Întoarce mingiuța pe toate fețele, Între degete. — Și... v-ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
la examen. Mă mănâncă piciorul, dar nu Îndrăznesc să mă scarpin. Cum naiba or face oamenii ăia documentarele alea ciné-vérité? Mă simt complet epuizată și nu au trecut decât cinci minute. — E foarte liniște aici la voi, spune Jack Harper, mirat. Așa e de obicei ? — Ăă... Ne privim cu toții ușor stresați. Vă rog, nu mă băgați În seamă. Vorbiți sau faceți ce ați face dacă n-aș fi aici. Nu se poate să nu discutați Între voi. Ne zâmbește prietenos. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
ca un balon. Îmi arunc veselă pantofii din picioare, Îmi iau sticla de Evian - și mă opresc brusc. Pe tastatură e o bucată de hârtie Împăturită, pe care scrie „Emma“, cu un scris pe care nu Îl recunosc. Mă uit mirată În jur. Nu văd pe nimeni care să mă privească, așteptând să găsesc hârtia. De fapt, nimeni nu pare s-o fi observat. Toată lumea e prea ocupată să vorbească despre Jack Harper. Deschid biletul și citesc mesajul dinăuntru. Sper că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
modă și ochelari cu ramă de oțel. — A ! zic, surprinsă. Ăă... bună. — Emma ! spune Lissy, ieșind În urma lui. Are un tricou și niște colanți gri pe care nu i-am mai văzut, bea un pahar cu apă și pare sincer mirată că mă vede. Ai venit devreme. — Știu. M-am grăbit. El e Jean-Paul, spune Lissy. Jean-Paul, ea e Emma, colega mea de apartament. — Bună, Jean-Paul, spun cu un zâmbet prietenesc. Îmi pare bine să te cunosc, Emma, spune Jean-Paul, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
spune, așezându-se pe jos și luând o revistă. Cum a fost ziua mea ? Nici nu știu de unde să Încep. Ziua mea, spun În cele din urmă. Ziua mea a fost cam un coșmar. Pe bune ? spune Lissy, ridicând ochii mirată. — Nu, retractez. A fost chiar un coșmar În toată regula. — Ce s-a Întâmplat ? I-am captat Întreaga atenție. Spune-mi ! — OK. Trag aer În piept adânc și-mi netezesc părul spre spate, Întrebându-mă de unde naiba să Încep. OK
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
mă mai decrispez un pic. — Bună, zice. — Bună, răspund, după care se lasă un scurt moment de tăcere. — Deci, Îhm, uite dosarul Leopold, spun și-i dau mapa de carton. — Dosarul Leopold. Râde. Foarte frumos. Apoi deschide dosarul și privește mirat foaia de hârtie dinăuntru. Ce-i asta ? — E o... scrisoare de la domnul Leopold, de la Leopold and Company. — Ai redactat o scrisoare de la domnul Leopold ? Pare de-a dreptul uluit și, brusc, mă simt cea mai tâmpită persoană din lume. — Pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
El e cel care a inventat toată treaba asta cu dosarul Leopold. Era genul de chestii pe care nu se plictisea niciodată să le facă. Bate ușor cu degetul În scrisoare. Pot s-o păstrez ? — Sigur că da, spun, ușor mirată. El o Împăturește și o pune În buzunar, iar pentru câteva clipe e tăcere. — Deci, spune Jack Într-un final. Ridică capul și mă privește cu o expresie ilizibilă. Te-ai despărțit de Connor. Îmi sare stomacul. Nu știu ce să zic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]